Uiteraard weer een onrustige nacht gehad. Ik ben als een van de eersten in de eetzaal voor het ontbijt. Ik heb vandaag geen zin in gedoe. Lopen. Vandaag geen 20 kilometer.
Ik neem afscheid van de twee hospitaleros en een aantal pelgrims. Nadat ik even verkeerd loop en teruggefloten word, ben ik weer onderweg. Het is nog schemerig, maar de zon komt snel op en al snel is het behoorlijk warm. Ik loop door.
Ik heb geen idee waar ik loop. Heb ook geen enkele behoefte om foto’s te maken. Ik ben niet bezig met landschap, medelopers of andere zaken. Ik ben alleen aan het lopen. Mijn hoofd knalt bijna uit elkaar. Niet van de pijn, zoals ik anders wel eens voel, maar van alle gedachten die langskomen.
Ik ben gefrustreerd. Voor het eerst in 10 jaar, sinds het ongeluk, heb ik echt tijd voor mezelf gevraagd. Een aantal weken op al die andere. Ik leef mijn leven niet voor mij. Ik leef al 10 jaar voor een ander. Voor Erika, voor mijn kinderen, voor mijn ouders en broer, voor al die mensen die het goed met me voorhebben. Voor iedereen, maar niet voor mij! Ik vraag nooit iets. En nu loop
ik hier ook niet puur voor mezelf. Ik doe dit voor “ons”. Om dat te proberen wat ik tot nog toe nooit heb gedaan. Rust. Niets. Mijn hoofd leeg.
In plaats van mijn hoofd leeg, is ie bom vol. En mijn hart blijkbaar leeg. Ik voel geen gemis. Ik voel geen liefde. Ik voel geen plezier. Ik voel helemaal niets. Ik voel me boos en teleurgesteld. Ik loop de Camino in spagaat. Met een been hier in Spanje en met het andere in Nederland. Mijn hoofd ook. En mijn hart? Ik weet het niet. Ik voel het niet...
Ik voel me een kleuter van vier als ik in Nederland ben. Altijd controle vragen: “Heb je dit al gedaan?” “Denk je daar aan?” “Vergeet je dat niet?” en lijstjes en briefjes en piepjes en alarmpjes. Ik ben er klaar mee. Ik wil het niet meer. Hier (op de Camino) voel ik me voor het eerst in misschien wel tien jaar een volwassen vent. Hier voel ik me niet anders. Hier ben ik één van velen. Hier ben ik mezelf. Er schiet een nummer van Acda en De Munnik door mijn hoofd: “Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest!”
Ik weet het niet meer. Mijn hoofd ontploft bijna. Ik breek. Ik huil. Ik schreeuw. Ik jank!!! En mijn gevoel?… Woede, frustratie, teleurstelling, verdriet, maar ook op een bepaalde manier opgelucht en opgewonden, zelfs blij. Het is alsof mijn hart is opengesprongen. Ontkurkt! Ik voel allemaal emoties bovenkomen en ook alles door elkaar. Ik word heen en weer geslingerd tussen een euforisch gevoel van leven tot de somberste gedachte van het springen van een klif. Alles komt voorbij. En ondertussen heb ik in drie uur meer dan 20 kilometer gelopen!
Ik stop bij een terrasje in Reliegos. Ik moet wat eten anders val ik flauw. Ik heb geen energie meer in mijn lijf. Snikkend en met betraande ogen bestel ik en krijg van de dame achter de bar een pakje tissues aangereikt. En een lach. Als ze de bestelling komt brengen geeft ze me een knuffel. “Van het huis”. Ze vraagt niets. Het doet me goed. Ik voel me goed. “Ik geloof dat ik voor het eerst in lange tijd eindelijk echt iets voel… Ik voel me verschrikkelijk en ben blij. Echt waar!!!”
De rust heeft me goed gedaan, maar ik ben nog niet klaar. Ik loop door. Het liedje van Acda en de Munnik schiet weer door mijn hoofd. Tja. Ben ik inderdaad mezelf, hier, op de Camino? Een man van 38 jaar, zonder beperkingen, zonder briefjes, zonder controle vragen, enz.? Of ben ik mezelf “thuis”? Bij Erika en de KiDS, familie, vrienden, maar geconfronteerd met alles wat niet meer gaat, wel de briefjes, de vragen, de alarmpjes en de drukte om me heen? Ik weet het niet. Wie ben ik echt? Wat doe ik hier? Wat wil ik?
Ik wil in ieder geval niet meer als een kleuter van vier door het leven gaan. Ik wil ook absoluut niet zonder Erika en de KiDS verder. Ik wil het beste van beide werelden. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik sinds jaren niet zoveel gevoeld heb. Ik ben blij dat Erika is zoals ze is. Een gevoelsmens, die vanuit juist dat gevoel heel puur reageert en er niet voor weg loopt. Het heeft mij aan het denken en nog belangrijker aan het voelen gezet. Ik wil haar niet kwijt. Ik wil de kinderen niet kwijt.
