Gezamenlijk ontbijt en afscheid nemen van Bruno. Daarna mijn rugzak pakken, mijn schoenen aan en wegwezen.
Onderweg word ik aangesproken door een klein kereltje op een rotonde. Het opgewonden standje van gisteren. Na een klein theekransje besluit hij met “Buen Camino”.
Ik loop naar een hele bekende en bijzondere “bron” op deze etappe. Deze bron voorziet ons niet van water, maar van Wijn! Er staan al wat mensen voor de bron voor een foto en een slok. Het is vroeg, dus ik neem een klein slokje (nadat een Koreaan zijn drinkflesje heeft gevuld), laat een foto maken en loop weer door. Het is niet echt een lekkere smaak zo in de ochtend dus al lopend neem ik een slok van mijn waterfles. Althans dat probeer ik. In plaats daarvan knoei ik over mijn shirt en als ik mijn handdoek wil pakken… Oh Shit!!! Ik moet weer terug naar de herberg. Ik heb allerlei kledingstukken en de handdoek aan de lijn laten hangen. Grr. Nah?!
Op de terugweg uiteraard allemaal commentaar van alle andere pelgrims en van mensen in de stad die me de juiste weg willen wijzen. Ik ben de vriendelijkheid zelve, dus lach en loop “vrolijk” door. Ondertussen hoop ik dat de herberg nog open is, anders wordt het lang wachten.
Ik kom aan en ja wel. Het is dicht. Geïrriteerd klop ik op het raam en tot mijn grote vreugd wordt er open gedaan. Ik pak mijn spullen. En vertrek weer. Deja vu.
Ik ben niet in allerbeste stemming dus mijn tempo is behoorlijk. Al snel begin ik de eerste loopvrienden in te halen. En dan denk ik: ”Waarom?” Ik kan maar beter gewoon genieten van de wandeling, het is geweldig weer. De omgeving is ook prachtig en als het volgende dorp 9 km (de extra afgelegde afstand) verder had gelegen, was ik ook doorgelopen. Vanaf dat moment minder ik mijn tempo en loop op mijn “gemak” op de rest in. Ik pauzeer, eet en drink en ben volledig in rust met mezelf. Die extra kilometers zijn vergeten en vergeven.
Dan komt er een heel lang stuk waarin mijn (en naar later blijkt van velen) waterflesje leeg dreigt te gaan en er geen bron onderweg is om het te vullen. Eindelijk. Ik wil net mijn flesje gaan vullen als er een oude Braziliaanse dame aan komt strompelen. Ze heeft al een tijd geen water meer en lijkt aan het eind van haar Latijn. Ik maak plaats en laat haar eerst. Niks. Ik probeer… Niks. De bron is leeg!
Ik heb nog een beetje water in mijn flesje en geef haar dat. Ze laat een laatste slok voor mij, dankt mij voor het water en loopt door. Ik stop mijn lege fles in mijn rugzak en ga ook verder.
Na bijna een uur lopen zie ik hem weer. Rustig zittend op een bankje een boekje lezend. Mijn reddende engel… De Deen. Natuurlijk heeft hij genoeg bij zich en geeft mij wat water. Ik ga naast hem zitten. Na een tijdje lopen we samen het laatste stuk naar Los Arcos. Gaan op een terrasje zitten net voor de herberg en nemen een broodje en wijn!
We hebben het over onze namen en komen er achter dat we best veel overeenkomsten hebben. Uit een klein landje. Zijn naam (Henning) betekent vredemaker of “Peacemaker” de bijnaam van de Colt 44 (een pistool). Mijn achternaam komt van de “Spinola” een Italiaans wapen (een van de eerste pistolen). We kunnen beide meerdere talen en zijn langer dan de gemiddelde lopen hier.
We zien op de klok dat het nog behoorlijk vroeg is en besluiten om verder te gaan naar Torres del río.
Onderweg komen we langs een Iers stel dat vindt dat we een behoorlijk tempo lopen. “You got a good pace!”. Vanaf dan noemt de Deen ons “The Peacemaker and the Pacemaker”!
We lopen Torres del río binnen en lopen recht op een aantal dames af die ik in SJPdP had ontmoet. Waaronder Kitty, de dame die me herkende van de televisie. Blijkbaar heb ik die extra dag in SJPdP al lopend ruimschoots ingehaald. Ik geniet van het lopen. Ik pauzeer. Ik eet en drink. Ik heb een prima tempo . “The Pacemaker”.
’s Avonds zit ik aan tafel bij de senioren, de 55 plussers. De Deen, een Ierse, een Welshman een stel uit Zuid-Afrika. Mijn vooroordeel wat betreft de blanke Zuid-Afrikaan wordt voor mijn gevoel een bevestigd. Ze hebben het over allerlei fantastische wandelavonturen met inheemsen die de rugzakken sjouwen en koken. Met de Ierse (deed me denken aan Erika: Weet wat ze wil!) krijg ik tot slot een verhitte discussie over voetbal en het fanatisme rond interlands. Met een vijandige blik in de ogen zegt ze tot slot: “Voetbal is oorlog zonder wapens!”
