Het is acht uur als we wakker worden. Tien uur geslapen! Uitslapen!!!
Gisteren voelde ik het voor het eerst. Ik dacht dat het aan mijn schoen lag. Dat ik de veters te strak had aan getrokken. Lopen doet pijn. In een laag tempo lopen we (Henning, mijn hotelmakker en ik) de volgens het boekje 10 kilometer van dodelijk saai industriegebied en buitenwijk van Burgos. Door mijn pijn, valt het gehalte dodelijk en saai wel mee en gelukkig komen we betrekkelijk vroeg aan in Burgos.
We passeren de herberg en nemen eerst een kijkje in de ongelooflijk mooie kathedraal. Wat een kunstwerk. Wat een pracht en praal en wat een rijkdom. Precies dat waarom ik het niet zo heb op “de kerk”. Terwijl het volk sterft van de honger, bouwden zij de ene overtreffende trap na de andere. Onder het motto “Do as i say, don’t do as i do” worden al jaren hele volksstammen onderdrukt door zogenaamde “waarheid”sprekers. Ik denk liever zelf na en gelukkig heb ik die vrijheid hier ook. En zo kan ik ook wel genieten van dit werkelijk spectaculaire kunstwerk.
Na het door mij betaalde eten (staan we weer quitte) wisselen we telefoonnummers en email adressen uit en nemen we afscheid. “Tot over een paar dagen”.
Ik loop terug naar de herberg en vraag of het mogelijk is om twee dagen te blijven in verband met de pijn in mijn been. Ik vrees dat alleen rust zal helpen. “Dat is geen probleem, maar dan moeten we wel een doktersverklaring ontvangen”. “Een wat????” Ik moet naar de eerste hulp om een verklaring te krijgen dat ik niet verder kan lopen, dan kan ik nog een nacht blijven. “Maar is echt geen probleem, hoor!”. De eerste hulp is dicht(?) dus ik ga me eerst maar even douchen en omkleden.
Ik loop met de vieze kleren naar de wasbak en kom daar enkele oude bekenden tegen. “We dachten dat we je niet meer zouden zien”. “Tja, dat dacht ik ook, maar Santiago dacht daar blijkbaar anders over!”
De eerste hulp blijkt dik een kilometer lopen te zijn, dus ik ben al aardig aan het tieren als ik daar aankom. Natuurlijk wordt ik eerst naar drie kastjes en een muur gestuurd, maar dan ben ik eindelijk bij het juiste loket. De Spaanse achternaam, de Nederlandse nationaliteit en dan ook nog de Europese zorgpas. Tjonge jonge. Dat is lastig!!??
Hè, hè, ik mag plaatsnemen. Het bekende wachten. “Nee ik moet geen röntgenfoto’s”, dus ik moet nog langer wachten. Dan wordt er een vraag gesteld. Ik zeg niets, want ik begrijp het niet, maar een vriendelijke man in de wachtende rij zegt dat ik aan de beurt ben. Ik sta op sjoks binnen en mag staand (waar is de stoel?) mijn verhaal doen. Althans min of meer. De doctor is drukker met papieren invullen dan met mijn been, maar uiteindelijk wordt het oordeel geveld… Tendinitis.
Tendinitis??? Gadverdamme… Ik denk aan de sketch van Najib Amhali over de SOA test. En zie in gedachte de verpleegster al binnenkomen met een enorme wattenstaaf die vervolgens allerlei pijnlijke rondjes gaat draaien.
De verpleegster wordt inderdaad geroepen en komt binnen. Gelukkig niet met een wattenstaaf maar met een aantal rolletjes verband en tape. Mijn angst voor de Tendinitis had mijn blik alleen gefocust op dat wat er in haar hand zat, maar bij nader inzien, blijkt de verpleegster zelf ook best de moeite van het kijken waard.
Daar staat de droomvrouw van mijn broer, lange donkere krullen, bruine grote ogen en een brede lach (en ze is nog behoorlijk direct ook), mijn been aan het verbinden. Tito moet zeker de Camino lopen… Met zijn sportieve lichaam komt ie ook zeker bij de eerste hulp in Burgos! Leve Tendinitis!!!
