Gisteravond voor het slapen riepen we (zo goed als) allemaal nog als we morgen om 6 opstaan ga ik niet wachten op het ontbijt hier…
Zo, heerlijk geslapen. Er snurkte wel iemand op de kamer, maar ik was zo moe dat het me blijkbaar niet veel deed. Misschien heb ik zelf ook wel gesnurkt. Ik werd wakker met de hele stofhuishouding van de herberg in mijn neus. Ik sta op vraag de tijd en tot mijn verbazing is het al kwart voor acht. Ik heb geen haast. Op deze route zijn nu genoeg herbergen tussendoor, dus ik zal mijn knieën laten leiden.
Na het ontbijt neem ik weer afscheid en vertrek. Ik gok, in tegenstelling tot bijna iedereen die ik langs zie komen, op een regenloze dag. De eerste meters, de stroeve spieren en de knie. De eerste afdaling komt er aan en gelukkig lijkt de knie goed te gaan. Stap voor stap loop ik richting Pamplona.
De overtreffende trap van “wat een geweldige natuur” zal zoiets moeten klinken als “het bos richting Pamplona”. De uitzichten, maar zeker ook het bos zelf geven me een enorme energie. Mijn knie fluit me snel terug. Blijkbaar is de les van vandaag geduld en luister naar je lichaam. Via verschillende paden en loop ik uiteindelijk een half verlaten dorp binnen.
Ik ga zitten, neem mijn “bocadillo de jamón” en mijn drinkfles en kijk hoe een hond die al een tijdje aan het meelopen is stiekem mijn brood probeert te stelen. Steeds als ik de andere kant op kijk, komt hij dichterbij. Als ik zijn kant op kijk gaat ie heel onderdanig (ja ja) liggen. Een kwartier gaat voorbij en uiteindelijk gooi ik een laatste stukje brood en ham in zijn bek. Ik stop mijn flesje weer in de rugzak en… weg is de hond!
Via de oude (authentieke) pelgrimsroute vervolg ik mijn weg naar Pamplona. Eigenlijk dacht langer door te lopen vandaag, maar het lijkt me (in overleg met mijn knie) beter om toch even rust te pakken. Ik heb er nu al een behoorlijk stuk opzitten en eigenlijk gaat het boven verwachting.
Ik “check in” bij een Duits stel dat op zijn zachtst gezegd niet echt hun best doet om hartelijk of gastvrij over te komen, maar goed voor weinig slapen en eten ;-)
Nadat ik me heb opgefrist en mijn bed klaar heb gemaakt, ga ik maar eens de stad in. In eerste instantie lijkt het een hele oude stad, maar al snel blijkt het een moderne stad als ieder ander. Sterker nog… Ze hebben open WiFi van de gemeente. Dus ik kan in ieder geval ergens op een geweldig plein in het zonnetje onder genot van een colaatje eens kijken wat er zoal getwitterd, gefacebookt en gemaild is.
Ik lees een blog van Erika en daar zijn de tranen weer. Tja, ik kan niet overal bij zijn. Dat kan anders ook niet, maar met de afstand nu is het nog duidelijker. Ik voel de pijn van Erika. Voor mij is het anders. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan nu eenmaal niet overal bij zijn en ondervind zelf de consequenties als ik het wel doe. De keuze om dan maar niet, ligt voor mij daarom (denk ik) iets eenvoudiger of beter gezegd, minder moeilijk.
Ik loop nog wat door de stad. Zie een groot aantal cadeautjes voor mijn broer langskomen en geniet van de zon en het Spaanse leven. Ik ga terug naar de herberg, pak mijn laptopje, zie onze “gastvrouw” en loop zo snel mogelijk weer terug naar het centrum van de stad. Ik zoek een zo stil mogelijk plekje op (dat is op elk stadsplein moeilijk, laat staan op een Spaans stadsplein). Kanoa is nog niet naar bed, zie ik en Erika ziet er fantastisch “zomers” uit. Ik ben daarentegen al aardig op weg met mijn pelgrimsbaardje.
