Vanmorgen vroeg om een uur of 6 de kinderen wakker gemaakt. Tito Juan kan elk moment komen en dan gaat het werkelijk beginnen. Dan zal er afscheid genomen moeten worden van elkaar.
Gelukkig, voor deze ene keer,is Tito iets later. Dat geeft ons de mogelijkheid nog even te knuffelen en dan is het zover. Terwijl Tito de spullen in de auto stopt, neem ik knuffelend en nat zoenend afscheid van de “thuisblijvers”. We zijn de hoek nog niet om of ik breek…
Het gaat beginnen.
De eerste kilometers (met de auto) zitten erop en ik voel me al wel weer rustiger. De spanning valt weg en onderweg is er genoeg tijd voor onze gebruikelijke broeder-humor. We zien onderweg een aantal kadootjes langskomen en hebben het over alles en nog veel meer. Na een lastige periode ver voor Parijs val ik in slaap en halverwege deze immense stad kom ik weer bij. De reis gaat voorspoedig, maar met het aantal kilometers gaat ook mijn hoofdpijn omhoog.
We stoppen nog enkele keren en komen in een kleine 13 uur aan op plaats van bestemming. Door de hoofdpijn heen kan ik nog wel zien dat de omgeving echt geweldig is. Bergen, groen, een rivier, een oude spoorweg. Ik denk dat Kanoa (en de meiden natuurlijk ook) dit ook echt geweldig zou vinden. Voor mijn rust en het bijkomen van de reis, lijkt het mij verstandiger te kiezen voor een hotel. Twee voordelen: eigen kamer en goed bed!
Tito komt terug met twee opties, ik kan niet meer helder denken en kies voor de eerste de beste…
We worden de kamer ingeleid en we verwachten alles behalve dat wat we aantreffen.
Een enorm ruime “suite” waarvan ik uiteindelijk alleen het bed ga zien!
Tito zoekt nog even het vertier en de spijs en ik ga zo snel mogelijk met een comatablet op een oor.
Uiteraard niet voor nog even contact te hebben gehad met Erika. Voor veel emotie is geen ruimte meer. Ik wil slapen. Morgen weer een dag…
Gelukkig, voor deze ene keer,is Tito iets later. Dat geeft ons de mogelijkheid nog even te knuffelen en dan is het zover. Terwijl Tito de spullen in de auto stopt, neem ik knuffelend en nat zoenend afscheid van de “thuisblijvers”. We zijn de hoek nog niet om of ik breek…
Het gaat beginnen.
De eerste kilometers (met de auto) zitten erop en ik voel me al wel weer rustiger. De spanning valt weg en onderweg is er genoeg tijd voor onze gebruikelijke broeder-humor. We zien onderweg een aantal kadootjes langskomen en hebben het over alles en nog veel meer. Na een lastige periode ver voor Parijs val ik in slaap en halverwege deze immense stad kom ik weer bij. De reis gaat voorspoedig, maar met het aantal kilometers gaat ook mijn hoofdpijn omhoog.
We stoppen nog enkele keren en komen in een kleine 13 uur aan op plaats van bestemming. Door de hoofdpijn heen kan ik nog wel zien dat de omgeving echt geweldig is. Bergen, groen, een rivier, een oude spoorweg. Ik denk dat Kanoa (en de meiden natuurlijk ook) dit ook echt geweldig zou vinden. Voor mijn rust en het bijkomen van de reis, lijkt het mij verstandiger te kiezen voor een hotel. Twee voordelen: eigen kamer en goed bed!
Tito komt terug met twee opties, ik kan niet meer helder denken en kies voor de eerste de beste…
We worden de kamer ingeleid en we verwachten alles behalve dat wat we aantreffen.
Een enorm ruime “suite” waarvan ik uiteindelijk alleen het bed ga zien!
Tito zoekt nog even het vertier en de spijs en ik ga zo snel mogelijk met een comatablet op een oor.
Uiteraard niet voor nog even contact te hebben gehad met Erika. Voor veel emotie is geen ruimte meer. Ik wil slapen. Morgen weer een dag…
RSS-feed
