Donderdag 19 mei: “Het telefoontje”
Op donderdag 19 mei kreeg ik ‘s ochtends een telefoontje van Juan (de broer van José), ik kreeg te horen dat hij me iets ging
vragen en dat ik alléén ja of nee mocht antwoorden…
Zijn vraag was:‘Willen jullie José ophalen?’.
En dan kan je maar één ding antwoorden en dat is JA, NATUURLIJK WIL IK DAT!!!
Maar…ik denk dat het voor José te druk wordt als ik hem samen met de kinderen op zou halen
(ook omdat we volgende week vertrekken naar Zweden maar daarover later meer...)
dan is er dus nog een optie dat ik hem alleen ga ophalen…
Dat wilde ik eerst met de kinderen overleggen omdat ik vond dat, als zij dat niet goed vonden, ik ze dat niet meer
mocht aandoen nadat ze ook al bijna 5 weken zonder hun papa waren….
Onze KiDS luisterden naar mijn verhaal, en alledrie vonden ze dat ik papa pelgrim moest ophalen, ze vonden het jammer dat
ze niet mee konden maar begrepen het wel.
Zij zouden thuis wel een feestje bouwen met Tito Juan die die 3 dagen komt oppassen, en ze keken ook al heel erg uit naar Zweden en dat maakte ook veel goed…
Dus besloten dat ik alleen zou gaan…
HELP…helemaal alleen reizen en hem daar dan zoeken….
Vanaf die donderdag heb ik dus bijna niet meer geslapen en kon ik ook bijna geen hap meer door mijn keel krijgen van de
spanning…
Zaterdag 21 mei: “Alleen op reis”
Zaterdagochtend heeft Juan me naar Schiphol gebracht en ben ik alleen op het vliegtuig gestapt, met alle reserveringen die
Juan gemaakt had mee…richting A Coruña.
En natuurlijk had Juan het allemaal perfect geregeld, op het vliegveld daar, kon ik zo de autoreservering ophalen en kreeg
ik een mooie en fijne auto mee…en ben ik daarmee naar het hotel in Santiago de Compostela gereden…en wat voor hotel,
Los Albetos, een prachtig en heerlijk rustig vier sterren hotel aan de camino…
Ik heb Juan al heel vaak bedankt…maar er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoe bijzonder Juan voor mij en ons
gezin is…dat ik daar kon zijn was dankzij hem, maar ook dat ik daar rustig kon zijn is dankzij hem omdat ik weet hoe dol onze KiDS zijn op hem en hij op onze KiDS en dus wist ik dat het thuis ook goed was…Juan je bent echt een broer,
zwager en Tito uit duizenden en nogmaals er zijn geen woorden om te beschrijven wat jij voor ons betekent…Gracias ♥
Die eerste middag en avond alleen in het hotel kon ik de rust niet vinden, ’s middags nog wel even met José geskyped zonder
camera maar hij had niets in de gaten, hij dacht dat ik de camera uit had omdat de verbinding slecht was…
En ondertussen bleef het maar druk in mijn hoofd: zal ik hem wel vinden en hoe zal hij reageren…even tot rust komen in het
schuimbad…na 5 minuten toch maar weer uit bad want ik had gewoon geen rust…dus maar op bed gaan liggen, lezen, zappen, denken, vlinders voelen rondfladderen en gelukkig ook nog even in slaap gevallen…
Morgen ga ik José tegemoet, hij moest eens weten waar ik nu ben…
Zondag 22 mei: “Een lichaam vol rondstormende vlinders… en dan…♥”
Zaterdagavond was José al heel vroeg naar bed gegaan omdat hij zich al een paar dagen niet zo lekker voelde, en zondagmorgen smste hij dat hij die nacht had gezwommen in zijn eigen zweet, maar dat hij zich iets beter leek te voelen.
Vandaag wil hij tot Lavacolla lopen en daar wil ik hem opwachten…
Hopen dat hij het tot daar volhoudt en anders ga ik hem nog wat verder tegemoet…
Ben zó benieuwd naar zijn reactie, ik weet door de gesprekken via de skype van de laatste dagen,
dat hij de camino al aan het afsluiten is en er héél erg naar uitkijkt om ons te zien…
En ik weet ook dat hij zeker niet verwacht mij hier te zien omdat hij echt niet denkt dat ik het durf om daar alleen naar toe te gaan….kan je nagaan hoe graag ik hem weer in mijn armen wil sluiten…
Omdat ik niet zeker wist of José het zou halen tot Lavacolla, heb ik die ochtend vooral doorgebracht met rondstormende vlinders in mijn buik, vlinders die vol liefde waren maar toch ook wel een beetje zenuwachtig…..
