“Papa, heb je hoofdpijn?” Met een blauwe blokfluit staat hij voor me, mijn zoontje van twee.
Hij heeft de hele ochtend gespeeld met zijn keukentje – koffie gezet, pannenkoeken gebakken, bestellingen opgenomen, enzovoort. Nu staat hij mij aan te kijken met zijn grote bruine ogen en met de blokfluit aan zijn lippen. “Ja Kanoa, papa heeft hoofdpijn” zeg ik terwijl ik hem vol bewondering aankijk. “Mag ik fluiten?”
“Wel lief dat je dat even vraagt”. Hij is twee jaar, maar weet al heel goed hoe het is om rekening te moeten houden met iemand anders. “Fluit maar even zachtjes dan”. Twee tellen later heb ik daar al weer spijt van. Toch niet zo’n goed idee om een mannetje van twee ‘zachtjes’, de longen uit het lijf blazend, zijn gang te laten gaan.
Sindsdien is de blokfluit verbannen naar boven. Net als de trommel, de sambaballen, de ratel en al het andere lawaai producerend speelgoed. Met of zonder batterijen!
Hij heeft de hele ochtend gespeeld met zijn keukentje – koffie gezet, pannenkoeken gebakken, bestellingen opgenomen, enzovoort. Nu staat hij mij aan te kijken met zijn grote bruine ogen en met de blokfluit aan zijn lippen. “Ja Kanoa, papa heeft hoofdpijn” zeg ik terwijl ik hem vol bewondering aankijk. “Mag ik fluiten?”
“Wel lief dat je dat even vraagt”. Hij is twee jaar, maar weet al heel goed hoe het is om rekening te moeten houden met iemand anders. “Fluit maar even zachtjes dan”. Twee tellen later heb ik daar al weer spijt van. Toch niet zo’n goed idee om een mannetje van twee ‘zachtjes’, de longen uit het lijf blazend, zijn gang te laten gaan.
Sindsdien is de blokfluit verbannen naar boven. Net als de trommel, de sambaballen, de ratel en al het andere lawaai producerend speelgoed. Met of zonder batterijen!
RSS-feed
