Elke avond als ik ga slapen vertel ik mezelf een sprookje. Vanaf morgen ga ik het anders doen. Ik doe dit niet meer en ga dan dat doen en misschien dat andere ook nog even, enz. En ze leefden nog lang… Ja hoe lang eigenlijk? Misschien nog wel 50 jaar!!
We hadden laatst verjaardag van de Oma van Erika. 90 was ze geworden. Ik moet nog 40 worden, dus dan zou ik nog 50 jaar door moeten. 50 jaar! Dat is nog een heel leven! Maar op welke manier?
Natuurlijk, na het lopen naar Santiago de Compostela had ik mijn prioriteiten weer eens goed recht gezet. Op één mijn gezin, dan familie en vrienden en ergens helemaal onderaan de lijst bungelend aan een laatste strohalm “werk”. Ik had me er bij neergelegd, dat na 10 jaar vechten het geen zin meer had om mijn tijd en energie te verkwanselen aan iets wat me niet verder bracht, maar juist telkens naar hetzelfde punt terug deed keren. Het punt van de mislukking. Weer enthousiast begonnen en weer niet gelukt. Weer tijd en energie gestopt in alles behalve het belangrijkste in mijn leven, de mensen om mij heen.
Het wandelen had het allemaal in perspectief gebracht. Letterlijk en figuurlijk leef je stap voor stap. Een voet voor de ander. En die moet je zelf zetten, want anders gebeurt er niets. En of je nu “hard” loopt (zoals ik) of heel langzaam (zoals de Duitse en Vlaamse dames van in de 70), of dat je door de scheenbeenontsteking een volledige dag moet rusten, we gaan allemaal dezelfde kant op en bereiken allemaal datzelfde doel. Santiago de Compostela of – in het “echte” leven – de dag dat je omkijkt en beseft dat het voorbij is.
Het gaat niet om dat einddoel, maar om de weg. Om al die voetstappen, al die verschillende wegen, al die verschillende landschappen, al die verschillende weersomstandigheden, al die verschillende ontmoetingen, al die verschillende emoties, enzovoort, enzovoort. En ik heb er ook echt van genoten tijdens mijn wandeling, maar misschien ook wel omdat ik wist dat het einddoel een vastgegeven was. Elke kilometer, elk uur een flink aantal stappen dichter bij Santiago. Elke stap beleef je intenser.
Hoe anders is dat hier en nu? Natuurlijk geniet ik van alle tijd die ik doorbreng met mijn gezin, met mijn familie en vrienden en al die andere mensen om ons heen. Ik geniet van al die grote en kleine dingen die gebeuren of die ik zie. Maar wanneer bereik ik dat einddoel? Hoe lang is die weg? Natuurlijk wil ik meer. Of beter gezegd: wil ik anders.
Ik krijg vaak te horen dat het zo geweldig is dat ik zo positief ben/blijf en altijd doorga. Na elke teleurstelling krabbel ik weer op en sla een andere weg in. Opnieuw proberen. Ook krijg ik geregeld (ook van mensen die dichtbij staan) te horen dat ik moet accepteren hoe het is en juist moet genieten van wat ik heb. En als iets niet gaat (werken, feestjes, enz.) moet ik me er maar bij neerleggen. Neem rust en de tijd en luister naar je lichaam.
Maar hoe lang duurt dat dan? Nog 50 jaar??
Mijn vader is nu met de VUT. Hij had vanaf dat hij kon lopen gewerkt. Zwaar fysiek werk. Na de eerste week thuis begon hij al te zoeken naar een invulling van zijn, meer dan verdiende, vrije tijd, opgebouwd pensioen en natuurlijk rust. Hij kan nu ook luisteren naar zijn lichaam. Het werkt blijkbaar niet zo.
Mijn broer werkt ongelooflijk hard (en ja hij is docent!). Doordeweeks, maar ook in het weekend. Altijd bezig. In zijn vakanties werkt hij alvast vooruit of de laatste zaken weg, in plaats van even bij te komen en te genieten van zijn vrije tijd, eigen dagindelingen en natuurlijk rust. Ook hij kan dan luisteren naar zijn lichaam. Het werkt blijkbaar niet zo.
En zo kan ik nog veel meer voorbeelden geven. Kijk maar naar jezelf…
Inmiddels ben ik al bijna elf jaar aan het luisteren naar mijn lichaam. Datzelfde lichaam dat rust en ruimte nodig heeft, wil ook vooruit. Uitgedaagd worden. Iets betekenen voor anderen, maar ook voor mezelf. Niet (meer) ten koste van alles (lees: mijn gezin), maar het mag van mij wat kosten!
Daarom ook sta ik te springen om opnieuw een poging te doen. Met hulp, want die heb ik echt nodig, van de revalidatieartsen van RMC Groot Klimmendaal sla ik (slaan wij) aanstaande maandag een nieuwe weg in. Wat het me zal brengen weet ik nog niet. Ook niet of het uiteindelijk een doodlopende weg zal blijken te zijn. Wat ik wel weet is dat, al duurt het nog 50 jaar, er geen dag voorbij zal gaan waarin ik opsta en opnieuw probeer…
Morgen is de eerste dag van de rest van mijn leven…
We hadden laatst verjaardag van de Oma van Erika. 90 was ze geworden. Ik moet nog 40 worden, dus dan zou ik nog 50 jaar door moeten. 50 jaar! Dat is nog een heel leven! Maar op welke manier?
