Een zeven

Al mijn dromen aan diggelen. Verbrijzeld. Net als mijn rechter oogkas en de schedel boven de wenkbrauw. Dromen, wensen, verlangens, ik heb ze niet meer. Elke droom zal toch een droom blijven door mijn beperkingen, dus wat heeft het voor zin? Ik ben al enige jaren bezig met ‘revalideren’ en de laatste jaren heb ik geen vooruitgang meer geboekt. Natuurlijk zie ik ook wel een enorme verbetering ten opzichte van een aantal jaren geleden, maar dan nog zit ik met een aantal hele basale beperkingen. Deze manifesteren zich vooral daar waar het leven "leven" wordt. De uitbundigheid, het samenzijn, de gezelligheid, de massa, de kudde. Ik kan heel goed tegen rust en alleen zijn en ik hoef ook echt niet elke avond naar een concert van Prince of elke koopzondag naar de Ikea, maar ik zou beide benen laten amputeren als ik daarmee mijn andere beperkingen zou kunnen kwijtraken. Elke dag heb ik hoofdpijn en een enorme druk in mijn hoofd. Dit verergert nog eens als ik teveel input te verwerken krijg. Inmiddels ben ik redelijk getraind in het ‘mij afsluiten’, maar dan nog zijn er veel, heel veel momenten waarin dat niet voldoende lukt.

En toch…

Mij werd eens, in een van de zoveel intake gesprekken voor weer een behandeling, gevraagd welk cijfer ik mijn leven zou geven. Tot grote verbazing van de vraagsteller antwoordde ik: “een zeven”.