De revalidatie gaat beginnen. Vanmorgen eerst de KiDS naar school gebracht en daarna direct door naar de Revalidatiepoly. Klinkt al echt vind ik! Ik had afgelopen week “24 uur met” gekeken en daarin zag ik Jochem Meijer in een hele herkenbare worsteling tussen het willen en het kunnen. Het ene moment (hyper)actief en op het oog niets aan de hand, het andere gapend of slapend bij te komen van de geleverde inspanning. Ergens tussendoor zie ik hem touwtje springen, op de grond rollen en nog meer fysieke revalidatie oefeningen doen. Bezig er alles aan te doen wat hij kan om “beter” te worden. Dat wil ook! Ik wil ook met een handdoek om mijn nek me volledig kapot trainen om mijn lichaam – mijn hersenen zijn daar toch ook een onderdeel van – tot het uiterste te pushen en zo weer op niveau te komen.
Heb ik hoge verwachtingen? Te hoog, misschien? Ik denk het niet, maar zolang er mogelijkheden zijn, is er hoop. En hoop is een energiegever. Dus kom maar op met die revalidatie!
We melden ons bij de balie. We worden verwezen naar de volgende balie om de hoek. Aan de enveloppe kon ze zien dat we voor de revalidatie kwamen. Heerlijk… zo’n keurmerk.
We melden ons opnieuw en inderdaad nu aan de juiste balie. De gebruikelijke papierwinkel en formaliteiten worden uitgewisseld en dan blijkt dat we nog even geduld moeten hebben. De dame waar we het gesprek mee hebben is later in verband met autopech. Vorige week werd ook al afgebeld, ze was toen ziek. Ik ben al meer dan 11 jaar bezig, dus dat kwartiertje meer of minder…
We zitten geduldig te wachten en jawel, na een minuut of tien staat er een charmante dame voor me met haar hand naar voren uitgestoken… dat moet ze zijn. “Goedemorgen!”
We gaan tegenover haar zitten. Het gesprek verloopt positief. Ze legt rustig uit. We kunnen beide ons verhaal kwijt en hier en daar vraagt of vult zij aan op een manier die enige kennis van zaken doet vermoeden. Het positieve gevoel van eindelijk te kunnen starten blijft.
De laatste 10 jaar passeren de revue en ook in mijn hoofd flitst van alles voorbij. Mijn hoofd loopt inmiddels over en na een uur intensief wroeten en praten wordt het gesprek gelukkig afgerond. We zijn hier zeker op de goede plek!
Conclusie 1: We starten met Ergotherapie. Waarschijnlijk is daar nog wel wat te halen. De energiehuishouding is erg belangrijk en door bijvoorbeeld inzichtelijk te maken wat en hoe die energie wordt opgemaakt, kan ik misschien leren om evenwichtiger om te gaan met dat schaarse goed.
Conclusie 2: We gaan een Neuro-psychologisch Onderzoek (NPO) doen. Deze heb ik 10 jaar geleden ook gedaan, maar om een goed beeld te krijgen waar nu, op dit moment, de beperkingen uit voortkomen, is het verstandig om dit opnieuw te doen. Voor mij dan ook inzicht in hoe ik er nu voorsta.
Conclusie 3: Gezien het verloop van het gesprek lijkt het niet noodzakelijk om een vervolg te plannen met de medisch psychologe. :-( Kan altijd nog, mocht het tijdens de ergotherapie nodig blijken. :-)
Algehele Conclusie: Als wij zelf ons leven niet zo goed hadden omgebogen naar het zo goed mogelijk omgaan met mijn beperkingen – op welk vlak dan ook – hadden wij waarschijnlijk veel eerder hulp of begeleiding gekregen, omdat we dan veel eerder en veel harder tegen muren waren gelopen. Tja, die trieste conclusie hadden wij ook al jaren geleden getrokken.
Met een goed gevoel nemen we (voorlopig) afscheid en rijden we naar huis. Ik ben moe. Gedachten, verwachtingen, een springende Jochem Meijer, het komt allemaal weer langs. Mijn hoofd zit bomvol. Ik ben blij en verdrietig tegelijk. Blij omdat ik nu gericht kan gaan werken aan mijn revalidatie. En verdrietig omdat ook de vraag bovenkomt: "Wat als ik hier 10 jaar geleden was gekomen?" "Hoe had ons leven er dan nu uitgezien?" Maar goed, "wat als" bestaat niet. Dus ik ben vooral blij!