Rond 14.00 uur een smsje naar José gestuurd of hij al zeker wist dat hij tot Lavacolla zou lopen en daar kreeg ik een
bevestigend antwoord op…dus in de auto gestapt en naar Lavacolla gereden.
(ik wist al hoe ik daar moest komen en waar ik kon parkeren omdat ik er die ochtend al een keer naar toe gereden was…).
Daar aangekomen even rondgekeken naar waar de 'Camino’ liep en toen in tegengestelde richting gaan lopen…
al leek het denk ik meer op snelwandelen ;).
Na ongeveer 4 km. bergop lopen kwam ik er achter dat ik een stukje verkeerd gelopen was…
stel nu dat ik net daar José gemist had…dus maar een smsje met een smoes dat Kanoa het vlaggetje op de kaart wilde
verplaatsen en waar hij nu was…als antwoord kreeg ik Lavacolla…sh*t…dan ben ik hem misgelopen dus weer terug naar het
dorp…
Daar naar binnen in het eerste hostal dat ik tegenkwam, aan de dame achter de balie uitgelegd dat ik mijn man wilde verrassen
en gevraagd of José Espinola daar sliep…nee, maar ze zou wel even naar de andere 2 hostals in het dorp bellen om te vragen of hij daar was…helaas daar was hij ook niet…
Er was er nog één waar ze het nummer niet van had dus met rondstormende vlinders in mijn buik daar naar toe gelopen…maar ook daar geen José…wat nu?!
Toch maar even weer een smsje om te vragen waar hij was…maar daar kreeg ik een antwoord op waar ik niks aan had…
Dan maar even bellen…aan zijn stem hoorde ik al dat hij een beetje geïrriteerd was door die smsjes en dan ook nog een telefoontje in zo’n korte tijd…
Op mijn vraag: ‘Ben je al bij de herberg?’ kreeg ik dan ook als antwoord: ‘Nee, ik ben ook moe en wil er graag zijn maar ik denk nog een kilometer of 2…!’
Jááá, met dat antwoord kon ik wat, hij was er dus nog niet…dus weer in tegengestelde richting de ‘Camino’ gelopen…dit keer was het bijna rennen voor zover dat gaat berg op…
(Aan het eind van die dag zou dan ook blijken dat ik van al dat ‘rennen’ op nieuwe wandelschoenen 2 blaren had overgehouden, gelukkig had José compeed…;) )
Bij elk stipje wat ik in de verte zag, sprong mijn hart op voelde ik de vlinders nog wilder rondfladderen in mijn buik...en telkens ook weer neerdalen als ik zag dat het José niet was…en ondertussen nadenken..wat doe ik als ik hem zie…ren ik hem tegemoet of verstop ik me langs de kant in de bosjes….
Na ongeveer 3 km. kwam ik in een zandpad en bijna aan het eind van het zandpad hoorde ik stemmen…zou hij dat zijn…
er kwamen 2 mannen de hoek om en één daarvan was José!!!!
Ik liep ze rustig tegemoet terwijl ik van binnen één zwerm wildrondfladderende vlinders was, niet alleen in mijn buik maar mijn
hele lichaam.
José keek wel naar mij, maar zag niet dat ik het was….toen ik dichtbij was zette ik mijn zonnebril af, zei hoi, en kuste hem…en
hij was volledig flabbergasted…en kuste me gelukkig wel terug!!!
Het eerste wat hij zei was: ‘Waar zijn Tito en de kinderen dan?’
Heb hem toen uitgelegd dat ik alleen naar Spanje was gekomen om hem op te halen…hij kon het echt niet geloven…
We liepen samen innig omstrengeld verder en hij raakte me telkens weer, lachend, aan omdat hij nog steeds niet kon geloven dat ik daar was….het heeft zeker 2 uur geduurd voordat hij een beetje kon geloven dat ik echt, alleen, daar was voor
hem!
En wat zag hij er goed, relaxed en lekker uit…met zijn sprankelende ogen, zijn zongebruinde huid en zijn baardje….
