Dat deze pelgrimstocht niet alleen José’s reis zou zijn daarvan waren we ons van tevoren al wel bewust.
Die andere reis samen wordt steeds duidelijker en eigenlijk valt de fysieke pelgrimstocht van José daarbij in het niet…
We wisten lang niet of we dit stuk ook wilden delen via de site, maar ik denk dat ook dit stuk voor sommige mensen herkenbaar is en anderen misschien kan helpen….of kan laten inzien dat ze moeten koesteren wat ze hebben…vandaar dat we het toch een beetje delen.
Voor diegenen die ons niet zo goed kennen is het denk ik nodig om even wat over ons te vertellen, om zo dadelijk de rest van dit blog te kunnen snappen.
José was net 17 en ik net 15 toen wij verkering kregen in havo 4, we zijn dus al 21 jaar samen. En hebben in die jaren veel lief maar ook leed gedeeld…
We zijn altijd mensen geweest die hielden van andere mensen en hun gezelschap en van lekker spontaan uitgaan naar vrienden, een leuke stad, een lekker restaurant etc.
Natuurlijk veranderen er in de loop der jaren altijd dingen in een relatie doordat je beide groeit en verandert…en dat is goed.
In onze relatie is er behalve die ‘gewone’ verandering ook heel veel veranderd door José’s letsel, zijn NAH, waardoor hij afhankelijk van mij werd en ik de zorg voor hem kreeg…
We konden dingen niet meer zomaar spontaan doen omdat we altijd moeten nadenken of het voor José wel te doen is en het niet teveel prikkels zijn…en dan komt daarbij ook nog dat we financieel een heel stuk achteruit zijn gegaan waardoor we sowieso al afhankelijk zijn van anderen…
Dat is in een hele kleine notedop hoe en waar we waren vóór de pelgrimstocht…
En dan nu de reis die we de afgelopen weken hebben gemaakt…
Zoals ik al eerder schreef was het afscheid op 20 april echt hartverscheurend, en tegelijkertijd vol liefde…en dat was het begin van deze reis…
Vanaf het begin miste ik José, en dat gevoel werd alleen maar sterker… ik heb aan mezelf getwijfeld (zie vorige blog) en aan het gevoel dat ik na een poosje kreeg…
Van de mensen om mij heen hoorde ik dat José zulke leuke blogs schreef, en dat het zo fijn was om te lezen dat het zo goed met hem ging…
Terwijl ik de blogs las en dacht: ‘Wat leeg, waar is José, ik lees nergens wat het met hem doet.’ En ook de smsjes die ik kreeg waren zonder gevoel…ik begon te denken dat José zich in zijn gevoel aan het losmaken was en ik was bang dat hij zich ook zou losmaken van ons…en tegelijkertijd twijfelde ik aan mezelf en of ik geen dingen dacht te zien die er niet waren…
Gelukkig bestaat er skype en heb ik mijn gevoel kunnen delen met José…het was een héél emotioneel gesprek waarin José vooral naar mij geluisterd heeft…
Later, nadat hij het even had kunnen laten inwerken, zei hij dat het wel klopte dat hij zich gedeeltelijk los had gemaakt van zijn gevoel, hij gaf aan dat hij zich vlak voelde en eigenlijk niets meer echt voelde…
Voor hem was het heel dubbel…hij had daar tijdens het lopen weer de onafhankelijkheid die hij in de jaren na het ongeluk niet meer had…
De afgelopen jaren heeft hij zich vaak een kleuter in een mannenlichaam gevoeld, zei hij, omdat hij zo afhankelijk was van anderen…
En nu voelde hij zich weer ‘man’, kon hij zelfstandig functioneren en dat voelde zo goed…
Tegelijkertijd besefte hij ook dat als hij hier terug komt, hij weer afhankelijk is omdat het hier te druk en te gecompliceerd is voor hem om het alleen te kunnen doen, dus zal hij hier weer afhankelijk zijn…
Ik was zo blij dat hij dit met mij deelde en vond het ook moeilijk om te horen omdat ik dat niet kan veranderen, zijn letsel blijft…
Wel heb ik hem aangegeven dat het niet goed is om zijn gevoel uit te blijven zetten, misschien was dat even nodig om tot hier te komen…en moest hij nu de volgende stap zetten en verder gaan met gevoel…en waar we dan zouden uitkomen dat zouden we wel zien…met gevoel is het in ieder geval niet meer leeg wat hij dan ook gaat voelen…en geloof me, ik vond het echt heel spannend omdat ik natuurlijk ook niet wist wat er zou komen…
José gaf wel aan dat hij zeker wist dat hij niet zonder ons verder wilde, maar ik had het nodig dat hij eerst ging voelen voordat ik dat kon geloven….
Die nacht was voor ons alletwee heel onrustig en de dag erna heeft José bijna 50 km. gelopen omdat dat, volgens eigen zeggen, nodig was….
Blijkbaar was er na dat gesprek, zoals hij het zegt, iets ontstopt en die hele dag kwamen er allerlei gevoelens naar boven….
