Tja, wat moet je doen als je klaar bent met ontbijten en om 7 uur de eerste pelgrims weg ziet gaan? Ik doe wat iedereen dan doet… Maar wat voor me uitstarend door het dorp lopen. Wat kaartjes kopen voor de kids en even kijken of er in de buurt een route is die ik ter voorbereiding op morgen kan lopen. Daarna weer contact zoeken met thuisfront via Skype. Opnieuw blij van alle enigszins misvormde gezichten (denk dat het aan de verbinding ligt, anders moet ik maken dat ik thuis kom) – de kids houden allemaal hun knuffels voor de webcam en we maken wat grapjes – uiteindelijk word ik bijna weggeblazen door de stadsschoonmakers. Dus besluit in goed overleg met het thuisfront om te stoppen met Skype en later nog eens proberen.
Na tevergeefs geïnformeerd te hebben bij het informatiecentrum tegenover de herberg besluit ik een deel van de eerste etappe te gaan lopen. Puur om te kijken hoe mijn benen en hoofd het houden. Wat een geweldige route!!!
Ik heb al heel lang een zwak voor roofvogels, dus als ik in korte tijd een stuk of 6 grote vogels zie langskomen voel ik mij even heel gelukkig. Bijna emotioneel kan ik mijn ogen niet van ze afhouden. Ik zou mijn brein opgeven om één dag zo’n roofvogel te mogen zijn. Dat is in mijn geval natuurlijk niet een heel groot offer, maar toch. Wat een vrijheid!!!
De weg gaat voornamelijk omhoog. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar mijn benen zijn er nu ook achter. En omhoog is naar later zal blijken niet eens zo erg als omlaag… Het schijnt druk te zijn op dit stuk van de Camino (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen) op dit moment, maar in de vier uur dat ik aan het lopen ben, heb ben ik in totaal op de heen weg 2 en op de terugweg 5 mensen tegengekomen. Door het landschap, de vogels en de soms keiharde wind, raak ik in een soort van trance en voor ik het weet heb ik 18 kilometer gelopen van een van de mooiste etappes van de Camino. En morgen mag ik weer! Volgens mij gaat het wel goed omen met dat “leegmaken”.
Nadat ik bij terugkomst het Skype-gesprek van vanochtend voortzet, zoek ik opnieuw de rust van de herberg op. Na het douchen en middag eten (JC wat zijn die fransen toch soms onaangepaste vreemde snuiters). Ik bedoel: ga ik ergens zitten, komt de “patron” er aan stormen, het is te druk en de wachttijd is te lang, of ik weg wil gaan????????
Vervolgens bestel ik ergens bij een bakkertje een warme chocomel en een of ander geweldig lekker uitziend fout broodje. Komt ze de chocomel brengen, begint een preek te houden over “specialité” en “crème” en neemt mijn broodje weer mee. Dat mag ik blijkbaar niet!!?? Toch met dat broodje dan maar de deur uit en op een rustig plekje in een park het ongelooflijk heerlijke onding proberen op te eten.
Eenmaal terug in de herberg wordt mij gevraagd of ze een foto van mij mogen gebruiken voor hun site en/of facebook. Er ontstaat een mooi en waardevol gesprek over het ontstaan van de herberg, de Camino, motivaties, mijn Caminahr, kortom: het leven. Straks even een foto schieten van de herbergiers met mijn Caminahr-shirt en me dan weer voorbereiden voor het eten.
In gedachten ben ik op dit moment - nog meer dan normaal – bij mijn Jiujitsuka die vanavond zijn eerste toernooi “vecht”. Ik ben trots op hem. Ik was er graag bij geweest, maar gelukkig hebben we Tito!
Morgen gaat mijn tocht werkelijk beginnen en ik heb er zin in, maar hier bij l’Espit du Chemin voelt het bijna als thuis en het is maar de vraag of ik kan Skypen...
Opnieuw afscheid.
Na tevergeefs geïnformeerd te hebben bij het informatiecentrum tegenover de herberg besluit ik een deel van de eerste etappe te gaan lopen. Puur om te kijken hoe mijn benen en hoofd het houden. Wat een geweldige route!!!
Ik heb al heel lang een zwak voor roofvogels, dus als ik in korte tijd een stuk of 6 grote vogels zie langskomen voel ik mij even heel gelukkig. Bijna emotioneel kan ik mijn ogen niet van ze afhouden. Ik zou mijn brein opgeven om één dag zo’n roofvogel te mogen zijn. Dat is in mijn geval natuurlijk niet een heel groot offer, maar toch. Wat een vrijheid!!!
De weg gaat voornamelijk omhoog. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar mijn benen zijn er nu ook achter. En omhoog is naar later zal blijken niet eens zo erg als omlaag… Het schijnt druk te zijn op dit stuk van de Camino (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen) op dit moment, maar in de vier uur dat ik aan het lopen ben, heb ben ik in totaal op de heen weg 2 en op de terugweg 5 mensen tegengekomen. Door het landschap, de vogels en de soms keiharde wind, raak ik in een soort van trance en voor ik het weet heb ik 18 kilometer gelopen van een van de mooiste etappes van de Camino. En morgen mag ik weer! Volgens mij gaat het wel goed omen met dat “leegmaken”.
Nadat ik bij terugkomst het Skype-gesprek van vanochtend voortzet, zoek ik opnieuw de rust van de herberg op. Na het douchen en middag eten (JC wat zijn die fransen toch soms onaangepaste vreemde snuiters). Ik bedoel: ga ik ergens zitten, komt de “patron” er aan stormen, het is te druk en de wachttijd is te lang, of ik weg wil gaan????????
Vervolgens bestel ik ergens bij een bakkertje een warme chocomel en een of ander geweldig lekker uitziend fout broodje. Komt ze de chocomel brengen, begint een preek te houden over “specialité” en “crème” en neemt mijn broodje weer mee. Dat mag ik blijkbaar niet!!?? Toch met dat broodje dan maar de deur uit en op een rustig plekje in een park het ongelooflijk heerlijke onding proberen op te eten.
Eenmaal terug in de herberg wordt mij gevraagd of ze een foto van mij mogen gebruiken voor hun site en/of facebook. Er ontstaat een mooi en waardevol gesprek over het ontstaan van de herberg, de Camino, motivaties, mijn Caminahr, kortom: het leven. Straks even een foto schieten van de herbergiers met mijn Caminahr-shirt en me dan weer voorbereiden voor het eten.
In gedachten ben ik op dit moment - nog meer dan normaal – bij mijn Jiujitsuka die vanavond zijn eerste toernooi “vecht”. Ik ben trots op hem. Ik was er graag bij geweest, maar gelukkig hebben we Tito!
Morgen gaat mijn tocht werkelijk beginnen en ik heb er zin in, maar hier bij l’Espit du Chemin voelt het bijna als thuis en het is maar de vraag of ik kan Skypen...
Opnieuw afscheid.
RSS-feed