Nadat we in Lavacolla aan waren gekomen hebben we afscheid genomen van Henning (een Deense medepelgrim waar José veel mee optrok) en zijn we samen naar het hotel gereden…wat een omslag voor José…ik was er, en dat kon hij nog steeds moeilijk geloven en een superluxe hotelkamer na al die herbergen…
Dus na heerlijk te hebben geknuffeld, lekker samen in het 2 persoons schuimbad gegaan en genietend van het warme water vooral genoten van het bij elkaar zijn, na bijna 5 weken zonder elkaar…
Toen we uitgebadderd waren kwamen we er achter dat José vergeten was om zijn pelgrimspas te laten afstempelen in Lavacolla, dus snel met de auto naar het hostal om te laten stempelen…want stel je voor dat hij, door die stempel te missen, morgen zijn Compostela niet zou krijgen…!
Daarna lekker met zijn tweeën naar Santiago om iets te eten…we wilden niet tot de kathedraal lopen dat moest voor morgen
blijven vonden we…uiteindelijk snel een burger gepakt bij de BurgerKing zodat we snel weer terug konden naar de rust van onze luxe hotelkamer…en konden bijkletsen en knuffelen…
Zoals jullie uit mijn vorige blogs weten, zijn we alletwee door een diep dal gegaan in de afgelopen weken, en hadden dus genoeg om bij te kletsen maar we waren nu vooral aan het genieten…wat voelde het goed om nu weer samen te zijn, onze liefde voelde dieper en puurder dan ooit tevoren...
Er was die avond een nummer dat José voor mij zong; Don’t wanna miss a thing van Aerosmith….
en dat nummer omschrijft precies wat we op dat moment voelden…♥
(Ik zal de tekst van dit nummer in een comment bij dit blog zetten)
Maandag 23 mei: “De laatste kilometers….SAMEN!!!”
Aan het begin van de zaterdagavond had ik tegen José gezegd dat hij er rustig over na moest denken hoe hij morgen zijn tocht
wilde afsluiten, ik wilde graag samen met hem de laatste 10 km. lopen, maar ik begreep het ook als hij het alleen wilde afmaken en dan zou ik hem bij de kathedraal opwachten…
Aan het eind van de avond zei José dat hij graag die laatste kilometers samen wilde lopen…samen wat klonk dat goed!!!
Dus ’s ochtends om 6.45 uur de bus genomen naar Lavacolla om vanaf zijn eindpunt gisteren, samen te beginnen aan de laatste kilometers naar Santiago de Compostela…en dat voelde zo goed…
Sowieso voelde het zo goed om weer samen te zijn, elkaar weer in de ogen te kunnen kijken, te kunnen praten zonder een haperende internet verbinding en elkaar te kunnen aanraken…
En dan samen, hand in hand, in een prachtige omgeving die laatste kilometers volmaken…samen dit afmaken en dan verder de toekomst in…SAMEN!!!
Onderweg kwamen we Henning tegen op een terrasje, en aangezien ‘Rule number 1’ van José en Henning was dat ze, op het eerste terrasje dat ze ’s ochtends tegenkwamen, samen een café con leche dronken, zijn we bij hem gaan zitten ontbijten en later met zijn drieën op weg gegaan naar de kathedraal.
Daar heeft José de Compostela opgehaald, wat toch een stuk minder romantisch was dan ik had gedacht, gewoon een rij en dan een heleboel balies waar je je Compostela kan ophalen…(Compostela is het officiële certificaat dat je krijgt als je minstens 100 km. van de camino, te voet hebt afgelegd)
Om 12.00 uur naar de mis, met een aantal voor José bekende medepelgrims, waarin de pelgrims worden gezegend in de kathedraal…ook die mis viel een beetje tegen, het was heel rommelig en ze hadden ons gezegd dat de namen van de pelgrims die dag waren aangekomen zouden worden opgenoemd maar dat was dus niet zo…
Wel heb ik daar veel van de pelgrims waar José het over had gehad gezien, en het was leuk om nu een gezicht bij de namen te hebben…
Daarna nog wat gegeten en gedronken met een aantal medepelgrims waar José de laatste dagen mee had opgetrokken…maar’s avonds wilde José voor ons tweeën houden….dus aan het eind van de middag heeft José afscheid genomen van de andere ‘peregrinos’.
Zoals ik al eerder schreef voelde onze liefde dieper en puurder dan ooit tevoren…dat gevoel en het gevoel dat we héél zeker
weten dat we samen verder willen wilden we graag symboliseren…we wilden voor ons gevoel nog een keer trouwen…
Dus na ons te hebben opgefrist in het hotel zijn we naar Santiago gegaan om iets te zoeken om dit vorm te geven.
