Waarom ben ik hier in hemelsnaam aan begonnen? Heb ik dit wel ècht nog nodig? Na al die jaren heeft dit toch geen zin meer? Enzovoort, enzovoort. Het is wel duidelijk dat de ergotherapie op z’n zachtst gezegd enige weerstand bij me oproept.
Ik ben hier (min of meer) vrijwillig aan begonnen en was overtuigd van de noodzaak en positieve resultaten van de ingeslagen revalidatieweg. Gedurende de afgelopen weken werd dat enthousiasme dag na dag volledig in puin geslagen.
Bij elke beweging (en zelfs als ik niets deed) werd ik gedwongen om heel bewust bezig te zijn met hoeveel energie c.q. punten dit mij kostte of opleverde. Sterker nog… De avond er voor zelfs een planning maken voor de volgende dag, rekeninghoudend met het aantal te verdelen punten.
Al snel werd duidelijk dat ondanks onze inspanningen van de afgelopen jaren om het familieleven met NAH enigszins leefbaar te houden, opnieuw de kaasschaaf moest worden ingezet om er voor te zorgen dat ik ook (of juist) op langere termijn energie blijf houden en dus niet telkens over mijn grenzen ga, afbrand en opnieuw moet beginnen.
Wat dat betekent voor o.a. ons samen-zijn, heeft Erika prachtig beschreven in haar laatste blog.
Wat dat voor mezelf betekent, is niet zo eenvoudig uit te leggen. Aan de ene kant ondervind ik altijd de gevolgen van dat samen-zijn en daardoor is het voor mezelf soms makkelijker om ergens niet naar toe te gaan of aan mee te doen. Aan de andere kant is dat iets wat raakt aan mijn “zijn”.
Ik ben graag bij mijn gezin, familie en vrienden. Ik ben een gezelschapsdier. Ik ben betrokken, enthousiast, ambitieus, nieuwsgierig. Ik hou van uit eten gaan, feestjes, levendige discussies, verhalen van anderen, politiek, voetbal, enzovoort. Ik help anderen graag, sta altijd klaar voor iedereen. En geniet ook van de levendigheid, van mensen om mij heen.
Maar…
Juist die zaken die verbonden zijn met dat deel van mijn karakter, mijn persoonlijkheid, die zorgen voor de meeste problemen (ik kan het wel uitdagingen noemen, maar ik noem het beestje gewoon bij de naam!).
Mijn hoofd (NAH) kan niet wat mijn hart wil…
Ik word dus gedwongen een ander te ZIJN. Wat en hoe ik ben, kan ik met mijn hoofd niet meer volhouden. Ik moet nu dus (nog) vaker nee zeggen. Van tevoren alles plannen en geregeld zaken langs me heen laten gaan… Veel rust inbouwen... Duidelijk rationeel de grens bepalen, want gevoelsmatig lukt dat niet meer.
Wat blijft er over na al die jaren schaven? Wat heeft mijn leven nog voor zin als ik een rol speel die niet de mijne is?
De afgelopen weken heb ik in een behoorlijke dip gezeten…
Anders dan anders liet ik het dit keer toe. Ik had er ook geen energie meer voor om het te verbergen (“struisvogelen” zoals Ragna het laatst noemde) . Natuurlijk deed ik buitenshuis (of als we bezoek hadden) mijn best, maar enig enthousiasme van mijn kant was ver te zoeken. Om het binnenshuis leefbaar te houden hield ik me de afgelopen weken wat afzijdig. Onder de kop “Rust” was dat twee vliegen in één klap.
Hoewel de situatie niet is veranderd – en waarschijnlijk ook niet meer zal veranderen – ondervind ik nu wel ook de positieve uitwerking van die ellendige puntentelling. Mijn lontje is weer aangegroeid, heb meer rust in mijn hoofd en ook de positieve gedachten en gevoelens beginnen de overhand te krijgen. De liefde van mijn gezin, de reacties op o.a. twitter, maar ook gesprekken met m’n broer en een lieve mail van een “vakbondgenoot” deden me goed.
