De uitslag van het Neuro-psychologisch onderzoek (NPO).
Enigszins gelaten lopen we het kantoortje binnen en nemen plaats. De charmante medisch psychologe heeft zich op de gelegenheid gekleed: zwart.
Met dezelfde kleur vat ze het rapport voor ons samen op het whiteboard. De verschillende hoofdfuncties van de hersenen en de daarbij behorende deelgebieden, worden netjes onder elkaar opgesomd. De zwarte stift gaat neer. So far so good!
Ik verwacht zelf niet zo veel van het onderzoek. Ik heb zelf het gevoel dat ik, in tegenstelling tot de gouden tip, het onderzoek erg goed gemaakt heb. Soms moest ik gokken en vaak gokte ik dan goed. “Niet mijn best doen” zit blijkbaar niet in mijn systeem. Ik vraag me ook echt af hoe ik dat had moeten doen… en waarom?
Ik wil juist graag weten waar ik aan toe ben. Ik ben niet afhankelijk van enige conclusie ten aanzien van mijn situatie. Ik wil graag duidelijkheid. Wat gaat er mis en waarom?
Nu, hier in dit kantoortje, begint een belangrijkere vraag zich op te dringen: “Hebben ze überhaupt iets gevonden dat mis gaat in mijn hersenen?” Ik hoop natuurlijk dat ze wat gevonden hebben. Aan de andere kant hoop ik dat ze niets gevonden hebben. Dat ik het me allemaal inbeeld. Dat het psychisch is en ik daarvoor behandeld kan worden. Dat er een lang gevecht volgt, maar dat ik uiteindelijk weer “gewoon” dat kan doen wat iedereen voor gewoon houdt, zonder bij alles rekening te moeten houden met dat hoofd van mij. Ik zou er zelfs wel wat ledematen voor over hebben…
Het zwart stopt. De rode stift wordt er nu bij gepakt. Daarmee wordt aangegeven wat er mis gaat… Mijn twijfel is al snel overboord. Meer, veel meer dan me lief is. Meer ook dan ik tot dat moment voor waar had aangenomen. Pijnlijk helder en met een verbijsterende precisie wordt het tot dan nog zwart-witte vlak rood gekleurd.
Met enige moeite slik ik de opkomende tranen weg en probeer ergens tussen de voorbij flitsende gedachten en het vertroebelde beeld van het bord, deze hoopvernietigende boodschap te laten bezinken. Ik voel me een enorme mislukkeling. Tegen beter weten in heb ik de afgelopen jaren geprobeerd, dat wat ik eigenlijk al wel wist en voelde, te negeren of te ontlopen. Ik heb in de afgelopen jaren allerlei instanties, bedrijven en mensen, de schuld gegeven van mijn falen. Ze begrijpen me niet, dat geldt niet voor mij, maar ik zal laten zien dat.., enzovoort.
Natuurlijk wordt er niets nieuws gezegd. Ik weet dit allemaal al. Ik beleef het dag in dag uit. En juist daarom voel ik plotseling een enorme opluchting. Ik ben niet gek. Ik beeld het me niet in. Ik veins niets. Het NPO-rapport toont exact dat aan waar ik in het dagelijks leven tegen aan loop. Zwart op wit (en op de door mij genomen foto van het whiteboard ook rood).
Het voelt als een examenuitslag. Een hele bijzondere… Gezakt (veel rood) voor mijn hersendiploma, maar wel het NAH-certificaat behaald. Ik heb nu de duidelijkheid waar ik de afgelopen 11 jaar naar opzoek ben geweest. Dat het duidelijker is dan ik mij had voorgesteld, is pijnlijk, maar ook rustgevend. Nu kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn oude ik (Die had ik lang geleden als vermist beschouwd, maar nu blijkt hij al een tijdje begraven te zijn).
Ik schreef ooit: “tussen kunnen en willen zitten te veel verschillen”.
Nou, dat kunnen is nu wel duidelijk geworden! ;-)
De volgende stap zal zijn om met dat “kunnen” nog een manier te vinden waarin er nog ruimte is voor mijn “willen”. En andersom.Ik hoop dat de voorgestelde ergotherapie ook daarin een steetje kan bijdragen.
Meer opgelucht dan teleurgesteld, meer blij dan verdrietig, nemen we opnieuw afscheid. Niet als een ander mens, maar wel met een ander, duidelijker beeld van mezelf.