Uiteindelijk hebben we ‘Anillos del Camino’ gekocht, dat zijn speciale, donkergrijze ringen die de ‘Camino’symboliseren…o.a.
dat je soms door moeilijke periodes gaat maar dat je met kracht, liefde en doorzettingsvermogen die periodes kan overwinnen en er dan sterker uit kan komen, en dat je altijd moet blijven gaan voor je dromen…!
Bij trouwen horen behalve ringen natuurlijk ook champagne, dus in een supermarktje champagne gekocht…
(Onderweg kwamen we een aantal keren een aantal Italiaanse medepelgrims tegen die José kende, echte womanizers, en José maakte wel een praatje met ze maar vertelde niet wie ik was….Hij vond het leuk om ze te laten denken over hoe het kon dat hij in één keer met een mooie vrouw innig omstrengeld over straat liep…en een lol dat hij daarom had…)
Nadat we heerlijke tapas hadden gegeten bij een klein barretje ergens in een steegje van Santiago zijn we weer naar het hotel
gegaan…
Daar wilde José de champagne open maken maar toen hij het metaal eraf had gehaald, bedacht hij dat dat niet de goede volgorde was….want de goede volgorde was: eerst ringen, dan zoenen en dan champagne.
Dus de champagne even op het nachtkastje gezet en het etui van de ringen gepakt….toen we de ringen eruit wilden halen klonk er ineens een oorverdovende knal…de champagne spoot over het nachtkastje, het bed en de vloerbedekking…dus moesten we eerst romantisch schoonmaken voordat we verder konden met onze eigen ‘trouwceremonie’…
Toen alles weer min of meer schoon was, de ringen weer gepakt en die hebben we elkaar omgedaan met de woorden
‘LET LOVE RULE!!!’
Daarna zoenen en champagne en verder genieten van elkaar en de liefde…
Dinsdag 24 mei: “Weer terug naar de KiDS”
Die 2 dagen daar samen voelden als de huwelijksreis die we nooit gehad hebben en het voelde zo goed om CamiNAHr even
met z’n tweeën te kunnen ‘afsluiten’ voordat we weer naar Nederland gingen…
Op dinsdagochtend vertokken we om 7.00 uur richting het vliegveld en José kon echt niet meer wachten om nu ook onze KiDS te zien…
De vliegreis ging goed en op Schiphol stond José’s vader zenuwachtig op ons te wachten…en wat was hij blij toen hij José zag…
Thuis aangekomen was het al bijna tijd om Kanoa en Dyaluna op te halen bij de plusklas, we zijn daar samen heen gefietst en ik zag aan José dat hij bijna niet meer kon wachten (en de plusklas loopt nog wel eens een beetje uit) dus ik zei: ‘Kom we gaan gewoon de klas in, dat vindt juf Claudia vast niet erg’.
Zo gezegd zo gedaan.
Dyaluna gaf mij een kus en ging toen snel José knuffelen en Kanoa straalde van top tot teen maar wist zich niet zo goed een
houding te geven…en kwam wat ongemakkelijk naar José…en José die genoot met volle teugen van de knuffel van zijn ‘Tjoenie’ en de ogen en later ook de knuffel van zijn ‘mannetje’ en de rest van de avond was Kanoa (en de meiden
trouwens ook) niet meer bij José weg te slaan…
Toen we thuis waren was het tijd om Sueña op te halen van school en dus daar met z’n vieren naartoe gegaan, ze was bij de gym, dus naar de gymzaal gelopen.
Ze zag José door het raam van de klapdeur en je zag haar gezichtje helemaal blij worden en ze liep snel naar José om hem een hele dikke knuffel te geven…
En wat zag ik José genieten van zijn kleine meisje….
Eindelijk weer echt samen…met ons vijven…en wat voelde en voelt dat goed!!!
Deze pelgrimstocht was een zware tocht met diepe dalen…maar wat we nu aan het eind van deze tocht hebben is onbeschrijflijk mooi, een liefde zo diep, zo puur en zo samen!!!!
We zijn nu 4 weken in Zweden om alles in rust te kunnen overdenken en na te denken over hoe nu verder, we weten héél zeker dat we samen verder willen, en ook dat we dingen willen/moeten veranderen…en hebben
daar even tijd voor nodig.
Iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt: Muchas Gracias m hART&ZOOL!
Over Zweden later meer in een volgend blog, want dit blog is al meer dan lang genoeg...
