Gisteravond als tolk tussen een grote (niets anders sprekende) Spanjaarden en de overige (ook) Engels sprekende mede pelgrims in het voorstel rondje voor het avond eten verhalen gewisseld. Het was en is een geweldig sfeertje. De vier vrijwilligers van de herberg zijn enorm hartelijk en delen hun ervaringen en hun passie voor de Camino met iedereen die het horen wil.
Het eten is heerlijk en het samenzijn met allerlei verschillende mensen met (in de basis) het zelfde doel geeft iets vertrouwds. Het voelt alsof ik hier al weken rond loop en als zodanig loop ik met enkele “beginners” naar het informatie centrum en vervolgens naar de WiFi-verbinding van het bureau voor toerisme. Het is al bijna 22.00 uur dus snel naar “huis” en het bed opzoeken. Nog even een foto voor mijn album en wat tips m.b.t. herbergkeuze en na het tandenpoetsen slapen.
Ik lig weer op de herenkamer of eigenlijk jongens. Markus (D), Rudolf (NL) en Maik (NL). Allemaal voor het eerst de tocht lopend en allemaal met dezelfde vragen: “worden we gewekt?” "Om hoe laat moeten we lopen?"
6.30 uur gaat toch de wekker. Iedereen staat op, er wordt ontbeten en druppelsgewijs loopt iedereen de deur uit op “zijn weg” naar Santiago de Compostela. Of ik mee wil lopen? Nee. Ik loop mijn eigen weg… Alleen. Ik neem afscheid van mijn tijdelijke "familie" en zet mijn eerste stappen richting Santiago.
Het eerste stuk loop ik samen met Veronica (een Duitse wier vriend een half jaar geleden is gestorven aan keelkanker. Hij was pas 23 jaar). Voor haar geldt net als voor mij en volgens mij voor velen met ons, dat dit gezien wordt als een afsluiting en als een nieuwe start! De weg omhoog kan ik niet meer inhouden en loop mijn eigen tempo en weg van Veronica. Alleen loop ik langs het punt waar ik gisteren gelopen heb en dan overvalt het me. Tranen, Tamara, Alejandro, Paqui, Pathé en al die anderen die hier niet meer zijn. Die niet net als ik wellicht een tweede kans krijgen… Ik denk aan Erika en de KiDS, aan mijn Broer en ouders en iedereen die om mij heen staat en mij helpt. Mijn tweede kans mogelijk maakt. Ik haal diep adem, sta op en loop door.
Vandaag is een lastige etappe, maar ook ongelooflijk mooi. Ik loop de meeste tijd als Remi door het groene, berglandschap. In de lucht vliegen de roofvogels, de uitzichten zijn om stil van te worden en gek genoeg gebeurt dat ook. En dan echt stil. Ik hoor een hele tijd alleen mijn voetstappen en mijn eigen ademhaling. Dit is hoe stilte er uit ziet!
Het ene plaatje is nog mooier dan het andere en elk halfuur verandert het landschap. Mooier, groener, bergachtiger…
Ik heb in Nederland bijna 1000 km afgelegd, maar de laatste 4 kilometer van deze etappe is alles behalve vlak. Hier kan geen training tegenop. Mentaal doet dat iets met me. Ik zie van ver het klooster van Roncesvalles al liggen - de slaapplaats van vandaag -, maar voor ik daar ben duurt het een eeuwigheid. Ik stop! Denk bij mezelf “kijk om je heen”, “geniet” en zet gewoon weer één voet voor de ander. Stap voor stap. De omgeving is onbeschrijfelijk mooi, dus dat ga ik niet proberen. Eenmaal in het klooster ga ik opzoek naar een slaapplaats en even reserveren voor het avondeten. Nog even geSkyped, dit keer zonder beeld (geen webcam) , en mijn wasje en plasje gedaan. Voor het avondeten is er nog een mis, maar die laat ik maar aan me voorbij gaan.