Tijdens die etappe heeft hij er ook even over gedacht om te stoppen en in Léon op het vliegtuig te stappen…maar na weer wat verder te lopen en weer wat rust in zijn hoofd te krijgen, besefte hij dat het nog niet klaar was en hij nog verder moest…
Na nog meer echte en soms heftige gesprekken is het voor ons alletwee heel duidelijk dat we echt samen met ons 5-en verder willen….
Maar hoe???
Ik zou heel graag willen dat we wat meer rust konden inbouwen in ons leven zodat José zich beter voelt…
Wij wonen midden in een drukke woonwijk en dat kost José ontzettend veel energie, zijn filters zijn kapot en dus komen er in zo’n drukke wijk constant heel veel prikkels binnen die heel veel energie kosten.
Een paar jaar geleden hebben we op het huis van vrienden gepast die buitenaf wonen en dan merk je dat er veel minder prikkels zijn en José veel meer energie overhoudt en zich veel beter voelt….
Maar om hier een huisje buitenaf te kunnen kopen zouden we de postcodeloterij moeten winnen en die kans is toch wel héél erg klein…
Dus wat dan…en hoe…en waar...proberen om niet te denken in beperkingen maar in uitdagingen….en mijn hoofd loopt over…
Toch is op dezelfde manier verder gaan ook niet wat we willen…
Wat we nu als eerste willen is deze reis samen als gezin afsluiten…
We zijn dus druk aan het zoeken naar een rustig vakantiehuis, liefst in Spanje (omdat we ons daar nu eenmaal ook thuis voelen) maar mag ook ergens anders, waar we de maand juni met zijn 5-en kunnen doorbrengen…zodat we daar even de tijd en rust hebben om ‘alleen’ samen te zijn na deze heftige periode en samen na te kunnen denken en praten over hoe nu verder…wat willen we, wat kan, waar, etc.…
Nadat we natuurlijk eerst ‘even’ volop hebben genoten van het weer samen zijn… elkaar weer echt in de ogen kunnen kijken, face to face kunnen praten, elkaar kunnen ruiken, kunnen voelen, kunnen vasthouden, kunnen knuffelen, kunnen………♥
(Ik ben al druk aan het zoeken, maar het is nog niet zo makkelijk om voor weinig een rustig vakantiehuis te vinden, wat kan met José en zijn NAH en waar onze KiDS zich ook kunnen vermaken…dus mocht je nog een tip hebben dan hoor ik dat heel graag… info@hiernah.nl of 06-15310339)
Die andere reis samen wordt steeds duidelijker en eigenlijk valt de fysieke pelgrimstocht van José daarbij in het niet…
We wisten lang niet of we dit stuk ook wilden delen via de site, maar ik denk dat ook dit stuk voor sommige mensen herkenbaar is en anderen misschien kan helpen….of kan laten inzien dat ze moeten koesteren wat ze hebben…vandaar dat we het toch een beetje delen.
Voor diegenen die ons niet zo goed kennen is het denk ik nodig om even wat over ons te vertellen, om zo dadelijk de rest van dit blog te kunnen snappen.
José was net 17 en ik net 15 toen wij verkering kregen in havo 4, we zijn dus al 21 jaar samen. En hebben in die jaren veel lief maar ook leed gedeeld…
We zijn altijd mensen geweest die hielden van andere mensen en hun gezelschap en van lekker spontaan uitgaan naar vrienden, een leuke stad, een lekker restaurant etc.
Natuurlijk veranderen er in de loop der jaren altijd dingen in een relatie doordat je beide groeit en verandert…en dat is goed.