Op donderdag 19 mei kreeg ik ‘s ochtends een telefoontje van Juan (de broer van José), ik kreeg te horen dat hij me iets ging
vragen en dat ik alléén ja of nee mocht antwoorden…
Zijn vraag was:‘Willen jullie José ophalen?’.
En dan kan je maar één ding antwoorden en dat is JA, NATUURLIJK WIL IK DAT!!!
Maar…ik denk dat het voor José te druk wordt als ik hem samen met de kinderen op zou halen
(ook omdat we volgende week vertrekken naar Zweden maar daarover later meer...)
dan is er dus nog een optie dat ik hem alleen ga ophalen…
Dat wilde ik eerst met de kinderen overleggen omdat ik vond dat, als zij dat niet goed vonden, ik ze dat niet meer
mocht aandoen nadat ze ook al bijna 5 weken zonder hun papa waren….
Onze KiDS luisterden naar mijn verhaal, en alledrie vonden ze dat ik papa pelgrim moest ophalen, ze vonden het jammer dat
ze niet mee konden maar begrepen het wel.
Zij zouden thuis wel een feestje bouwen met Tito Juan die die 3 dagen komt oppassen, en ze keken ook al heel erg uit naar Zweden en dat maakte ook veel goed…
Dus besloten dat ik alleen zou gaan…
HELP…helemaal alleen reizen en hem daar dan zoeken….
Vanaf die donderdag heb ik dus bijna niet meer geslapen en kon ik ook bijna geen hap meer door mijn keel krijgen van de
spanning…
Zaterdag 21 mei: “Alleen op reis”
Zaterdagochtend heeft Juan me naar Schiphol gebracht en ben ik alleen op het vliegtuig gestapt, met alle reserveringen die
Juan gemaakt had mee…richting A Coruña.
En natuurlijk had Juan het allemaal perfect geregeld, op het vliegveld daar, kon ik zo de autoreservering ophalen en kreeg
ik een mooie en fijne auto mee…en ben ik daarmee naar het hotel in Santiago de Compostela gereden…en wat voor hotel,
Los Albetos, een prachtig en heerlijk rustig vier sterren hotel aan de camino…
Ik heb Juan al heel vaak bedankt…maar er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoe bijzonder Juan voor mij en ons
gezin is…dat ik daar kon zijn was dankzij hem, maar ook dat ik daar rustig kon zijn is dankzij hem omdat ik weet hoe dol onze KiDS zijn op hem en hij op onze KiDS en dus wist ik dat het thuis ook goed was…Juan je bent echt een broer,
zwager en Tito uit duizenden en nogmaals er zijn geen woorden om te beschrijven wat jij voor ons betekent…Gracias ♥
Die eerste middag en avond alleen in het hotel kon ik de rust niet vinden, ’s middags nog wel even met José geskyped zonder
camera maar hij had niets in de gaten, hij dacht dat ik de camera uit had omdat de verbinding slecht was…
En ondertussen bleef het maar druk in mijn hoofd: zal ik hem wel vinden en hoe zal hij reageren…even tot rust komen in het
schuimbad…na 5 minuten toch maar weer uit bad want ik had gewoon geen rust…dus maar op bed gaan liggen, lezen, zappen, denken, vlinders voelen rondfladderen en gelukkig ook nog even in slaap gevallen…
Morgen ga ik José tegemoet, hij moest eens weten waar ik nu ben…
Zondag 22 mei: “Een lichaam vol rondstormende vlinders… en dan…♥”
Zaterdagavond was José al heel vroeg naar bed gegaan omdat hij zich al een paar dagen niet zo lekker voelde, en zondagmorgen smste hij dat hij die nacht had gezwommen in zijn eigen zweet, maar dat hij zich iets beter leek te voelen.
Vandaag wil hij tot Lavacolla lopen en daar wil ik hem opwachten…
Hopen dat hij het tot daar volhoudt en anders ga ik hem nog wat verder tegemoet…
Ben zó benieuwd naar zijn reactie, ik weet door de gesprekken via de skype van de laatste dagen,
dat hij de camino al aan het afsluiten is en er héél erg naar uitkijkt om ons te zien…
En ik weet ook dat hij zeker niet verwacht mij hier te zien omdat hij echt niet denkt dat ik het durf om daar alleen naar toe te gaan….kan je nagaan hoe graag ik hem weer in mijn armen wil sluiten…
Omdat ik niet zeker wist of José het zou halen tot Lavacolla, heb ik die ochtend vooral doorgebracht met rondstormende vlinders in mijn buik, vlinders die vol liefde waren maar toch ook wel een beetje zenuwachtig…..
