Ik ben aan het ontbijten in Azofra als ik in eens een hand op mijn schouder voel. Mijn “vriend” de Peruaan. Heel nederig buigt hij naar me toe en bied zijn excuses aan en bedankt mij voor de hulp. Hij weet niet veel van gisteren, maar mijn gezicht heeft hij onthouden. “Geen probleem”, lieg ik. En wijs naar de lege stoel aan mijn tafeltje. Hij gaat vol schaamte zitten en geeft aan dat het gisteren een wijntje te veel was. “Een wijntje? Een hele fles!”. We lachen en eten ons ontbijt. Als ik klaar ben nemen we (hopelijk definitief) afscheid en vertrek ik.
De wandeling is prachtig langs, door en over de wijnvelden van La Rioja. Een geweldig mooi stukje Spanje. Na een vermoeiende maar mooie tocht, kom ik in Santo Domingo Veronika weer tegen. Ze had van een Iers stel al gehoord dat ik in de buurt was. We lopen samen naar de herberg en als we zien dat die nog gesloten is, besluiten we in een bar verderop alvast wat te eten en drinken. Het is onrustig in het dorp. Er is een of ander feest waarbij een ezel en allemaal jongedames in klederdracht een rolspelen. Navraag leert helemaal niets…
Aangezien het dorp niet echt iets biedt, de herberg nog dicht is en ik in het ANWB-boekje lees dat in het volgend dorp een van de mooiste herbergen van de Camino ligt, besluit ik dat ik daar naartoe ga. Veronika loopt mee. De befaamde kerk van het dorp zit nog dicht en 2 uur wachten vind ik te lang. In de kerk zitten kippen en hanen en als deze kraaien als je als pelgrim in de kerk zit, dan heb je heel je leven geluk (in een notendop).
We lopen Grañon binnen en het begint te regenen. We lopen recht op de kerk af. Daar moet de herberg zijn. We gaan snel naar binnen en lopen zonder de schoenen uit te doen door naar boven. We komen langs een grote kamer waar allemaal dunne leren matrasjes op de grond liggen waar ook al een aantal slaapzakken geplaatst zijn. We kijken elkaar aan en lopen snel verder. Mmm.
We worden verwelkomt door de goedheiligman zelve, een zacht pratende, esoterische, Californische Albert Verlinden. Elke concrete vraag wordt beantwoord met “Maakt niet uit. Doe wat je wilt. Dit is jouw huis.” Ik vraag naar de regels… Je raadt het al. Waar de andere kamer is dan. “Boven. Kijk gerust”. “En hoe komen we boven?” “Kijk maar. Dit is jouw huis”. Alle Santiago’s!! Dit wordt lachen.
In het boekje stond dat boven bedden aanwezig waren en dat er een geweldig sfeertje hing. Smaken verschillen blijkbaar. Boven is net als onder, alleen dan op een houten vloer in plaats van steen. Dus na elkaar verontwaardigd aan te hebben gekeken, plekje uitzoeken en slaapzakje neerleggen. “Pardon. Daar zou ik niet liggen als ik u was. Als het regent, regent het naar binnen”. Goede tip van een Franse medepelgrim. Dus maar naar de andere kant.
Ik kom naast Selena te liggen. Een italiaanse met een kont als haar been en met dat laatste was iets mis. Een vrolijke fransman had haar been volledig ingepakt met een warme handdoek. Ik gaf haar de tip om dat zo snel mogelijk weg te halen en te koelen. Het is een beetje een rare en volgens mij een beetje moedeloos van alle goedbedoelde adviezen. Veronika is apothekersassistent en heeft een crème bij zich die verkoeling brengt. Ze smeert en gaat slapen. In de woonkamer wordt er samen gegeten in een “geweldige harmonieuze sfeer”, maar ik neem na het douchen even een siesta. Dolle boel hier.
Tijdens een blokje om ga ik met Veronika op een terrasje zitten. De regen is net voorbij, dus we zitten als enigen buiten. Spanjaarden en water… Na een tijdje komt haar vriend weer ter sprake en het wordt een (voor haar) emotioneel gesprek. Later zegt ze dat ze niet weet waarom, maar zelfs met vriendinnen kan ze er niet over praten. Alleen met de vader van haar overleden vriend en… met mij.
