Het gesprek met Erika gonst ook nog na als ik samen met een kamergenoot van gisteren (hij lijkt een beetje op Sasha Baron Cohen of Ali G) op weg ga. Het is echt een geweldig figuur en we delen ongeveer dezelfde humor. Het is lachen, gieren, brullen, we hebben het over van alles en nog wat en we vermaken ons prima tot hij redelijk “out of the blue” met een verhaal komt over zijn vriend die per ongeluk vermoord is. Dat was een moment in zijn leven waarop hij besefte dat het juist de kleine alledaagse dingen in het leven zijn die het leven bijzonder maakt. Het leven verandert continue en dat is niet tegen te houden. Het gaat er om wat je met de verandering doet. En beseft dat niets zeker is in het leven…
Hij is 28 jaar, 10 jaar jonger, maar heeft al het een en ander meegemaakt. Ik vertel over mijn leven, mijn tweede kans en over mijn reden voor het lopen van de tocht. Zijn tocht komt vandaag vroegtijdig tot een eind. Hoe moet weer werken en tot zijn grote spijt moet hij morgen met de bus terug naar huis. Zijn laatste etappe eindigt dus in Estella. Hij kan morgen dus lekker uitslapen en rustig zijn spullen bij elkaar pakken. Na een aantal dagen is dat al helemaal uit ons systeem gevallen.
We komen veel te vroeg aan in Estella en de herberg is dus ook nog niet open. We lopen wat rond en gaan uiteindelijk bij een bar in de zon op een terras zitten. Onderweg had hij de boterhammen betaald, dus ik trakteer hem op een biertje. “Hoe heet je eigenlijk?” “ Tja, dat is eigenlijk wel apart, we vertellen elkaar ons hele leven en ik weet niet eens je naam”. ”Dat is dan ook alleen maar een naam”… “Bruno”. In gedachten moet ik heel hard lachen, maar probeer zo rustig mogelijk zijn vooruit geschoven hand te beantwoorden met “José”.
We drinken wat, wachten tot het tijd is en dan gaan we op weg naar de herberg. Voor ons in de rij staan een aantal Spanjaarden die vragen of ze het voetbal mogen kijken vanavond. Er is een belangrijke wedstrijd voor de Championsleage: Real Madrid – FC Barcelona. Ik vrees dat ik in de minderheid ben vanavond in dit Baskisch Bolwerk (Anti-Madrid). Het ziet er naar uit dat de heilige tien (om 22.00 uur gaat altijd de deur dicht en het licht uit) voor één keer los gelaten wordt.
Ik zoek mijn bed op, leg mijn spullen klaar, ga me douchen en na het middageten als een speer opzoek naar een Spaanse telefoonkaart. Vodafone. Dat moet goed zijn. Natuurlijk had ze al open moeten zijn. Er staat een dame voor de winkel die chagrijnig op haar horloge kijkt. “Zal wel geen Spaanse zijn” denk ik. Eenmaal binnen gaat het vrij vlot en de dame achter de toonbank helpt me vriendelijk en alles gaat gesmeerd.
Een half uur later ben ik weer bij de Vodafone. Er staat een opgewonden standje van een meter of … - nee, echt een meter - voor mij en hij is al zijn “Youp van het Hek”-frustratie van zich af aan het oreren. Ik kom langzaam tussen beide. De eerste reden is omdat het meisje achter de toonbank duidelijk moeite heeft met zijn benadering en aan de hele situatie niets kan doen. De tweede is dat ik geen zin meer in zijn gezanik heb en ik een klein vraagje heb en dan weer weg wil.
Het standje is weg. Ik krijg antwoord op mijn vraag en meer… Als ik het voetbal wil zien, dan kan ik dat het best hier in de stad bij een café doen waar zij ook altijd naar toe gaat. Groot scherm. Veel mensen. Heel gezellig. “Oké, bedankt voor je hulp en de tip” en ik vertrek. Ik zeg niets over mijn hoofdpijn, niets over de drukte, enz. Niets.
’s Avonds spreken we met een aantal af om voetbal te kijken bij een bar dichtbij de herberg. We hebben allemaal zere voeten, benen en/of andere lichaamsdelen, dus dat lijkt de beste optie. Het is een geweldige avond met vooral (en vooral ook voor) Barça fans. Als we bij de herberg aankomen is alles donker en dicht. De dame van de herberg wacht ons op en heel stil zoeken we ons bed op.
