22 jaar had ik er met alle ziel en zaligheid –vooral– enorm veel plezier aan beleefd. Maar na de geboorte van mijn zoon (Kanoa) wilde ik er een tijdje tussenuit. Geen verplichtingen. Geen avonden weg. Geen zondagen “kwijt”. Gewoon tijd maken om met ons prille gezin tijd te besteden aan elkaar. Ik wist het zeker… Ik stop met voetbal… Nou ja, tijdelijk… Misschien.
De definitieve keuze werd uiteindelijk voor mij gemaakt… Door hèt ongeluk moest ik definitief afscheid nemen van een van mijn grootste passies.
4 jaar later, stond ik opnieuw op het voetbalveld. Niet voor mezelf, maar voor mijn zoon en zag ik dat Kanoa heel veel kwaliteiten had, maar voetballen?? Nee. Helaas (hoewel ik de voetbalcultuur nooit helemaal heb gemogen. Wat dat betreft vond ik het prima dat hij na 3 trainingen besloot dat langs het veld spelen misschien nog wel leuker was dan op het veld). Hij wilde niet meer. Hij stopte.
Er gingen jaren voorbij zonder bal. Totdat vorig jaar opeens de vraag kwam: ”Mag ik op voetbal?”
Omdat bij zijn voetbalclub, net als bij alle andere, de lagere teams vooral afhankelijk zijn van de welwillendheid en betrokkenheid van ouders, stond ik enkele weken later op zaterdag langs de lijn te coachen en op woensdagavond mee te helpen bij de training. Niet veel later volgde ook de maandagavond. Een groot deel van mijn energie (en dat is al niet zo veel tegenwoordig) stak ik in het team. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk niet ging. 3 dagen per week… Ik moest opnieuw afscheid nemen van een van mijn grootste passies.
Aan het eind van het seizoen (“als je ergens aan begint…”) nam ik met pijn in mijn hart afscheid van “mijn” jongens, van mijn voetbal. Het ging gewoon niet. Hoe graag ik het ook wilde. Die 3 uurtjes per week op het veld, met alles wat daarbij kwam (als ik het doe…), was gewoon te veel.
Mijn Ergotherapeute concludeerde opgewekt het een moedig, maar onvermijdelijk besluit te vinden. Ze was blij verrast dat het inzicht in mijn (on)mogelijkheden, meer dan 10 jaar later, mede dankzij de revalidatie, blijkbaar toch was verbeterd.
En het was goed…
Het plezier met de jongens. Weer ergens zinvol mee bezig zijn. Het spelletje. Het begon te knagen…
Ook de zorg om Kanoa, die door zijn hoogbegaafdheid toch een bepaalde aanpak nodig heeft, maar ook andere jongens in het team waar ik mij zorgen om maakte… Het begeleiden van een team is veel meer dan een aantal aanwijzingen geven op een training en/of in de wedstrijd en natuurlijk het spelletje… Het bleef knagen…
De onrust in mijn hoofd die ontstond na het besluit te stoppen, kostte me bijna net zoveel energie als die ik verbruikte toen ik nog bezig was met het team. Inmiddels had ik bij de ergo meer inzicht gekregen in de belastbaarheid en op welke wijze activiteiten in te schalen en in te passen in mijn dagelijkse planning.
Na enkele onrustige weken, besloot ik in overleg met de Ergotherapeute, Erika en natuurlijk Kanoa, uiteindelijk toch verder te gaan. Dat betekende dat mijn planning volledig werd omgegooid voor die paar voetbalmomenten. De dagen dat ik training geef, slaap ik ’s middags een langere siësta en zorg ik dat de rest van de dag rustig verloopt. Die dagen is mijn agenda bijna leeg, om genoeg energie (punten) te kunnen overhouden voor het voetbal. De volgende ochtend plan ik veel rust. Datzelfde geldt voor de wedstrijddagen… Vrijdagavond uitgerust naar bed, zaterdagochtend in alle rust voorbereiden en na de wedstrijd bij thuiskomst direct de siësta. Vervolgens de rest van de dag zo rustig mogelijk houden om de zondag weer enigszins mee te kunnen doen in het sociale leven.
De reacties van ouders en spelers op mijn besluit om toch door te gaan waren hartverwarmend en een stimulans om, ondanks de moeilijkheden die het hebben van NAH en het begeleiden van een voetbalteam met zich meebrengt, na al die jaren weer op mijn manier te kunnen genieten van een van mijn grootste passies…
Een nieuw seizoen, een nieuwe groep, nieuwe regels, nieuwe ronden… nieuwe kansen!