Rond 14.00 uur een smsje naar José gestuurd of hij al zeker wist dat hij tot Lavacolla zou lopen en daar kreeg ik een
bevestigend antwoord op…dus in de auto gestapt en naar Lavacolla gereden.
(ik wist al hoe ik daar moest komen en waar ik kon parkeren omdat ik er die ochtend al een keer naar toe gereden was…).
Daar aangekomen even rondgekeken naar waar de 'Camino’ liep en toen in tegengestelde richting gaan lopen…
al leek het denk ik meer op snelwandelen ;).
Na ongeveer 4 km. bergop lopen kwam ik er achter dat ik een stukje verkeerd gelopen was…
stel nu dat ik net daar José gemist had…dus maar een smsje met een smoes dat Kanoa het vlaggetje op de kaart wilde
verplaatsen en waar hij nu was…als antwoord kreeg ik Lavacolla…sh*t…dan ben ik hem misgelopen dus weer terug naar het
dorp…
Daar naar binnen in het eerste hostal dat ik tegenkwam, aan de dame achter de balie uitgelegd dat ik mijn man wilde verrassen
en gevraagd of José Espinola daar sliep…nee, maar ze zou wel even naar de andere 2 hostals in het dorp bellen om te vragen of hij daar was…helaas daar was hij ook niet…
Er was er nog één waar ze het nummer niet van had dus met rondstormende vlinders in mijn buik daar naar toe gelopen…maar ook daar geen José…wat nu?!
Toch maar even weer een smsje om te vragen waar hij was…maar daar kreeg ik een antwoord op waar ik niks aan had…
Dan maar even bellen…aan zijn stem hoorde ik al dat hij een beetje geïrriteerd was door die smsjes en dan ook nog een telefoontje in zo’n korte tijd…
Op mijn vraag: ‘Ben je al bij de herberg?’ kreeg ik dan ook als antwoord: ‘Nee, ik ben ook moe en wil er graag zijn maar ik denk nog een kilometer of 2…!’
Jááá, met dat antwoord kon ik wat, hij was er dus nog niet…dus weer in tegengestelde richting de ‘Camino’ gelopen…dit keer was het bijna rennen voor zover dat gaat berg op…
(Aan het eind van die dag zou dan ook blijken dat ik van al dat ‘rennen’ op nieuwe wandelschoenen 2 blaren had overgehouden, gelukkig had José compeed…;) )
Bij elk stipje wat ik in de verte zag, sprong mijn hart op voelde ik de vlinders nog wilder rondfladderen in mijn buik...en telkens ook weer neerdalen als ik zag dat het José niet was…en ondertussen nadenken..wat doe ik als ik hem zie…ren ik hem tegemoet of verstop ik me langs de kant in de bosjes….
Na ongeveer 3 km. kwam ik in een zandpad en bijna aan het eind van het zandpad hoorde ik stemmen…zou hij dat zijn…
er kwamen 2 mannen de hoek om en één daarvan was José!!!!
Ik liep ze rustig tegemoet terwijl ik van binnen één zwerm wildrondfladderende vlinders was, niet alleen in mijn buik maar mijn
hele lichaam.
José keek wel naar mij, maar zag niet dat ik het was….toen ik dichtbij was zette ik mijn zonnebril af, zei hoi, en kuste hem…en
hij was volledig flabbergasted…en kuste me gelukkig wel terug!!!
Het eerste wat hij zei was: ‘Waar zijn Tito en de kinderen dan?’
Heb hem toen uitgelegd dat ik alleen naar Spanje was gekomen om hem op te halen…hij kon het echt niet geloven…
We liepen samen innig omstrengeld verder en hij raakte me telkens weer, lachend, aan omdat hij nog steeds niet kon geloven dat ik daar was….het heeft zeker 2 uur geduurd voordat hij een beetje kon geloven dat ik echt, alleen, daar was voor
hem!
En wat zag hij er goed, relaxed en lekker uit…met zijn sprankelende ogen, zijn zongebruinde huid en zijn baardje….
