Natuurlijk wist ik (sinds een week of vier) wat zondag 13 maart gepland stond. Natuurlijk wist ik wie er min of meer aanwezig zou zijn en natuurlijk wist ik dat als het weer mee zou zitten het een geweldige dag zou worden, maar…
Ondanks het feit dat ik nog wel eens wat vergeet (zie mijn vorige blogs) zal 13 maart 2011 voor altijd in mijn hoofd en mijn hart gegrift staan. Wat een onbeschrijflijke dag. Toch zal ik een poging doen…
Kort voor aanvang van de wedstrijd om een uur of twaalf liep ik richting Longa-veld. Onderweg kwam ik de eerste voetballers tegen en na een aantal korte gesprekjes liep ik de poort door. De auto van TV-Gelderland kwam aangereden en de stand van de NAH-stichting stond ook al opgesteld, net als de marktkramen voor de verkoop en uitstalling van onze spullen. Erika en de KiDS waren samen met familie en vrienden al druk bezig. Vanaf dat moment werd de dag voor mij gevormd door gezichten. Gezichten van de binnendruppelende spelers, vrienden, familie en (oude) bekenden. Elk gezicht riep een herinnering bij me op en bij elk gezicht werd ik geconfronteerd met het feit waarom we daar op die dag bij elkaar waren. Ik vond het geweldig om ook de “jongens” weer terug te zien na zo veel jaren. Sommige had ik al bijna 15 jaar niet gezien, maar de sfeer en de band was nog net zo als toen. Voor het eerst sinds het ongeluk kwam ik in dezelfde sfeer, kleur, geur en omgeving terecht als op die ene ongelukkige donderdagavond in 2001. Ik kwam in een soort spagaat terecht. Aan de ene kant vond ik het geweldig om met iedereen (en dan bedoel ik ook iedereen) een praatje te maken en verhalen aan te horen en te vertellen, maar aan de andere kant wilde ik daar helemaal niet zijn. Ik wilde niet het lijdend voorwerp van die middag zijn. Ik wilde één van die spelers zijn die straks de wei in gingen om voor een oud-ploeggenoot een partijtje te voetballen. Daarna gezellig met z’n allen aan de cola (althans ik, de rest aan het bier) om vervolgens moe maar voldaan weer naar huis te keren en verder te gaan met leven. Toch overheerste het gevoel van ongeloof, trots en enorme blijdschap dat al die mensen, al die verschillende gezichten, daar die middag voor mij (en mijn gezin) aanwezig waren. Uit o.a. Groningen, Utrecht en Hengelo (ja, zelfs Groenlo). Afspraken afgezegd. Werkroosters aangepast. Verjaardagen opgeofferd. Allemaal voor mij?! Ik werd er stil, heel stil van…
Om even letterlijk en figuurlijk lucht te krijgen zonderde ik mij voor de wedstrijd nog even af. Lang mocht het niet zijn, want al snel werd ik gevraagd om met de spelers het veld op te gaan. Na een korte introductie kreeg ik het woord… Ik had niets ingestudeerd, maar wist wel wat ik wilde zeggen. Door de drukte in en om mijn hoofd werd het alleen anders dan mijn bedoeling was. Wat ik had willen zeggen was (min of meer) het volgende:
“Welkom allemaal.
Dat, dat wat ooit – bijna 10 jaar geleden op deze zelfde velden – begon met een ‘schouderklopje’ zou uitmonden in deze door Erika en Longa georganiseerde ‘schouderklop’, had ik nooit, maar dan ook nooit kunnen vermoeden. Niet aangeboren hersenletsel (NAH) heb je niet alleen. Je gezin, vrienden, familie, je omgeving is enorm belangrijk. In het leven met NAH spelen juist zij de hoofdrol. Dat geldt ook voor vanmiddag. Iedereen hier aanwezig heeft een (belangrijke) rol in het leven van een ander. Door aandacht en begrip hoop ik dat, net als bij mij, bij iedereen die geconfronteerd wordt met NAH de omgeving klaar staat om die rol op te eisen. Blijf dus NAHdenken!
Uiteraard wil ik graag iedereen bedanken. Het liefst persoonlijk, maar dan staan we hier morgen nog. Dus ik zal het kort houden. Iedereen die mij steunt en de afgelopen jaren gesteund heeft op welke manier dan ook, wil ik hierbij enorm bedanken. Zonder jullie stond ik hier simpel weg nu niet. En kon ik nu niet een start maken met de omschakeling van vechten tegen naar leven met NAH. Ik wil verder geen namen noemen, want dan doe ik velen te kort, maar ik gun iedereen de broer, de ouders en de vrienden, zoals ik ze in mijn leven heb. Natuurlijk mijn KiDS. Wat ben ik ongelooflijk trots op hen! En ‘last’ maar zeker ‘not least’ de vrouw, die nu al meer dan de helft van mijn leven naast, achter en (een beetje) boven me staat, Erika.” [na de bloemen] “Iedereen nogmaals bedankt en ook de spelers natuurlijk. Maak er een mooie middag van en nu, hup de wei in!!!”