Onderweg word ik aangesproken door een klein kereltje op een rotonde. Het opgewonden standje van gisteren. Na een klein theekransje besluit hij met “Buen Camino”.
Ik loop naar een hele bekende en bijzondere “bron” op deze etappe. Deze bron voorziet ons niet van water, maar van Wijn! Er staan al wat mensen voor de bron voor een foto en een slok. Het is vroeg, dus ik neem een klein slokje (nadat een Koreaan zijn drinkflesje heeft gevuld), laat een foto maken en loop weer door. Het is niet echt een lekkere smaak zo in de ochtend dus al lopend neem ik een slok van mijn waterfles. Althans dat probeer ik. In plaats daarvan knoei ik over mijn shirt en als ik mijn handdoek wil pakken… Oh Shit!!! Ik moet weer terug naar de herberg. Ik heb allerlei kledingstukken en de handdoek aan de lijn laten hangen. Grr. Nah?!
Op de terugweg uiteraard allemaal commentaar van alle andere pelgrims en van mensen in de stad die me de juiste weg willen wijzen. Ik ben de vriendelijkheid zelve, dus lach en loop “vrolijk” door. Ondertussen hoop ik dat de herberg nog open is, anders wordt het lang wachten.
Ik kom aan en ja wel. Het is dicht. Geïrriteerd klop ik op het raam en tot mijn grote vreugd wordt er open gedaan. Ik pak mijn spullen. En vertrek weer. Deja vu.
Ik ben niet in allerbeste stemming dus mijn tempo is behoorlijk. Al snel begin ik de eerste loopvrienden in te halen. En dan denk ik: ”Waarom?” Ik kan maar beter gewoon genieten van de wandeling, het is geweldig weer. De omgeving is ook prachtig en als het volgende dorp 9 km (de extra afgelegde afstand) verder had gelegen, was ik ook doorgelopen. Vanaf dat moment minder ik mijn tempo en loop op mijn “gemak” op de rest in. Ik pauzeer, eet en drink en ben volledig in rust met mezelf. Die extra kilometers zijn vergeten en vergeven.
Dan komt er een heel lang stuk waarin mijn (en naar later blijkt van velen) waterflesje leeg dreigt te gaan en er geen bron onderweg is om het te vullen. Eindelijk. Ik wil net mijn flesje gaan vullen als er een oude Braziliaanse dame aan komt strompelen. Ze heeft al een tijd geen water meer en lijkt aan het eind van haar Latijn. Ik maak plaats en laat haar eerst. Niks. Ik probeer… Niks. De bron is leeg!
Ik heb nog een beetje water in mijn flesje en geef haar dat. Ze laat een laatste slok voor mij, dankt mij voor het water en loopt door. Ik stop mijn lege fles in mijn rugzak en ga ook verder.
Na bijna een uur lopen zie ik hem weer. Rustig zittend op een bankje een boekje lezend. Mijn reddende engel… De Deen. Natuurlijk heeft hij genoeg bij zich en geeft mij wat water. Ik ga naast hem zitten. Na een tijdje lopen we samen het laatste stuk naar Los Arcos. Gaan op een terrasje zitten net voor de herberg en nemen een broodje en wijn!
We hebben het over onze namen en komen er achter dat we best veel overeenkomsten hebben. Uit een klein landje. Zijn naam (Henning) betekent vredemaker of “Peacemaker” de bijnaam van de Colt 44 (een pistool). Mijn achternaam komt van de “Spinola” een Italiaans wapen (een van de eerste pistolen). We kunnen beide meerdere talen en zijn langer dan de gemiddelde lopen hier.
We zien op de klok dat het nog behoorlijk vroeg is en besluiten om verder te gaan naar Torres del río.
Onderweg komen we langs een Iers stel dat vindt dat we een behoorlijk tempo lopen. “You got a good pace!”. Vanaf dan noemt de Deen ons “The Peacemaker and the Pacemaker”!
We lopen Torres del río binnen en lopen recht op een aantal dames af die ik in SJPdP had ontmoet. Waaronder Kitty, de dame die me herkende van de televisie. Blijkbaar heb ik die extra dag in SJPdP al lopend ruimschoots ingehaald. Ik geniet van het lopen. Ik pauzeer. Ik eet en drink. Ik heb een prima tempo . “The Pacemaker”.
’s Avonds zit ik aan tafel bij de senioren, de 55 plussers. De Deen, een Ierse, een Welshman een stel uit Zuid-Afrika. Mijn vooroordeel wat betreft de blanke Zuid-Afrikaan wordt voor mijn gevoel een bevestigd. Ze hebben het over allerlei fantastische wandelavonturen met inheemsen die de rugzakken sjouwen en koken. Met de Ierse (deed me denken aan Erika: Weet wat ze wil!) krijg ik tot slot een verhitte discussie over voetbal en het fanatisme rond interlands. Met een vijandige blik in de ogen zegt ze tot slot: “Voetbal is oorlog zonder wapens!”
RSS Feed