’s Middag wordt ik gebeld. De planning wordt toch anders. WTF?! Eerst de NPO en daarna starten met Ergo… Als ik het goed begrepen heb... Ach. Maakt niet uit... Voorlopig. Vandaag is inderdaad die eerste dag van de rest van mijn leven!
Een leven met mijn vrouw ook. Die vrouw die ook vandaag weer naast me zat. Mij altijd steunt waar mogelijk en afremt waar nodig. Ze is er voor me. Altijd!
Vandaag heeft zij zelf een belangrijke dag. Voor het eerst geeft zij een lezing over hoe (anders) te kijken naar kindertekeningen. Ze is er ongelooflijk druk mee geweest. Ze is er helemaal vol van. En ik? Ik ben weer eens moe. Weer eens niet gedacht om iets voor haar te halen. Al is het maar een kaartje. Helemaal niets. Mijn energie was gericht op mezelf. Misschien kan ik ook niet anders door mijn letsel, maar ik zou zo graag ook eens van te voren hebben bedacht wat het voor haar betekent. Dat ik met een bosje bloemen laat weten dat ik ook naast haar zit/sta. Ik zou oppas hebben geregeld en bij de lezing hebben gezeten, net als een aantal vrienden die er gelukkig wel waren. Of na de tijd een briefje op haar kussen hebben achtergelaten… Maar helaas…
Nu mijn hoofd rustig is, en dat is vaak achteraf, weet ik het wel. Heb ik ook wel ideeën, maar dan is het “momentum” voorbij. Dan voel ik me verschrikkelijk egoïstisch en misschien ben ik dat ook wel… Misschien is het gemakkelijk om mij achter het letsel te verschuilen… Ik kan het nu toch ook bedenken!?
Na de lezing ben ik ongelooflijk blij en trots als ik haar enthousiast binnen zie komen. Vol energie en voldoening, maar ik ben weer eens moe. Ik schraap alle energie bij elkaar en breng een vriend naar huis. Als ik terug kom ligt Erika moe, maar voldaan al te slapen. Ik kruip (na het uitkleden en tandenpoetsen) dicht tegen haar aan.
We hebben vandaag beide een grote stap gezet. Hopelijk volgen er heel veel meer… Samen!
Heb ik hoge verwachtingen? Te hoog, misschien? Ik denk het niet, maar zolang er mogelijkheden zijn, is er hoop. En hoop is een energiegever. Dus kom maar op met die revalidatie!
We melden ons bij de balie. We worden verwezen naar de volgende balie om de hoek. Aan de enveloppe kon ze zien dat we voor de revalidatie kwamen. Heerlijk… zo’n keurmerk.
We melden ons opnieuw en inderdaad nu aan de juiste balie. De gebruikelijke papierwinkel en formaliteiten worden uitgewisseld en dan blijkt dat we nog even geduld moeten hebben. De dame waar we het gesprek mee hebben is later in verband met autopech. Vorige week werd ook al afgebeld, ze was toen ziek. Ik ben al meer dan 11 jaar bezig, dus dat kwartiertje meer of minder…
We zitten geduldig te wachten en jawel, na een minuut of tien staat er een charmante dame voor me met haar hand naar voren uitgestoken… dat moet ze zijn. “Goedemorgen!”
We gaan tegenover haar zitten. Het gesprek verloopt positief. Ze legt rustig uit. We kunnen beide ons verhaal kwijt en hier en daar vraagt of vult zij aan op een manier die enige kennis van zaken doet vermoeden. Het positieve gevoel van eindelijk te kunnen starten blijft.
De laatste 10 jaar passeren de revue en ook in mijn hoofd flitst van alles voorbij. Mijn hoofd loopt inmiddels over en na een uur intensief wroeten en praten wordt het gesprek gelukkig afgerond. We zijn hier zeker op de goede plek!
