Om dit blog goed te kunnen begrijpen moet ik eerst even uitleggen hoe groot fan ik van Prince ben...
Vanaf ongeveer mijn 10e ben ik al fan van Prince.
Ik weet nog heel goed dat ik nieuw behang mocht uitzoeken voor mijn slaapkamer onder voorwaarde, van mijn ouders, dat er dan geen posters meer op de muren mochten....die hingen nml. helemaal vol met Prince.
Wat nu....dat probleem had ik snel opgelost want er is ook nog een plafond en dus sliep ik vanaf dat moment in een kamer met nieuw behang onder (een plafond vol) Prince!

In de brugklas kocht ik mijn 1e twee CD's....'Dirty Mind' en 'Controversy' en die luisterde ik uren, dagen, maanden achter elkaar tot ik bij elk nummer wist waar Prince over zong en mee kon zingen...

In Havo 4 ontmoette ik mijn 'prins op het witte paard' (José), hij was leuk, hij was mooi, hij was interessant en hij hield ook van Prince! Een van de eerste kado's van hem was een tourposter van 'Sign 'o' the Times'.

Op 23 december 1998 gaf José mij het mooiste kerstkado ooit....hij had voor mij vrij geregeld en we gingen Prince samen live zien in de jaarbeurs in Utrecht....die avond was onvergetelijk mooi, Prince is muzikant en entertainer in hart en ziel en dat hoor je, zie je en voel je....en wat is het dan bijzonder intens om dat samen met je grote liefde te mogen beleven!

Op 19-9-1999 zijn we getrouwd en hebben we de dans geopend op 'Cream' en natuurlijk werd die avond ook 'Purple rain' (ons nummer) gespeeld en ook nog 'Kiss'.

We zijn samen zulke grote fans dat we onze kinderen bij de geboorte ook al iets wilden meegeven van Prince, behalve dat mijn schoonvader een wiegje heeft gemaakt waar 'The Symbol' op zat was dat bij:
- Kanoa zijn geboortekaartje in de vorm van 'The Symbol' met als tekst 'The most beautifull boy in the world'
- Dyaluna haar tweede naam is 'Mayte' zo heette de prachtige (nu ex-) vrouw van Prince
- Sueña stond er een groot gedeelte van de tekst van 'Betcha by Golly Wow' op het geboortekaartje.
En nu de kinderen wat groter zijn kunnen ze ook al heel wat nummers van Prince in fonetisch engels meezingen....

We hebben 2 CD lades waarvan er één helemaal vol zit met alleen maar Prince-cd's...zowel reguliere als bootlegs

Nu heb je denk ik een aardig beeld van de fans die José en ik zijn, dus nu (langzaam) naar afgelopen donderdag....

Drie weken geleden werd bekend dat Prince 18 november op zou treden in het Gelredome en natuurlijk wilde ik daarbij zijn....en het liefst met José.
Maar José (met NAH) en concerten dat gaat niet samen...
Via een mail naar alle DJ's van 3FM nog geprobeerd om te regelen dat we samen bij een soundcheck van Prince zouden kunnen zijn....(tsja niet geschoten is altijd mis)....maar helaas kwam daarop geen enkele reactie.

Gelukkig wilde Lonneke wel samen met mij naar Prince, dus zat ik een half uur voor de voorverkoop via internet begon klaar voor de computer en om 5 minuten over 10.00 had ik twee veldkaarten....JOEPIE!!!!!

Afgelopen donderdag gingen Lonneke en ik om 16.30 richting het Gelredome...de reis was zonder files, we konden met gemak bij de Rijnhal parkeren en om 17.10 stonden we in de, toch al best wel lange, rij voor de ingang....
Nadat de deuren om 18.15 open gingen en we gefouilleerd waren, net zoals alle andere bezoekers en ik helaas mijn fototoestel moest achterlaten bij de bewaking, liepen we helemaal blij het stadion binnen en tot onze verbazing konden we nog in 'the circle' komen, dat is een vak helemaal vooraan dat afgezet is met hekken....dus onze avond begon in ieder geval al uitstekend.