Blijven zien wat wel gaat en zoeken naar mogelijkheden om dat binnen de beperkingen die er uiteraard altijd zijn, toch voor elkaar te krijgen – of het nou gaat om het gezinsleven met mijn vrouw en drie kinderen, mijn dagelijkse bezigheden, mijn sociaal leven, mijn zoektocht naar arbeid of het begeleiden van een voetbalteam – is en blijft TOPSPORT!!!
De definitieve keuze werd uiteindelijk voor mij gemaakt… Door hèt ongeluk moest ik definitief afscheid nemen van een van mijn grootste passies.
4 jaar later, stond ik opnieuw op het voetbalveld. Niet voor mezelf, maar voor mijn zoon en zag ik dat Kanoa heel veel kwaliteiten had, maar voetballen?? Nee. Helaas (hoewel ik de voetbalcultuur nooit helemaal heb gemogen. Wat dat betreft vond ik het prima dat hij na 3 trainingen besloot dat langs het veld spelen misschien nog wel leuker was dan op het veld). Hij wilde niet meer. Hij stopte.
Er gingen jaren voorbij zonder bal. Totdat vorig jaar opeens de vraag kwam: ”Mag ik op voetbal?”
Omdat bij zijn voetbalclub, net als bij alle andere, de lagere teams vooral afhankelijk zijn van de welwillendheid en betrokkenheid van ouders, stond ik enkele weken later op zaterdag langs de lijn te coachen en op woensdagavond mee te helpen bij de training. Niet veel later volgde ook de maandagavond. Een groot deel van mijn energie (en dat is al niet zo veel tegenwoordig) stak ik in het team. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk niet ging. 3 dagen per week… Ik moest opnieuw afscheid nemen van een van mijn grootste passies.
Aan het eind van het seizoen (“als je ergens aan begint…”) nam ik met pijn in mijn hart afscheid van “mijn” jongens, van mijn voetbal. Het ging gewoon niet. Hoe graag ik het ook wilde. Die 3 uurtjes per week op het veld, met alles wat daarbij kwam (als ik het doe…), was gewoon te veel.
Mijn Ergotherapeute concludeerde opgewekt het een moedig, maar onvermijdelijk besluit te vinden. Ze was blij verrast dat het inzicht in mijn (on)mogelijkheden, meer dan 10 jaar later, mede dankzij de revalidatie, blijkbaar toch was verbeterd.
En het was goed…
Het plezier met de jongens. Weer ergens zinvol mee bezig zijn. Het spelletje. Het begon te knagen…
Ook de zorg om Kanoa, die door zijn hoogbegaafdheid toch een bepaalde aanpak nodig heeft, maar ook andere jongens in het team waar ik mij zorgen om maakte… Het begeleiden van een team is veel meer dan een aantal aanwijzingen geven op een training en/of in de wedstrijd en natuurlijk het spelletje… Het bleef knagen…
De onrust in mijn hoofd die ontstond na het besluit te stoppen, kostte me bijna net zoveel energie als die ik verbruikte toen ik nog bezig was met het team. Inmiddels had ik bij de ergo meer inzicht gekregen in de belastbaarheid en op welke wijze activiteiten in te schalen en in te passen in mijn dagelijkse planning.
Na enkele onrustige weken, besloot ik in overleg met de Ergotherapeute, Erika en natuurlijk Kanoa, uiteindelijk toch verder te gaan. Dat betekende dat mijn planning volledig werd omgegooid voor die paar voetbalmomenten. De dagen dat ik training geef, slaap ik ’s middags een langere siësta en zorg ik dat de rest van de dag rustig verloopt. Die dagen is mijn agenda bijna leeg, om genoeg energie (punten) te kunnen overhouden voor het voetbal. De volgende ochtend plan ik veel rust. Datzelfde geldt voor de wedstrijddagen… Vrijdagavond uitgerust naar bed, zaterdagochtend in alle rust voorbereiden en na de wedstrijd bij thuiskomst direct de siësta. Vervolgens de rest van de dag zo rustig mogelijk houden om de zondag weer enigszins mee te kunnen doen in het sociale leven.
De reacties van ouders en spelers op mijn besluit om toch door te gaan waren hartverwarmend en een stimulans om, ondanks de moeilijkheden die het hebben van NAH en het begeleiden van een voetbalteam met zich meebrengt, na al die jaren weer op mijn manier te kunnen genieten van een van mijn grootste passies…
Een nieuw seizoen, een nieuwe groep, nieuwe regels, nieuwe ronden… nieuwe kansen!
Blijven zien wat wel gaat en zoeken naar mogelijkheden om dat binnen de beperkingen die er uiteraard altijd zijn, toch voor elkaar te krijgen – of het nou gaat om het gezinsleven met mijn vrouw en drie kinderen, mijn dagelijkse bezigheden, mijn sociaal leven, mijn zoektocht naar arbeid of het begeleiden van een voetbalteam – is en blijft TOPSPORT!!!
RSS-feed