Natuurlijk, na het lopen naar Santiago de Compostela had ik mijn prioriteiten weer eens goed recht gezet. Op één mijn gezin, dan familie en vrienden en ergens helemaal onderaan de lijst bungelend aan een laatste strohalm “werk”. Ik had me er bij neergelegd, dat na 10 jaar vechten het geen zin meer had om mijn tijd en energie te verkwanselen aan iets wat me niet verder bracht, maar juist telkens naar hetzelfde punt terug deed keren. Het punt van de mislukking. Weer enthousiast begonnen en weer niet gelukt. Weer tijd en energie gestopt in alles behalve het belangrijkste in mijn leven, de mensen om mij heen.
Het wandelen had het allemaal in perspectief gebracht. Letterlijk en figuurlijk leef je stap voor stap. Een voet voor de ander. En die moet je zelf zetten, want anders gebeurt er niets. En of je nu “hard” loopt (zoals ik) of heel langzaam (zoals de Duitse en Vlaamse dames van in de 70), of dat je door de scheenbeenontsteking een volledige dag moet rusten, we gaan allemaal dezelfde kant op en bereiken allemaal datzelfde doel. Santiago de Compostela of – in het “echte” leven – de dag dat je omkijkt en beseft dat het voorbij is.
Het gaat niet om dat einddoel, maar om de weg. Om al die voetstappen, al die verschillende wegen, al die verschillende landschappen, al die verschillende weersomstandigheden, al die verschillende ontmoetingen, al die verschillende emoties, enzovoort, enzovoort. En ik heb er ook echt van genoten tijdens mijn wandeling, maar misschien ook wel omdat ik wist dat het einddoel een vastgegeven was. Elke kilometer, elk uur een flink aantal stappen dichter bij Santiago. Elke stap beleef je intenser.
Hoe anders is dat hier en nu? Natuurlijk geniet ik van alle tijd die ik doorbreng met mijn gezin, met mijn familie en vrienden en al die andere mensen om ons heen. Ik geniet van al die grote en kleine dingen die gebeuren of die ik zie. Maar wanneer bereik ik dat einddoel? Hoe lang is die weg? Natuurlijk wil ik meer. Of beter gezegd: wil ik anders.
Ik krijg vaak te horen dat het zo geweldig is dat ik zo positief ben/blijf en altijd doorga. Na elke teleurstelling krabbel ik weer op en sla een andere weg in. Opnieuw proberen. Ook krijg ik geregeld (ook van mensen die dichtbij staan) te horen dat ik moet accepteren hoe het is en juist moet genieten van wat ik heb. En als iets niet gaat (werken, feestjes, enz.) moet ik me er maar bij neerleggen. Neem rust en de tijd en luister naar je lichaam.
Maar hoe lang duurt dat dan? Nog 50 jaar??
Mijn vader is nu met de VUT. Hij had vanaf dat hij kon lopen gewerkt. Zwaar fysiek werk. Na de eerste week thuis begon hij al te zoeken naar een invulling van zijn, meer dan verdiende, vrije tijd, opgebouwd pensioen en natuurlijk rust. Hij kan nu ook luisteren naar zijn lichaam. Het werkt blijkbaar niet zo.
Mijn broer werkt ongelooflijk hard (en ja hij is docent!). Doordeweeks, maar ook in het weekend. Altijd bezig. In zijn vakanties werkt hij alvast vooruit of de laatste zaken weg, in plaats van even bij te komen en te genieten van zijn vrije tijd, eigen dagindelingen en natuurlijk rust. Ook hij kan dan luisteren naar zijn lichaam. Het werkt blijkbaar niet zo.
En zo kan ik nog veel meer voorbeelden geven. Kijk maar naar jezelf…
Inmiddels ben ik al bijna elf jaar aan het luisteren naar mijn lichaam. Datzelfde lichaam dat rust en ruimte nodig heeft, wil ook vooruit. Uitgedaagd worden. Iets betekenen voor anderen, maar ook voor mezelf. Niet (meer) ten koste van alles (lees: mijn gezin), maar het mag van mij wat kosten!
Daarom ook sta ik te springen om opnieuw een poging te doen. Met hulp, want die heb ik echt nodig, van de revalidatieartsen van RMC Groot Klimmendaal sla ik (slaan wij) aanstaande maandag een nieuwe weg in. Wat het me zal brengen weet ik nog niet. Ook niet of het uiteindelijk een doodlopende weg zal blijken te zijn. Wat ik wel weet is dat, al duurt het nog 50 jaar, er geen dag voorbij zal gaan waarin ik opsta en opnieuw probeer…
Morgen is de eerste dag van de rest van mijn leven…
RSS Feed