De datum stond al een hele tijd in de agenda. De oppas was geregeld en de voorbereidingen (voor zover mogelijk) waren, naar later bleek, zorgvuldig en effectief getroffen. De ultieme ontmoeting kon plaatsvinden…
De navigatie was ingesteld en mijn chauffeur* deed haar best om de spanning van wat komen ging uit ons systeem te krijgen… Bob Marley op de radio. Mijn oordoppen gingen in en met gesloten ogen – half slapend om energie te sparen – gingen we, de per email ontvangen aanwijzingen volgend, op weg.
Na een aantal tests (op het gebied van richting en coördinatie) bereikten we enigszins laat de bestemming. De “portier”** gaf de laatste aanwijzingen en nadat we de parkeerplek hadden gevonden, liepen we door de regen naar het statige gebouw waar de ontmoeting zou plaatsvinden. De Pastorie van een oude kerk dat tegenwoordig onderdak biedt aan een vijftal instellingen. Waarvan één deze dag de ruimte ter beschikking had gesteld voor deze belangrijke ontmoeting.
Zijn we nog op tijd? Is iedereen er? Zal het lukken?
Vragen die door mijn hoofd spookten, maar veel tijd voor hersenspinsels kregen we niet. Na het codewoord te hebben bevestigd, werden we met een vriendelijke glimlach ontvangen. “Welkom, jullie zijn nu compleet…” “Volg mij maar…”
Eenmaal binnen leidde een labyrint van gangen, deuren, binnentuinen, vergaderruimtes, keukens en andere kamers naar de laatste gang. Het uitzicht op de kerkbanken, het altaar en de beelden gaf een mystieke sfeer aan de laatste stappen richting de deur waarachter het zou gaan gebeuren. “Was ik er al klaar voor?” Eigenlijk wilde ik bij aankomst nog eerst een rondje lopen om mijn hoofd rustig te krijgen, maar de regen had dat onmogelijk gemaakt. De deur zwaait open en dan…
Vanaf de vergadertafel, in het midden van het vertrek, staarde iedereen onze kant op. Ze waren er, op één afmelding na, allemaal…
“De Lange Blonde” (zonder haar vaste metgezel Lola), “de Bijrijder”, “de Mafkees” met zijn rechter (en linker) hand, “de Worteltjesstaart”, “het Lichtpunt”, en natuurlijk – met hoed en zonnebril – “de Kapitein”.
Alleen “het Achterwerk” had afgezegd. Was ook wel te verwachten. Er zijn maar weinig mensen die ooit haar voorkant zagen.***
We konden eindelijk beginnen…
De NAHtweetup!!!
“Gewoon” een bijzondere ontmoeting met bijzondere mensen. Ieder op zijn eigen manier bezig het leven met NAH vorm te geven. Niet meer en zeker niet minder!!!
Een kijkje in de ogen en de harten van mensen die ik (via twitter), nu nog meer, energie, tijd en ruimte in mijn leven gun!
Ondanks alle verschillen, was er één bindende factor… Herkenning!
Maar dat kan ook niet anders, we zijn allemaal… TWITTERAARS ;-))
* Mijn vrouw, Erika
** Annemiek (stichting Cerebraal)
***Respectievelijk Lizanne, Bart, Gerard en zijn vrouw Hannie, Marianne, Marloes, Ragna en Carla.
De navigatie was ingesteld en mijn chauffeur* deed haar best om de spanning van wat komen ging uit ons systeem te krijgen… Bob Marley op de radio. Mijn oordoppen gingen in en met gesloten ogen – half slapend om energie te sparen – gingen we, de per email ontvangen aanwijzingen volgend, op weg.
Na een aantal tests (op het gebied van richting en coördinatie) bereikten we enigszins laat de bestemming. De “portier”** gaf de laatste aanwijzingen en nadat we de parkeerplek hadden gevonden, liepen we door de regen naar het statige gebouw waar de ontmoeting zou plaatsvinden. De Pastorie van een oude kerk dat tegenwoordig onderdak biedt aan een vijftal instellingen. Waarvan één deze dag de ruimte ter beschikking had gesteld voor deze belangrijke ontmoeting.
Zijn we nog op tijd? Is iedereen er? Zal het lukken?
Vragen die door mijn hoofd spookten, maar veel tijd voor hersenspinsels kregen we niet. Na het codewoord te hebben bevestigd, werden we met een vriendelijke glimlach ontvangen. “Welkom, jullie zijn nu compleet…” “Volg mij maar…”
Eenmaal binnen leidde een labyrint van gangen, deuren, binnentuinen, vergaderruimtes, keukens en andere kamers naar de laatste gang. Het uitzicht op de kerkbanken, het altaar en de beelden gaf een mystieke sfeer aan de laatste stappen richting de deur waarachter het zou gaan gebeuren. “Was ik er al klaar voor?” Eigenlijk wilde ik bij aankomst nog eerst een rondje lopen om mijn hoofd rustig te krijgen, maar de regen had dat onmogelijk gemaakt. De deur zwaait open en dan…
Vanaf de vergadertafel, in het midden van het vertrek, staarde iedereen onze kant op. Ze waren er, op één afmelding na, allemaal…
“De Lange Blonde” (zonder haar vaste metgezel Lola), “de Bijrijder”, “de Mafkees” met zijn rechter (en linker) hand, “de Worteltjesstaart”, “het Lichtpunt”, en natuurlijk – met hoed en zonnebril – “de Kapitein”.
Alleen “het Achterwerk” had afgezegd. Was ook wel te verwachten. Er zijn maar weinig mensen die ooit haar voorkant zagen.***
We konden eindelijk beginnen…
De NAHtweetup!!!
“Gewoon” een bijzondere ontmoeting met bijzondere mensen. Ieder op zijn eigen manier bezig het leven met NAH vorm te geven. Niet meer en zeker niet minder!!!
Een kijkje in de ogen en de harten van mensen die ik (via twitter), nu nog meer, energie, tijd en ruimte in mijn leven gun!
Ondanks alle verschillen, was er één bindende factor… Herkenning!
Maar dat kan ook niet anders, we zijn allemaal… TWITTERAARS ;-))
* Mijn vrouw, Erika
** Annemiek (stichting Cerebraal)
***Respectievelijk Lizanne, Bart, Gerard en zijn vrouw Hannie, Marianne, Marloes, Ragna en Carla.
RSS-feed