De liefde die ze uitstraalt voor haar inmiddels overleden vriend en zijn ouders en de manier waarop ze over hem praat, doet me denken aan Erika en aan Fifi en aan Tamara. En dan is ineens dat hele gedoe in die herberg, in die veel te vriendelijke ambiance, met dooie duiven tussen de was(!), ineens speelt dat geen enkele rol. Waar gaat het over? We hebben een dak, een bed(je) en eten en drinken. We leven. De rest is bijzaak. Ik mis Erika en de KiDS!
En dan…
“Jij krijgt geen alcohol meer!” Hoor ik mezelf zeggen. Alweer een Zuid-Amerikaan met een drankprobleem. Niet weer! Een Mexicaan, die ’s middags heel vriendelijk had zitten praten over zijn leven in Europa kijkt behoorlijk glazig uit zijn ogen. Ik neem zijn glaswijn en leg het weg in de keuken. “jij hebt genoeg gehad.” “Nee, ik drink al twee maanden niet”, “Daar kan dan best nog een dag bij!”
Helaas zijn er ook nog een aantal hele stoere (ahum) jongens in de herberg die het grappig vinden om een heel kratje bier achter hun kiezen te mieteren. De Mexicaan, blijkt later, drinkt lekker mee.
Als we al in bed liggen, de stoere jongetjes natuurlijk nog niet, komt opeens de Mexicaan naar de Italiaanse lopen. Gaat op zijn knieën bij haar zitten en probeert een sjaal om haar hals te binden. Ze is hier duidelijk niet van gediend, maar de boodschap komt niet over. Ik sta op. Duw de Mexicaan van zijn plek en waarschuw hem en zeg hem dat hij op zijn plek moet gaan liggen. Het kleine opdondertje gaat provocerend voor me staan en ik duw hem nogmaals in de goede richting. (Hij komt tot mijn navel ongeveer, dus dat moet toch lukken, dacht ik).
Als eindelijk iedereen stil in bed ligt en stil is, gaat het licht uit en kunnen we slapen (voor zover dat op die matrasjes mogelijk is). Tja, en wat er in gaat, moet er ook uit, dus ook deze vriend moest na een kotsbeurt midden in de nacht gaan douchen. Nog één zo’n idioot en ik stop er mee. Dan maar geen Santiago!
De wandeling is prachtig langs, door en over de wijnvelden van La Rioja. Een geweldig mooi stukje Spanje. Na een vermoeiende maar mooie tocht, kom ik in Santo Domingo Veronika weer tegen. Ze had van een Iers stel al gehoord dat ik in de buurt was. We lopen samen naar de herberg en als we zien dat die nog gesloten is, besluiten we in een bar verderop alvast wat te eten en drinken. Het is onrustig in het dorp. Er is een of ander feest waarbij een ezel en allemaal jongedames in klederdracht een rolspelen. Navraag leert helemaal niets…
Aangezien het dorp niet echt iets biedt, de herberg nog dicht is en ik in het ANWB-boekje lees dat in het volgend dorp een van de mooiste herbergen van de Camino ligt, besluit ik dat ik daar naartoe ga. Veronika loopt mee. De befaamde kerk van het dorp zit nog dicht en 2 uur wachten vind ik te lang. In de kerk zitten kippen en hanen en als deze kraaien als je als pelgrim in de kerk zit, dan heb je heel je leven geluk (in een notendop).
We lopen Grañon binnen en het begint te regenen. We lopen recht op de kerk af. Daar moet de herberg zijn. We gaan snel naar binnen en lopen zonder de schoenen uit te doen door naar boven. We komen langs een grote kamer waar allemaal dunne leren matrasjes op de grond liggen waar ook al een aantal slaapzakken geplaatst zijn. We kijken elkaar aan en lopen snel verder. Mmm.