Het concert zou om 20.00 uur beginnen dus we moesten nog een poos wachten maar door de goede sfeer die er hing en doordat Lonneke en ik toch nooit uitgekletst raken was dat geen enkel probleem.
Om 20.15 ging de muziek al wat harder, iets later gingen lampen aan, daarna de schermen....iedereen werd steeds opgewondener.....en rond 20.30 kwam hij dan eindelijk het podium op, PRINCE!!!!
Het gevoel dat er toen door mij heen ging kan ik niet beschrijven, het is één grote positieve vibe.....en als hij dan begint te spelen dan verschijnt er vanzelf een lach op je gezicht, kan je niet meer stil staan en word je van binnen warm en kriebelig.....
Hij begon met een halfuurtje jammen als voorprogramma, aan het eind van dat half uur liep hij met de woorden 'Goodnight' het podium af en zag je sommige mensen verbaasd kijken....'is dit het al?'.
Nee natuurlijk niet dat was een opwarmertje en het begin van een avond vol FUNK!!!!!!
Hij speelde zoals alleen Prince dat kan en nam het hele publiek mee, met een aantal covers maar natuurlijk vooral met zijn eigen nummers.
Ik heb heerlijk staan dansen en meezingen (al kan je mijn zingen niet echt zingen noemen maar niemand die het daar hoort)
Ook Lonneke was volop aan het genieten, zij is (herstel was) geen echte Prince fan maar als je daar bent kan je, denk ik, niet anders dan genieten!!!
Na anderhalf uur spelen liep hij weer het podium af met de woorden 'Holland goodnight'....en was het heel even stil....maar net zoals 2 jaar geleden in Londen kwam hij een keer of 6 terug voor een toegift.....en het werd een steeds groter feest in het Gelredome.....


En toen......het werd helemaal donker in het Gelredome en de 1e klanken van Purple Rain klonken....en ik brak........
Ik had de hele avond volop staan genieten en in één keer kwam het besef dat José dit nooit meer mee kan maken en wij dus ook nooit meer samen.....
Prince begon te zingen en ik huilde met diepe snikken en dikke tranen en was blij dat Lonneke bij me was en ik haar liefdevolle armen om me heen voelde...
Hij zong 'I only want to see you laughing in the Purple Rain' en ik begon nog harder te huilen want dat is wat ik wilde.....dat ik José daar zou zien staan lachen in 'the Purple Rain'
Ik denk dat het nummer zeker tien minuten duurde en in die tien minuten heb ik al mijn verdriet over het 'nooit meer samen met José naar Prince' er uit laten komen....ik kon het niet meer tegen houden....
Het concert was zo adembenemend mooi en dat wil je dan zo graag kunnen delen met de persoon waar je met heel je hart en ziel van houdt en waarvan je weet dat hij er zó graag bij zou zijn.......en dat doet zo ongelooflijk veel pijn.....
Ik was blij dat de muziek zo hard was dat niemand me kon horen huilen en door het weinige licht hebben weinig mensen mijn tranen kunnen zien.....

Aan het eind van Purple Rain heb ik in Lonneke's armen uitgehuild en door de liefde die zij me gaf kon ik daarna weer genieten....misschien nóg wel intenser....het voelde goed dat dat stuk verdriet een weg naar buiten had gevonden....

Nu ik dit opschrijf besef ik dat ik mijn verdriet en frustratie eigenlijk vaker een plek moet geven....maar dat vind ik zo moeilijk.......ik vind dat ik sterk moet blijven.....
Maar natuurlijk heb ik ook mijn kwetsbare, verdrietige en boze momenten....maar die laat ik alleen maar toe als ik alleen ben.....ik wil daar niemand mee lastig vallen...

