(De benefietwedstrijd NAHcompetitie)
Een aantal maanden geleden ontstond bij mij het idee om een benefietwedstrijd voor José te organiseren….en dankzij de fantastische medewerking van vrienden, familie, oud-teamgenoten en sv Longa’30 wordt dit idee op zondag 13 maart werkelijkheid….
Fantastisch….dat vooral….maar ook zorgen, want hoe gaan we dit fantastische idee ook fantastisch houden voor José??!!!
De eerste maanden hebben we alles georganiseerd zonder dat José hier vanaf wist.
Ik wilde het hem pas vertellen, als ik zeker wist dat het door zou gaan…. Ongeveer een maand geleden was het zover en heb ik het hem verteld en hij was overweldigd……zo overweldigd dat hij die avond om 19.00 uur in bed lag…
Het duurde ook nog een paar dagen voordat hij de mailtjes van zijn oud-teamgenoten ging lezen die ik in al die tijd had ontvangen.
Toen hij ze las, was hij geëmotioneerd door de hartverwarmende reacties en het feit dat zoveel mensen iets voor hem willen doen……zo bijzonder….
Hij verheugt zich er dan ook zeer op om al die jongens weer te zien….maar José kan niet goed tegen drukte…dus hoe gaan we dat doen….?
Een vriend van ons had het idee om, naast de loterij, de veiling en verkoop van diverse artikelen, ook nog live muziek proberen te regelen voor in de kantine. Héél leuk, maar voor José niet haalbaar. Sowieso zal de drukte voor José al snel te veel zijn…
Een vriendin kwam al met het idee om een soort pausmobiel te regelen…..maar dat is het toch ook niet helemaal….;)
We hebben samen overlegd en José wil er zoveel mogelijk bij zijn, ook al kost het daarna een week om weer te herstellen.
Hij wil voor en na de wedstrijd zoveel mogelijk proberen te praten met zijn oud-teamgenoten, klasgenoten en alle anderen…veel van die mensen heeft hij al jaren niet meer gezien en gesproken…
Hij zal waarschijnlijk buiten blijven en niet meegaan naar de kantine, omdat het geluid buiten voor hem minder belastend is dan in een drukke ruimte…en hij het dan dus wat langer vol kan houden…
En dan nog zal het niet lukken om iedereen te spreken…
Ondanks José’s beperkingen gaan we wel proberen om er zoveel mogelijk omheen te organiseren, want ook al zal José dat dan niet allemaal mee kunnen maken, het is wel een manier om ook NAH meer onder de aandacht te krijgen… en dat doen we dan zeker mede namens José.
Via Longa is er iemand geregeld die gaat filmen en er worden foto’s gemaakt, zodat José achteraf ook nog dingen terug kan zien op film en foto….
Ik wil iedereen die komt ook vragen om, als ze dat willen, via de mail een berichtje/reactie te sturen….dan kan José die in zijn eigen tempo doorlezen en beantwoorden….
Dit soort leuke, maar voor José (te) drukke dingen, blijft altijd iets moeilijks…. voor hem, maar ook voor mij en de kinderen.
Elke verjaardag, elke bruiloft, een begrafenis, een optreden van onze kinderen, afzwemmen, een feestje, een weeksluiting, een uitje, de intocht van Sinterklaas, een kijkles bij dansen of jiu jitsu een etentje, bezoek van vrienden met kinderen, etc. altijd moeten we een afweging maken: kan José erbij zijn of niet en wat doen we als het toch te druk wordt voor José….
We denken hier altijd van tevoren over na…en hebben (bijna) altijd een back-up plan. Het kan zijn dat we kijken hoe lang het goed gaat met José en als het dan niet meer gaat, gaan we met zijn allen eerder weg, of José gaat eerder weg en de kids en ik blijven nog wat langer, of José gaat buiten lopen om rust te pakken en dan hopen dat hij er daarna nog even weer bij kan zijn, of hij gaat niet mee en ik ga alleen met de kids, of José gaat wel - probeert het zo lang mogelijk vol te houden en weet dat het een aantal dagen zal duren voordat hij ervan is hersteld, of….
Het is niet anders maar, toch wordt ik er vaak verdrietig van….zeker als het gaat om feestjes van mensen die heel dicht bij ons staan en waar je zo graag samen bij zou willen zijn….één van die momenten waarop het heel moeilijk was, was bij de bruiloft van goede vrienden van ons waar José getuige was en hij zo graag bij wilde zijn…
Na de kerkdienst kwamen we bij de zaal en daar is hij gelijk buiten gaan lopen om rust te zoeken, maar dat mocht niet meer baten….hij was zo slecht dat hij niet anders kon dan aan het begin van het feest al naar huis gaan…
Zwaar geëmotioneerd nam hij in de eetzaal afscheid van het bruidspaar….
