Tijdens het ontbijt kom ik in gesprek met een jongen uit Vitoria. Hij kent Nederland, want zijn ex-vriendin woonde in Venlo. We hebben een leuk gesprek (het “Engels” is geweldig!), wensen elkaar een “Buen Camino” en gaan onze spullen pakken.
Samen met de vier andere SJPdP-gangers vertrek ik vrij vroeg richting Larrasaoña. Ik had de avond ervoor van velen gehoord dat zij in Zubiri, een plaatsje eerder, bleven slapen, ik twijfelde nog een beetje. Het eerste stuk gaat al snel niet zoals ik het mij had voorgesteld (of eigenlijk juist wel) en dus neem ik al snel afscheid van het viertal en vervolg mijn weg alleen.
Ik weet niet wat er met me is, maar sinds gisteravond voel ik me net een vrouw in de overgang… Koud (tot rillens toe) en dan weer warm. Misschien toch iets van dat hospitaal opgepikt?! Mijn knie laat al snel weer van zich horen. Nu vooral mijn linker. Aangezien het grootste gedeelte van de tocht omlaag gaat, zal dat nog wel even doorgaan zo.
Voor het eerst loop ik na een paar uur met stokken. Ik ben blij dat ik ze kon lenen, want ze ondersteunen wel wat, alleen vind ik het niet heel handig lopen. Het landschap is weer geweldig en het lopen door het bos is heerlijk. Opnieuw word ik op de proefgesteld, zo lijkt het. Keuzes maken. Niet terug kunnen vallen op anderen die ze voor je maken, maar zelf kiezen. Doorgaan of nog even rusten, met of zonder stokken, dit dorp of nog even verder, enz.
Ergens in het bos op een rustige plek stop ik om mijn lunch te eten en even mijn knie wat rust te gunnen. Het uitzicht is geweldig. Even de benen strekken, hoofd op de rugzak en blik op de blauwe grauwe lucht boven mij…
Ik hoor iets bekends en de vier vragen of ik samen met hun in Larrasaoña een kamer wil delen in een pensionnetje. Weer kiezen. “Laat ik je nog weten” Ik krijg een telefoonnummer en we spreken af dat ik voor 14.00 uur laat weten of ik wel of geen gebruik wil maken van het aanbod. Vier op een kamer is beter dan 120!!! Ik ga weer liggen de lucht wordt donkerder en na een kwartiertje zo gelegen te hebben, pak ik mijn spul weer in, bind de stokken op de rugzak en ga weer op weg.
Om een uur of half een kom ik aan in Zuribi. Ik ben de brug overgelopen en de route naar Larrasaoña gelaten voor wat het is. Ik ben op zoek naar de gemeentelijke herberg als ik word aangesproken door de jongen uit Vitoria. Hier om de hoek is een kleine herberg waar ze voor weinig alles hebben. Ik loop met hem mee. Eenmaal binnen pak ik mijn telefoon en sms het viertal dat ik vandaag in Zuribi blijf en bedank ze voor het aanbod.
Blijkbaar zijn er meer mensen op dit idee gekomen en zo zie ik een aantal oude bekenden langskomen en sommige ook in deze herberg. Alle voorzieningen zijn aanwezig. Na het douchen vraag ik de code voor de wifi en begin mijn tijd (tot 22.00 uur, want dan gaat het licht uit!) te vullen met blog schrijven, twitteren, website updaten, enz.
Een Franssprekende man komt op me af en vraagt of hij mijn laptopje even mag vasthouden (wegen). Zoiets wil hij ook… Zijn vrouw komt erbij zitten en vraagt wat ik aan het doen ben. In mijn beste Frans leg ik uit dat ik een blog schrijf voor onze website. Na korte uitleg over de site, ons initiatief Caminahr en mijn letsel raakt ze ontroerd en geeft aan precies hetzelfde te ervaren. Ook zij heeft een ongeluk gehad, heeft elke dag hoofdpijn, wist lange tijd niet wat er aan de hand was en het belangrijkste, had ook een partner die haar steunde en begreep. Het Frans werd Engels, dan weer Spaans, het maakte niet uit, we begrepen elkaar. Het was weer een bijzondere ontmoeting.
Het regent pijpenstelen. Ik had mijn gewassen kleren op de lijn gehangen om te drogen, maar die zijn inmiddels natter dan onder de kraan. Of er een droger is?
Er zijn meer mensen met natte en vieze kleren, dus efficiënt als we zijn opgevoed in Nederland, proberen te organiseren dat we met één was- en één droogbeurt de kleren terug kunnen hebben. Anders moeten we de natte kleren onderweg aan de rugzak laten drogen.
