Het zonnepaneeltje doet zijn werk en ik kan dankzij mijn McGyver instinct de mobiel aankoppelen (het hulpstukje was verbogen en werkt niet goed meer). Eindelijk kan ik Erika even laten weten dat het goed gaat. Ik weet/voel dat ze een onrustige nacht heeft gehad vol zorgen. Ik ben oké.
Nadat ik al een uur of twee gelopen heb, sms ik Juan om te feliciteren met zijn verjaardag. Ik krijg een sms terug: Ik moet met mijn onrustige reet op een mooi rustig plekje drie uur in de zon gaan zitten. Ach ja, broers…
Ik vind het heerlijk om te lopen. Dat geeft mij echt rust. Ik stop tussendoor genoeg, eet en drink voldoende en vind de rust vooral tijdens het lopen. En dus loop ik.
Ik ben vroeg bij de herberg van Nájera en er staan een stuk of tien mensen te wachten. Het is nog niet open. Nog een halfuur. Ik zie wat bekenden, dus dat halfuurtje is zo voorbij. Het begint te regenen als ik binnen ben en tot mijn verbazing de meest onbehoorlijke herberg tot nog toe inloop. Een kippenhok. Alle stapelbedden (twee aan twee!!!) naast elkaar geplaatst. Dus dat wordt “gezellig” slapen met een of andere Duits/Amerikaanse. De douches zijn smerig en de wc’s…
Ik kom, na het douchen, aan de tafel waar ik mijn blogje aan het schrijven ben, in gesprek met een oude Duitse dame en een Peruaan van middelbare leeftijd. Het gesprek gaat over allerlei grote vragen in het leven en de zin van de Camino. De Peruaan lijkt dé persoon te zijn die heel genuanceerd en zonder vooroordelen de wijze lessen van het leven inmiddels kent en ik ben onder de indruk van zijn wijze woorden en manier van leven. Ik denk aan John. Hij heeft gekookt en biedt ons ook wat eten aan. En een wijntje. Ik sla beide vriendelijk af.
Maar dan…
Ik heb net met wat bekenden gegeten en kom terug in de herberg. Ik zie dat één van de onderbuurmannen is weggegaan. Het bed is leeg. Ook de dame naast mij heeft een ander plekje ingenomen. Ik ben bijna bij mijn bed als een enorme penetrante geur al mijn vezels in staat van paraatheid brengt. Alle Santiago’s!!! Hier heeft iemand lopen zeiken?! Dan zie ik hem.
Onze wijze Peruaan ligt straalbezopen naast zijn bed (en de mijne) op de grond! Zijn broek is nat(!) en hij is onverstaanbaar aan het oreren.
“Wat bent u aan het doen?”, vraag ik. “Ja, wat ben ik aan het doen” is het antwoord. “Vindt u dit normaal?”, probeer ik nog een keer. “Wat is normaal?” krijg ik terug. “Dat weet ik ook niet, maar ik weet dat dit niet normaal is. Sta op! Je moet nu douchen en je kleren schoonmaken! Smeerlap!” en nog wat krachttermen…
Samen met een ander (die mij wijst op de mogelijkheid van psychische oorzaken) tillen we hem van de grond en sjouwen hem naar de douches. Ik pak mijn spullen en verkas naar de andere kant van de zaal. Ondertussen wordt het bed en de vloer schoongemaakt. De andere helper blijft bij onze “vriend”en helpt hem na het douchen in bed.
Het is laat. De tijd dat het licht uit moest is allang voorbij, maar onze “vriend” is nog niet aan slapen toe. Elke keer staat hij op om naar de wc te gaan, om een lied te zingen en noem maar op. Bij een van de zoveelste keren dat hij opstaat, valt hij in het bed er naast en dus boven op de oude Duitse dame die op dat moment al sliep en wakker schrikt. Ik zie het gebeuren en help de dame naar een ander bed. En onze vriend in de zijne.
Het is waarschijnlijk midden in de nacht. Ik heb de zatlap al verscheidene keren naar zijn bed geleid, maar dan staat hij weer op opzoek naar zijn “oma” om excuses aan te bieden. Mijn geduld (voor zover ik dat al bezat) is op. Ik lijk de enige die zich stoort, want de rest ligt erbij en kijkt er naar of slaapt(?). Opnieuw opstaan en hem in zijn bed helpen. Ik word weer wakker en ik zie dat onze vriend met een zaklampje langs alle bedden gaat om de oude dame te zoeken om zo zijn excuses aan te kunnen bieden. Ik sta nog één keer op.
“Luister vriend. Ik ga niet meer waarschuwen. Jij gaat nu in bed liggen en laat ons slapen. De dame is niet boos, maar wel bezorgd. Ze ligt in een ander bed en slaapt. Dat moet jij nu ook doen. Als ik je nog een keer hoor, help ik je op een andere manier in slaap. Afgesproken???” Ik begeleid hem weer in bed. Kruip in mijn slaapzak en val in slaap. Moet ik hier politieagentje spelen!?
