Voor ik ga beginnen over vandaag, wil ik eerst iets vertellen over afgelopen nach. Een hele bijzondere…
Ik ga na het eten in een aangelegen restaurant samen met de oude bekenden uit SJPdP terug naar de slaapplek als ik wordt aangesproken door de dame van de receptie. Ik had vanmiddag bij aankomst blijkbaar een goede beurt gemaakt omdat ik een aantal Spanjaarden hielp met de informatieverwerking. Alle vrijwilligers in dit klooster zijn Nederlanders. Ik had bij binnenkomst direct een leuk gesprek over de achterhoek (had zij ook gewoond, maar woont nu in Zeeland), Hersenletsel en nog zo wat. Ook had ik het adres van onze site gegeven. Dat laatste had ze blijkbaar niet naast zich neer gelegd, want ze sprak me dus aan en ze was behoorlijk onder de indruk…
Zelfs zover dat ze me een alternatief aanbood. Ik moest er maar eens over nadenken. In eerste instantie dacht ik “Nee, geen voorkeursbehandeling”, maar eenmaal op de kamer (een grote lange kamer met tussen elke twee stapelbedden een schot, zodat min of meer een vierpersoons slaapplek ontstaat. Toch maar even langs die dame… Als ze me de alternatieven laat zien, denk ik alleen maar “Waar heb ik dit aan te danken?” Het laatste alternatief, haar ogen twinkelen, is adembenemend. De oude herberg – voeger een hospitaal – waar voorheen 120 pelgrims per dag in één ruimte, bed aan bed, de nacht konden doorbrengen. Ik weet niet hoe ik haar kan bedanken. Prachtig!
Even mijn spullen ophalen en dan sluit zij de deur achter zich, maar niet voor ze nog even een cd-tje opzet met gregoriaanse liederen. Ik bedank en bedank en het enige wat zei zegt is: ” Ik ben normaal niet van deze dingen, maar in deze setting voelt het uitstekend. Het geeft een diepe rust van binnen om hier en nu “alleen” te mogen slapen.
Ik wil dit niet voor mezelf houden. Bel Erika en vertel haar over deze wonderbaarlijke verrassing. Dan maak ik mijn “bedje” op en ga net als alle anderen om 22.00 uur slapen. Althans…
Om een of andere reden kan ik de slaap niet goed vatten. Het regent buiten en samen met de wind die de deur elke keer een por geeft, geeft het een eigenaardig sfeertje. Alleen in dit “hospitaal”. Ik krijg het afwisselend warm en koud. Respectievelijk in en half uit de slaapzak. Uiteindelijk laat ik het maar over me heen komen, te moe om allerlei bijgedachten te kunnen hebben en val in een diepe slaap.
De dame die mij dit alternatief en daarmee deze unieke ervaring geschonken heeft is ’s morgens niet bij de receptie. Ze wilde gisteren haar naam niet noemen en zei alleen nog: “Ik ben buschauffeur”.
Bedankt, Zeeuwse Buschauffeur!!!
Ik ga na het eten in een aangelegen restaurant samen met de oude bekenden uit SJPdP terug naar de slaapplek als ik wordt aangesproken door de dame van de receptie. Ik had vanmiddag bij aankomst blijkbaar een goede beurt gemaakt omdat ik een aantal Spanjaarden hielp met de informatieverwerking. Alle vrijwilligers in dit klooster zijn Nederlanders. Ik had bij binnenkomst direct een leuk gesprek over de achterhoek (had zij ook gewoond, maar woont nu in Zeeland), Hersenletsel en nog zo wat. Ook had ik het adres van onze site gegeven. Dat laatste had ze blijkbaar niet naast zich neer gelegd, want ze sprak me dus aan en ze was behoorlijk onder de indruk…
Zelfs zover dat ze me een alternatief aanbood. Ik moest er maar eens over nadenken. In eerste instantie dacht ik “Nee, geen voorkeursbehandeling”, maar eenmaal op de kamer (een grote lange kamer met tussen elke twee stapelbedden een schot, zodat min of meer een vierpersoons slaapplek ontstaat. Toch maar even langs die dame… Als ze me de alternatieven laat zien, denk ik alleen maar “Waar heb ik dit aan te danken?” Het laatste alternatief, haar ogen twinkelen, is adembenemend. De oude herberg – voeger een hospitaal – waar voorheen 120 pelgrims per dag in één ruimte, bed aan bed, de nacht konden doorbrengen. Ik weet niet hoe ik haar kan bedanken. Prachtig!
Even mijn spullen ophalen en dan sluit zij de deur achter zich, maar niet voor ze nog even een cd-tje opzet met gregoriaanse liederen. Ik bedank en bedank en het enige wat zei zegt is: ” Ik ben normaal niet van deze dingen, maar in deze setting voelt het uitstekend. Het geeft een diepe rust van binnen om hier en nu “alleen” te mogen slapen.
Ik wil dit niet voor mezelf houden. Bel Erika en vertel haar over deze wonderbaarlijke verrassing. Dan maak ik mijn “bedje” op en ga net als alle anderen om 22.00 uur slapen. Althans…
Om een of andere reden kan ik de slaap niet goed vatten. Het regent buiten en samen met de wind die de deur elke keer een por geeft, geeft het een eigenaardig sfeertje. Alleen in dit “hospitaal”. Ik krijg het afwisselend warm en koud. Respectievelijk in en half uit de slaapzak. Uiteindelijk laat ik het maar over me heen komen, te moe om allerlei bijgedachten te kunnen hebben en val in een diepe slaap.
De dame die mij dit alternatief en daarmee deze unieke ervaring geschonken heeft is ’s morgens niet bij de receptie. Ze wilde gisteren haar naam niet noemen en zei alleen nog: “Ik ben buschauffeur”.
Bedankt, Zeeuwse Buschauffeur!!!
RSS-feed