Ik ontvang een sms: “0-2 en in gedachten vaak bij je”. Ja, ook nu leven ze mee in Nederland. Estella betekent ster, maar vanavond hebben ze het af laten weten, mijn “sterren”.
Hij is 28 jaar, 10 jaar jonger, maar heeft al het een en ander meegemaakt. Ik vertel over mijn leven, mijn tweede kans en over mijn reden voor het lopen van de tocht. Zijn tocht komt vandaag vroegtijdig tot een eind. Hoe moet weer werken en tot zijn grote spijt moet hij morgen met de bus terug naar huis. Zijn laatste etappe eindigt dus in Estella. Hij kan morgen dus lekker uitslapen en rustig zijn spullen bij elkaar pakken. Na een aantal dagen is dat al helemaal uit ons systeem gevallen.
We komen veel te vroeg aan in Estella en de herberg is dus ook nog niet open. We lopen wat rond en gaan uiteindelijk bij een bar in de zon op een terras zitten. Onderweg had hij de boterhammen betaald, dus ik trakteer hem op een biertje. “Hoe heet je eigenlijk?” “ Tja, dat is eigenlijk wel apart, we vertellen elkaar ons hele leven en ik weet niet eens je naam”. ”Dat is dan ook alleen maar een naam”… “Bruno”. In gedachten moet ik heel hard lachen, maar probeer zo rustig mogelijk zijn vooruit geschoven hand te beantwoorden met “José”.
We drinken wat, wachten tot het tijd is en dan gaan we op weg naar de herberg. Voor ons in de rij staan een aantal Spanjaarden die vragen of ze het voetbal mogen kijken vanavond. Er is een belangrijke wedstrijd voor de Championsleage: Real Madrid – FC Barcelona. Ik vrees dat ik in de minderheid ben vanavond in dit Baskisch Bolwerk (Anti-Madrid). Het ziet er naar uit dat de heilige tien (om 22.00 uur gaat altijd de deur dicht en het licht uit) voor één keer los gelaten wordt.
Ik zoek mijn bed op, leg mijn spullen klaar, ga me douchen en na het middageten als een speer opzoek naar een Spaanse telefoonkaart. Vodafone. Dat moet goed zijn. Natuurlijk had ze al open moeten zijn. Er staat een dame voor de winkel die chagrijnig op haar horloge kijkt. “Zal wel geen Spaanse zijn” denk ik. Eenmaal binnen gaat het vrij vlot en de dame achter de toonbank helpt me vriendelijk en alles gaat gesmeerd.
Een half uur later ben ik weer bij de Vodafone. Er staat een opgewonden standje van een meter of … - nee, echt een meter - voor mij en hij is al zijn “Youp van het Hek”-frustratie van zich af aan het oreren. Ik kom langzaam tussen beide. De eerste reden is omdat het meisje achter de toonbank duidelijk moeite heeft met zijn benadering en aan de hele situatie niets kan doen. De tweede is dat ik geen zin meer in zijn gezanik heb en ik een klein vraagje heb en dan weer weg wil.
Het standje is weg. Ik krijg antwoord op mijn vraag en meer… Als ik het voetbal wil zien, dan kan ik dat het best hier in de stad bij een café doen waar zij ook altijd naar toe gaat. Groot scherm. Veel mensen. Heel gezellig. “Oké, bedankt voor je hulp en de tip” en ik vertrek. Ik zeg niets over mijn hoofdpijn, niets over de drukte, enz. Niets.
’s Avonds spreken we met een aantal af om voetbal te kijken bij een bar dichtbij de herberg. We hebben allemaal zere voeten, benen en/of andere lichaamsdelen, dus dat lijkt de beste optie. Het is een geweldige avond met vooral (en vooral ook voor) Barça fans. Als we bij de herberg aankomen is alles donker en dicht. De dame van de herberg wacht ons op en heel stil zoeken we ons bed op.
Ik ontvang een sms: “0-2 en in gedachten vaak bij je”. Ja, ook nu leven ze mee in Nederland. Estella betekent ster, maar vanavond hebben ze het af laten weten, mijn “sterren”.
RSS-feed