De aftrap werd genomen en ik ging voor de tribune naast de dug-out bij de “reserves” staan. Weer gezichten, weer herinneringen en ook de blijdschap van het weer zien. Door de gesprekken, het rumoer op de tribune en het alles omvattende geluid van de vuvuzela’s, die toch stiekem voor het eind van de benefietwedstrijd door de enthousiaste jeugd van Longa werden gebruikt, werd ik snel gedwongen om aan de overkant van het veld in alle rust de wedstrijd te bekijken. Onderweg werd ik nog even geïnterviewd door TV Gelderland dat later die avond een heel mooi nieuwsitem bracht over de benefietwedstrijd. Opnieuw stond ik niet lang alleen. Voor het eerst keek ik naar “mijn jongens” zonder de wedstrijdspanning te voelen. Ik genoot. Ondanks de enorme hoofdpijn. Van de rare capriolen in het veld, de (nog steeds) mooie acties, de vele mensen langs de kant en op de tribune en natuurlijk van het feit dat dit allemaal plaats had om mij te steunen!
Longa won uiteindelijk met 2 – 1 van Tubantia, maar de NAHcompetitie kende alleen maar winnaars. Na de wedstrijd waren er weer de gezichten die langskwamen, voor me stil stonden, waar ik wel of niet mee gepraat heb, enzovoort. Buiten was het inmiddels zo druk geworden dat ik eigenlijk besloten had om weg te gaan. De aparte ruimte die beschikbaar was gesteld voor ons was ik in de waan van het moment volledig vergeten. Iemand wees me op de mogelijkheid en dus liep ik met een aantal spelers die ruimte in. Een groot aantal spelers was al aanwezig en in vergelijking met de toestand buiten bleek het in die ruimte een oase van rust. Dat duurde niet lang en al snel (maar gelukkig veel later dan gedacht) moest ik toch afscheid nemen. Het ging niet meer…
Ik heb niet iedereen persoonlijk gesproken of zelfs gezien, maar wil langs deze weg iedereen, echt iedereen, bedanken voor hun aanwezigheid die middag, maar nog belangrijker in mijn leven mèt NAH!!!
Niet Aangeboren Hersenletsel heb je niet alleen… Blijf NAHdenken!!!
Ondanks het feit dat ik nog wel eens wat vergeet (zie mijn vorige blogs) zal 13 maart 2011 voor altijd in mijn hoofd en mijn hart gegrift staan. Wat een onbeschrijflijke dag. Toch zal ik een poging doen…
Kort voor aanvang van de wedstrijd om een uur of twaalf liep ik richting Longa-veld. Onderweg kwam ik de eerste voetballers tegen en na een aantal korte gesprekjes liep ik de poort door. De auto van TV-Gelderland kwam aangereden en de stand van de NAH-stichting stond ook al opgesteld, net als de marktkramen voor de verkoop en uitstalling van onze spullen. Erika en de KiDS waren samen met familie en vrienden al druk bezig. Vanaf dat moment werd de dag voor mij gevormd door gezichten. Gezichten van de binnendruppelende spelers, vrienden, familie en (oude) bekenden. Elk gezicht riep een herinnering bij me op en bij elk gezicht werd ik geconfronteerd met het feit waarom we daar op die dag bij elkaar waren. Ik vond het geweldig om ook de “jongens” weer terug te zien na zo veel jaren. Sommige had ik al bijna 15 jaar niet gezien, maar de sfeer en de band was nog net zo als toen. Voor het eerst sinds het ongeluk kwam ik in dezelfde sfeer, kleur, geur en omgeving terecht als op die ene ongelukkige donderdagavond in 2001. Ik kwam in een soort spagaat terecht. Aan de ene kant vond ik het geweldig om met iedereen (en dan bedoel ik ook iedereen) een praatje te maken en verhalen aan te horen en te vertellen, maar aan de andere kant wilde ik daar helemaal niet zijn. Ik wilde niet het lijdend voorwerp van die middag zijn. Ik wilde één van die spelers zijn die straks de wei in gingen om voor een oud-ploeggenoot een partijtje te voetballen. Daarna gezellig met z’n allen aan de cola (althans ik, de rest aan het bier) om vervolgens moe maar voldaan weer naar huis te keren en verder te gaan met leven. Toch overheerste het gevoel van ongeloof, trots en enorme blijdschap dat al die mensen, al die verschillende gezichten, daar die middag voor mij (en mijn gezin) aanwezig waren. Uit o.a. Groningen, Utrecht en Hengelo (ja, zelfs Groenlo). Afspraken afgezegd. Werkroosters aangepast. Verjaardagen opgeofferd. Allemaal voor mij?! Ik werd er stil, heel stil van…
Om even letterlijk en figuurlijk lucht te krijgen zonderde ik mij voor de wedstrijd nog even af. Lang mocht het niet zijn, want al snel werd ik gevraagd om met de spelers het veld op te gaan. Na een korte introductie kreeg ik het woord… Ik had niets ingestudeerd, maar wist wel wat ik wilde zeggen. Door de drukte in en om mijn hoofd werd het alleen anders dan mijn bedoeling was. Wat ik had willen zeggen was (min of meer) het volgende:
“Welkom allemaal.