Nadat we in Lavacolla aan waren gekomen hebben we afscheid genomen van Henning (een Deense medepelgrim waar José veel mee optrok) en zijn we samen naar het hotel gereden…wat een omslag voor José…ik was er, en dat kon hij nog steeds moeilijk geloven en een superluxe hotelkamer na al die herbergen…
Dus na heerlijk te hebben geknuffeld, lekker samen in het 2 persoons schuimbad gegaan en genietend van het warme water vooral genoten van het bij elkaar zijn, na bijna 5 weken zonder elkaar…
Toen we uitgebadderd waren kwamen we er achter dat José vergeten was om zijn pelgrimspas te laten afstempelen in Lavacolla, dus snel met de auto naar het hostal om te laten stempelen…want stel je voor dat hij, door die stempel te missen, morgen zijn Compostela niet zou krijgen…!
Daarna lekker met zijn tweeën naar Santiago om iets te eten…we wilden niet tot de kathedraal lopen dat moest voor morgen
blijven vonden we…uiteindelijk snel een burger gepakt bij de BurgerKing zodat we snel weer terug konden naar de rust van onze luxe hotelkamer…en konden bijkletsen en knuffelen…
Zoals jullie uit mijn vorige blogs weten, zijn we alletwee door een diep dal gegaan in de afgelopen weken, en hadden dus genoeg om bij te kletsen maar we waren nu vooral aan het genieten…wat voelde het goed om nu weer samen te zijn, onze liefde voelde dieper en puurder dan ooit tevoren...
Er was die avond een nummer dat José voor mij zong; Don’t wanna miss a thing van Aerosmith….
en dat nummer omschrijft precies wat we op dat moment voelden…♥
(Ik zal de tekst van dit nummer in een comment bij dit blog zetten)
Maandag 23 mei: “De laatste kilometers….SAMEN!!!”
Aan het begin van de zaterdagavond had ik tegen José gezegd dat hij er rustig over na moest denken hoe hij morgen zijn tocht
wilde afsluiten, ik wilde graag samen met hem de laatste 10 km. lopen, maar ik begreep het ook als hij het alleen wilde afmaken en dan zou ik hem bij de kathedraal opwachten…
Aan het eind van de avond zei José dat hij graag die laatste kilometers samen wilde lopen…samen wat klonk dat goed!!!
Dus ’s ochtends om 6.45 uur de bus genomen naar Lavacolla om vanaf zijn eindpunt gisteren, samen te beginnen aan de laatste kilometers naar Santiago de Compostela…en dat voelde zo goed…
Sowieso voelde het zo goed om weer samen te zijn, elkaar weer in de ogen te kunnen kijken, te kunnen praten zonder een haperende internet verbinding en elkaar te kunnen aanraken…
En dan samen, hand in hand, in een prachtige omgeving die laatste kilometers volmaken…samen dit afmaken en dan verder de toekomst in…SAMEN!!!
Onderweg kwamen we Henning tegen op een terrasje, en aangezien ‘Rule number 1’ van José en Henning was dat ze, op het eerste terrasje dat ze ’s ochtends tegenkwamen, samen een café con leche dronken, zijn we bij hem gaan zitten ontbijten en later met zijn drieën op weg gegaan naar de kathedraal.
Daar heeft José de Compostela opgehaald, wat toch een stuk minder romantisch was dan ik had gedacht, gewoon een rij en dan een heleboel balies waar je je Compostela kan ophalen…(Compostela is het officiële certificaat dat je krijgt als je minstens 100 km. van de camino, te voet hebt afgelegd)
Om 12.00 uur naar de mis, met een aantal voor José bekende medepelgrims, waarin de pelgrims worden gezegend in de kathedraal…ook die mis viel een beetje tegen, het was heel rommelig en ze hadden ons gezegd dat de namen van de pelgrims die dag waren aangekomen zouden worden opgenoemd maar dat was dus niet zo…
Wel heb ik daar veel van de pelgrims waar José het over had gehad gezien, en het was leuk om nu een gezicht bij de namen te hebben…
Daarna nog wat gegeten en gedronken met een aantal medepelgrims waar José de laatste dagen mee had opgetrokken…maar’s avonds wilde José voor ons tweeën houden….dus aan het eind van de middag heeft José afscheid genomen van de andere ‘peregrinos’.
Zoals ik al eerder schreef voelde onze liefde dieper en puurder dan ooit tevoren…dat gevoel en het gevoel dat we héél zeker
weten dat we samen verder willen wilden we graag symboliseren…we wilden voor ons gevoel nog een keer trouwen…
Dus na ons te hebben opgefrist in het hotel zijn we naar Santiago gegaan om iets te zoeken om dit vorm te geven.
