Dag 30 - Het nieuwe begin

Ik heb vannacht weer bijzonder slecht geslapen. De ruimte was volledig afgesloten (één klein raampje stond half open, want het was koud), er werd ongelooflijk veel en hard gesnurkt en ik had het warm. Heel warm. En dat kwam niet door het gezelschap… Ik had (of beter, heb) koorts! Ik voel me niet goed en krijg ook weer niets binnen bij het ontbijt.

Na het ontbijt lopen we met zijn vieren (Henning, Hilde, Rafa en ik) naar onze volgende bestemming. Onderweg komen we Angel weer tegen. Ook ontmoeten we Jurgen (een gepensioneerde Duitser). Vanaf dan komen we bij de verschillende rustplaatsen onderweg bij elkaar. Sommige delen loop ik samen met iemand en verder ga ik, net als de anderen, mijn eigen weg.

Ik kon gisteren mijn mobiel niet opladen, dus foto’s zitten er niet in vandaag. Het is wel een mooie etappe, dus zo heb ik ook minder afleiding. Ik loop, geniet van het uitzicht, de mensen om me heen en het gevoel dat ik nu (weer) heb voor Erika en de KiDS. We passeren het honderd kilometer punt. Dit is de afstand die een pelgrim minimaal moet lopen om de Compostela te kunnen krijgen. Nog honderd kilometer tot Santiago. Het einde nadert.

En dat naderende einde geeft me ook een dubbel gevoel. Terwijl ik hier zo loop begint de twijfel een beetje te komen. De twijfel met betrekking tot het leven in Nederland. Natuurlijk wil ik verder met Erika en de KiDS. Met familie en vrienden. Aan de andere kant… Het geconfronteerd worden, de aandacht voor dat wat niet kan, de drukte, de alarmpjes, de briefjes, de vragen: die
kleuter van vier! Dat wil ik echt niet meer en ik weet dat Erika dat ook snapt en ook niet wil, maar ja. Het moment van terug gaan naar die realiteit komt wel echt dichterbij.

Ik zou ook kunnen besluiten om hier te blijven, in Spanje – Hier word ik beoordeeld op dat wat ik nu doe en kan. Zonder geschiedenis. Zonder afhankelijkheid. Zonder beperkingen… Hier voel ik veel meer rust, geen verplichtingen of verantwoordelijkheden. Hier ben ik man, geen patiënt – maar ik weet ook dat waar ik ook naar toe ga, mijn NAH met me meegaat. Verstandelijk en gevoelsmatig wil ik het best van beide. Met Erika en de KiDS en met het geweldige gevoel dat ik hier nu ervaar.

Met dat gevoel loop ik vandaag. Door de warmte en de vermoeidheid (en mijn koorts) word ik ook gelukkig gedwongen om soms alleen maar bezig te zijn met de volgende heuvel, bocht, kilometer. Dat is het lekkere van het lopen. Ook het geouwehoer, de grappen en grollen, maar ook de serieuzere gesprekken, met de andere lopers, geeft me de ruimte om ook gewoon te genieten van het moment. Niet bezig zijn met de toekomst, maar met het hier en nu. Dat geeft een bepaalde rust in mijn hoofd die ik heel lang niet heb ervaren.

Bij de laatste stop voor Portomarín nemen we afscheid van Angel. Hij kan/wil niet verder lopen vandaag. Met Rafa en Hilde (de twee oudjes kunnen ons tempo vandaag niet bij houden) kom ik aan bij de herberg in Portomarín. We checken in. Reserveren ook vast drie extra bedden voor Henning, Jurgen en Anna (een Zweedse vriendin van Hilde die de laatste dagen komt meelopen). Ik moet wel even aan de Fransen denken, maar uiteraard is wat wij doen niet vergelijkbaar ;-)

We douchen, wassen en drogen onze kleren en als we weer compleet zijn gaan we opzoek naar het Pelgrimsmenu. Aan tafel zit de Camino in een notendop: Een Deen, een Duitser, een Spanjaard, een Zweedse, een Noorse en een “Nederlander”. Oud en jonge(er). Man en vrouw. We praten Duits, Engels, Spaans en natuurlijk “Muppets”. Het is geweldig.

Voordat we weer naar de herberg vertrekken Skype ik nog even met Erika (en Tito). De terugreis. Er zijn wat opties, maar eigenlijk wil ik daar nu nog niet mee bezig zijn. En aan de andere kant ook weer wel, want ik wil graag terug naar Erika en de KiDS. Weer dat dubbele gevoel. Ik wil in ieder geval niet op de dag dat ik in Santiago aankom ook nog eens met een trein naar A Coruña moeten reizen. Ik wil dat moment vol kunnen beleven. Mijn Compostela ophalen, afscheid nemen, rustig douchen en emotioneel en verstandelijk voorbereiden op wat komen gaat. De rest van mijn leven…

“Als Tito maar niet (goed bedoeld) mij hier komt ophalen als een soort van escorte! Ik kan dat prima zelf!”. Het wordt een beetje stil aan de andere kant. “Ga er maar van uit dat ik maandag in Santiago aankom. Dan wil ik best dinsdag ochtend de trein pakken, maar niet op maandag. Die ene dag meer of minder doet het hem ook niet…”. Ik denk aan de acht weken die we van tevoren hadden gerekend. Ik ben straks gelukkig drie weken eerder terug en dan maakt die ene dag ook het verschil niet. “Ook ik wil zo snel mogelijk naar huis. Naar jullie”.

Als ik terug kom aan tafel is er al afgerekend en is de oudere helft al naar binnen (naar bed). Of ik nog even mee ga wat drinken. Als we terugkomen in de herberg is het al echt stil. Bijna iedereen slaapt en gelukkig is er (zo goed als) geen gesnurk te horen. Het bed ligt heerlijk, dus eindelijk weer eens heerlijk slapen. Ik denk aan de laatste etappes naar Santiago. Het einde van de Camino.
Het weerzien. Het nieuwe begin…