De winst van Real op Barça en de val van het kabinet, gaven me het laatste duwtje omhoog… ;-)
Het diepste punt ligt achter me. De klim omhoog is (weer) ingezet…
Ik ben hier (min of meer) vrijwillig aan begonnen en was overtuigd van de noodzaak en positieve resultaten van de ingeslagen revalidatieweg. Gedurende de afgelopen weken werd dat enthousiasme dag na dag volledig in puin geslagen.
Bij elke beweging (en zelfs als ik niets deed) werd ik gedwongen om heel bewust bezig te zijn met hoeveel energie c.q. punten dit mij kostte of opleverde. Sterker nog… De avond er voor zelfs een planning maken voor de volgende dag, rekeninghoudend met het aantal te verdelen punten.
Al snel werd duidelijk dat ondanks onze inspanningen van de afgelopen jaren om het familieleven met NAH enigszins leefbaar te houden, opnieuw de kaasschaaf moest worden ingezet om er voor te zorgen dat ik ook (of juist) op langere termijn energie blijf houden en dus niet telkens over mijn grenzen ga, afbrand en opnieuw moet beginnen.
Wat dat betekent voor o.a. ons samen-zijn, heeft Erika prachtig beschreven in haar laatste blog.
Wat dat voor mezelf betekent, is niet zo eenvoudig uit te leggen. Aan de ene kant ondervind ik altijd de gevolgen van dat samen-zijn en daardoor is het voor mezelf soms makkelijker om ergens niet naar toe te gaan of aan mee te doen. Aan de andere kant is dat iets wat raakt aan mijn “zijn”.
Ik ben graag bij mijn gezin, familie en vrienden. Ik ben een gezelschapsdier. Ik ben betrokken, enthousiast, ambitieus, nieuwsgierig. Ik hou van uit eten gaan, feestjes, levendige discussies, verhalen van anderen, politiek, voetbal, enzovoort. Ik help anderen graag, sta altijd klaar voor iedereen. En geniet ook van de levendigheid, van mensen om mij heen.
Maar…
Juist die zaken die verbonden zijn met dat deel van mijn karakter, mijn persoonlijkheid, die zorgen voor de meeste problemen (ik kan het wel uitdagingen noemen, maar ik noem het beestje gewoon bij de naam!).
Mijn hoofd (NAH) kan niet wat mijn hart wil…
Ik word dus gedwongen een ander te ZIJN. Wat en hoe ik ben, kan ik met mijn hoofd niet meer volhouden. Ik moet nu dus (nog) vaker nee zeggen. Van tevoren alles plannen en geregeld zaken langs me heen laten gaan… Veel rust inbouwen... Duidelijk rationeel de grens bepalen, want gevoelsmatig lukt dat niet meer.
Wat blijft er over na al die jaren schaven? Wat heeft mijn leven nog voor zin als ik een rol speel die niet de mijne is?
De afgelopen weken heb ik in een behoorlijke dip gezeten…
Anders dan anders liet ik het dit keer toe. Ik had er ook geen energie meer voor om het te verbergen (“struisvogelen” zoals Ragna het laatst noemde) . Natuurlijk deed ik buitenshuis (of als we bezoek hadden) mijn best, maar enig enthousiasme van mijn kant was ver te zoeken. Om het binnenshuis leefbaar te houden hield ik me de afgelopen weken wat afzijdig. Onder de kop “Rust” was dat twee vliegen in één klap.
Hoewel de situatie niet is veranderd – en waarschijnlijk ook niet meer zal veranderen – ondervind ik nu wel ook de positieve uitwerking van die ellendige puntentelling. Mijn lontje is weer aangegroeid, heb meer rust in mijn hoofd en ook de positieve gedachten en gevoelens beginnen de overhand te krijgen. De liefde van mijn gezin, de reacties op o.a. twitter, maar ook gesprekken met m’n broer en een lieve mail van een “vakbondgenoot” deden me goed.
De winst van Real op Barça en de val van het kabinet, gaven me het laatste duwtje omhoog… ;-)
Het diepste punt ligt achter me. De klim omhoog is (weer) ingezet…
RSS-feed