Tijdens Purple Rain voelde ik hoe fijn het is om mijn verdriet te delen met iemand die van mij houdt....de liefde die Lonneke mij op dat moment gaf, verzachtte mijn pijn en ze liet me voelen dat ook dat verdrietige, kwetsbare stuk van mij er mag zijn.....!!!
Lonneke en ik hebben al een heel speciale band maar die is hierdoor nog sterker geworden!!!

Door mijn kwetsbare kant vaker te laten zien, zal de band die ik heb met de mensen die dicht bij me staan alleen maar hechter kunnen worden en de mensen die toch vinden dat ik me aanstel staan dus niet echt dicht bij mij.....
Ik hoop dat ik deze wijsheid vanaf nu mee kan nemen, en kan voelen en dat ik vaker dat stuk van mij durf te delen.......

Om nog even te eindigen met afgelopen donderdag:

PRINCE in het Gelredome was fantastisch................
PRINCE in het Gelredome gaf me met zijn muziek zoveel energie.....
PRINCE in het Gelredome wist mij in mijn ziel te raken.....
PRINCE in het Gelrdome was een ervaring om nooit meer te vergeten.....
PRINCE in het Gelredome zonder José doet ongelooflijk veel pijn.....
PRINCE in het Gelredome met iemand anders die van mij houdt voelt héél bijzonder........
PRINCE in het Gelredome.......(w)AUW!!!!!!!!

Ik merk dat het lezen van de site bij mensen vragen oproept....één van die vragen is: "waarom hebben jullie dan toch 3 kinderen?"
Omdat ik me kan voorstellen dat je dat denkt en omdat het voor mij een heel gevoelig punt is van een partner hebben met NAH wil ik daar in dit blog op in gaan....

Toen José het ongeluk kreeg was onze oudste, Kanoa, net 6 weekjes oud. Dus hij was er voor het ongeluk....en wat waren we blij met hem!!!!
Na het ongeluk heeft José 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen kwam hij alweer thuis...van NAH was toen nog lang geen sprake alleen een schedelfractuur...en restklachten....ja dag en nacht hoofdpijn maar daar kan je mee functioneren??!!
Dus na 4 weken was José weer aan het werk, na ongeveer een jaar kwam de klap, hij kon niets meer, als hij de straat bij ons uitliep wist hij b.v. niet meer hoe hij thuis moest komen. We schrokken ons rot, maar legden absoluut nog geen link met het ongeluk van een jaar daarvoor, we dachten aan een hersentumor. Op het moment dat dit speelde was ik zwanger van onze tweede.
Dus naar het ziekenhuisi.v.m. de klachten, daar werd wel een link met het ongeluk gelegd maar niet naar NAH maar naar Post Traumatische Stress Stoornis. Dus een heel traject ingezet in die richting...met weinig resultaat, waarna er nog allerlei trajectern volgden in allerlei richtingen.
In december werd Dyaluna geboren we waren zo blij...maar het was ook zo moeilijk want toen kon José echt nog heel weinig en waren we nog zoekende in hoe om te gaan met zijn beperkingen.
We hadden toen al wel door dat hij niet tegen drukte kon en iedereen die een kind heeft weet dat het MEGADRUK is vlak na de geboorte van een kind.
Ik herinner me dan ook nog héél goed dat op de 3e avond na haar geboorte José huilend boven kwam omdat hij het gewoon niet meer wist...Kanoa voelde dat en ging mee huilen, Dyaluna voelde het ook, begon ook te huilen en natuurlijk wist ik het toen ook niet meer en dus hebben we die avond samen gehuild....die avond vol verdriet en 'niet meer weten hoe' zat ondanks het verdriet vooral ook ook vol liefde tussen ons viertjes....en dat is wat ons er elke keer weer doorheen sleept.

