6 uur dus we worden gewekt door de immer opgewekte Duitse gastheer. Tjonge jonge, als ik Joods zou zijn, zouden al mijn genen zich achter een kast willen verstoppen…
Na het ontbijt vertrek ik richting Puente la Reina. Pamplona was gisteren al indrukwekkend, maar in deze halfdonkere ochtend is het zo mogelijk nog mooier. Ik loop een beetje op straat om me heen te kijken en ben de wegwijzers kwijt. Blijkbaar is het behoorlijk duidelijk, want er wordt getoeterd en een postbode voor het stoplicht wijst me de weg. Ze bestaan nog. Goede lui ;-)
Het duurt even voor ik Pamplona uit ben, maar eenmaal uit de stad is het landschap weer geweldig. Ik loop na een tijdje weer die jongen uit Vitoria tegen het lijf en loop even met hem mee. De berg op neemt hij de minder steile kant samen met een aantal andere Spanjaarden. Ik vind het lopen en klimmen heerlijk, dus vind het prima om alleen te lopen. Het waait verschrikkelijk richting de top, en het wordt behoorlijk koud. Het is er een hels kabaal vanwege de vele windmolens die er tieren. Ik maak snel een filmpje, om voor eens en voor altijd te tonen dat windmolens wel degelijk een enorm kabaal kunnen maken.
Eindelijk kom ik boven en (aangezien ik mij niet echt inlees) tot mijn grote verbazing ben ik bij het bekende monument van Pelgrims. Het is stervenskoud, dus snel ff een fotootje en de berg weer af. Hoewel de berg weer af… Met mijn knie is het nog steeds uitkijken voor het afdalen. Nadat ik eerst stapje voor stapje de berg zo pijn vrij mogelijk af probeer te komen, lijkt het opeens goed te gaan. Sterker nog ineens voel ik de pijn niet meer en is het net of het weer “goed” is geschoten. De rest van de afdaling gaat een stuk beter dan de afgelopen dagen en daar waar ik eerder twijfelde of ik Santiago zou halen, lijkt de kans nu een stuk groter te zijn geworden.
Ik haal voor de zoveelste keer een stel in dat met enorm sportieve outfit de tocht loopt. Waarschijnlijk beleven ze de tocht meer als een sportief evenement en zijn dan ook echt anders aan het lopen dan ik. Ze hebben volgens mij nog geen foto geschoten en ik ben al over de 700. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen… Zo lopen we een tijd langs elkaar heen tot we aankomen bij dezelfde herberg. Het is van de “Reparateurs”. Een of andere broederschap die jou blijkbaar kan repareren. Ik denk direct aan al die “incidenten” van misbruik in de verschillende kerken en denk dat ze zelf ook nog wel een reparateur kunnen gebruiken.
Eenmaal binnen zoek ik mijn bed en kom al snel in gesprek met een viertal mannen. Één zegt niets, maar lacht vriendelijk (Doofstom?). Een ander (de praatjesmaker) is een klein opdondertje van een jaar of 45 die loopt als een militair. Zijn spullen zijn keurig geordend en voor elk dingetje heeft ie een apart zakje. De andere twee ben ik onderweg niet tegengekomen. Maar, zoals tot nu toe elke dag, is er direct een leuke sfeer en gaat het over van alles en nog wat. De militair verteld een paar flauwe grappen en vraagt wat ik toch met die laptop doe. Ik vertel over mijn blog, de site, Caminahr. Het wordt stil. Dat vonden ze wel heftig. En moedig en…
Eindelijk alleen start ik de laptop op om te Skypen met Erika. Het gesprek verloopt anders dan ik van te voren dacht, maar daardoor juist beter. We hebben zeker een uur met elkaar gesproken en het was een heel bijzonder gesprek, waar ik wellicht later nog iets over ga schrijven.
Het stille mannetje was ondertussen binnen gekomen, net als mijn Deense vriend, en is gebiologeerd naar mijn laptopje aan het staren. Die gaat straks dus mooi met mij in de slaapzak (en met die bedoel ik dan natuurlijk het laptopje). Ik kom aan de “praat” met de beste man en hij blijkt Italiaans te zijn. Wonder boven wonder krijgen we een leuk gesprek over Italië, economie, bonussen, olieprijzen, enz. en natuurlijk mijn laptopje. Geen angst hij vond het gewoon een leuk ding. Nog nooit gezien zo klein.
Er komt een Koreaanse bij ons zitten die hij blijkbaar eerder gezien heeft. Ze preken allebei beroerd Engels. Hij geen Koreaans, zij geen Italiaans en toch lijkt er een of andere taal te zijn zonder woorden waardoor ze met elkaar communiceren. Hij is al 65 jaar, maar als hij met haar “praat” lijkt hij een verlegen jongetje. Ik laat ze met zijn tweeën en ga even buiten in de zon zitten. Niet veel later zitten we met een Deen, een Spanjaard, een Amerikaanse en ik in Engels, Duits en Spaans te filosoferen over rotondes, de weg kwijtraken, het verschil tussen Amerika en Europa en natuurlijk de Camino.