Conclusie 1: We starten met Ergotherapie. Waarschijnlijk is daar nog wel wat te halen. De energiehuishouding is erg belangrijk en door bijvoorbeeld inzichtelijk te maken wat en hoe die energie wordt opgemaakt, kan ik misschien leren om evenwichtiger om te gaan met dat schaarse goed.
Conclusie 2: We gaan een Neuro-psychologisch Onderzoek (NPO) doen. Deze heb ik 10 jaar geleden ook gedaan, maar om een goed beeld te krijgen waar nu, op dit moment, de beperkingen uit voortkomen, is het verstandig om dit opnieuw te doen. Voor mij dan ook inzicht in hoe ik er nu voorsta.
Conclusie 3: Gezien het verloop van het gesprek lijkt het niet noodzakelijk om een vervolg te plannen met de medisch psychologe. :-( Kan altijd nog, mocht het tijdens de ergotherapie nodig blijken. :-)
Algehele Conclusie: Als wij zelf ons leven niet zo goed hadden omgebogen naar het zo goed mogelijk omgaan met mijn beperkingen – op welk vlak dan ook – hadden wij waarschijnlijk veel eerder hulp of begeleiding gekregen, omdat we dan veel eerder en veel harder tegen muren waren gelopen. Tja, die trieste conclusie hadden wij ook al jaren geleden getrokken.
Met een goed gevoel nemen we (voorlopig) afscheid en rijden we naar huis. Ik ben moe. Gedachten, verwachtingen, een springende Jochem Meijer, het komt allemaal weer langs. Mijn hoofd zit bomvol. Ik ben blij en verdrietig tegelijk. Blij omdat ik nu gericht kan gaan werken aan mijn revalidatie. En verdrietig omdat ook de vraag bovenkomt: "Wat als ik hier 10 jaar geleden was gekomen?" "Hoe had ons leven er dan nu uitgezien?" Maar goed, "wat als" bestaat niet. Dus ik ben vooral blij!
’s Middag wordt ik gebeld. De planning wordt toch anders. WTF?! Eerst de NPO en daarna starten met Ergo… Als ik het goed begrepen heb... Ach. Maakt niet uit... Voorlopig. Vandaag is inderdaad die eerste dag van de rest van mijn leven!
Een leven met mijn vrouw ook. Die vrouw die ook vandaag weer naast me zat. Mij altijd steunt waar mogelijk en afremt waar nodig. Ze is er voor me. Altijd!
Vandaag heeft zij zelf een belangrijke dag. Voor het eerst geeft zij een lezing over hoe (anders) te kijken naar kindertekeningen. Ze is er ongelooflijk druk mee geweest. Ze is er helemaal vol van. En ik? Ik ben weer eens moe. Weer eens niet gedacht om iets voor haar te halen. Al is het maar een kaartje. Helemaal niets. Mijn energie was gericht op mezelf. Misschien kan ik ook niet anders door mijn letsel, maar ik zou zo graag ook eens van te voren hebben bedacht wat het voor haar betekent. Dat ik met een bosje bloemen laat weten dat ik ook naast haar zit/sta. Ik zou oppas hebben geregeld en bij de lezing hebben gezeten, net als een aantal vrienden die er gelukkig wel waren. Of na de tijd een briefje op haar kussen hebben achtergelaten… Maar helaas…
Nu mijn hoofd rustig is, en dat is vaak achteraf, weet ik het wel. Heb ik ook wel ideeën, maar dan is het “momentum” voorbij. Dan voel ik me verschrikkelijk egoïstisch en misschien ben ik dat ook wel… Misschien is het gemakkelijk om mij achter het letsel te verschuilen… Ik kan het nu toch ook bedenken!?
Na de lezing ben ik ongelooflijk blij en trots als ik haar enthousiast binnen zie komen. Vol energie en voldoening, maar ik ben weer eens moe. Ik schraap alle energie bij elkaar en breng een vriend naar huis. Als ik terug kom ligt Erika moe, maar voldaan al te slapen. Ik kruip (na het uitkleden en tandenpoetsen) dicht tegen haar aan.
We hebben vandaag beide een grote stap gezet. Hopelijk volgen er heel veel meer… Samen!
RSS-feed
