Een klaslokaal met 25 uitgelaten kinderen is al een enorme stroom aan ongecontroleerde informatie die door de ruimte zweeft om een flits later mijn gehoor te penetreren. Daar komt dan nog bij de kakofonie van vooral de moeders -zijn toch al meestal de praters-, die zonder enig besef van wat die woordenstromen voor gevolgen kunnen hebben op deze onschuldige vader die alleen maar zijn kinderen naar school wil brengen. Alle interne oog- en oorkleppen moeten uit de kast gehaald worden om maar op enigszins acceptabele wijze afscheid te kunnen nemen van mijn kinderen. Het ‘hoogtepunt’ van dit binnenkomst- en afscheidsritueel is het zogenaamde boekje lezen. Bij binnenkomst zijn alle stoeltjes in een kring geplaatst en mag elk kind een boekje lezen, kijken of wat dan ook. Midden in de kring, de kinderen weten op miraculeuze wijze precies hun plekje te vinden -“ja, want die zit naast hem en zij weer naast haar en die heeft een grote stoel, dus”-, staat het krat met de boeken waaruit de kinderen kunnen kiezen. Elke keer hoop ik dan dat het een prentenboek wordt en elke keer wordt het een echt voorleesboek. “Papa, wil jij die lezen?” Die grote ogen en lieve lach zorgen ervoor dat ik enkele tellen later op een onmogelijk klein stoeltje -nog een voordeel van amputatie- en met zes fanatieke lawaai producenten een poging doe om ook die geschreven stroom van informatie op een adequate manier in het hoofdje van mijn kind te krijgen. Zo nu en dan word ik verbeterd omdat ik dan door de drukte een verkeerd woord lees of omdat ik stiekem een passage oversla om zo sneller buiten te kunnen zijn, maar helaas. Die fanatiekelingen kunnen of mijn gedachten lezen of weten heel nauwkeurig het verloop van elk boekje. Volhouden dus. Als een echte Rocky vecht ik mij er doorheen en nog voor het helemaal dreigt mis te gaan, stap ik naar buiten in de hoop door niemand meer te worden aangesproken.
Hoe doet die Rocky dat toch? Hij wordt bijna in coma geslagen, is finaal van de wereld, als zijn hersenen het signaal geven om zijn linker arm te laten zakken gaat zijn rechter been omhoog, en toch. Een tel later is hij weer zo fris als een hoentje en mept zijn tegenstander genadeloos in de touwen om twee hupjes later de armen in de lucht te gooien ten teken dat hij opnieuw onverslaanbaar is. Rocky wint altijd! Net als mijn hoofdpijn van mij.
Hoe doet die Rocky dat toch? Hij wordt bijna in coma geslagen, is finaal van de wereld, als zijn hersenen het signaal geven om zijn linker arm te laten zakken gaat zijn rechter been omhoog, en toch. Een tel later is hij weer zo fris als een hoentje en mept zijn tegenstander genadeloos in de touwen om twee hupjes later de armen in de lucht te gooien ten teken dat hij opnieuw onverslaanbaar is. Rocky wint altijd! Net als mijn hoofdpijn van mij.
RSS-feed
