Na een natte nacht (mijn slaapzak is doorweekt) sta ik ’s morgens mijn tanden te poetsen als ik de drie van gisteren de toiletruimte zie binnenstrompelen. De grootste praatjes maker, loopt noodgedwongen zelfs hier binnen met zijn wandelstokken. Hij kan bijna niet lopen… Karma???
Het ontbijt gaat behoorlijk. Ik voel me nog niet echt geweldig, maar denk dat ik het ergste nu wel gehad heb. Het zweetbad heeft me goed gedaan. Als we net weg willen, komen Hilde en Anna binnen. Zij hebben nog niet ontbeten, maar moeten eerst nog pinnen. Dus lopen wij vast verder. “Tot straks.”
En inderdaad. Bij de eerst volgende “Rule nr. 1” komen we allemaal weer bij elkaar. “Hoe is het met je? Heb je gegeten? Heb je overgegeven? Heb je kunnen poepen?” “Ja, hallo. Zullen we het over wat anders hebben… Dank u.” Wel lief die bezorgdheid en de goede zorg. Ik begin langzaam op te knappen.
Ik wil naar Labacolla (daar had ik van Henning goede verhalen over gehoord). Henning uiteraard ook. Rafa en Angel willen niet verder dan O Pedrouzo. De dames twijfelen. Jurgen weet het ook nog niet. Toch loopt hij met Henning en mij mee. De rest blijft nog even zitten. Onderweg krijgen we een berichtje van de dames. Zij blijven ook in O Pedrouzo. Wij zijn het dorp inmiddels al gepasseerd en lopen definitief naar Labacolla.
Al snel merk ik dat de oudjes het toch een beetje ver vinden. Het tempo gaat omlaag en we rusten onderweg. “Had ik maar…”. Maar goed. Ik wil zelf naar Labacolla vandaag, zodat ik morgen vroeg in Santiago aan kan komen. Daarna heb ik tijd om “hier” af te sluiten, de laatste blogs te schrijven en me langzaam voor te bereiden op de terugkomst in Nederland. Ik ben benieuwd of ik de rust die ik nu in mijn hoofd voel kan behouden.
In korte tijd ontvang ik enkele sms-jes van Erika. “Waar zit je?” "Ben je al in Labacolla?” en nog een paar van diezelfde strekking. Ik raak licht geïrriteerd en dat uit zich helemaal als ze me op een gegeven moment ook nog belt! “Ik ben bijna in Labacolla! Ja, ik wil ook graag aankomen bij de herberg. Ik ben ook moe. Nog twee kilometer of zo… Ik laat wel weten wanneer ik daar ben en kan Skypen!”. “Man, man, man. Begint het nu al???” denk ik geïrriteerd.
Vlak bij Labacolla loop ik samen met Jurgen (Henning loopt ergens achter ons) een zandpad in. Ik zie iemand ons tegemoet komen lopen, maar geef er weinig aandacht aan. Dan komt die persoon naar me toe lopen, doet de zonnebril af en dan zie ik dat het Erika is… ERIKA????!!!! Hier????!!!!
"Wat doe jij hier? Waar zijn Tito en de kinderen?” Hè???? Hoe dan????
Ik ben volledig van de kaart. Ik snap er niets van. En heb echt tijd nodig om te schakelen. Of ik mee ga naar haar hotelkamer in Santiago of hier in Labacolla met de pelgrims in een hostal wil slapen? “Tja, wat denk jij? Ik ga mee naar het hotel natuurlijk!!!” We nemen afscheid van Jurgen en Henning en lopen naar de huurauto. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Erika. Mijn Erika. Hier. Alleen, zonder de KiDS. In Spanje. Ongelooflijk…
Maar ook… Mijn Camino is nu ten einde. De laatste dag is nu. Een dag eerder. De realiteit begint nu. Geen tijd meer om voor te bereiden op dat wat komen gaat. Het is er al… Mijn Camino is voorbij!
Ik moet echt even schakelen. Op een bepaalde manier voel ik ook teleurstelling. Ik wilde deze tocht alleen lopen. En na al die weken wilde ik het ook alleen afsluiten. Ik had nog niet bedacht hoe ik straks weer terug kan naar de mogelijke“afhankelijkheid”, hoe ik weerstand kan bieden aan “de kleuter van vier”!
Maar het overheersende gevoel is dat ik enorm blij ben om Erika weer te zien, te voelen, te ruiken, enz., Eindelijk! Niks is meer belangrijk. Alleen wij. We zijn weer samen. Echt samen. Het gevoel is overweldigend. Het is alsof we elkaar opnieuw “zien”. De hotelkamer maakt het plaatje compleet “Tito is (te) gek!”. Al mijn gedachtes over de “Gucci-camino”neem ik direct terug!
Het duurt zeker een uur of twee voor ik weer een beetje op aarde terugkeer. Erika is in Spanje en de KiDS zijn bij Tito in Nederland. We hebben twee dagen hier in Santiago voor ons zelf en dan vliegen we terug. Erika, de hotelkamer, Santiago, mijn hart, mijn hoofd. Alles voelt goed. Alles klopt! We hebben een geweldige avond!
De cirkel is rond… 22 mei 2001, precies tien jaar geleden kwam ik na het ongeluk thuis. Bij Erika. En dat is precies wat nu weer gebeurt. Vandaag kom ik weer “thuis” bij Erika!
Morgen lopen we de laatste tien kilometers samen. Samen sluiten we de Camino de Santiago hier af.
"De ware Camino begint als je thuis komt!” vertelde Angel mij een paar dagen geleden. Vol twijfel, vragen, onzekerheden, maar met rust in mijn hoofd, vol liefde en vertrouwen en SAMEN zullen we eenmaal in Nederland onze eerste stappen op die ware Camino zetten. Onze Camino!