In onze relatie is er behalve die ‘gewone’ verandering ook heel veel veranderd door José’s letsel, zijn NAH, waardoor hij afhankelijk van mij werd en ik de zorg voor hem kreeg…
We konden dingen niet meer zomaar spontaan doen omdat we altijd moeten nadenken of het voor José wel te doen is en het niet teveel prikkels zijn…en dan komt daarbij ook nog dat we financieel een heel stuk achteruit zijn gegaan waardoor we sowieso al afhankelijk zijn van anderen…
Dat is in een hele kleine notedop hoe en waar we waren vóór de pelgrimstocht…
En dan nu de reis die we de afgelopen weken hebben gemaakt…
Zoals ik al eerder schreef was het afscheid op 20 april echt hartverscheurend, en tegelijkertijd vol liefde…en dat was het begin van deze reis…
Vanaf het begin miste ik José, en dat gevoel werd alleen maar sterker… ik heb aan mezelf getwijfeld (zie vorige blog) en aan het gevoel dat ik na een poosje kreeg…
Van de mensen om mij heen hoorde ik dat José zulke leuke blogs schreef, en dat het zo fijn was om te lezen dat het zo goed met hem ging…
Terwijl ik de blogs las en dacht: ‘Wat leeg, waar is José, ik lees nergens wat het met hem doet.’ En ook de smsjes die ik kreeg waren zonder gevoel…ik begon te denken dat José zich in zijn gevoel aan het losmaken was en ik was bang dat hij zich ook zou losmaken van ons…en tegelijkertijd twijfelde ik aan mezelf en of ik geen dingen dacht te zien die er niet waren…
Gelukkig bestaat er skype en heb ik mijn gevoel kunnen delen met José…het was een héél emotioneel gesprek waarin José vooral naar mij geluisterd heeft…
Later, nadat hij het even had kunnen laten inwerken, zei hij dat het wel klopte dat hij zich gedeeltelijk los had gemaakt van zijn gevoel, hij gaf aan dat hij zich vlak voelde en eigenlijk niets meer echt voelde…
Voor hem was het heel dubbel…hij had daar tijdens het lopen weer de onafhankelijkheid die hij in de jaren na het ongeluk niet meer had…
De afgelopen jaren heeft hij zich vaak een kleuter in een mannenlichaam gevoeld, zei hij, omdat hij zo afhankelijk was van anderen…
En nu voelde hij zich weer ‘man’, kon hij zelfstandig functioneren en dat voelde zo goed…
Tegelijkertijd besefte hij ook dat als hij hier terug komt, hij weer afhankelijk is omdat het hier te druk en te gecompliceerd is voor hem om het alleen te kunnen doen, dus zal hij hier weer afhankelijk zijn…
Ik was zo blij dat hij dit met mij deelde en vond het ook moeilijk om te horen omdat ik dat niet kan veranderen, zijn letsel blijft…
Wel heb ik hem aangegeven dat het niet goed is om zijn gevoel uit te blijven zetten, misschien was dat even nodig om tot hier te komen…en moest hij nu de volgende stap zetten en verder gaan met gevoel…en waar we dan zouden uitkomen dat zouden we wel zien…met gevoel is het in ieder geval niet meer leeg wat hij dan ook gaat voelen…en geloof me, ik vond het echt heel spannend omdat ik natuurlijk ook niet wist wat er zou komen…
José gaf wel aan dat hij zeker wist dat hij niet zonder ons verder wilde, maar ik had het nodig dat hij eerst ging voelen voordat ik dat kon geloven….
Die nacht was voor ons alletwee heel onrustig en de dag erna heeft José bijna 50 km. gelopen omdat dat, volgens eigen zeggen, nodig was….
Blijkbaar was er na dat gesprek, zoals hij het zegt, iets ontstopt en die hele dag kwamen er allerlei gevoelens naar boven….
Tijdens die etappe heeft hij er ook even over gedacht om te stoppen en in Léon op het vliegtuig te stappen…maar na weer wat verder te lopen en weer wat rust in zijn hoofd te krijgen, besefte hij dat het nog niet klaar was en hij nog verder moest…
Na nog meer echte en soms heftige gesprekken is het voor ons alletwee heel duidelijk dat we echt samen met ons 5-en verder willen….
Maar hoe???
Ik zou heel graag willen dat we wat meer rust konden inbouwen in ons leven zodat José zich beter voelt…
Wij wonen midden in een drukke woonwijk en dat kost José ontzettend veel energie, zijn filters zijn kapot en dus komen er in zo’n drukke wijk constant heel veel prikkels binnen die heel veel energie kosten.
Een paar jaar geleden hebben we op het huis van vrienden gepast die buitenaf wonen en dan merk je dat er veel minder prikkels zijn en José veel meer energie overhoudt en zich veel beter voelt….
Maar om hier een huisje buitenaf te kunnen kopen zouden we de postcodeloterij moeten winnen en die kans is toch wel héél erg klein…
Dus wat dan…en hoe…en waar...proberen om niet te denken in beperkingen maar in uitdagingen….en mijn hoofd loopt over…
Toch is op dezelfde manier verder gaan ook niet wat we willen…
Wat we nu als eerste willen is deze reis samen als gezin afsluiten…
We zijn dus druk aan het zoeken naar een rustig vakantiehuis, liefst in Spanje (omdat we ons daar nu eenmaal ook thuis voelen) maar mag ook ergens anders, waar we de maand juni met zijn 5-en kunnen doorbrengen…zodat we daar even de tijd en rust hebben om ‘alleen’ samen te zijn na deze heftige periode en samen na te kunnen denken en praten over hoe nu verder…wat willen we, wat kan, waar, etc.…
Nadat we natuurlijk eerst ‘even’ volop hebben genoten van het weer samen zijn… elkaar weer echt in de ogen kunnen kijken, face to face kunnen praten, elkaar kunnen ruiken, kunnen voelen, kunnen vasthouden, kunnen knuffelen, kunnen………♥
(Ik ben al druk aan het zoeken, maar het is nog niet zo makkelijk om voor weinig een rustig vakantiehuis te vinden, wat kan met José en zijn NAH en waar onze KiDS zich ook kunnen vermaken…dus mocht je nog een tip hebben dan hoor ik dat heel graag… info@hiernah.nl of 06-15310339)
RSS-feed