Ik weet dat in Leon een vliegveld is. Ik heb geen zin meer in de Camino en ga proberen daar te komen. Een ticket regelen en zo snel mogelijk naar huis. Hoe verder, zien we dan wel. Ik voel me een ongelooflijke egoïstische klootzak. Maar aan de andere kant ook eindelijk de man die ik kan zijn. Of in ieder geval óók kan zijn! Misschien is dit ook wel de enige periode dat ik dat laatste gevoel nog zal hebben. Eenmaal thuis zal ik misschien weer die kleuter van vier zijn die door alles en iedereen geholpen moet worden. Ik zal het moeten accepteren. Accepteren… Tot in mijn vezels.
Ik heb nu dus een keuze: Ik loop door. En dan bedoel ik ook echt doorlopen… Helemaal niet meer terugkomen of misschien zelfs wel doorlopen tot aan Finisterre en verder, de klif af. Klaar.
Of ik schik me in de rol van kleuter en zet de knop om zoals ik eigenlijk al zo lang gedaan heb. Niet voor mezelf, maar omdat ik het belangrijkste in mijn leven, Erika en de KiDS, niet wil verliezen, geen pijn wil doen. Weer tranen. Weer een ongelooflijk klotengevoel. Ik loop door. Tot Leon en dan zie ik wel.
Ik loop deze dag 47 kilometer in 7 uur. Mijn scheenbeen heb ik niet gevoeld. Een enorme blaar aan mijn hak ook niet. Dorpjes, mensen, terrasjes. Ik heb ze gepasseerd, maar niets meegekregen. Het is ongelooflijk warm, maar ook daar niet mee bezig geweest. Ik heb antwoorden gekregen. En vragen. Heel veel vragen. In ieder geval wil ik verder. Verder met leven. Echt leven. Vanuit mezelf. Mèt Erika en de KiDS.! Hoe, zien we nog wel...
Ik wil ook deze Camino afmaken. Misschien is dit juist wat nodig was. Net als de (toen nog nuchtere) Peruaan zei in Nájera: “De Camino geeft antwoorden op de belangrijkste vragen die je niet zelf gesteld hebt”.
Ik was bezig om mijn hoofd leeg te krijgen. In plaats daarvan werd mijn hart leeg. Mijn hoofd steeds voller. Maar nu lijkt
er iets gebeurt te zijn. Mijn hart is vol. Vol van alles. En mijn hoofd? Ik heb geen idee of het iets uithaalt, maar dat is nu ook bijzaak. Ik voel me goed. Heb zin om Erika (en de KiDS natuurlijk) te zien, vast te houden, en nog veel
meer.
Wow, wat een geweldige Klotendag!!!
Ik neem afscheid van de twee hospitaleros en een aantal pelgrims. Nadat ik even verkeerd loop en teruggefloten word, ben ik weer onderweg. Het is nog schemerig, maar de zon komt snel op en al snel is het behoorlijk warm. Ik loop door.
Ik heb geen idee waar ik loop. Heb ook geen enkele behoefte om foto’s te maken. Ik ben niet bezig met landschap, medelopers of andere zaken. Ik ben alleen aan het lopen. Mijn hoofd knalt bijna uit elkaar. Niet van de pijn, zoals ik anders wel eens voel, maar van alle gedachten die langskomen.
Ik ben gefrustreerd. Voor het eerst in 10 jaar, sinds het ongeluk, heb ik echt tijd voor mezelf gevraagd. Een aantal weken op al die andere. Ik leef mijn leven niet voor mij. Ik leef al 10 jaar voor een ander. Voor Erika, voor mijn kinderen, voor mijn ouders en broer, voor al die mensen die het goed met me voorhebben. Voor iedereen, maar niet voor mij! Ik vraag nooit iets. En nu loop
ik hier ook niet puur voor mezelf. Ik doe dit voor “ons”. Om dat te proberen wat ik tot nog toe nooit heb gedaan. Rust. Niets. Mijn hoofd leeg.
In plaats van mijn hoofd leeg, is ie bom vol. En mijn hart blijkbaar leeg. Ik voel geen gemis. Ik voel geen liefde. Ik voel geen plezier. Ik voel helemaal niets. Ik voel me boos en teleurgesteld. Ik loop de Camino in spagaat. Met een been hier in Spanje en met het andere in Nederland. Mijn hoofd ook. En mijn hart? Ik weet het niet. Ik voel het niet...
Ik voel me een kleuter van vier als ik in Nederland ben. Altijd controle vragen: “Heb je dit al gedaan?” “Denk je daar aan?” “Vergeet je dat niet?” en lijstjes en briefjes en piepjes en alarmpjes. Ik ben er klaar mee. Ik wil het niet meer. Hier (op de Camino) voel ik me voor het eerst in misschien wel tien jaar een volwassen vent. Hier voel ik me niet anders. Hier ben ik één van velen. Hier ben ik mezelf. Er schiet een nummer van Acda en De Munnik door mijn hoofd: “Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest!”
