Van Torres del río vertrek ik richting Navarrete. Logroño, de grote stad wil ik graag passeren. De drukte wil ik zo veel mogelijk vermijden.
De wandeling vandaag gaat lekker. Na een paar uur kom ik in Viana langs de markt en koop daar voor 35 cent een appel en een sinaasappel en vul mijn flesje water bij een bron. Ik passeer alle pelgrims op de terrassen en loop het stadje uit op zoek naar een rustig plekje waar ik even mijn blog kan schrijven. Ik loop even mee met een aantal veteranen (meer dan 6 Compostela’s) die vertellen dat de Camino niet meer is wat het geweest is. Te modern… Ik stel voor om hun luxe rugzakken, telescoopstokken, drinkflesjes, schoenen en andere moderne materialen in te nemen, zodat ze het op de “oude” manier kunnen lopen. Ik loop weer snel alleen.
Tussen de wijngaarden van de Rioja vind ik een perfect plekje. Een klein bosje met beekje en één picknicktafel. Ik ga zitten, start mijn laptop op en begin aan mijn appel. Al snel wordt de stilte doorbroken door een trekkertje dat tussen de wijnranken door de grond aan het egaliseren is. Uitgerekend nu. Ik blijf nog even zitten, maar doe al wel de laptop dicht. Dit gaat waarschijnlijk wel even duren. Ik begin aan de sinaasappel als er een vrachtwagen passeert. Er komt van de andere kant een graafmachine aan, dus dat wordt nog lachen op dit smalle weggetje. Ze horen bij elkaar. De vrachtwagen steekt een zandpad in en keert. Dan gaat de bak omhoog en komt er een fijne wolk zand mijn kant op. Voordat de bak omlaag gaat, trapt de chauffeur op het gas en bij het wegrijden snoeit hij met een enorm kabaal een behoorlijke tak van een boom (die valt recht voor me op de grond). Zonder te stoppen rijdt hij verder.
“Santiago is met je!” hoor ik een medepelgrim zeggen. “Als hij die boom had meegekregen, had je het niet na kunnen vertellen. Santiago heeft zijn werk gedaan.” Ik pak mijn spullen weer in en na excuses van de graafmachine loop ik weer door. Weer een hoofdstukje in mijn boek.
Ik wil net de herberg in Logroño passeren als ik bekende stemmen hoor en mijn naam hoor roepen. Ik draai me om en een groep van tien Spanjaarden komen op me af en vertellen over het (on)geluk met de tak. De Camino is een kleine gemeenschap blijkbaar.
De meesten nemen vandaag afscheid van de Camino en vragen mij om hier te blijven voor een afscheidsetentje. Ik besluit te blijven en check in in de herberg. Na een stevige douche ga ik Logroño in, opzoek naar een Wifi-verbinding voor contact met Erika en KiDS. Jawel. Ook Logroño heeft een eigen open-wifi. Geweldig! Helaas, verbinding lukt niet…
Ik zit op een bankje op een plein in het centrum als iemand mij de weg vraagt. “De enige weg die ik hier ken is ‘El Camino’”. Hij komt uit Madrid. Een heel verhaal verder neemt hij afscheid en loopt door. Een bankje naast mij zit een jongeman mij aan te kijken en vraagt waar ik vandaan kom. Nederland. Hij is Amerikaan. “Paul”. We raken in gesprek en hij blijkt hier te wonen en Engelse les te geven aan de universiteit. Het is een leuk gesprek en hij nodigt me uit om bij hem te eten. Hij kookt. Ik had inmiddels afgesproken om te eten met de Spaanse vrienden, dus ik sla zijn aanbod af, maart we spreken af om later vanavond een rondje Logroño te maken.
Na het Skypen (in de herberg) en het afscheid (ik moet op een of andere site laten weten of ik het gehaald heb tot Santiago. Code woorden: Kleren vergeten in Estella) van de medelopers, ga ik opzoek naar de Vodafone. Te vergeefs blijkt later. Ik loop een keer of wat van het ene naar het andere “service”-punt en ben er behoorlijk klaar mee. Dan toch maar mijn oude Nederlandse kaart weer in mijn toestel stoppen. Mobiel Internet lukt blijkbaar niet. (Voor die 25 euro had ik een dag als Pelgrim kunnen leven…
Paul leidt me rond in Logroño en daarmee langs de juiste “Pinchos en Tapas”. De tijd gaat razend snel en ik moet naar binnen. Ik ben (dacht ik) ruim op tijd, maar de herberg is dicht en alle lichten zijn uit. Ik loop naar de zijdeur, maar ook die geeft niet mee. Oh oh. Ik wil net kloppen als ik iemand zie lopen in de hal. Ik zwaai en hij doet zachtjes de deur open. “Ssst”. Hoezo? Ik ben ruim voor 22.00 uur binnen. “Tja, iedereen was moe en we dachten dat iedereen ook al binnen was.” Ik had Erika gezegd dat ik vanavond nog even wilde Skypen, maar dat kan nu niet. Door het gedoe met Vodafone is ook mijn mobiel dood (batterij) en de lobby waar de pc’s staan is nu ook dicht. Tja, de afspraken van de Spanjaarden… Ben er nog steeds niet aan gewend.
