We hadden haar gisteren al in de herberg gezien. En zojuist moest mijn grote Deense vriend zo nodig een gesprekje aan gaan met deze Duits/Zwitserse dame. Of gesprekje. Hij zegt haar wat en vervolgens draait hij zich om en rookt rustig zijn sigaretje. En daar zit ik dan… met aan mijn zijde het orakel uit de Alpen. Ze begon nog goed. Iets over studie van de hersenen en dat zij daarin les gaf, dus mijn interesse was wel gewekt.
Alleen nu blijkt dat ze een of andere (zelfbenoemde) grootheid is in Zwitserland op het gebied van opvoeden. Hoe ga je om met ADHD en andere stoornissen? Het komt er kortweg op neer dat zij de perfecte methode heeft ontwikkeld om kinderen van de pillen en de problemen af te krijgen. In eigen land wordt ze zelfs de “Kinderfluisteraar” genoemd. Ik moet echt mijn best doen
om niet keihard in lachen uit te barsten. Na dit gesprekje kan ik me van alles bij haar voorstellen, maar kinderfluisteraar? Nee. Ik zie haar wel scheldend en tierend voor een clubje kinderen staan met een zweepje in de hand, maar fluisterend, echt niet.
Gelukkig is haar bestelling er nog niet en wij hebben de Café con leche al op, dus nemen we afscheid en lopen we weer verder. Naar Astorga. Nog een uurtje of drie. Waarvan zeker twee zonder dorpje of ook maar een enkele waterbron. Een
extra flesje water in de rugzak en de eigenfles bijgevuld met fris water. We zijn er klaar voor…
De zon brandt behoorlijk vandaag en veel schaduw is er niet onderweg. Na een behoorlijke tijd klimmen, dalen en nog weer meer klimmen, komen we op een hoogvlakte. Als een ware fatamorgana staat er in eens een kraampje met allerlei eten en drinken. “Donativo” staat er bij. De initiatiefnemer staat ons in een omslagrok en op sandalen en met een vriendelijke lach op te wachten: “Welkom in uw huis. Neem wat je wilt en geef er voor wat je wilt”.
Wow wat een geweldig figuur. Twee jaar geleden moest hij drastisch het roer om gooien. Hij zat op Ibiza in het foute wereldje en wilde er uit. Nu wijdt hij zijn tijd aan “geven”. “Zou iedereen moeten doen!” Even schiet het door mijn hoofd… Ik zie mezelf hier ergens op de Camino staan bij een herberg of een kraampje als deze. In gesprek met allerlei verschillende mensen, genieten van de verhalen, de mensen, de zon, de rust…
Ik neem nog een laatste glas versgeperste sinaasappelsap en loop, na mijn “Donativo” te hebben voldaan, met een blij gevoel weer verder. Het leven kan zo simpel zijn!
Net voor Astorga stop ik op een terrasje om even te wachten op de Peacemaker. “Op en neer” gaat bij hem niet zo snel meer, leeftijd gaat een rol spelen en waarschijnlijk niet alleen bij het lopen, dus ik ben een tikkie sneller. Terwijl ik aan mijn Cola begin, stopt een eind verder een bus. Er stappen een stuk of zes “pelgrims” uit. Knopen hun rugzak om en lopen richting Astorga. Tja, de “Gucci-Camino”. Als de bus weg rijdt zie ik de "ouwe" al in de verte aankomen lopen.
Als we bijna in de stad zijn begint het te miezeren. Op advies van de grote Deense survival expert doe ik mijn regenjas aan en de regenhoes om de rugzak. Ik sterf van de hitte in de regenjas, maar bovenons pakken donkere wolken samen. Het kan elk moment losbarsten. Kletsnat kom ik aan bij de herberg. Nat van het zweet en drie druppels regen. In een veel te kleine doorgang probeer ik zonder al te veel mensen te raken mijn rugzak en mijn regenjas uit te trekken. Dat lukt aardig. Er moppert maar één. Een Nederlander. Haha.
As ik eindelijk aan de beurt ben moeten we alsnog even wachten. Alle bedden zijn vergeven…
“Geintje!” Ze openen een nieuw gedeelte waar ook alle voorzieningen aanwezig zijn, maar we moeten even wachten op de sleutel of zo. Als we eindelijk aan de beurt zijn, moeten we twee trappen op. Mijn knieën vinden dat niet echt grappig, maar een lift hebben ze niet. Bed uitgezocht, douchen en dan even een hapje eten.
Terwijl we in het centrum van Astorga op een plein in de zon een salade eten, zien we in onze ooghoek de Kinderfluisteraar langskomen. “Hou je mond!” Te laat. Ze gaat bij ons zitten en neemt ook een salade. Gezellig! Of wij ook in het hotel zitten. Kunnen we vanavond samen eten. “Nee. Gelukkig niet!” Het ‘grapje’ kan nog net. Op het plein is nu een jongedame bezig met het opzetten van een muziekinstallatie. Ze heeft een gitaar en een hond om de nek hangen. De hond wordt netjes aan een pilaar vastgemaakt en de dame begint te zingen…
Wow. Ze is niet alleen prachtig om te zien, maar zingt ook nog eens geweldig...