En ik, ik bleef verscheurd achter…natuurlijk wilde ik bij het feest van onze vrienden blijven, en ik wist zeker dat onze kids ook wilden blijven, want ze vonden het fantastisch…maar ik wist ook hoe moeilijk José het had en ik wilde er ook voor hem zijn...
Buiten verzekerde José mij, dat hij wilde dat ik bleef. Hij zou thuis toch gelijk naar bed gaan en wilde dan alleen maar rust, dus ik kon op dat moment niets voor hem doen…behalve blijven en genieten…
En dat heb ik ook gedaan, het was zeker een bijzondere dag, maar ook een moeilijke. Je ziet anderen samen met hun man dansen, samen genieten, andere kinderen die samen met hun vader gek doen op zo’n feest….en voor ons kan dat niet…
Moeilijk is het ook wanneer onze kinderen iets hebben waar José niet bij kan zijn…het doet nog meer pijn, omdat ik weet hoe graag José er bij zou willen zijn en hoe graag ook onze kids willen dat papa er bij is….
Kanoa, onze zoon, moest afzwemmen voor zijn A-diploma…fantastisch, maar voor José is dat niet te doen. Dus Kanoa vertelt dat papa er niet bij zou kunnen zijn, waarop hij zei: ‘Als papa er niet bij is ga ik NIET afzwemmen’…en iedereen die Kanoa kent weet dat hij dan waarschijnlijk echt niet gaat zwemmen als papa er niet is…..wat nu?
Dit hebben we opgelost door te vragen bij zwembad Den Helder of José vanaf buiten door het raam naar binnen mocht kijken, zodat hij er toch een beetje bij zou kunnen zijn, en gelukkig mocht dat.
Maar ik zit dan binnen met onze meiden, Dyaluna en Sueña, naar het afzwemmen te kijken en zie José daar buiten voor het raam staan…en dan komt het in één keer weer binnen dat dit soort dingen niet kunnen, en voel ik zo’n enorme onmacht… en zit ik met tranen in mijn ogen naar mijn afzwemmende zoon te kijken….
Gelukkig denken veel mensen in onze omgeving echt met ons mee, onze familie en vrienden die nooit moeilijk doen als het niet gaat en we eerder weg gaan en ook dingen regelen zodat José het wat langer vol kan houden…
En ook wat verder weg, b.v. bij de dansvoorstelling van onze meiden mocht José 2 jaar geleden in de coulissen zitten kijken. Berta Huls had namelijk uitgezocht dat daar het geluid het minst hard is en hij kon via een zijdeur gelijk weg nadat onze meiden waren geweest…fantastisch dat hij zo toch de meiden kon zien tijdens een voor hun (en dus ook voor ons) belangrijk moment...
Het is echt fantastisch dat mensen zo met ons mee denken en dat waarderen we enorm….!!!!
Ondanks al die lieve mensen die zo met ons meedenken, blijft het zo dat dat soort (drukke) mooie momenten voor mij tegelijkertijd toch ook hartverscheurend zijn…
Als onze meiden, Dyaluna en Sueña, op het grote podium in het Amphion dansen dan wil je toch het liefst naast je man, de vader van die meiden, zitten om dat samen te delen…
Als je op een feest Kanoa ziet kijken naar andere kinderen die daar samen met hun vader druk aan het spelen zijn en je weet dat hij dat ook zo graag zou willen…
Als ik andere gezinnen samen in een pretpark zie terwijl José weer in de auto is gaan zitten omdat het te druk is….
Als ik andere gezinnen samen in de bioscoop zie zitten….
Als ik stellen zie die uitgebreid zitten te eten in een restaurant zonder er rekening mee te hoeven houden dat het misschien te druk is…
Als ik mensen onbezorgd zie genieten, die niet bezig zijn met of het misschien toch niet te druk is…..
Als…….
Als is er niet….hier en nu is wat er is…..
Gelukkig zien wij dat ons leven, o.a. door NAH, ook rijker is geworden.
Wij genieten van kleine maar heel waardevolle dingen, waar anderen misschien zo aan voorbij leven…we hebben elkaar en onze drie fantastische kinderen, we hebben onze families die ons helpen, we hebben veel echte vrienden….er is altijd liefde om ons heen….
En die mooie en hartverscheurende momenten…….
Die mooie en hartverscheurende momenten wil ik niet missen….
Tijdens die mooie en hartverscheurende momenten krijgen we liefde en steun van al die lieve mensen om ons heen…..
De NAHcompetitie zal ook zo’n mooi en hartverscheurend moment worden…..