Helaas is de verbinding niet zo goed, waardoor ik de filmpjes van de kinderen op de site niet kan zien. Hopelijk kan ik morgen ergens een telefoonkaartje kopen. Vandaag is tweede Paasdag en zo goed als alles dicht… Maar misschien is dat ook wel niet voor niets…
Zo, heerlijk geslapen. Er snurkte wel iemand op de kamer, maar ik was zo moe dat het me blijkbaar niet veel deed. Misschien heb ik zelf ook wel gesnurkt. Ik werd wakker met de hele stofhuishouding van de herberg in mijn neus. Ik sta op vraag de tijd en tot mijn verbazing is het al kwart voor acht. Ik heb geen haast. Op deze route zijn nu genoeg herbergen tussendoor, dus ik zal mijn knieën laten leiden.
Na het ontbijt neem ik weer afscheid en vertrek. Ik gok, in tegenstelling tot bijna iedereen die ik langs zie komen, op een regenloze dag. De eerste meters, de stroeve spieren en de knie. De eerste afdaling komt er aan en gelukkig lijkt de knie goed te gaan. Stap voor stap loop ik richting Pamplona.
De overtreffende trap van “wat een geweldige natuur” zal zoiets moeten klinken als “het bos richting Pamplona”. De uitzichten, maar zeker ook het bos zelf geven me een enorme energie. Mijn knie fluit me snel terug. Blijkbaar is de les van vandaag geduld en luister naar je lichaam. Via verschillende paden en loop ik uiteindelijk een half verlaten dorp binnen.
Ik ga zitten, neem mijn “bocadillo de jamón” en mijn drinkfles en kijk hoe een hond die al een tijdje aan het meelopen is stiekem mijn brood probeert te stelen. Steeds als ik de andere kant op kijk, komt hij dichterbij. Als ik zijn kant op kijk gaat ie heel onderdanig (ja ja) liggen. Een kwartier gaat voorbij en uiteindelijk gooi ik een laatste stukje brood en ham in zijn bek. Ik stop mijn flesje weer in de rugzak en… weg is de hond!
Via de oude (authentieke) pelgrimsroute vervolg ik mijn weg naar Pamplona. Eigenlijk dacht langer door te lopen vandaag, maar het lijkt me (in overleg met mijn knie) beter om toch even rust te pakken. Ik heb er nu al een behoorlijk stuk opzitten en eigenlijk gaat het boven verwachting.
Ik “check in” bij een Duits stel dat op zijn zachtst gezegd niet echt hun best doet om hartelijk of gastvrij over te komen, maar goed voor weinig slapen en eten ;-)
Nadat ik me heb opgefrist en mijn bed klaar heb gemaakt, ga ik maar eens de stad in. In eerste instantie lijkt het een hele oude stad, maar al snel blijkt het een moderne stad als ieder ander. Sterker nog… Ze hebben open WiFi van de gemeente. Dus ik kan in ieder geval ergens op een geweldig plein in het zonnetje onder genot van een colaatje eens kijken wat er zoal getwitterd, gefacebookt en gemaild is.
Ik lees een blog van Erika en daar zijn de tranen weer. Tja, ik kan niet overal bij zijn. Dat kan anders ook niet, maar met de afstand nu is het nog duidelijker. Ik voel de pijn van Erika. Voor mij is het anders. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan nu eenmaal niet overal bij zijn en ondervind zelf de consequenties als ik het wel doe. De keuze om dan maar niet, ligt voor mij daarom (denk ik) iets eenvoudiger of beter gezegd, minder moeilijk.
Ik loop nog wat door de stad. Zie een groot aantal cadeautjes voor mijn broer langskomen en geniet van de zon en het Spaanse leven. Ik ga terug naar de herberg, pak mijn laptopje, zie onze “gastvrouw” en loop zo snel mogelijk weer terug naar het centrum van de stad. Ik zoek een zo stil mogelijk plekje op (dat is op elk stadsplein moeilijk, laat staan op een Spaans stadsplein). Kanoa is nog niet naar bed, zie ik en Erika ziet er fantastisch “zomers” uit. Ik ben daarentegen al aardig op weg met mijn pelgrimsbaardje.
Helaas is de verbinding niet zo goed, waardoor ik de filmpjes van de kinderen op de site niet kan zien. Hopelijk kan ik morgen ergens een telefoonkaartje kopen. Vandaag is tweede Paasdag en zo goed als alles dicht… Maar misschien is dat ook wel niet voor niets…
RSS-feed