Na het Skypen (dit keer ook Juan en Pa en Ma gesproken en natuurlijk de overheerlijke chocolade paashaas bekeken die de dames hadden gewonnen bij “Flamenkita”) ga ik eten. Later op de avond zit ik samen met de Jongen uit Vitoria en een geweldige kerel uit Denemarken buiten aan de rode wijn(?!). We zijn bijna zover dat we alle problemen uit de wereld hebben geholpen als we zien dat het al bijna 22.00 uur is. We gaan naar binnen. Ik sms nog om te weten of Erika op tijd terug is. Dat is ze niet, dus dan het bed maar in… Opnieuw rillen en warm…
Samen met de vier andere SJPdP-gangers vertrek ik vrij vroeg richting Larrasaoña. Ik had de avond ervoor van velen gehoord dat zij in Zubiri, een plaatsje eerder, bleven slapen, ik twijfelde nog een beetje. Het eerste stuk gaat al snel niet zoals ik het mij had voorgesteld (of eigenlijk juist wel) en dus neem ik al snel afscheid van het viertal en vervolg mijn weg alleen.
Ik weet niet wat er met me is, maar sinds gisteravond voel ik me net een vrouw in de overgang… Koud (tot rillens toe) en dan weer warm. Misschien toch iets van dat hospitaal opgepikt?! Mijn knie laat al snel weer van zich horen. Nu vooral mijn linker. Aangezien het grootste gedeelte van de tocht omlaag gaat, zal dat nog wel even doorgaan zo.
Voor het eerst loop ik na een paar uur met stokken. Ik ben blij dat ik ze kon lenen, want ze ondersteunen wel wat, alleen vind ik het niet heel handig lopen. Het landschap is weer geweldig en het lopen door het bos is heerlijk. Opnieuw word ik op de proefgesteld, zo lijkt het. Keuzes maken. Niet terug kunnen vallen op anderen die ze voor je maken, maar zelf kiezen. Doorgaan of nog even rusten, met of zonder stokken, dit dorp of nog even verder, enz.
Ergens in het bos op een rustige plek stop ik om mijn lunch te eten en even mijn knie wat rust te gunnen. Het uitzicht is geweldig. Even de benen strekken, hoofd op de rugzak en blik op de blauwe grauwe lucht boven mij…
Ik hoor iets bekends en de vier vragen of ik samen met hun in Larrasaoña een kamer wil delen in een pensionnetje. Weer kiezen. “Laat ik je nog weten” Ik krijg een telefoonnummer en we spreken af dat ik voor 14.00 uur laat weten of ik wel of geen gebruik wil maken van het aanbod. Vier op een kamer is beter dan 120!!! Ik ga weer liggen de lucht wordt donkerder en na een kwartiertje zo gelegen te hebben, pak ik mijn spul weer in, bind de stokken op de rugzak en ga weer op weg.
Om een uur of half een kom ik aan in Zuribi. Ik ben de brug overgelopen en de route naar Larrasaoña gelaten voor wat het is. Ik ben op zoek naar de gemeentelijke herberg als ik word aangesproken door de jongen uit Vitoria. Hier om de hoek is een kleine herberg waar ze voor weinig alles hebben. Ik loop met hem mee. Eenmaal binnen pak ik mijn telefoon en sms het viertal dat ik vandaag in Zuribi blijf en bedank ze voor het aanbod.
Blijkbaar zijn er meer mensen op dit idee gekomen en zo zie ik een aantal oude bekenden langskomen en sommige ook in deze herberg. Alle voorzieningen zijn aanwezig. Na het douchen vraag ik de code voor de wifi en begin mijn tijd (tot 22.00 uur, want dan gaat het licht uit!) te vullen met blog schrijven, twitteren, website updaten, enz.
Een Franssprekende man komt op me af en vraagt of hij mijn laptopje even mag vasthouden (wegen). Zoiets wil hij ook… Zijn vrouw komt erbij zitten en vraagt wat ik aan het doen ben. In mijn beste Frans leg ik uit dat ik een blog schrijf voor onze website. Na korte uitleg over de site, ons initiatief Caminahr en mijn letsel raakt ze ontroerd en geeft aan precies hetzelfde te ervaren. Ook zij heeft een ongeluk gehad, heeft elke dag hoofdpijn, wist lange tijd niet wat er aan de hand was en het belangrijkste, had ook een partner die haar steunde en begreep. Het Frans werd Engels, dan weer Spaans, het maakte niet uit, we begrepen elkaar. Het was weer een bijzondere ontmoeting.
Het regent pijpenstelen. Ik had mijn gewassen kleren op de lijn gehangen om te drogen, maar die zijn inmiddels natter dan onder de kraan. Of er een droger is?
Er zijn meer mensen met natte en vieze kleren, dus efficiënt als we zijn opgevoed in Nederland, proberen te organiseren dat we met één was- en één droogbeurt de kleren terug kunnen hebben. Anders moeten we de natte kleren onderweg aan de rugzak laten drogen.
Na het Skypen (dit keer ook Juan en Pa en Ma gesproken en natuurlijk de overheerlijke chocolade paashaas bekeken die de dames hadden gewonnen bij “Flamenkita”) ga ik eten. Later op de avond zit ik samen met de Jongen uit Vitoria en een geweldige kerel uit Denemarken buiten aan de rode wijn(?!). We zijn bijna zover dat we alle problemen uit de wereld hebben geholpen als we zien dat het al bijna 22.00 uur is. We gaan naar binnen. Ik sms nog om te weten of Erika op tijd terug is. Dat is ze niet, dus dan het bed maar in… Opnieuw rillen en warm…
RSS-feed