* Lees ook Erika’s versie
Het ontbijt gaat behoorlijk. Ik voel me nog niet echt geweldig, maar denk dat ik het ergste nu wel gehad heb. Het zweetbad heeft me goed gedaan. Als we net weg willen, komen Hilde en Anna binnen. Zij hebben nog niet ontbeten, maar moeten eerst nog pinnen. Dus lopen wij vast verder. “Tot straks.”
En inderdaad. Bij de eerst volgende “Rule nr. 1” komen we allemaal weer bij elkaar. “Hoe is het met je? Heb je gegeten? Heb je overgegeven? Heb je kunnen poepen?” “Ja, hallo. Zullen we het over wat anders hebben… Dank u.” Wel lief die bezorgdheid en de goede zorg. Ik begin langzaam op te knappen.
Ik wil naar Labacolla (daar had ik van Henning goede verhalen over gehoord). Henning uiteraard ook. Rafa en Angel willen niet verder dan O Pedrouzo. De dames twijfelen. Jurgen weet het ook nog niet. Toch loopt hij met Henning en mij mee. De rest blijft nog even zitten. Onderweg krijgen we een berichtje van de dames. Zij blijven ook in O Pedrouzo. Wij zijn het dorp inmiddels al gepasseerd en lopen definitief naar Labacolla.
Al snel merk ik dat de oudjes het toch een beetje ver vinden. Het tempo gaat omlaag en we rusten onderweg. “Had ik maar…”. Maar goed. Ik wil zelf naar Labacolla vandaag, zodat ik morgen vroeg in Santiago aan kan komen. Daarna heb ik tijd om “hier” af te sluiten, de laatste blogs te schrijven en me langzaam voor te bereiden op de terugkomst in Nederland. Ik ben benieuwd of ik de rust die ik nu in mijn hoofd voel kan behouden.
In korte tijd ontvang ik enkele sms-jes van Erika. “Waar zit je?” "Ben je al in Labacolla?” en nog een paar van diezelfde strekking. Ik raak licht geïrriteerd en dat uit zich helemaal als ze me op een gegeven moment ook nog belt! “Ik ben bijna in Labacolla! Ja, ik wil ook graag aankomen bij de herberg. Ik ben ook moe. Nog twee kilometer of zo… Ik laat wel weten wanneer ik daar ben en kan Skypen!”. “Man, man, man. Begint het nu al???” denk ik geïrriteerd.
Vlak bij Labacolla loop ik samen met Jurgen (Henning loopt ergens achter ons) een zandpad in. Ik zie iemand ons tegemoet komen lopen, maar geef er weinig aandacht aan. Dan komt die persoon naar me toe lopen, doet de zonnebril af en dan zie ik dat het Erika is… ERIKA????!!!! Hier????!!!!
"Wat doe jij hier? Waar zijn Tito en de kinderen?” Hè???? Hoe dan????
Ik ben volledig van de kaart. Ik snap er niets van. En heb echt tijd nodig om te schakelen. Of ik mee ga naar haar hotelkamer in Santiago of hier in Labacolla met de pelgrims in een hostal wil slapen? “Tja, wat denk jij? Ik ga mee naar het hotel natuurlijk!!!” We nemen afscheid van Jurgen en Henning en lopen naar de huurauto. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Erika. Mijn Erika. Hier. Alleen, zonder de KiDS. In Spanje. Ongelooflijk…
Maar ook… Mijn Camino is nu ten einde. De laatste dag is nu. Een dag eerder. De realiteit begint nu. Geen tijd meer om voor te bereiden op dat wat komen gaat. Het is er al… Mijn Camino is voorbij!
Ik moet echt even schakelen. Op een bepaalde manier voel ik ook teleurstelling. Ik wilde deze tocht alleen lopen. En na al die weken wilde ik het ook alleen afsluiten. Ik had nog niet bedacht hoe ik straks weer terug kan naar de mogelijke“afhankelijkheid”, hoe ik weerstand kan bieden aan “de kleuter van vier”!
Maar het overheersende gevoel is dat ik enorm blij ben om Erika weer te zien, te voelen, te ruiken, enz., Eindelijk! Niks is meer belangrijk. Alleen wij. We zijn weer samen. Echt samen. Het gevoel is overweldigend. Het is alsof we elkaar opnieuw “zien”. De hotelkamer maakt het plaatje compleet “Tito is (te) gek!”. Al mijn gedachtes over de “Gucci-camino”neem ik direct terug!
Het duurt zeker een uur of twee voor ik weer een beetje op aarde terugkeer. Erika is in Spanje en de KiDS zijn bij Tito in Nederland. We hebben twee dagen hier in Santiago voor ons zelf en dan vliegen we terug. Erika, de hotelkamer, Santiago, mijn hart, mijn hoofd. Alles voelt goed. Alles klopt! We hebben een geweldige avond!
De cirkel is rond… 22 mei 2001, precies tien jaar geleden kwam ik na het ongeluk thuis. Bij Erika. En dat is precies wat nu weer gebeurt. Vandaag kom ik weer “thuis” bij Erika!
Morgen lopen we de laatste tien kilometers samen. Samen sluiten we de Camino de Santiago hier af.
"De ware Camino begint als je thuis komt!” vertelde Angel mij een paar dagen geleden. Vol twijfel, vragen, onzekerheden, maar met rust in mijn hoofd, vol liefde en vertrouwen en SAMEN zullen we eenmaal in Nederland onze eerste stappen op die ware Camino zetten. Onze Camino!
* Lees ook Erika’s versie
RSS-feed