Ik kom in gesprek met mijn onderslaper en die loopt de tocht met een zelfde reden als ik. Alleen niet met en voor NAH, maar met en voor Epilepsie. Ieder huisje…
Het eten is heerlijk en het samenzijn met allerlei verschillende mensen met (in de basis) het zelfde doel geeft iets vertrouwds. Het voelt alsof ik hier al weken rond loop en als zodanig loop ik met enkele “beginners” naar het informatie centrum en vervolgens naar de WiFi-verbinding van het bureau voor toerisme. Het is al bijna 22.00 uur dus snel naar “huis” en het bed opzoeken. Nog even een foto voor mijn album en wat tips m.b.t. herbergkeuze en na het tandenpoetsen slapen.
Ik lig weer op de herenkamer of eigenlijk jongens. Markus (D), Rudolf (NL) en Maik (NL). Allemaal voor het eerst de tocht lopend en allemaal met dezelfde vragen: “worden we gewekt?” "Om hoe laat moeten we lopen?"
6.30 uur gaat toch de wekker. Iedereen staat op, er wordt ontbeten en druppelsgewijs loopt iedereen de deur uit op “zijn weg” naar Santiago de Compostela. Of ik mee wil lopen? Nee. Ik loop mijn eigen weg… Alleen. Ik neem afscheid van mijn tijdelijke "familie" en zet mijn eerste stappen richting Santiago.
Het eerste stuk loop ik samen met Veronica (een Duitse wier vriend een half jaar geleden is gestorven aan keelkanker. Hij was pas 23 jaar). Voor haar geldt net als voor mij en volgens mij voor velen met ons, dat dit gezien wordt als een afsluiting en als een nieuwe start! De weg omhoog kan ik niet meer inhouden en loop mijn eigen tempo en weg van Veronica. Alleen loop ik langs het punt waar ik gisteren gelopen heb en dan overvalt het me. Tranen, Tamara, Alejandro, Paqui, Pathé en al die anderen die hier niet meer zijn. Die niet net als ik wellicht een tweede kans krijgen… Ik denk aan Erika en de KiDS, aan mijn Broer en ouders en iedereen die om mij heen staat en mij helpt. Mijn tweede kans mogelijk maakt. Ik haal diep adem, sta op en loop door.
Vandaag is een lastige etappe, maar ook ongelooflijk mooi. Ik loop de meeste tijd als Remi door het groene, berglandschap. In de lucht vliegen de roofvogels, de uitzichten zijn om stil van te worden en gek genoeg gebeurt dat ook. En dan echt stil. Ik hoor een hele tijd alleen mijn voetstappen en mijn eigen ademhaling. Dit is hoe stilte er uit ziet!
Het ene plaatje is nog mooier dan het andere en elk halfuur verandert het landschap. Mooier, groener, bergachtiger…
Ik heb in Nederland bijna 1000 km afgelegd, maar de laatste 4 kilometer van deze etappe is alles behalve vlak. Hier kan geen training tegenop. Mentaal doet dat iets met me. Ik zie van ver het klooster van Roncesvalles al liggen - de slaapplaats van vandaag -, maar voor ik daar ben duurt het een eeuwigheid. Ik stop! Denk bij mezelf “kijk om je heen”, “geniet” en zet gewoon weer één voet voor de ander. Stap voor stap. De omgeving is onbeschrijfelijk mooi, dus dat ga ik niet proberen. Eenmaal in het klooster ga ik opzoek naar een slaapplaats en even reserveren voor het avondeten. Nog even geSkyped, dit keer zonder beeld (geen webcam) , en mijn wasje en plasje gedaan. Voor het avondeten is er nog een mis, maar die laat ik maar aan me voorbij gaan.
Ik kom in gesprek met mijn onderslaper en die loopt de tocht met een zelfde reden als ik. Alleen niet met en voor NAH, maar met en voor Epilepsie. Ieder huisje…
RSS-feed
