Na het ontbijt (tostadas met Nutella en natuurlijk Café con leche) neem ik afscheid van iedereen en wil net weg lopen als opnieuw de Canadese klaar staat om mee te lopen. Tja. We nemen afscheid van de rest en gaan weer op weg. Na een
klein halfuur heb ik eigenlijk al spijt dat ik niet alleen ben weggelopen. Mijn “metgezel” stopt elk halfuur. Dan weer zitten er steentjes in haar schoen, dan weer moet ze zich nog in smeren, dan weer hangt er iets los of valt uit haar rugzak. Ik weet niet waarom ik haar niet alleen achter laat… Ik ben te goed voor deze wereld ;-) Of toch te zwak om niet voor mezelf te kiezen...
Hoe dan ook loop ik vandaag voor de tweede keer een volledige etappe samen met iemand en nu weet ik het zeker… Dit doe ik niet meer!
Uiteindelijk hebben we best leuke gesprekken en ik vertel haar over de Camino, Spanje en Nederland en zij vertelt over Canada en dan vooral Quebec. Ze blijkt nogal fel tegen het conservatief rechts bewind in haar land te zijn en heeft een zeer
eigenzinnige vrije kijk op de samenleving en de toekomst (haar toekomst). Met mijn “Groenlinkse” ideeën zitten we behoorlijk op één lijn. En ook op andere gebieden blijken we dezelfde lijn te volgen…
Ergens in een gesprek over waarheid en werkelijkheid zeg ik haar: “Misschien lig ik nu wel in coma in een ziekenhuisbed ergens in Nederland en bestaat dit (om me heenkijkend) alleen maar in mijn hoofd. Ze gilt, bukt, wat ooh’s en aah’s. Even denk ik dat ze niet goed wordt of nog erger een orgasme krijgt hier onderweg… “Ooh, dat denk ik ook wel eens!!! Mijn vriendinnen verklaren me dan voor gek en hier in Spanje kom ik jou tegen en vertel jij hetzelfde!"
Ze blijkt niet zoveel vriendinnen te hebben en ik begrijp wel een beetje waarom. Ze laat weinig van zichzelf zien totdat ze het vertrouwen heeft dat ze serieus genomen wordt, dan is ze opeens heel openhartig en ontspannen. Héél ontspannen??!!
Of het aan de warmte ligt, het gezelschap of de gesprekken weet ik niet, maar als we Bercianos del Real Camino bereiken ben ik kapot. Eigenlijk wil ik vandaag naar El Burgo Ranero, maar terwijl de Canadese even gebruik maakt van het toilet, laat ik me door Alix (de scheldende Française) en de vier vrienden uit Altura overhalen om hier te blijven. Ik loop naar binnen en wordt verwelkomt door de hospitaleros. De Canadese komt ook in de hal en is blij dat ik hier toch stop. Zij kan/wil ook niet verder!
De hospitaleros zijn twee oudere mannen van de oude stempel. Een aantal seksistische opmerkingen die ik dan in de vertaling maar enigszins moet verdraaien en duidelijke taal over mensen die het niet zo nauw nemen met de ongeschreven regels van de Camino. Ik moet even aan de fransen denken. Die hadden hier geen schijn van kans gehad.
Het blijkt eenzelfde herberg als in Grañon te zijn. Alles gemeenschappelijk. De slaapplaats is ook behoorlijk primitief, maar wel gelukkig stapelbedden met normale matrassen. De heren hebben ook een verrassing voor de dames… De bel wordt geluid. Een teken dat het eten moet worden geprepareerd. Iedereen loopt naar de keuken, maar alleen de dames mogen naar binnen. De heren zijn straks aan de beurt. “In de keuken mogen geen mannen komen!” Na het eten volgt eenzelfde boodschap. De heren moeten naar buiten. De dames mogen afruimen en afwassen! Haha!
De Canadese loopt als een speer geïrriteerd naar buiten. Ze is niet de enige. De mannen (en drie opgefokte dames) worden uitgenodigd voor een bezoek aan een bodega/wijnkelder in de buurt van de herberg. Het blijkt een kleine grot te zijn waar de heertjes van het dorp in het weekend bij elkaar komen voor een stukje ham en een goede wijn. En allemaal onder het toeziend oog van Miss Camino 2011 (sponsored by Playboy)!
Als alles is afgewassen en iedereen zich buiten heeft verzameld worden we meegenomen naar een plekje dichtbij de herberg waar de zonsondergang voor sensationele beelden zorgt. De lucht kleurt werkelijk schitterend blauw, paars, rood, wit. Echt mooi. Ik zonder mij even af en sms Erika dat Skype er niet in zit vanavond. Vanmiddag kon het in een café aan de andere kant van het dorp, maar vanavond was er een feestje of zo en kon ik daar echt niet gaan zitten.
De reactie is dusdanig dat ik maar even bel. Mijn mobiel is bijna leeg en dus wordt het een heel kort en vooral pijnlijk gesprek. Erika is emotioneel. Heel emotioneel! Een enorm contrast tussen het telefoongesprek en het uitzicht. Een surrealistisch gevoel krijg ik er van. Iedereen staat hier ogenschijnlijk zorgeloos te genieten van de mooie luchten en elkaar en ik sta ergens apart
mezelf te vervloeken. Ik heb hier echt geen zin meer in. Dit is al lang niet meer “mijn” Camino. Ik voel een enorme teleurstelling en zonder me te mengen in de menigte, loop ik terug naar de herberg, poets mijn tanden en kruip in bed. Ik wil niet meer!
klein halfuur heb ik eigenlijk al spijt dat ik niet alleen ben weggelopen. Mijn “metgezel” stopt elk halfuur. Dan weer zitten er steentjes in haar schoen, dan weer moet ze zich nog in smeren, dan weer hangt er iets los of valt uit haar rugzak. Ik weet niet waarom ik haar niet alleen achter laat… Ik ben te goed voor deze wereld ;-) Of toch te zwak om niet voor mezelf te kiezen...