Een belangrijke volgende stap in het leren leven met NAH is gezet. Er zullen er nog vele volgen…
Enigszins gelaten lopen we het kantoortje binnen en nemen plaats. De charmante medisch psychologe heeft zich op de gelegenheid gekleed: zwart.
Met dezelfde kleur vat ze het rapport voor ons samen op het whiteboard. De verschillende hoofdfuncties van de hersenen en de daarbij behorende deelgebieden, worden netjes onder elkaar opgesomd. De zwarte stift gaat neer. So far so good!
Ik verwacht zelf niet zo veel van het onderzoek. Ik heb zelf het gevoel dat ik, in tegenstelling tot de gouden tip, het onderzoek erg goed gemaakt heb. Soms moest ik gokken en vaak gokte ik dan goed. “Niet mijn best doen” zit blijkbaar niet in mijn systeem. Ik vraag me ook echt af hoe ik dat had moeten doen… en waarom?
Ik wil juist graag weten waar ik aan toe ben. Ik ben niet afhankelijk van enige conclusie ten aanzien van mijn situatie. Ik wil graag duidelijkheid. Wat gaat er mis en waarom?
Nu, hier in dit kantoortje, begint een belangrijkere vraag zich op te dringen: “Hebben ze überhaupt iets gevonden dat mis gaat in mijn hersenen?” Ik hoop natuurlijk dat ze wat gevonden hebben. Aan de andere kant hoop ik dat ze niets gevonden hebben. Dat ik het me allemaal inbeeld. Dat het psychisch is en ik daarvoor behandeld kan worden. Dat er een lang gevecht volgt, maar dat ik uiteindelijk weer “gewoon” dat kan doen wat iedereen voor gewoon houdt, zonder bij alles rekening te moeten houden met dat hoofd van mij. Ik zou er zelfs wel wat ledematen voor over hebben…
Het zwart stopt. De rode stift wordt er nu bij gepakt. Daarmee wordt aangegeven wat er mis gaat… Mijn twijfel is al snel overboord. Meer, veel meer dan me lief is. Meer ook dan ik tot dat moment voor waar had aangenomen. Pijnlijk helder en met een verbijsterende precisie wordt het tot dan nog zwart-witte vlak rood gekleurd.
Met enige moeite slik ik de opkomende tranen weg en probeer ergens tussen de voorbij flitsende gedachten en het vertroebelde beeld van het bord, deze hoopvernietigende boodschap te laten bezinken. Ik voel me een enorme mislukkeling. Tegen beter weten in heb ik de afgelopen jaren geprobeerd, dat wat ik eigenlijk al wel wist en voelde, te negeren of te ontlopen. Ik heb in de afgelopen jaren allerlei instanties, bedrijven en mensen, de schuld gegeven van mijn falen. Ze begrijpen me niet, dat geldt niet voor mij, maar ik zal laten zien dat.., enzovoort.
Natuurlijk wordt er niets nieuws gezegd. Ik weet dit allemaal al. Ik beleef het dag in dag uit. En juist daarom voel ik plotseling een enorme opluchting. Ik ben niet gek. Ik beeld het me niet in. Ik veins niets. Het NPO-rapport toont exact dat aan waar ik in het dagelijks leven tegen aan loop. Zwart op wit (en op de door mij genomen foto van het whiteboard ook rood).
Het voelt als een examenuitslag. Een hele bijzondere… Gezakt (veel rood) voor mijn hersendiploma, maar wel het NAH-certificaat behaald. Ik heb nu de duidelijkheid waar ik de afgelopen 11 jaar naar opzoek ben geweest. Dat het duidelijker is dan ik mij had voorgesteld, is pijnlijk, maar ook rustgevend. Nu kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn oude ik (Die had ik lang geleden als vermist beschouwd, maar nu blijkt hij al een tijdje begraven te zijn).
Ik schreef ooit: “tussen kunnen en willen zitten te veel verschillen”.
Nou, dat kunnen is nu wel duidelijk geworden! ;-)
De volgende stap zal zijn om met dat “kunnen” nog een manier te vinden waarin er nog ruimte is voor mijn “willen”. En andersom.Ik hoop dat de voorgestelde ergotherapie ook daarin een steetje kan bijdragen.
Meer opgelucht dan teleurgesteld, meer blij dan verdrietig, nemen we opnieuw afscheid. Niet als een ander mens, maar wel met een ander, duidelijker beeld van mezelf.
Een belangrijke volgende stap in het leren leven met NAH is gezet. Er zullen er nog vele volgen…
RSS-feed