En iedereen die dat mede mogelijk maakt wil ik vanuit het diepste van mijn hart bedanken…♥
Een aantal maanden geleden ontstond bij mij het idee om een benefietwedstrijd voor José te organiseren….en dankzij de fantastische medewerking van vrienden, familie, oud-teamgenoten en sv Longa’30 wordt dit idee op zondag 13 maart werkelijkheid….
Fantastisch….dat vooral….maar ook zorgen, want hoe gaan we dit fantastische idee ook fantastisch houden voor José??!!!
De eerste maanden hebben we alles georganiseerd zonder dat José hier vanaf wist.
Ik wilde het hem pas vertellen, als ik zeker wist dat het door zou gaan…. Ongeveer een maand geleden was het zover en heb ik het hem verteld en hij was overweldigd……zo overweldigd dat hij die avond om 19.00 uur in bed lag…
Het duurde ook nog een paar dagen voordat hij de mailtjes van zijn oud-teamgenoten ging lezen die ik in al die tijd had ontvangen.
Toen hij ze las, was hij geëmotioneerd door de hartverwarmende reacties en het feit dat zoveel mensen iets voor hem willen doen……zo bijzonder….
Hij verheugt zich er dan ook zeer op om al die jongens weer te zien….maar José kan niet goed tegen drukte…dus hoe gaan we dat doen….?
Een vriend van ons had het idee om, naast de loterij, de veiling en verkoop van diverse artikelen, ook nog live muziek proberen te regelen voor in de kantine. Héél leuk, maar voor José niet haalbaar. Sowieso zal de drukte voor José al snel te veel zijn…
Een vriendin kwam al met het idee om een soort pausmobiel te regelen…..maar dat is het toch ook niet helemaal….;)
We hebben samen overlegd en José wil er zoveel mogelijk bij zijn, ook al kost het daarna een week om weer te herstellen.
Hij wil voor en na de wedstrijd zoveel mogelijk proberen te praten met zijn oud-teamgenoten, klasgenoten en alle anderen…veel van die mensen heeft hij al jaren niet meer gezien en gesproken…
Hij zal waarschijnlijk buiten blijven en niet meegaan naar de kantine, omdat het geluid buiten voor hem minder belastend is dan in een drukke ruimte…en hij het dan dus wat langer vol kan houden…
En dan nog zal het niet lukken om iedereen te spreken…
Ondanks José’s beperkingen gaan we wel proberen om er zoveel mogelijk omheen te organiseren, want ook al zal José dat dan niet allemaal mee kunnen maken, het is wel een manier om ook NAH meer onder de aandacht te krijgen… en dat doen we dan zeker mede namens José.
Via Longa is er iemand geregeld die gaat filmen en er worden foto’s gemaakt, zodat José achteraf ook nog dingen terug kan zien op film en foto….
Ik wil iedereen die komt ook vragen om, als ze dat willen, via de mail een berichtje/reactie te sturen….dan kan José die in zijn eigen tempo doorlezen en beantwoorden….
Dit soort leuke, maar voor José (te) drukke dingen, blijft altijd iets moeilijks…. voor hem, maar ook voor mij en de kinderen.
Elke verjaardag, elke bruiloft, een begrafenis, een optreden van onze kinderen, afzwemmen, een feestje, een weeksluiting, een uitje, de intocht van Sinterklaas, een kijkles bij dansen of jiu jitsu een etentje, bezoek van vrienden met kinderen, etc. altijd moeten we een afweging maken: kan José erbij zijn of niet en wat doen we als het toch te druk wordt voor José….
We denken hier altijd van tevoren over na…en hebben (bijna) altijd een back-up plan. Het kan zijn dat we kijken hoe lang het goed gaat met José en als het dan niet meer gaat, gaan we met zijn allen eerder weg, of José gaat eerder weg en de kids en ik blijven nog wat langer, of José gaat buiten lopen om rust te pakken en dan hopen dat hij er daarna nog even weer bij kan zijn, of hij gaat niet mee en ik ga alleen met de kids, of José gaat wel - probeert het zo lang mogelijk vol te houden en weet dat het een aantal dagen zal duren voordat hij ervan is hersteld, of….
Het is niet anders maar, toch wordt ik er vaak verdrietig van….zeker als het gaat om feestjes van mensen die heel dicht bij ons staan en waar je zo graag samen bij zou willen zijn….één van die momenten waarop het heel moeilijk was, was bij de bruiloft van goede vrienden van ons waar José getuige was en hij zo graag bij wilde zijn…
Na de kerkdienst kwamen we bij de zaal en daar is hij gelijk buiten gaan lopen om rust te zoeken, maar dat mocht niet meer baten….hij was zo slecht dat hij niet anders kon dan aan het begin van het feest al naar huis gaan…
Zwaar geëmotioneerd nam hij in de eetzaal afscheid van het bruidspaar….