Toen hadden we dus 2 prachtige kinderen maar op dat moment nog steeds geen diagnose van NAH....nee ze wisten hem eigenlijk in geen enkel hokje te plaatsen, en wij gingen er nog steeds van uit dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.....
We liepen natuurlijk tegen héél veel dingen aan en dus ook met wat nu te doen met onze wens om (als het ons gegeven zou zijn) een gezin te vormen met 4 of 5 kinderen liefst met weinig leeftijdsverschil ertussen.
Mijn gevoel om moeder te willen zijn van meer dan 2 kinderen was heel sterk....maar natuurlijk wilde ik niet dat José daar onder zou lijden.....af en toe voelde het alsof ik van binnen verscheurd werd:
Ik had de liefde van mijn leven gevonden, een man die samen met mij zoveel liefde had en dat wilden we zo graag delen met meer kinderen maar door de omstandigheden was dat zo moeilijk.....
Het was al wel zo gegroeid dat ik eigenlijk altijd Kanoa en Dyaluna bij me had (lekker in een draagdoek op mijn rug) om José zoveel mogelijk te ontlasten.....dat en het idee dat we toen nog steeds hadden dat het uitendelijk wel goed zou komen, heeft ons doen besluiten om toch te kijken of het wonder van een derde kindje ons gegeven zou zijn. Mijn idee was; of ik José nou niet alleen kan laten met 2 of met 3 kinderen, dat verandert voor mij niet zoveel...en ik (en José) heb nog zoveel liefde.....
Vrij snel werd ik zwanger (wat voor mij ook een teken was dat het zo moest zijn) en in 2004 werd Sueña geboren.....haar naam betekent 'droom' omdat zij een stukje was van onze droom dat uitkwam....
Op dat moment hadden we nog steeds niet duidelijk wat er nou precies aan de hand was met José, ondertussen ging het al wel wat beter omdat we hadden geleerd om om te gaan met de dingen waar José tegenaan liep, we hadden ons leven gewoon 'wat' anders ingericht.
Na de geboorte van Sueña heeft het nog ruim 2 jaar geduurd voordat de diagnose NAH kwam, en zoals jullie op de site hebben kunnen lezen weten we eigenlijk pas sinds mei van dit jaar wat het echt inhoudt.

Na de geboorte van Sueña kwamen we er in de praktijk wel achter dat het hebben van 3 kinderen voor José wel heel moeilijk is, 3 kinderen in huis geeft heel veel drukte en dat maakt het voor hem moeilijk.
En natuurlijk genoot en geniet José van de kinderen en dat maakt het denk ik voor hem nog moeilijker want hij zou soms zo graag nog meer en anders willen met onze kinderen....

Voor mij kwam in de jaren na Sueña steeds meer het besef ik waarschijnlijk niet meer opnieuw een zwangerschap zou meemaken en nog een keer zo'n wonder in mijn leven zou kunnen ontvangen.
Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk weet ik (maar al te goed) dat we echt gezegend zijn met 3 prachtkinderen en ik weet ook dat het gewoon niet kan......maar iets weten is iets héél ander dan voelen....
Mijn gevoel zegt nog steeds dat ik zo graag weer voor een kindje zou gaan.....en dat gevoel kan ik gewoon niet uitschakelen.....lang (zelfs nu nog) stop ik dat gevoel weg en vind ik dat ik dat niet mag hebben want we hebben zo'n liefdevol en fijn gezin.....en het kan gewoon niet!
Maar toch zit ik ook nu terwijl ik dit opschrijf weer te huilen omdat ik dat gevoel niet kan uitschakelen....
Van alle dingen die NAH met zich mee brengt blijf ik dit één van de moeilijkste dingen vinden.

Dus als mensen mij vragen waarom dan toch 3 kinderen......dan doet dat elke keer weer pijn...
Ik ben zo blij met Kanoa, Dyaluna en Sueña in ons leven!!!!
En een vader met NAH hebben is soms ontzettend balen maar ze leren door een vader met NAH te hebben ook heel veel waardevolle lessen in hun leven....

In mijn visie is LIEFDE de belangrijkste kracht in het leven en doordat ik dat weet en voel hoeveel liefde er in ons gezin is weet ik dat het goed is...