Na het ontbijt vertrek ik richting Puente la Reina. Pamplona was gisteren al indrukwekkend, maar in deze halfdonkere ochtend is het zo mogelijk nog mooier. Ik loop een beetje op straat om me heen te kijken en ben de wegwijzers kwijt. Blijkbaar is het behoorlijk duidelijk, want er wordt getoeterd en een postbode voor het stoplicht wijst me de weg. Ze bestaan nog. Goede lui ;-)
Het duurt even voor ik Pamplona uit ben, maar eenmaal uit de stad is het landschap weer geweldig. Ik loop na een tijdje weer die jongen uit Vitoria tegen het lijf en loop even met hem mee. De berg op neemt hij de minder steile kant samen met een aantal andere Spanjaarden. Ik vind het lopen en klimmen heerlijk, dus vind het prima om alleen te lopen. Het waait verschrikkelijk richting de top, en het wordt behoorlijk koud. Het is er een hels kabaal vanwege de vele windmolens die er tieren. Ik maak snel een filmpje, om voor eens en voor altijd te tonen dat windmolens wel degelijk een enorm kabaal kunnen maken.
Eindelijk kom ik boven en (aangezien ik mij niet echt inlees) tot mijn grote verbazing ben ik bij het bekende monument van Pelgrims. Het is stervenskoud, dus snel ff een fotootje en de berg weer af. Hoewel de berg weer af… Met mijn knie is het nog steeds uitkijken voor het afdalen. Nadat ik eerst stapje voor stapje de berg zo pijn vrij mogelijk af probeer te komen, lijkt het opeens goed te gaan. Sterker nog ineens voel ik de pijn niet meer en is het net of het weer “goed” is geschoten. De rest van de afdaling gaat een stuk beter dan de afgelopen dagen en daar waar ik eerder twijfelde of ik Santiago zou halen, lijkt de kans nu een stuk groter te zijn geworden.
Ik haal voor de zoveelste keer een stel in dat met enorm sportieve outfit de tocht loopt. Waarschijnlijk beleven ze de tocht meer als een sportief evenement en zijn dan ook echt anders aan het lopen dan ik. Ze hebben volgens mij nog geen foto geschoten en ik ben al over de 700. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen… Zo lopen we een tijd langs elkaar heen tot we aankomen bij dezelfde herberg. Het is van de “Reparateurs”. Een of andere broederschap die jou blijkbaar kan repareren. Ik denk direct aan al die “incidenten” van misbruik in de verschillende kerken en denk dat ze zelf ook nog wel een reparateur kunnen gebruiken.
Eenmaal binnen zoek ik mijn bed en kom al snel in gesprek met een viertal mannen. Één zegt niets, maar lacht vriendelijk (Doofstom?). Een ander (de praatjesmaker) is een klein opdondertje van een jaar of 45 die loopt als een militair. Zijn spullen zijn keurig geordend en voor elk dingetje heeft ie een apart zakje. De andere twee ben ik onderweg niet tegengekomen. Maar, zoals tot nu toe elke dag, is er direct een leuke sfeer en gaat het over van alles en nog wat. De militair verteld een paar flauwe grappen en vraagt wat ik toch met die laptop doe. Ik vertel over mijn blog, de site, Caminahr. Het wordt stil. Dat vonden ze wel heftig. En moedig en…
Eindelijk alleen start ik de laptop op om te Skypen met Erika. Het gesprek verloopt anders dan ik van te voren dacht, maar daardoor juist beter. We hebben zeker een uur met elkaar gesproken en het was een heel bijzonder gesprek, waar ik wellicht later nog iets over ga schrijven.
Het stille mannetje was ondertussen binnen gekomen, net als mijn Deense vriend, en is gebiologeerd naar mijn laptopje aan het staren. Die gaat straks dus mooi met mij in de slaapzak (en met die bedoel ik dan natuurlijk het laptopje). Ik kom aan de “praat” met de beste man en hij blijkt Italiaans te zijn. Wonder boven wonder krijgen we een leuk gesprek over Italië, economie, bonussen, olieprijzen, enz. en natuurlijk mijn laptopje. Geen angst hij vond het gewoon een leuk ding. Nog nooit gezien zo klein.
Er komt een Koreaanse bij ons zitten die hij blijkbaar eerder gezien heeft. Ze preken allebei beroerd Engels. Hij geen Koreaans, zij geen Italiaans en toch lijkt er een of andere taal te zijn zonder woorden waardoor ze met elkaar communiceren. Hij is al 65 jaar, maar als hij met haar “praat” lijkt hij een verlegen jongetje. Ik laat ze met zijn tweeën en ga even buiten in de zon zitten. Niet veel later zitten we met een Deen, een Spanjaard, een Amerikaanse en ik in Engels, Duits en Spaans te filosoferen over rotondes, de weg kwijtraken, het verschil tussen Amerika en Europa en natuurlijk de Camino.
RSS-feed