Dat, dat wat ooit – bijna 10 jaar geleden op deze zelfde velden – begon met een ‘schouderklopje’ zou uitmonden in deze door Erika en Longa georganiseerde ‘schouderklop’, had ik nooit, maar dan ook nooit kunnen vermoeden. Niet aangeboren hersenletsel (NAH) heb je niet alleen. Je gezin, vrienden, familie, je omgeving is enorm belangrijk. In het leven met NAH spelen juist zij de hoofdrol. Dat geldt ook voor vanmiddag. Iedereen hier aanwezig heeft een (belangrijke) rol in het leven van een ander. Door aandacht en begrip hoop ik dat, net als bij mij, bij iedereen die geconfronteerd wordt met NAH de omgeving klaar staat om die rol op te eisen. Blijf dus NAHdenken!
Uiteraard wil ik graag iedereen bedanken. Het liefst persoonlijk, maar dan staan we hier morgen nog. Dus ik zal het kort houden. Iedereen die mij steunt en de afgelopen jaren gesteund heeft op welke manier dan ook, wil ik hierbij enorm bedanken. Zonder jullie stond ik hier simpel weg nu niet. En kon ik nu niet een start maken met de omschakeling van vechten tegen naar leven met NAH. Ik wil verder geen namen noemen, want dan doe ik velen te kort, maar ik gun iedereen de broer, de ouders en de vrienden, zoals ik ze in mijn leven heb. Natuurlijk mijn KiDS. Wat ben ik ongelooflijk trots op hen! En ‘last’ maar zeker ‘not least’ de vrouw, die nu al meer dan de helft van mijn leven naast, achter en (een beetje) boven me staat, Erika.” [na de bloemen] “Iedereen nogmaals bedankt en ook de spelers natuurlijk. Maak er een mooie middag van en nu, hup de wei in!!!”
De aftrap werd genomen en ik ging voor de tribune naast de dug-out bij de “reserves” staan. Weer gezichten, weer herinneringen en ook de blijdschap van het weer zien. Door de gesprekken, het rumoer op de tribune en het alles omvattende geluid van de vuvuzela’s, die toch stiekem voor het eind van de benefietwedstrijd door de enthousiaste jeugd van Longa werden gebruikt, werd ik snel gedwongen om aan de overkant van het veld in alle rust de wedstrijd te bekijken. Onderweg werd ik nog even geïnterviewd door TV Gelderland dat later die avond een heel mooi nieuwsitem bracht over de benefietwedstrijd. Opnieuw stond ik niet lang alleen. Voor het eerst keek ik naar “mijn jongens” zonder de wedstrijdspanning te voelen. Ik genoot. Ondanks de enorme hoofdpijn. Van de rare capriolen in het veld, de (nog steeds) mooie acties, de vele mensen langs de kant en op de tribune en natuurlijk van het feit dat dit allemaal plaats had om mij te steunen!
Longa won uiteindelijk met 2 – 1 van Tubantia, maar de NAHcompetitie kende alleen maar winnaars. Na de wedstrijd waren er weer de gezichten die langskwamen, voor me stil stonden, waar ik wel of niet mee gepraat heb, enzovoort. Buiten was het inmiddels zo druk geworden dat ik eigenlijk besloten had om weg te gaan. De aparte ruimte die beschikbaar was gesteld voor ons was ik in de waan van het moment volledig vergeten. Iemand wees me op de mogelijkheid en dus liep ik met een aantal spelers die ruimte in. Een groot aantal spelers was al aanwezig en in vergelijking met de toestand buiten bleek het in die ruimte een oase van rust. Dat duurde niet lang en al snel (maar gelukkig veel later dan gedacht) moest ik toch afscheid nemen. Het ging niet meer…
Ik heb niet iedereen persoonlijk gesproken of zelfs gezien, maar wil langs deze weg iedereen, echt iedereen, bedanken voor hun aanwezigheid die middag, maar nog belangrijker in mijn leven mèt NAH!!!
Niet Aangeboren Hersenletsel heb je niet alleen… Blijf NAHdenken!!!
RSS-feed
