HierNAH
  • Home
  • Nahvertellen
    • Nahgenieter - José
    • Nahpartner - Erika
    • Nahgeslacht - Kanoa
    • Nahgeslacht - Dyaluna
    • Nahgeslacht - Sueña
  • Ervaringsdeskundigheid
  • Nahder bekeken
    • NAH- links
  • Caminahr
    • Wat?
    • Waar?
    • Waarom?
    • Nahvrienden >
      • Nahcompetitie >
        • Fotos 1
        • Fotos 2
        • Fotos 3
        • Fotos 4
        • Films
      • Veiling
      • Radio/TV
  • Gastenboek
  • Meer...
    • Contact
    • NAHslag

En toen ging het licht aan...

10/30/2010

2 Comments

 
Het was alsof iemand in de donkere kamer van mijn leven de lichtschakelaar had omgezet.
Zomaar opeens op een mooie zondagavond in juni, meer dan 9 jaar na het ongeluk.
Tot dat moment was ik altijd nog in de veronderstelling dat als ik maar hard genoeg wil, ik ook daadwerkelijk kan.
Tot dat moment was ik ook altijd bezig geweest met strijden om mijn plekje in de wereld waar ik 9 jaar geleden afscheid van had moeten nemen.
Telkens was het uitgelopen op een teleurstelling. Telkens kwamen de verwijten van het falen en de bijbehorende negatieve gevoelens en gedachtes.
Telkens weer nieuwe mogelijkheden en stappen vooruit, maar ook telkens weer de strijd verliezend en telkens van voren af aan beginnen.

Die bewuste avond sprak Hans van Dam in het Doetinchemse NAH-café over de gevolgen van hersenletsel, de zichtbare en vooral ook de onzichtbare.
Die avond vertaalde hij met duidelijke voorbeelden en anekdotes mijn ongrijpbare “pijn” in begrijpelijke woorden. Die avond drong het tot mij door: “Ik ben niet gek!”.

Ik heb heel lang getwijfeld aan mijn eigen onvermogen. Ik kan veel, ik wil veel, maar toch lukt het niet (altijd). Ben ik een aansteller? Verbeeld ik mij bepaalde dingen? Durf ik niet? Ben ik (te) lui? Ben ik te angstig om te falen? Wil ik wel genoeg?
Neerleggen bij het feit dat dingen niet konden, wilde ik niet. Kon ik ook niet. Niet zolang ik niet volledig overtuigd was dat het niet aan mij lag, aan mijn wil, mijn overtuiging, mijn doorzettingsvermogen, enzovoort.
Natuurlijk begreep ik dat ik hersenletsel had en dat ik dus niet meer dezelfde dingen op dezelfde manier kon doen en ervaren en daarmee dus ook niet dezelfde kon zijn als voor het ongeluk, maar de gevolgen van het letsel op mijn functioneren, mijn gevoel, mijn gedrag, kortom mijn zijn, begreep ik tot op die avond niet.

Frustraties, depressies, stress, strijd en teleurstellingen waren tot op dat moment zaken waarmee ik probeerde op een positieve manier te leven. Een leven die nu terugkijkend veel gelijkenissen vertoont met het leven voor het ongeluk, maar klopt dat wel of is alles toch anders?

Ik moet nog duidelijk wennen aan het licht, maar ik ben Hans van Dam, het NAH-café en daarmee natuurlijk Charlotte de Jong erg dankbaar voor het omzetten van de schakelaar.
2 Comments
Gerda Maria link
11/30/2011 04:44:03 am

Lieve José,

Ook Jij bent inderdaad héél normaal hoor.
Alles wat jij ooit hebt ervaren, nog steeds ervaart of ooit zal ervaren hebben ontelbare mensen reeds ervaren en zullen nog ontelbare mensen ervaren.

Het is pas van zodra wijzelf DURVEN naar buiten komen met onze ware zelf (inclusief beperkingen) dat ook anderen stapsgewijs laten weten dat ze ooit door dezelfde 'donkere' twijfelzone zijn gegaan.

Put Geloof, Moed, Kracht, Passie en Vertrouwen uit het feit dat ALLES, tot in het kleinste detail, een CONSTRUCTIEVE reden van bestaan heeft.
Soms komt deze waarheid direct aan het licht, soms pas vele jaren later. Maar deze waarheid Bewijst zichzelf keer op keer, dat heb ik zelf reeds teveel keer ervaren om het nog aan toeval toe te schrijven.

Ik heb in de loop der jaren heel veel experimenteel opzoekwerk gedaan rond de impact van de Glimlach op onze, tot dualistisch denken aanzettende, hersenfuncties.
En Eureka!
De langdurige GLIMLACH blijkt dé wondertool bij uitstek en biedt een duurzame oplossing voor eender welk 'probleem' of eender welke beperking.
Hoe jan dat?
Wel... de hormonen die vrijkomen vanwege een langdurige Glimlach zetten beide hersendelen aan tot optimale, synchrone samenwerking waardoor al onze organen en lichaamsdelen gelijktijdig optimaal geïnformeerd worden ter efficiënte functionering.

Wereldwijd wordt steeds meer gebruik gemaakt van hetgeen men Glimlach-therapie noemt. Er wordt, dankzij het Bewust langduriger Glimlachen, wereldwijd duurzaam herstel van eender welke psychische, fysische of emotionele disbalans vastgesteld.

Ik wens ook jou bij deze vele Glimlach-momenten én het onbeschrijflijke gevoel van Bevrijding en Duurzaam Geluk toe!

Bedankt om via deze weg jouw ervaringen met ons te delen.

Liefs en Big Smile van me

Gerda Maria

Reply
Glendale escorts link
9/18/2012 03:20:13 pm

Great blog, love the template.

Reply



Leave a Reply.

    José

    Sinds 2001 'geniet' ik van Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)

    Archives

    November 2012
    September 2012
    Juli 2012
    Mei 2012
    Maart 2012
    Februari 2012
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Oktober 2010

    Categories

    Alles

    RSS-feed

    Volg mij ook op twitter:

    @nahgenieter

Powered by Create your own unique website with customizable templates.