Oké, ze is een beetje erg dun, de liedjes klinken na een tijdje allemaal hetzelfde en haar Engels is zoals van mijn KiDS: fonetische benadering van de werkelijkheid. Waarschijnlijk weet ze niet eens wat ze zingt. Hoe dan ook een mooie afsluiting van een warme en zware dag. En een heerlijke afleiding van alles wat Duits/Zwitsers is of met kinderen fluistert.
Alleen nu blijkt dat ze een of andere (zelfbenoemde) grootheid is in Zwitserland op het gebied van opvoeden. Hoe ga je om met ADHD en andere stoornissen? Het komt er kortweg op neer dat zij de perfecte methode heeft ontwikkeld om kinderen van de pillen en de problemen af te krijgen. In eigen land wordt ze zelfs de “Kinderfluisteraar” genoemd. Ik moet echt mijn best doen
om niet keihard in lachen uit te barsten. Na dit gesprekje kan ik me van alles bij haar voorstellen, maar kinderfluisteraar? Nee. Ik zie haar wel scheldend en tierend voor een clubje kinderen staan met een zweepje in de hand, maar fluisterend, echt niet.
Gelukkig is haar bestelling er nog niet en wij hebben de Café con leche al op, dus nemen we afscheid en lopen we weer verder. Naar Astorga. Nog een uurtje of drie. Waarvan zeker twee zonder dorpje of ook maar een enkele waterbron. Een
extra flesje water in de rugzak en de eigenfles bijgevuld met fris water. We zijn er klaar voor…
De zon brandt behoorlijk vandaag en veel schaduw is er niet onderweg. Na een behoorlijke tijd klimmen, dalen en nog weer meer klimmen, komen we op een hoogvlakte. Als een ware fatamorgana staat er in eens een kraampje met allerlei eten en drinken. “Donativo” staat er bij. De initiatiefnemer staat ons in een omslagrok en op sandalen en met een vriendelijke lach op te wachten: “Welkom in uw huis. Neem wat je wilt en geef er voor wat je wilt”.
Wow wat een geweldig figuur. Twee jaar geleden moest hij drastisch het roer om gooien. Hij zat op Ibiza in het foute wereldje en wilde er uit. Nu wijdt hij zijn tijd aan “geven”. “Zou iedereen moeten doen!” Even schiet het door mijn hoofd… Ik zie mezelf hier ergens op de Camino staan bij een herberg of een kraampje als deze. In gesprek met allerlei verschillende mensen, genieten van de verhalen, de mensen, de zon, de rust…
Ik neem nog een laatste glas versgeperste sinaasappelsap en loop, na mijn “Donativo” te hebben voldaan, met een blij gevoel weer verder. Het leven kan zo simpel zijn!
Net voor Astorga stop ik op een terrasje om even te wachten op de Peacemaker. “Op en neer” gaat bij hem niet zo snel meer, leeftijd gaat een rol spelen en waarschijnlijk niet alleen bij het lopen, dus ik ben een tikkie sneller. Terwijl ik aan mijn Cola begin, stopt een eind verder een bus. Er stappen een stuk of zes “pelgrims” uit. Knopen hun rugzak om en lopen richting Astorga. Tja, de “Gucci-Camino”. Als de bus weg rijdt zie ik de "ouwe" al in de verte aankomen lopen.
Als we bijna in de stad zijn begint het te miezeren. Op advies van de grote Deense survival expert doe ik mijn regenjas aan en de regenhoes om de rugzak. Ik sterf van de hitte in de regenjas, maar bovenons pakken donkere wolken samen. Het kan elk moment losbarsten. Kletsnat kom ik aan bij de herberg. Nat van het zweet en drie druppels regen. In een veel te kleine doorgang probeer ik zonder al te veel mensen te raken mijn rugzak en mijn regenjas uit te trekken. Dat lukt aardig. Er moppert maar één. Een Nederlander. Haha.
As ik eindelijk aan de beurt ben moeten we alsnog even wachten. Alle bedden zijn vergeven…
“Geintje!” Ze openen een nieuw gedeelte waar ook alle voorzieningen aanwezig zijn, maar we moeten even wachten op de sleutel of zo. Als we eindelijk aan de beurt zijn, moeten we twee trappen op. Mijn knieën vinden dat niet echt grappig, maar een lift hebben ze niet. Bed uitgezocht, douchen en dan even een hapje eten.
Terwijl we in het centrum van Astorga op een plein in de zon een salade eten, zien we in onze ooghoek de Kinderfluisteraar langskomen. “Hou je mond!” Te laat. Ze gaat bij ons zitten en neemt ook een salade. Gezellig! Of wij ook in het hotel zitten. Kunnen we vanavond samen eten. “Nee. Gelukkig niet!” Het ‘grapje’ kan nog net. Op het plein is nu een jongedame bezig met het opzetten van een muziekinstallatie. Ze heeft een gitaar en een hond om de nek hangen. De hond wordt netjes aan een pilaar vastgemaakt en de dame begint te zingen…
Wow. Ze is niet alleen prachtig om te zien, maar zingt ook nog eens geweldig...
Oké, ze is een beetje erg dun, de liedjes klinken na een tijdje allemaal hetzelfde en haar Engels is zoals van mijn KiDS: fonetische benadering van de werkelijkheid. Waarschijnlijk weet ze niet eens wat ze zingt. Hoe dan ook een mooie afsluiting van een warme en zware dag. En een heerlijke afleiding van alles wat Duits/Zwitsers is of met kinderen fluistert.
RSS-feed