Ik zie iemand die wil vluchten; een dier dat in de koplampen van een auto kijkt, een blik die ik maar niet uit mijn hoofd krijg. Als ik aan onze vakantie denk is dat het eerste dat ik voor me zie.

Waarom, er waren ook hele fijne en mooie momenten in de vakantie en toch is dat wat vooraan in mijn hoofd staat als iemand of iets het laatje ‘vakantie’ in mijn hoofd open trekt.

Wat zo normaal is voor heel veel mensen zal dat voor ons nooit meer zijn en dat komt dan weer even binnen als een mokerslag. Is dat nieuw, nee we leven nu al ruim 20 jaar met hersenletsel, maar die moker die levende rouw heet heeft een soort slingerbeweging en je weet nooit hoe lang die slingerbeweging duurt. Daardoor komt die mokerslag elke keer weer zo hard aan. Je zou denken dat je er aan went, dat is niet zo; misschien zelfs wel tegenovergesteld. Je denkt er een weg in te hebben gevonden en dan gaat het ondanks alle voorzorgsmaatregelen en alles wat we bedacht hadden toch nog zo ontzettend mis.

Dit moment speelde zich af op een terras bij Mr Smith’s in Groningen op één van de weinige warme dagen die deze Nederlandse zomer kende. Heerlijk om buiten te kunnen zitten en dat is qua geluid ook minder belastend voor José. Maar na de 2e gang keek ik in ogen die alleen maar weg wilden. In de afgelopen jaren heb ik nog nooit zo bewust zijn overprikkeling als angst in zijn ogen weerspiegeld gezien en ik besef meteen dat we NU weg moeten. We roepen de serveerster om uit te leggen dat we direct weg moeten vanwege José’s hersenletsel en de overprikkeling; dat we de volgende gang die we al besteld hadden niet op kunnen eten maar uiteraard wel gewoon betalen. De serveerster geeft aan dat we ook wat langer hebben moeten wachten en ze de gang niet in rekening zal brengen; een klein teken van begrip dat ik zeer waardeer! We lopen snel via de rustige straatjes naar ons hotel waar José pijnmedicatie neemt en rond 20 uur met zijn oordoppen in gaat slapen zodat zijn hersenen kunnen herstellen.

In bed naast een slapende José voel ik me heel erg alleen met mijn verdriet. Stilletjes huil ik zodat José geen last heeft van mijn geluid. Waar we ons verheugd hadden om in elkaars armen samen in slaap te vallen in een Gronings hotelbed liggen we wel beide in dat hotelbed maar met de dikke muur van overprikkeling tussen ons in waardoor elk geluid en elke aanraking een prikkel teveel is.

Ik voel een verscheurende pijn en een onmacht omdat ik dit niet heb weten te voorkomen ondanks alle voorzorgsmaatregelen die we al genomen hebben waardoor het uitje al een stuk minder onbezorgd is dan vroeger.
Was het egoïstisch van mij om zo’n uitje te willen naar een stad terwijl we beide weten dat dat relatief meer prikkels zijn? Aan de andere kant houden we beide ook van de gezelligheid en levendigheid van de stad en missen we die ook. Gaan we niet al te vaak voor de kwantiteit i.p.v. de kwaliteit. Het is moeilijk als je voor kwaliteit wil gaan omdat de kosten daarvan zo hoog zijn; vandaag was het hartverscheurend hoog, die blik in zijn ogen, de pijn die hij voelt en de onmacht die hij en ik ervaren. Ik besluit mijn eenzaamheid te doorbreken door een vriendin te appen en met haar te delen wat ik voel. Het helpt een beetje, de hartverscheurende pijn blijft maar ik voel me minder alleen.


Op 1 september onze 22ste trouwdag slaat de slinger van de levende rouw gelukkig weer even naar de andere kant. De kinderen die zoveel werk maken van het vieren van de liefde van hun ouders (22 cadeautjes inpakken tot 23.30 de avond ervoor 😉), een dag waarop datgene dat we, met aanpassingen, wilden wel lukt, de mensen van Lev Foodbar die ons laten voelen dat deze dag bijzonder is en o.a. mee denken in welke tafel het minste prikkels geeft.
Een avond vol overheerlijke gerechten, een waar feest van smaken maar bovenal een feest van liefdevolle herinneringen door het cadeau van José. Een doos vol 32 symbolische pakketjes die elk staan voor een herinnering uit één van de 32 jaren dat we samen zijn. Die avond maken we samen een reis door onze 32 jaar samen met mooie momenten, wonderbaarlijke momenten , verdrietige momenten, heftige momenten, pijnlijke momenten maar bovenal allemaal momenten die we samen hebben beleefd en we niet zonder elkaar beleefd zouden willen hebben. Die moker was even heel ver weg en het hart aan de herstelkant van de slinger van levende rouw raakte ons vol liefde…al denk ik dat die moker ook steeds zo pijnlijk is door liefde.
 

Het heeft mij geholpen om meer te weten over levende rouw (zie ook blog schuldgevoel). Daardoor weet ik dat het normaal is dat het ook na tientallen jaren nog zoveel pijn kan doen en voel ik me niet meer schuldig over dat ik het nog steeds niet kan 'accepteren'. De pijn is niet minder maar de last van het schuldgevoel komt er niet nog eens bovenop.

