"Nu we er toch zijn” gelijk maar even gebruik maken van de voorzieningen… Tweepersoonsbad.
Tito moet ik wel teleurstellen, ik neem de ruimte even voor mezelf ;-)
Aangezien het hotel Wiefie heeft, (een soort wifi dat maar af en toe doet), kon ik nog even snel reageren op enkele facebook- en twitterberichten. Na het badderen mijn rugzak opnieuw ingepakt. De spanning voel ik nu in al mijn vezels… Het gaat echt beginnen…
We ontbijten in een klein straatje in het centrum van Saint-Jean-Pied-de-Port en komen langs de herberg waar ik vanavond de nacht ga doorbrengen en van waaruit ik morgenvroeg ga starten. L’Esprit du Chemin een herberg dat gerund wordt door Nedelanders en waar ik eerder via de mail en telefoon al een leuke kennismaking mee had. Het blijkt allemaal nog prettiger dan voorgesteld. Tijdens de rondleiding wordt ik gebeld en spreek af dat ik straks terugbel. Shit…
In al mijn spanning van het moment had ik nog geen belletje gedaan naar huis. Met mij gaat het “goed”. Hoe is het daar? Het is niet te beschrijven hoe het voelt om hier iets te gaan ondernemen terwijl ik emotioneel andere keuzes zou willen maken. Natuurlijk zou ik het liefst mijn leven in Nederland, met mijn gezin en iedereen die heel dicht om ons heen staan, willen voortzetten zonder deze afstand te moeten overbruggen. Ik heb alleen al zolang andere wegen bewandeld met voor mij niet allemaal even positieve uitkomsten dat ik weet en diep van binnen voel dat deze weg de juiste is. Ook op dit moment. Ik ben er klaar voor. Het maakt het lastig als thuis (nog) niet zover is…
Verscheurd door emotie en verstand heb ik al enige tijd geleden de “knop” omgezet. Ik kreeg de bevestiging van Erika en dat was voor mij het belangrijkst. Wij lopen samen onze tocht, onze Camino. Ik naar Santiago en hopelijk naar een leeg en nieuw begin. Erika haar eigen weg naar…
De WiFi eindelijk kunnen gebruiken. Skype is geweldig. Ik zie Erika, de kinderen en hun vriendjes en er valt een bepaalde last van mijn schouders. Het leven gaat door…
Na wat door de omgeving te zijn getrokken zit ik nu deze tekst te schrijven en plotseling wordt ik herkend. Een dame vertelt in vogelvlucht mijn verhaal en geeft dan aan dat ze door haar zus was gewezen op het filmpje van Omroep Gelderland (Nahcompetitie 13 maart jl.). Ook iemand die de tocht gaat lopen… Het bekende klein wereldje!!!
’s Avonds bij het avondeten wordt eerst een voorstelrondje gemaakt. Waar kom je vandaan? Wat ga je doen? En Waar ga je naar toe? Voor een aantal is dit de uitgelezen kans om hun kundigheid en talenkennis te etaleren, ik laat het bij “ik kom uit Nederland, neem de tijd (8 weken) en wil naar Santiago de Compostela”. Aan tafel is het door rumoer niet helemaal relax, maar gelukkig is dat tijdens het eten wat rustiger. Twee tafels, 9 verschillende nationaliteiten, 3 talen en allemaal dezelfde gedachten… Lopen richting Santiago. Ieder met zijn eigen motivatie.
Daarna naar bed en proberen door het zagen van de buurman heen proberen mijn rust te pakken.
Tito moet ik wel teleurstellen, ik neem de ruimte even voor mezelf ;-)
Aangezien het hotel Wiefie heeft, (een soort wifi dat maar af en toe doet), kon ik nog even snel reageren op enkele facebook- en twitterberichten. Na het badderen mijn rugzak opnieuw ingepakt. De spanning voel ik nu in al mijn vezels… Het gaat echt beginnen…
We ontbijten in een klein straatje in het centrum van Saint-Jean-Pied-de-Port en komen langs de herberg waar ik vanavond de nacht ga doorbrengen en van waaruit ik morgenvroeg ga starten. L’Esprit du Chemin een herberg dat gerund wordt door Nedelanders en waar ik eerder via de mail en telefoon al een leuke kennismaking mee had. Het blijkt allemaal nog prettiger dan voorgesteld. Tijdens de rondleiding wordt ik gebeld en spreek af dat ik straks terugbel. Shit…
In al mijn spanning van het moment had ik nog geen belletje gedaan naar huis. Met mij gaat het “goed”. Hoe is het daar? Het is niet te beschrijven hoe het voelt om hier iets te gaan ondernemen terwijl ik emotioneel andere keuzes zou willen maken. Natuurlijk zou ik het liefst mijn leven in Nederland, met mijn gezin en iedereen die heel dicht om ons heen staan, willen voortzetten zonder deze afstand te moeten overbruggen. Ik heb alleen al zolang andere wegen bewandeld met voor mij niet allemaal even positieve uitkomsten dat ik weet en diep van binnen voel dat deze weg de juiste is. Ook op dit moment. Ik ben er klaar voor. Het maakt het lastig als thuis (nog) niet zover is…
Verscheurd door emotie en verstand heb ik al enige tijd geleden de “knop” omgezet. Ik kreeg de bevestiging van Erika en dat was voor mij het belangrijkst. Wij lopen samen onze tocht, onze Camino. Ik naar Santiago en hopelijk naar een leeg en nieuw begin. Erika haar eigen weg naar…
De WiFi eindelijk kunnen gebruiken. Skype is geweldig. Ik zie Erika, de kinderen en hun vriendjes en er valt een bepaalde last van mijn schouders. Het leven gaat door…
Na wat door de omgeving te zijn getrokken zit ik nu deze tekst te schrijven en plotseling wordt ik herkend. Een dame vertelt in vogelvlucht mijn verhaal en geeft dan aan dat ze door haar zus was gewezen op het filmpje van Omroep Gelderland (Nahcompetitie 13 maart jl.). Ook iemand die de tocht gaat lopen… Het bekende klein wereldje!!!
’s Avonds bij het avondeten wordt eerst een voorstelrondje gemaakt. Waar kom je vandaan? Wat ga je doen? En Waar ga je naar toe? Voor een aantal is dit de uitgelezen kans om hun kundigheid en talenkennis te etaleren, ik laat het bij “ik kom uit Nederland, neem de tijd (8 weken) en wil naar Santiago de Compostela”. Aan tafel is het door rumoer niet helemaal relax, maar gelukkig is dat tijdens het eten wat rustiger. Twee tafels, 9 verschillende nationaliteiten, 3 talen en allemaal dezelfde gedachten… Lopen richting Santiago. Ieder met zijn eigen motivatie.
Daarna naar bed en proberen door het zagen van de buurman heen proberen mijn rust te pakken.
RSS-feed