Uiteindelijk hebben we ‘Anillos del Camino’ gekocht, dat zijn speciale, donkergrijze ringen die de ‘Camino’symboliseren…o.a.
dat je soms door moeilijke periodes gaat maar dat je met kracht, liefde en doorzettingsvermogen die periodes kan overwinnen en er dan sterker uit kan komen, en dat je altijd moet blijven gaan voor je dromen…!
Bij trouwen horen behalve ringen natuurlijk ook champagne, dus in een supermarktje champagne gekocht…
(Onderweg kwamen we een aantal keren een aantal Italiaanse medepelgrims tegen die José kende, echte womanizers, en José maakte wel een praatje met ze maar vertelde niet wie ik was….Hij vond het leuk om ze te laten denken over hoe het kon dat hij in één keer met een mooie vrouw innig omstrengeld over straat liep…en een lol dat hij daarom had…)
Nadat we heerlijke tapas hadden gegeten bij een klein barretje ergens in een steegje van Santiago zijn we weer naar het hotel
gegaan…
Daar wilde José de champagne open maken maar toen hij het metaal eraf had gehaald, bedacht hij dat dat niet de goede volgorde was….want de goede volgorde was: eerst ringen, dan zoenen en dan champagne.
Dus de champagne even op het nachtkastje gezet en het etui van de ringen gepakt….toen we de ringen eruit wilden halen klonk er ineens een oorverdovende knal…de champagne spoot over het nachtkastje, het bed en de vloerbedekking…dus moesten we eerst romantisch schoonmaken voordat we verder konden met onze eigen ‘trouwceremonie’…
Toen alles weer min of meer schoon was, de ringen weer gepakt en die hebben we elkaar omgedaan met de woorden
‘LET LOVE RULE!!!’
Daarna zoenen en champagne en verder genieten van elkaar en de liefde…
Dinsdag 24 mei: “Weer terug naar de KiDS”
Die 2 dagen daar samen voelden als de huwelijksreis die we nooit gehad hebben en het voelde zo goed om CamiNAHr even
met z’n tweeën te kunnen ‘afsluiten’ voordat we weer naar Nederland gingen…
Op dinsdagochtend vertokken we om 7.00 uur richting het vliegveld en José kon echt niet meer wachten om nu ook onze KiDS te zien…
De vliegreis ging goed en op Schiphol stond José’s vader zenuwachtig op ons te wachten…en wat was hij blij toen hij José zag…
Thuis aangekomen was het al bijna tijd om Kanoa en Dyaluna op te halen bij de plusklas, we zijn daar samen heen gefietst en ik zag aan José dat hij bijna niet meer kon wachten (en de plusklas loopt nog wel eens een beetje uit) dus ik zei: ‘Kom we gaan gewoon de klas in, dat vindt juf Claudia vast niet erg’.
Zo gezegd zo gedaan.
Dyaluna gaf mij een kus en ging toen snel José knuffelen en Kanoa straalde van top tot teen maar wist zich niet zo goed een
houding te geven…en kwam wat ongemakkelijk naar José…en José die genoot met volle teugen van de knuffel van zijn ‘Tjoenie’ en de ogen en later ook de knuffel van zijn ‘mannetje’ en de rest van de avond was Kanoa (en de meiden
trouwens ook) niet meer bij José weg te slaan…
Toen we thuis waren was het tijd om Sueña op te halen van school en dus daar met z’n vieren naartoe gegaan, ze was bij de gym, dus naar de gymzaal gelopen.
Ze zag José door het raam van de klapdeur en je zag haar gezichtje helemaal blij worden en ze liep snel naar José om hem een hele dikke knuffel te geven…
En wat zag ik José genieten van zijn kleine meisje….
Eindelijk weer echt samen…met ons vijven…en wat voelde en voelt dat goed!!!
Deze pelgrimstocht was een zware tocht met diepe dalen…maar wat we nu aan het eind van deze tocht hebben is onbeschrijflijk mooi, een liefde zo diep, zo puur en zo samen!!!!
We zijn nu 4 weken in Zweden om alles in rust te kunnen overdenken en na te denken over hoe nu verder, we weten héél zeker dat we samen verder willen, en ook dat we dingen willen/moeten veranderen…en hebben
daar even tijd voor nodig.
Iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt: Muchas Gracias m hART&ZOOL!
Over Zweden later meer in een volgend blog, want dit blog is al meer dan lang genoeg...
RSS-feed