We worden verwelkomt door de goedheiligman zelve, een zacht pratende, esoterische, Californische Albert Verlinden. Elke concrete vraag wordt beantwoord met “Maakt niet uit. Doe wat je wilt. Dit is jouw huis.” Ik vraag naar de regels… Je raadt het al. Waar de andere kamer is dan. “Boven. Kijk gerust”. “En hoe komen we boven?” “Kijk maar. Dit is jouw huis”. Alle Santiago’s!! Dit wordt lachen.
In het boekje stond dat boven bedden aanwezig waren en dat er een geweldig sfeertje hing. Smaken verschillen blijkbaar. Boven is net als onder, alleen dan op een houten vloer in plaats van steen. Dus na elkaar verontwaardigd aan te hebben gekeken, plekje uitzoeken en slaapzakje neerleggen. “Pardon. Daar zou ik niet liggen als ik u was. Als het regent, regent het naar binnen”. Goede tip van een Franse medepelgrim. Dus maar naar de andere kant.
Ik kom naast Selena te liggen. Een italiaanse met een kont als haar been en met dat laatste was iets mis. Een vrolijke fransman had haar been volledig ingepakt met een warme handdoek. Ik gaf haar de tip om dat zo snel mogelijk weg te halen en te koelen. Het is een beetje een rare en volgens mij een beetje moedeloos van alle goedbedoelde adviezen. Veronika is apothekersassistent en heeft een crème bij zich die verkoeling brengt. Ze smeert en gaat slapen. In de woonkamer wordt er samen gegeten in een “geweldige harmonieuze sfeer”, maar ik neem na het douchen even een siesta. Dolle boel hier.
Tijdens een blokje om ga ik met Veronika op een terrasje zitten. De regen is net voorbij, dus we zitten als enigen buiten. Spanjaarden en water… Na een tijdje komt haar vriend weer ter sprake en het wordt een (voor haar) emotioneel gesprek. Later zegt ze dat ze niet weet waarom, maar zelfs met vriendinnen kan ze er niet over praten. Alleen met de vader van haar overleden vriend en… met mij.
De liefde die ze uitstraalt voor haar inmiddels overleden vriend en zijn ouders en de manier waarop ze over hem praat, doet me denken aan Erika en aan Fifi en aan Tamara. En dan is ineens dat hele gedoe in die herberg, in die veel te vriendelijke ambiance, met dooie duiven tussen de was(!), ineens speelt dat geen enkele rol. Waar gaat het over? We hebben een dak, een bed(je) en eten en drinken. We leven. De rest is bijzaak. Ik mis Erika en de KiDS!
En dan…
“Jij krijgt geen alcohol meer!” Hoor ik mezelf zeggen. Alweer een Zuid-Amerikaan met een drankprobleem. Niet weer! Een Mexicaan, die ’s middags heel vriendelijk had zitten praten over zijn leven in Europa kijkt behoorlijk glazig uit zijn ogen. Ik neem zijn glaswijn en leg het weg in de keuken. “jij hebt genoeg gehad.” “Nee, ik drink al twee maanden niet”, “Daar kan dan best nog een dag bij!”
Helaas zijn er ook nog een aantal hele stoere (ahum) jongens in de herberg die het grappig vinden om een heel kratje bier achter hun kiezen te mieteren. De Mexicaan, blijkt later, drinkt lekker mee.
Als we al in bed liggen, de stoere jongetjes natuurlijk nog niet, komt opeens de Mexicaan naar de Italiaanse lopen. Gaat op zijn knieën bij haar zitten en probeert een sjaal om haar hals te binden. Ze is hier duidelijk niet van gediend, maar de boodschap komt niet over. Ik sta op. Duw de Mexicaan van zijn plek en waarschuw hem en zeg hem dat hij op zijn plek moet gaan liggen. Het kleine opdondertje gaat provocerend voor me staan en ik duw hem nogmaals in de goede richting. (Hij komt tot mijn navel ongeveer, dus dat moet toch lukken, dacht ik).
Als eindelijk iedereen stil in bed ligt en stil is, gaat het licht uit en kunnen we slapen (voor zover dat op die matrasjes mogelijk is). Tja, en wat er in gaat, moet er ook uit, dus ook deze vriend moest na een kotsbeurt midden in de nacht gaan douchen. Nog één zo’n idioot en ik stop er mee. Dan maar geen Santiago!
RSS-feed