De wandeling vandaag gaat lekker. Na een paar uur kom ik in Viana langs de markt en koop daar voor 35 cent een appel en een sinaasappel en vul mijn flesje water bij een bron. Ik passeer alle pelgrims op de terrassen en loop het stadje uit op zoek naar een rustig plekje waar ik even mijn blog kan schrijven. Ik loop even mee met een aantal veteranen (meer dan 6 Compostela’s) die vertellen dat de Camino niet meer is wat het geweest is. Te modern… Ik stel voor om hun luxe rugzakken, telescoopstokken, drinkflesjes, schoenen en andere moderne materialen in te nemen, zodat ze het op de “oude” manier kunnen lopen. Ik loop weer snel alleen.
Tussen de wijngaarden van de Rioja vind ik een perfect plekje. Een klein bosje met beekje en één picknicktafel. Ik ga zitten, start mijn laptop op en begin aan mijn appel. Al snel wordt de stilte doorbroken door een trekkertje dat tussen de wijnranken door de grond aan het egaliseren is. Uitgerekend nu. Ik blijf nog even zitten, maar doe al wel de laptop dicht. Dit gaat waarschijnlijk wel even duren. Ik begin aan de sinaasappel als er een vrachtwagen passeert. Er komt van de andere kant een graafmachine aan, dus dat wordt nog lachen op dit smalle weggetje. Ze horen bij elkaar. De vrachtwagen steekt een zandpad in en keert. Dan gaat de bak omhoog en komt er een fijne wolk zand mijn kant op. Voordat de bak omlaag gaat, trapt de chauffeur op het gas en bij het wegrijden snoeit hij met een enorm kabaal een behoorlijke tak van een boom (die valt recht voor me op de grond). Zonder te stoppen rijdt hij verder.
“Santiago is met je!” hoor ik een medepelgrim zeggen. “Als hij die boom had meegekregen, had je het niet na kunnen vertellen. Santiago heeft zijn werk gedaan.” Ik pak mijn spullen weer in en na excuses van de graafmachine loop ik weer door. Weer een hoofdstukje in mijn boek.
Ik wil net de herberg in Logroño passeren als ik bekende stemmen hoor en mijn naam hoor roepen. Ik draai me om en een groep van tien Spanjaarden komen op me af en vertellen over het (on)geluk met de tak. De Camino is een kleine gemeenschap blijkbaar.
De meesten nemen vandaag afscheid van de Camino en vragen mij om hier te blijven voor een afscheidsetentje. Ik besluit te blijven en check in in de herberg. Na een stevige douche ga ik Logroño in, opzoek naar een Wifi-verbinding voor contact met Erika en KiDS. Jawel. Ook Logroño heeft een eigen open-wifi. Geweldig! Helaas, verbinding lukt niet…
Ik zit op een bankje op een plein in het centrum als iemand mij de weg vraagt. “De enige weg die ik hier ken is ‘El Camino’”. Hij komt uit Madrid. Een heel verhaal verder neemt hij afscheid en loopt door. Een bankje naast mij zit een jongeman mij aan te kijken en vraagt waar ik vandaan kom. Nederland. Hij is Amerikaan. “Paul”. We raken in gesprek en hij blijkt hier te wonen en Engelse les te geven aan de universiteit. Het is een leuk gesprek en hij nodigt me uit om bij hem te eten. Hij kookt. Ik had inmiddels afgesproken om te eten met de Spaanse vrienden, dus ik sla zijn aanbod af, maart we spreken af om later vanavond een rondje Logroño te maken.
Na het Skypen (in de herberg) en het afscheid (ik moet op een of andere site laten weten of ik het gehaald heb tot Santiago. Code woorden: Kleren vergeten in Estella) van de medelopers, ga ik opzoek naar de Vodafone. Te vergeefs blijkt later. Ik loop een keer of wat van het ene naar het andere “service”-punt en ben er behoorlijk klaar mee. Dan toch maar mijn oude Nederlandse kaart weer in mijn toestel stoppen. Mobiel Internet lukt blijkbaar niet. (Voor die 25 euro had ik een dag als Pelgrim kunnen leven…
Paul leidt me rond in Logroño en daarmee langs de juiste “Pinchos en Tapas”. De tijd gaat razend snel en ik moet naar binnen. Ik ben (dacht ik) ruim op tijd, maar de herberg is dicht en alle lichten zijn uit. Ik loop naar de zijdeur, maar ook die geeft niet mee. Oh oh. Ik wil net kloppen als ik iemand zie lopen in de hal. Ik zwaai en hij doet zachtjes de deur open. “Ssst”. Hoezo? Ik ben ruim voor 22.00 uur binnen. “Tja, iedereen was moe en we dachten dat iedereen ook al binnen was.” Ik had Erika gezegd dat ik vanavond nog even wilde Skypen, maar dat kan nu niet. Door het gedoe met Vodafone is ook mijn mobiel dood (batterij) en de lobby waar de pc’s staan is nu ook dicht. Tja, de afspraken van de Spanjaarden… Ben er nog steeds niet aan gewend.
RSS-feed