En ik, ik bleef verscheurd achter…natuurlijk wilde ik bij het feest van onze vrienden blijven, en ik wist zeker dat onze kids ook wilden blijven, want ze vonden het fantastisch…maar ik wist ook hoe moeilijk José het had en ik wilde er ook voor hem zijn...
Buiten verzekerde José mij, dat hij wilde dat ik bleef. Hij zou thuis toch gelijk naar bed gaan en wilde dan alleen maar rust, dus ik kon op dat moment niets voor hem doen…behalve blijven en genieten…
En dat heb ik ook gedaan, het was zeker een bijzondere dag, maar ook een moeilijke. Je ziet anderen samen met hun man dansen, samen genieten, andere kinderen die samen met hun vader gek doen op zo’n feest….en voor ons kan dat niet…
Moeilijk is het ook wanneer onze kinderen iets hebben waar José niet bij kan zijn…het doet nog meer pijn, omdat ik weet hoe graag José er bij zou willen zijn en hoe graag ook onze kids willen dat papa er bij is….
Kanoa, onze zoon, moest afzwemmen voor zijn A-diploma…fantastisch, maar voor José is dat niet te doen. Dus Kanoa vertelt dat papa er niet bij zou kunnen zijn, waarop hij zei: ‘Als papa er niet bij is ga ik NIET afzwemmen’…en iedereen die Kanoa kent weet dat hij dan waarschijnlijk echt niet gaat zwemmen als papa er niet is…..wat nu?
Dit hebben we opgelost door te vragen bij zwembad Den Helder of José vanaf buiten door het raam naar binnen mocht kijken, zodat hij er toch een beetje bij zou kunnen zijn, en gelukkig mocht dat.
Maar ik zit dan binnen met onze meiden, Dyaluna en Sueña, naar het afzwemmen te kijken en zie José daar buiten voor het raam staan…en dan komt het in één keer weer binnen dat dit soort dingen niet kunnen, en voel ik zo’n enorme onmacht… en zit ik met tranen in mijn ogen naar mijn afzwemmende zoon te kijken….
Gelukkig denken veel mensen in onze omgeving echt met ons mee, onze familie en vrienden die nooit moeilijk doen als het niet gaat en we eerder weg gaan en ook dingen regelen zodat José het wat langer vol kan houden…
En ook wat verder weg, b.v. bij de dansvoorstelling van onze meiden mocht José 2 jaar geleden in de coulissen zitten kijken. Berta Huls had namelijk uitgezocht dat daar het geluid het minst hard is en hij kon via een zijdeur gelijk weg nadat onze meiden waren geweest…fantastisch dat hij zo toch de meiden kon zien tijdens een voor hun (en dus ook voor ons) belangrijk moment...
Het is echt fantastisch dat mensen zo met ons mee denken en dat waarderen we enorm….!!!!
Ondanks al die lieve mensen die zo met ons meedenken, blijft het zo dat dat soort (drukke) mooie momenten voor mij tegelijkertijd toch ook hartverscheurend zijn…
Als onze meiden, Dyaluna en Sueña, op het grote podium in het Amphion dansen dan wil je toch het liefst naast je man, de vader van die meiden, zitten om dat samen te delen…
Als je op een feest Kanoa ziet kijken naar andere kinderen die daar samen met hun vader druk aan het spelen zijn en je weet dat hij dat ook zo graag zou willen…
Als ik andere gezinnen samen in een pretpark zie terwijl José weer in de auto is gaan zitten omdat het te druk is….
Als ik andere gezinnen samen in de bioscoop zie zitten….
Als ik stellen zie die uitgebreid zitten te eten in een restaurant zonder er rekening mee te hoeven houden dat het misschien te druk is…
Als ik mensen onbezorgd zie genieten, die niet bezig zijn met of het misschien toch niet te druk is…..
Als…….
Als is er niet….hier en nu is wat er is…..
Gelukkig zien wij dat ons leven, o.a. door NAH, ook rijker is geworden.
Wij genieten van kleine maar heel waardevolle dingen, waar anderen misschien zo aan voorbij leven…we hebben elkaar en onze drie fantastische kinderen, we hebben onze families die ons helpen, we hebben veel echte vrienden….er is altijd liefde om ons heen….
En die mooie en hartverscheurende momenten…….
Die mooie en hartverscheurende momenten wil ik niet missen….
Tijdens die mooie en hartverscheurende momenten krijgen we liefde en steun van al die lieve mensen om ons heen…..
De NAHcompetitie zal ook zo’n mooi en hartverscheurend moment worden…..
En iedereen die dat mede mogelijk maakt wil ik vanuit het diepste van mijn hart bedanken…♥
RSS-feed
