Dag 31 - Dan maar geen Casanova

Met Henning heb ik min of meer afgesproken dat we gaan proberen om zondag al in Santiago aan te komen. We hebben nog zo’n 90 kilometer te gaan. Dat moet in 3 dagen lukken. Vandaag willen we dan ook naar Melide, als mijn lichaam en Hennings nieuwe rode broek (zonder te passen een korte broek kopen in Spanje kan beknelde ballen opleveren) het volhouden.

Ook vandaag lopen we weer van stop- en verzamelplek naar de volgende. Anna is nog niet gewend aan het lopen dus de twee dames lopen een stuk langzamer. De oude rotten zijn ook niet zo snel, dus vandaag loop ik een groot stuk samen met Rafa. Een “ruwe bolster blanke pit” type. Een aantal opzichtige tattoos, stoere macho uitspraken, maar ondertussen een hele onzekere en zachte jongen. In het verleden iets meegemaakt waardoor zijn leven op kop is gezet en door “de crisis” zijn baan verloren.

Net als veel Spaanse jongeren is hij nu opzoek en probeert door middel van een opleiding zijn kansen te vergroten op de arbeidsmarkt. We hebben het over zijn verleden, het ontslag , de crisis, de kansen en de keuzes. De problemen met de “buitenlanders” en de politiek in Spanje en Nederland. Hij loopt altijd met muziek in zijn oor. Een nummer die hij op zijn i-pod heeft sluit naadloos aan. Kortweg komt het neer op het volgende: “Zonder mooie vrouwen zouden er geen problemen zijn!”

Bij de eerst volgende “rule nr. 1”-bar toosten we daarop. We bestellen een broodje en een groot glas Cola. Ondertussen hebben de dames en Jurgen zich al bij ons gevoegd. Na een poos komt ook Henning aangelopen. De snelheid is er een beetje uit, maar de eigenwijzigheid is alleen maar toegenomen. Niet veel later zien we in eens Angel aan komen lopen. We zijn weer compleet! Hij zei het gisteren al: “Lopen jullie maar verder, ik zie jullie morgen wel”.

We lopen door. Uiteindelijk komen we aan in Palas de Rei. De anderen willen hier stoppen. Henning en ik lopen door. Vandaag wordt het Melide. De anderen willen maandag in Santiago aankomen. Tot hier is genoeg voor vandaag. We nemen afscheid. Misschien zien we elkaar niet meer… Misschien als mijn vlucht op dinsdag is, kunnen we ze maandag in Santiago nog zien (ik heb nog geen definitief antwoord gehad van Tito). We wisselen telefoonnummers uit en lopen verder.

We eten buiten het stadje nog een Ensalada mixta met uiteraard een Vino tinto en gaan dan op weg naar Melide. Onderweg komen we een bordje "Melide 20” tegen. Volgens het boekje is het twaalf kilometer, dus het moraal knakt een beetje. Het afscheid was ook niet echt geweldig en mijn lichaam, maar ook het linkerbeen van Henning beginnen langzaam tegen te stribbelen. Met gemengde gevoelens stoppen we uiteindelijk na een uurtje lopen. Het is Casanova geworden. Het dorp heeft werkelijk niets. Geen café of bar laat staan restaurant. Geen winkeltje. Niks. Wel een herberg. En er is nog plek.

De herberg is eenvoudig, maar we kunnen er slapen, douchen en de was doen. Meer heeft een pelgrim niet nodig! Voor het eten rijdt er een taxi naar een nabijgelegen restaurant enkele kilometers verderop. We douchen, wassen en wachten op de taxi. Ondertussen sms-en we de achterblijvers dat we Melide niet hebben gehaald: "Het is Casanova geworden!”

We worden met de taxi (de zoon van de eigenaar) naar het restaurant gereden. Er is verder niemand in de zaak, alleen de pelgrims uit Casanova die nog wilden eten. We zitten aan tafel met een drietal Italianen, een Belg en een Française. We kijken elkaar aan en wisten dat we vandaag een verkeerde beslissing hadden genomen.

De Française (waarom moeten die altijd naast mij zitten?) blijkt bijzonder onaangenaam gezelschap. De Belg moet haar soep opdienen, want de lepel is echt te zwaar(?!) voor haar en ook het eten moet allemaal net iets anders in verband met haar allergieën, wensen en delicate smaakpapillen. Ik ben blij met de Italianen aan tafel… Berlusconi blijkt altijd een geweldig mooi onderwerp voor een discussie met Italianen. Vandaag is dat niet anders.

Het eten is echt geweldig. Homemade. Het smaakt als voeger bij mijn oma thuis. De patat, de kip, de saus. De eigenaar is helemaal trots op zijn restaurant en zijn eigen leven. Aangezien ik de enige Spaanssprekende ben, ben ik weer eens de praatpaal. De man wijkt niet van mijn zijde. Het eten gaat er weer niet in. “Het ligt niet aan het eten. Ik ben ziek. Koorts en kan al een paar dagen niets eten.”

Ik vind het vervelend voor deze leuke familie, maar ik kan echt niet veel meer dan proeven en mijn toetje eten. De zelfgemaakte wijn laat ik ook aan mij voorbij gaan en bestel een cola.

Hij kijkt bedenkelijk. Dan spreekt hij mij zacht toe: ”Ik heb wel iets voor je. Maar alleen voor jou. Als de eersten weer terug gaan, moet je maar even hier wachten.” Als de Deen, de Belg en de Française weer in de taxi kruipen, leidt de eigenaar me naar de keuken. De Italianen blijven achter.

In de keuken krijg ik weer een heel verhaal over vroeger, over zijn leven in het buitenland en uiteraard het leven nu hier in Spanje. Hij vertelt dat nu veel familie gezocht wordt in verband met grond en huizen die door emigranten zijn achtergelaten. De provincie zoekt erfgenamen. Ik moet beslist uitzoeken of ik aanmerking kom. Hier misschien niet, maar met Erika en de KiDS in een huisje in Spanje zie ik wel zitten…

Ondertussen schenkt hij uit een fles een
borrelglaasje vol. “Dit zal je helpen. Zelf gemaakt.” en“Hiermee kun je vannacht lekker slapen en ik weet zeker dat je morgen weer echte honger hebt en zult kunnen eten! Ik heb het zelf gemaakt.” Ik neem een slok…

Althans, dat was mijn bedoeling. Maar bij het inademen boven het glaasje dringt de geur en de sterkte direct in mijn neus en sproei ik het halve glaasje over het fornuis, de pannen en alles wat er nog meer bij ligt.“Sterk spul hè?” Het glaasje wordt weer gevuld en in een teug glijdt het naar binnen. Pfff. Als mijn maag niet al van streek was, was het dat nu wel geworden. “Bedankt”.

Ik weet niet of het aan het drankje ligt, maar‘s nachts kan ik de slaap moeilijk vatten. Op een gegeven moment schrik ik en schreeuw ik de hele boel bij elkaar... Als ik om me heen kijk ligt iedereen nog gewoon te slapen(!?). Ik hallucineer geloof ik. Als ik nu maar geen GHB in mijn drankje heb gehad. Word ik morgen wakker naast de schele oude boerin die de herberg runt.Enigszins in paniek val ik dan toch in slaap ;-) Dan maar geen Casanova!