Hoe dan ook loop ik vandaag voor de tweede keer een volledige etappe samen met iemand en nu weet ik het zeker… Dit doe ik niet meer!
Uiteindelijk hebben we best leuke gesprekken en ik vertel haar over de Camino, Spanje en Nederland en zij vertelt over Canada en dan vooral Quebec. Ze blijkt nogal fel tegen het conservatief rechts bewind in haar land te zijn en heeft een zeer
eigenzinnige vrije kijk op de samenleving en de toekomst (haar toekomst). Met mijn “Groenlinkse” ideeën zitten we behoorlijk op één lijn. En ook op andere gebieden blijken we dezelfde lijn te volgen…
Ergens in een gesprek over waarheid en werkelijkheid zeg ik haar: “Misschien lig ik nu wel in coma in een ziekenhuisbed ergens in Nederland en bestaat dit (om me heenkijkend) alleen maar in mijn hoofd. Ze gilt, bukt, wat ooh’s en aah’s. Even denk ik dat ze niet goed wordt of nog erger een orgasme krijgt hier onderweg… “Ooh, dat denk ik ook wel eens!!! Mijn vriendinnen verklaren me dan voor gek en hier in Spanje kom ik jou tegen en vertel jij hetzelfde!"
Ze blijkt niet zoveel vriendinnen te hebben en ik begrijp wel een beetje waarom. Ze laat weinig van zichzelf zien totdat ze het vertrouwen heeft dat ze serieus genomen wordt, dan is ze opeens heel openhartig en ontspannen. Héél ontspannen??!!
Of het aan de warmte ligt, het gezelschap of de gesprekken weet ik niet, maar als we Bercianos del Real Camino bereiken ben ik kapot. Eigenlijk wil ik vandaag naar El Burgo Ranero, maar terwijl de Canadese even gebruik maakt van het toilet, laat ik me door Alix (de scheldende Française) en de vier vrienden uit Altura overhalen om hier te blijven. Ik loop naar binnen en wordt verwelkomt door de hospitaleros. De Canadese komt ook in de hal en is blij dat ik hier toch stop. Zij kan/wil ook niet verder!
De hospitaleros zijn twee oudere mannen van de oude stempel. Een aantal seksistische opmerkingen die ik dan in de vertaling maar enigszins moet verdraaien en duidelijke taal over mensen die het niet zo nauw nemen met de ongeschreven regels van de Camino. Ik moet even aan de fransen denken. Die hadden hier geen schijn van kans gehad.
Het blijkt eenzelfde herberg als in Grañon te zijn. Alles gemeenschappelijk. De slaapplaats is ook behoorlijk primitief, maar wel gelukkig stapelbedden met normale matrassen. De heren hebben ook een verrassing voor de dames… De bel wordt geluid. Een teken dat het eten moet worden geprepareerd. Iedereen loopt naar de keuken, maar alleen de dames mogen naar binnen. De heren zijn straks aan de beurt. “In de keuken mogen geen mannen komen!” Na het eten volgt eenzelfde boodschap. De heren moeten naar buiten. De dames mogen afruimen en afwassen! Haha!
De Canadese loopt als een speer geïrriteerd naar buiten. Ze is niet de enige. De mannen (en drie opgefokte dames) worden uitgenodigd voor een bezoek aan een bodega/wijnkelder in de buurt van de herberg. Het blijkt een kleine grot te zijn waar de heertjes van het dorp in het weekend bij elkaar komen voor een stukje ham en een goede wijn. En allemaal onder het toeziend oog van Miss Camino 2011 (sponsored by Playboy)!
Als alles is afgewassen en iedereen zich buiten heeft verzameld worden we meegenomen naar een plekje dichtbij de herberg waar de zonsondergang voor sensationele beelden zorgt. De lucht kleurt werkelijk schitterend blauw, paars, rood, wit. Echt mooi. Ik zonder mij even af en sms Erika dat Skype er niet in zit vanavond. Vanmiddag kon het in een café aan de andere kant van het dorp, maar vanavond was er een feestje of zo en kon ik daar echt niet gaan zitten.
De reactie is dusdanig dat ik maar even bel. Mijn mobiel is bijna leeg en dus wordt het een heel kort en vooral pijnlijk gesprek. Erika is emotioneel. Heel emotioneel! Een enorm contrast tussen het telefoongesprek en het uitzicht. Een surrealistisch gevoel krijg ik er van. Iedereen staat hier ogenschijnlijk zorgeloos te genieten van de mooie luchten en elkaar en ik sta ergens apart
mezelf te vervloeken. Ik heb hier echt geen zin meer in. Dit is al lang niet meer “mijn” Camino. Ik voel een enorme teleurstelling en zonder me te mengen in de menigte, loop ik terug naar de herberg, poets mijn tanden en kruip in bed. Ik wil niet meer!
RSS-feed