Nadat ik al een uur of twee gelopen heb, sms ik Juan om te feliciteren met zijn verjaardag. Ik krijg een sms terug: Ik moet met mijn onrustige reet op een mooi rustig plekje drie uur in de zon gaan zitten. Ach ja, broers…
Ik vind het heerlijk om te lopen. Dat geeft mij echt rust. Ik stop tussendoor genoeg, eet en drink voldoende en vind de rust vooral tijdens het lopen. En dus loop ik.
Ik ben vroeg bij de herberg van Nájera en er staan een stuk of tien mensen te wachten. Het is nog niet open. Nog een halfuur. Ik zie wat bekenden, dus dat halfuurtje is zo voorbij. Het begint te regenen als ik binnen ben en tot mijn verbazing de meest onbehoorlijke herberg tot nog toe inloop. Een kippenhok. Alle stapelbedden (twee aan twee!!!) naast elkaar geplaatst. Dus dat wordt “gezellig” slapen met een of andere Duits/Amerikaanse. De douches zijn smerig en de wc’s…
Ik kom, na het douchen, aan de tafel waar ik mijn blogje aan het schrijven ben, in gesprek met een oude Duitse dame en een Peruaan van middelbare leeftijd. Het gesprek gaat over allerlei grote vragen in het leven en de zin van de Camino. De Peruaan lijkt dé persoon te zijn die heel genuanceerd en zonder vooroordelen de wijze lessen van het leven inmiddels kent en ik ben onder de indruk van zijn wijze woorden en manier van leven. Ik denk aan John. Hij heeft gekookt en biedt ons ook wat eten aan. En een wijntje. Ik sla beide vriendelijk af.
Maar dan…
Ik heb net met wat bekenden gegeten en kom terug in de herberg. Ik zie dat één van de onderbuurmannen is weggegaan. Het bed is leeg. Ook de dame naast mij heeft een ander plekje ingenomen. Ik ben bijna bij mijn bed als een enorme penetrante geur al mijn vezels in staat van paraatheid brengt. Alle Santiago’s!!! Hier heeft iemand lopen zeiken?! Dan zie ik hem.
Onze wijze Peruaan ligt straalbezopen naast zijn bed (en de mijne) op de grond! Zijn broek is nat(!) en hij is onverstaanbaar aan het oreren.
“Wat bent u aan het doen?”, vraag ik. “Ja, wat ben ik aan het doen” is het antwoord. “Vindt u dit normaal?”, probeer ik nog een keer. “Wat is normaal?” krijg ik terug. “Dat weet ik ook niet, maar ik weet dat dit niet normaal is. Sta op! Je moet nu douchen en je kleren schoonmaken! Smeerlap!” en nog wat krachttermen…
Samen met een ander (die mij wijst op de mogelijkheid van psychische oorzaken) tillen we hem van de grond en sjouwen hem naar de douches. Ik pak mijn spullen en verkas naar de andere kant van de zaal. Ondertussen wordt het bed en de vloer schoongemaakt. De andere helper blijft bij onze “vriend”en helpt hem na het douchen in bed.
Het is laat. De tijd dat het licht uit moest is allang voorbij, maar onze “vriend” is nog niet aan slapen toe. Elke keer staat hij op om naar de wc te gaan, om een lied te zingen en noem maar op. Bij een van de zoveelste keren dat hij opstaat, valt hij in het bed er naast en dus boven op de oude Duitse dame die op dat moment al sliep en wakker schrikt. Ik zie het gebeuren en help de dame naar een ander bed. En onze vriend in de zijne.
Het is waarschijnlijk midden in de nacht. Ik heb de zatlap al verscheidene keren naar zijn bed geleid, maar dan staat hij weer op opzoek naar zijn “oma” om excuses aan te bieden. Mijn geduld (voor zover ik dat al bezat) is op. Ik lijk de enige die zich stoort, want de rest ligt erbij en kijkt er naar of slaapt(?). Opnieuw opstaan en hem in zijn bed helpen. Ik word weer wakker en ik zie dat onze vriend met een zaklampje langs alle bedden gaat om de oude dame te zoeken om zo zijn excuses aan te kunnen bieden. Ik sta nog één keer op.
“Luister vriend. Ik ga niet meer waarschuwen. Jij gaat nu in bed liggen en laat ons slapen. De dame is niet boos, maar wel bezorgd. Ze ligt in een ander bed en slaapt. Dat moet jij nu ook doen. Als ik je nog een keer hoor, help ik je op een andere manier in slaap. Afgesproken???” Ik begeleid hem weer in bed. Kruip in mijn slaapzak en val in slaap. Moet ik hier politieagentje spelen!?
RSS-feed
