Dag 34 - Wordt vervolgd

Gisteren waren we nog even teruggeweest naar Labacolla voor de stempel in de Credencial (stel je voor dat ik anders de Compostela misloop),want al doe ik het niet voor het papiertje, het heeft wel iets… Zo’n bewijs van goed (Pelgrims)gedrag.

Vanmorgen zijn we met de bus naar Labacolla teruggegaan om van daaruit de laatste kilometers te lopen. Dan heb ik ook echt alle kilometers lopend afgelegd. We hadden ook vanaf het hotel – aan de rand van Santiago – dat aan de Camino ligt kunnen starten, maar dat voelde niet goed. Nu lopen we van Labacolla richting Santiago. Henning loopt iets voor ons (we zagen hem lopen toen we met de bus de andere kant op gingen).

Als we Santiago binnenlopen, zien we hem (natuurlijk)  op het eerste de beste terras aan zijn ontbijtje zitten. We nemen ook een ontbijt en gaan daarna samen richting de kathedraal. Als we bij het oude centrum aankomen nemen we voor even afscheid (hij gaat inchecken in zijn hotel) en vervolgen onze route naar het eindpunt. De ‘magie’ die ik verwachte blijft uit. Het plein voor de kathedraal is bezet door actievoerende jongeren als protest tegen de huidige regering en de werkloosheid.

We gaan opzoek naar het pelgrimscentrum waar de Compostela op me ligt te wachten. De rij is kort en ik ben dan ook vrij snel aan de beurt. Henning en Veronica staan ook al in de rij. Ik ben erg nieuwsgierig of ze hier nog moeilijk gaan doen, maar zonder gedoe ontvang ik de Compostela en koop nog wat kleine exemplaren voor de KiDS. Dan heb ik nog één vraagje: ”Hoe zit dat met de stempels de laatste honderd kilometer? Moet je er dan echt twee per dag hebben?”
“Ja.” Is het antwoord. Ik heb de Compostela gewoon gekregen, maar heb toch echt maar één stempel per dag. Santiago is me weer eens goed gezind!

Zoals ie eigenlijk de hele Camino is geweest: Ik heb fantastische landschappen gezien, geweldige mensen leren kennen, intense momenten beleefd. Het weer is bijzonder fraai geweest. Ik ben dichter bij mezelf gekomen en bij Erika. Ik voel intense gevoelens. Hoe moeilijk het soms ook is geweest, het was precies wat ik nodig had. Mijn hoofd is van hoofdzaak bijzaak geworden. Ik ben meer dan mijn NAH…

De mis, waarvan ik had gehoord dat ze je naam noemden, valt behoorlijk tegen. Het is rommelig in de kathedraal en alleen het land van herkomst wordt gemeld. Na wat foto’s en wat heen en weer ge-sms, verzamelen we op een terras achter de kathedraal om nog een laatste keer samen te eten.

We nemen afscheid. Rafa, Hilde en Anna gaan vandaag naar huis. Angel gaat met de bus naar Muxía om van daaruit naar Finisterre te lopen. Henning en Veronica lopen morgen vanaf Santiago richting Finisterre. Erika en ik gaan naar het hotel om nog even exclusief van elkaar te genieten, voordat we morgen weer naar huis gaan. Naar de KiDS. Naar familie en vrienden. Naar ons nieuwe begin. Ik heb er zin in!

's Avonds eten we tapas, we kopen ringen en champagne ,“trouwen” (na enige vertraging) op de hotelkamer opnieuw en nog veel meer…!

Ik voel me relaxt en bijzonder gelukkig!

Ik heb de Camino gelopen… De 800 kilometer lange weg van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela, maar ook de weg van mijn hoofd naar mijn hart. De “eLOVEator”!!!

Caminahr is ten einde, maar onze Camino wordt vervolgd…