Dag 27 - Dat is nog eens service

Na een behoorlijk zware etappe, waarin we toch voor het moeilijker maar zeker zo mooi alternatief door de bergen zijn gegaan, krijgen we dicht bij Villafranca del Bierzo een flyer van een herberg aangereikt. De laatste dagen zien we het vaker. Mensen die flyers uitdelen aan pelgrims. Meestal doe ik er niets mee, maar dit keer…Bedden. Geen stapelbedden. Eindelijk mijn benen weer eens kunnen strekken! En…Hydromassage douche. Dat klinkt goed!

Als we bij de herberg komen blijken ze zelfs wifi te hebben. Kan ik weer onbeperkt met Erika en de KiDS Skypen! Op de code moet ik even wachten, dat doet de zoon altijd. Een familiebedrijf. Moeder kookt, maakt schoon en wast. De vader deelt flyers uit en de zoon doet de bar en de bediening.

We hebben net onze rugzak naast het bed gezet als we gevraagd worden de boel op te pakken. We moeten naar een andere kamer. “Sorry! Jullie moeten in de andere kamer.” “Hoezo? Mogen hier alleen Spanjaarden?”. In de andere kamer liggen de buitenlanders (waaronder de “Kinderfluisteraar”). “Nee, dat is het niet.” Ze had ons alleen op de lijst gezet van de andere kamer. Als we toch deze kamer willen, dan streept ze ons door en schrijft ons op de andere lijst. “Nee. Dat hoeft niet. We gaan wel naar de andere kamer.”

De kamer is verder prima. Elk bed heeft een eigen nachtkastje met lamp en een stopcontact. Helaas is de Wifi verbinding op de kamer te zwak, maar in de hal en buiten is ie uitstekend.
En nu… douchen! Althans als ik de douche aan krijg. Volgens mij heb ik elke knop al wel gehad, maar er komt geen water. De Hydromassage laat dus nog even op zich wachten. Na een minuut of vijf prutsen, vraag ik assistentie: “Kan iemand mij vertellen hoe de douche aangaat?” Volgens mij word ik uitgelachen door de gehele 'Spaanse kamer’, maar na een simpele instructie dan eindelijk het water. Wow! Na een heerlijk lange douchebeurt stap ik als herboren de cabine uit. Fris van lichaam en geest!

In het centrum gaan we opzoek naar een kapper. Henning wil geknipt worden en zijn baard en die van mij (volgens hem) moeten nodig worden getrimd. Het is maandag. De eerste drie kapsalons zijn dicht. Maar… waarschijnlijk is er een iets verderop open. Terwijl we daar naar toe lopen, ontvang ik 4 voicemailmeldingen en een stuk of drie sms-jes. “Waar ben je?” “Is alles goed?” “Neem direct contact op!”… Erika. Als ik bel blijkt dat ze geen contact kon krijgen. Misschien was ik wel in een ravijn gevallen… Er blijkt dus niets aan de hand te zijn. Gewoon geen bereik. “Tot later, lieverd”.

Na de knip- en trimbeurt zoeken we een terrasje op. Een Deense die we onderweg al zijn tegengekomen schuift aan en natuurlijk doe ik even mijn imitatie van de Zweedse kok van de Muppetshow. Deens, ik kan er niets van maken. Daarentegen noemt Henning het Nederlands geen taal, maar een “Halzkrankheit”. We krijgen contact met een stel dat schuin achter ons aan een tafel zit. Het “Engels” komt overduidelijk uit Nederland.

En ja hoor, twee vrienden uit Den Haag. Zij is van oorsprong Poolse en hij overduidelijk Hagenees! Ze zijn geen stel. Ze lopen thuis ook samen en de partners van beide hebben niets met lopen. Dus besloten ze om samen de Camino te lopen. Hij heeft (net als ik) een gezin thuis. Na al die dagen op de Camino is hij de eerste die net als ik een beetje in spagaat aan het lopen is. Hier en thuis.

Met onze“Halzkrankheit” en de “Zweedse koks” trekken we behoorlijk wat aandacht op het terras, maar het kan ons weinig schelen. We hebben lol. We eten en drinken. Het blijft nog lang onrustig in Villafranca del Bierzo.

Na het Skypen met Erika (bij terugkomst in de herberg) krijg ik een seintje van de eigenaresse. De kleding is klaar. Voor een paar euro konden we hier onze kleren laten wassen en drogen. Ik loop met haar mee naar een achterkamer. Daar liggen
onze kleren klaar. Keurig gewassen, gevouwen en zelfs gestreken!!! Dat is nog eens service!