Gisteren voelde ik het voor het eerst. Ik dacht dat het aan mijn schoen lag. Dat ik de veters te strak had aan getrokken. Lopen doet pijn. In een laag tempo lopen we (Henning, mijn hotelmakker en ik) de volgens het boekje 10 kilometer van dodelijk saai industriegebied en buitenwijk van Burgos. Door mijn pijn, valt het gehalte dodelijk en saai wel mee en gelukkig komen we betrekkelijk vroeg aan in Burgos.
We passeren de herberg en nemen eerst een kijkje in de ongelooflijk mooie kathedraal. Wat een kunstwerk. Wat een pracht en praal en wat een rijkdom. Precies dat waarom ik het niet zo heb op “de kerk”. Terwijl het volk sterft van de honger, bouwden zij de ene overtreffende trap na de andere. Onder het motto “Do as i say, don’t do as i do” worden al jaren hele volksstammen onderdrukt door zogenaamde “waarheid”sprekers. Ik denk liever zelf na en gelukkig heb ik die vrijheid hier ook. En zo kan ik ook wel genieten van dit werkelijk spectaculaire kunstwerk.
Na het door mij betaalde eten (staan we weer quitte) wisselen we telefoonnummers en email adressen uit en nemen we afscheid. “Tot over een paar dagen”.
Ik loop terug naar de herberg en vraag of het mogelijk is om twee dagen te blijven in verband met de pijn in mijn been. Ik vrees dat alleen rust zal helpen. “Dat is geen probleem, maar dan moeten we wel een doktersverklaring ontvangen”. “Een wat????” Ik moet naar de eerste hulp om een verklaring te krijgen dat ik niet verder kan lopen, dan kan ik nog een nacht blijven. “Maar is echt geen probleem, hoor!”. De eerste hulp is dicht(?) dus ik ga me eerst maar even douchen en omkleden.
Ik loop met de vieze kleren naar de wasbak en kom daar enkele oude bekenden tegen. “We dachten dat we je niet meer zouden zien”. “Tja, dat dacht ik ook, maar Santiago dacht daar blijkbaar anders over!”
De eerste hulp blijkt dik een kilometer lopen te zijn, dus ik ben al aardig aan het tieren als ik daar aankom. Natuurlijk wordt ik eerst naar drie kastjes en een muur gestuurd, maar dan ben ik eindelijk bij het juiste loket. De Spaanse achternaam, de Nederlandse nationaliteit en dan ook nog de Europese zorgpas. Tjonge jonge. Dat is lastig!!??
Hè, hè, ik mag plaatsnemen. Het bekende wachten. “Nee ik moet geen röntgenfoto’s”, dus ik moet nog langer wachten. Dan wordt er een vraag gesteld. Ik zeg niets, want ik begrijp het niet, maar een vriendelijke man in de wachtende rij zegt dat ik aan de beurt ben. Ik sta op sjoks binnen en mag staand (waar is de stoel?) mijn verhaal doen. Althans min of meer. De doctor is drukker met papieren invullen dan met mijn been, maar uiteindelijk wordt het oordeel geveld… Tendinitis.
Tendinitis??? Gadverdamme… Ik denk aan de sketch van Najib Amhali over de SOA test. En zie in gedachte de verpleegster al binnenkomen met een enorme wattenstaaf die vervolgens allerlei pijnlijke rondjes gaat draaien.
De verpleegster wordt inderdaad geroepen en komt binnen. Gelukkig niet met een wattenstaaf maar met een aantal rolletjes verband en tape. Mijn angst voor de Tendinitis had mijn blik alleen gefocust op dat wat er in haar hand zat, maar bij nader inzien, blijkt de verpleegster zelf ook best de moeite van het kijken waard.
Daar staat de droomvrouw van mijn broer, lange donkere krullen, bruine grote ogen en een brede lach (en ze is nog behoorlijk direct ook), mijn been aan het verbinden. Tito moet zeker de Camino lopen… Met zijn sportieve lichaam komt ie ook zeker bij de eerste hulp in Burgos! Leve Tendinitis!!!
RSS-feed