Ik weet het niet meer. Mijn hoofd ontploft bijna. Ik breek. Ik huil. Ik schreeuw. Ik jank!!! En mijn gevoel?… Woede, frustratie, teleurstelling, verdriet, maar ook op een bepaalde manier opgelucht en opgewonden, zelfs blij. Het is alsof mijn hart is opengesprongen. Ontkurkt! Ik voel allemaal emoties bovenkomen en ook alles door elkaar. Ik word heen en weer geslingerd tussen een euforisch gevoel van leven tot de somberste gedachte van het springen van een klif. Alles komt voorbij. En ondertussen heb ik in drie uur meer dan 20 kilometer gelopen!
Ik stop bij een terrasje in Reliegos. Ik moet wat eten anders val ik flauw. Ik heb geen energie meer in mijn lijf. Snikkend en met betraande ogen bestel ik en krijg van de dame achter de bar een pakje tissues aangereikt. En een lach. Als ze de bestelling komt brengen geeft ze me een knuffel. “Van het huis”. Ze vraagt niets. Het doet me goed. Ik voel me goed. “Ik geloof dat ik voor het eerst in lange tijd eindelijk echt iets voel… Ik voel me verschrikkelijk en ben blij. Echt waar!!!”
De rust heeft me goed gedaan, maar ik ben nog niet klaar. Ik loop door. Het liedje van Acda en de Munnik schiet weer door mijn hoofd. Tja. Ben ik inderdaad mezelf, hier, op de Camino? Een man van 38 jaar, zonder beperkingen, zonder briefjes, zonder controle vragen, enz.? Of ben ik mezelf “thuis”? Bij Erika en de KiDS, familie, vrienden, maar geconfronteerd met alles wat niet meer gaat, wel de briefjes, de vragen, de alarmpjes en de drukte om me heen? Ik weet het niet. Wie ben ik echt? Wat doe ik hier? Wat wil ik?
Ik wil in ieder geval niet meer als een kleuter van vier door het leven gaan. Ik wil ook absoluut niet zonder Erika en de KiDS verder. Ik wil het beste van beide werelden. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik sinds jaren niet zoveel gevoeld heb. Ik ben blij dat Erika is zoals ze is. Een gevoelsmens, die vanuit juist dat gevoel heel puur reageert en er niet voor weg loopt. Het heeft mij aan het denken en nog belangrijker aan het voelen gezet. Ik wil haar niet kwijt. Ik wil de kinderen niet kwijt.
Ik weet dat in Leon een vliegveld is. Ik heb geen zin meer in de Camino en ga proberen daar te komen. Een ticket regelen en zo snel mogelijk naar huis. Hoe verder, zien we dan wel. Ik voel me een ongelooflijke egoïstische klootzak. Maar aan de andere kant ook eindelijk de man die ik kan zijn. Of in ieder geval óók kan zijn! Misschien is dit ook wel de enige periode dat ik dat laatste gevoel nog zal hebben. Eenmaal thuis zal ik misschien weer die kleuter van vier zijn die door alles en iedereen geholpen moet worden. Ik zal het moeten accepteren. Accepteren… Tot in mijn vezels.
Ik heb nu dus een keuze: Ik loop door. En dan bedoel ik ook echt doorlopen… Helemaal niet meer terugkomen of misschien zelfs wel doorlopen tot aan Finisterre en verder, de klif af. Klaar.
Of ik schik me in de rol van kleuter en zet de knop om zoals ik eigenlijk al zo lang gedaan heb. Niet voor mezelf, maar omdat ik het belangrijkste in mijn leven, Erika en de KiDS, niet wil verliezen, geen pijn wil doen. Weer tranen. Weer een ongelooflijk klotengevoel. Ik loop door. Tot Leon en dan zie ik wel.
Ik loop deze dag 47 kilometer in 7 uur. Mijn scheenbeen heb ik niet gevoeld. Een enorme blaar aan mijn hak ook niet. Dorpjes, mensen, terrasjes. Ik heb ze gepasseerd, maar niets meegekregen. Het is ongelooflijk warm, maar ook daar niet mee bezig geweest. Ik heb antwoorden gekregen. En vragen. Heel veel vragen. In ieder geval wil ik verder. Verder met leven. Echt leven. Vanuit mezelf. Mèt Erika en de KiDS.! Hoe, zien we nog wel...
Ik wil ook deze Camino afmaken. Misschien is dit juist wat nodig was. Net als de (toen nog nuchtere) Peruaan zei in Nájera: “De Camino geeft antwoorden op de belangrijkste vragen die je niet zelf gesteld hebt”.
Ik was bezig om mijn hoofd leeg te krijgen. In plaats daarvan werd mijn hart leeg. Mijn hoofd steeds voller. Maar nu lijkt
er iets gebeurt te zijn. Mijn hart is vol. Vol van alles. En mijn hoofd? Ik heb geen idee of het iets uithaalt, maar dat is nu ook bijzaak. Ik voel me goed. Heb zin om Erika (en de KiDS natuurlijk) te zien, vast te houden, en nog veel
meer.
Wow, wat een geweldige Klotendag!!!
RSS-feed