Meer informatie over levende rouw:

• Website hersenletsel-uitleg: https://www.hersenletsel-uitleg.nl/ermee-omgaan/omgaan-met-verdriet/rouw-bij-nah-levend-verlies
• Artikel  in  De wereld van morgen.be (2020) een interview met Manu Keirse over Levend verlies: een gesprek met Manu Keirse over chronische verdriet.  https://www.dewereldmorgen.be/community/leven-verlies-in-gesprek-met-manu-keirse-over-chronisch-verdriet/  
• Boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ (nieuwste editie) van Manu Keirse
• Boek ‘Goed leven met kwetsbaarheid en beperking’ van Manu Keirse en Dirk de Wachter
• Minigids rouw van Ellen van Live Love Lose https://www.livelovelose.nl/wp-content/uploads/2017/06/Minigids-rouw.pdf  

 

Hoe woorden als ‘loslaten’, ‘accepteren’ en ‘een plek geven’ in combinatie met levend verlies na NAH zorgden voor een schuldgevoel.
 
Zoals jullie in mijn laatste blog van 3 jaar geleden hebben kunnen lezen is het ondertussen 17 jaar geleden dat een ongeluk op het voetbalveld zorgde voor NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) en daarmee voor een breuk in onze levenslijn.
In al die jaren heb ik bovenstaande woorden vaak gehoord, uiteraard altijd goed bedoeld.
Door een aantal zaken die ik de laatste tijd hoorde, voelde en zag moet ik hier toch iets over kwijt.
Want hoe goed bedoeld die woorden ook zijn ze kunnen ook iets anders veroorzaken weet ik uit ervaring.
 
Zoals ik al zei kwamen wij die woorden regelmatig tegen nadat NAH in ons leven kwam, mensen uit onze omgeving die het hierover hadden, professionals die het noemden en in verhalen die we lazen.
Na al die jaren die wij nu met NAH leven vind ik het nog steeds af en toe ongelooflijk kloten (sorry voor het taalgebruik) dat wij ons hele leven moeten inrichten rondom het NAH.
Nog steeds doet het soms ongelooflijk veel pijn, het voelt alsof dat verlies en alles wat niet kan je af en toe met 2 vuisten in je gezicht stompt.
Een poos geleden ontstond bij mij hierdoor het gevoel dat ik iets fout deed, hoe kon het dat ik na al die jaren leven met NAH het nog steeds af en toe heel moeilijk vond, dat ik het nog steeds niet geaccepteerd had, niet had losgelaten en geen plek had gegeven?????
Dit zorgde bij mij voor een groot schuldgevoel, wat deed ik verkeerd?
 
Ik besloot om hulp te zoeken en ging naar een rouw en verliesbegeleider die ook ervaring heeft met NAH in de veronderstelling dat ik daar zou leren hoe ik het moest accepteren, loslaten en het een plek kon geven maar ik leerde er iets heel anders en veel belangrijkers!
Zij leerde mij dat het heel normaal is dat je bij levende rouw de ene keer het allemaal best goed aankan en de andere keer het verlies je weer heel hard raakt en het dan weer even heel veel pijn doet en moeilijk is. Het is een soort slinger die heen en weer beweegt tussen herstel en rouw en ze legde ook uit dat bij iedereen die slingerbeweging anders is. Zij normaliseerde wat ik voelde, dat nam mijn schuldgevoel langzaam weg en er ontstond ruimte om de rouw en pijn te mogen voelen.
Door al die jaren die pijn voor het grootste gedeelte weg te stoppen vind ik het nog steeds lastig om mijn pijn met anderen te delen en troost en steun te zoeken.
Voor mij is in eerste instantie de ruimte ontstaan om via tekenen en schilderen met mezelf aan de slag te gaan. En ik hoop dat ik zover kom dat ik op de momenten dat ik het moeilijk heb dat ook met mijn dierbaren kan delen en dat ik hun liefdevolle steun en troost kan toelaten.
 
De afgelopen tijd heb ik gelukkig gezien dat er steeds meer aandacht komt voor rouw en verlies bij NAH, maar ik heb ook andere dingen gezien. Op lezingen, congressen en presentaties hoor ik vaak succesverhalen, mensen die hun leven met NAH hebben geaccepteerd en hun nieuwe weg gevonden hebben in leven met NAH. Regelmatig wordt er dan ook gezegd dat ze door motivatie, gedrevenheid en hard werken hun leven na NAH weer succesvol vorm konden geven, en vaak is dit gerelateerd aan werk.
Uiteraard vind ik dat fantastisch voor die mensen maar ik mis te vaak de ruimte voor de mensen die het leven met NAH soms moeilijk blijven vinden. Vaak zijn dit mensen die ook gemotiveerd en gedreven zijn maar waarvoor het gewone dagelijkse leven met NAH al heel hard werken is, en als dat lukt met af en toe goede momenten waarop ze kunnen genieten is dat ook een succes.
En ook mis ik te vaak de aandacht voor de naasten van mensen met NAH die ook te maken krijgen met levende rouw nadat NAH in hun leven kwam.
Zoals ik nu weet is het een normaal proces dat je het leven met NAH de ene keer goed aankan en een poos later het weer heel moeilijk kan vinden en dat die slingerbeweging waarschijnlijk de rest van je leven blijft, dat hoort bij levende rouw.
Hopelijk komt er steeds meer kennis over en ruimte voor levende rouw zodat steeds minder mensen te maken krijgen met het schuldgevoel dat ik voelde.
 
 
 
Voor meer informatie over levende rouw lees dit artikel van Leonie Derksen, zij was ook degene die mij begeleiddel:https://www.hersenletsel-uitleg.nl/ermee-omgaan/rouw-bij-nah-levend-verlies
Haar eigen website is: www.parakalein.nl

Graag wil ik jullie iets vertellen over de plek waar we nu zijn… ons vakantie-thuis!!!

Dit is een plek waar we zo veel meer rust ervaren en we ons zo thuis voelen…
Hier is zoveel meer ruimte waardoor iedereen z’n gang kan gaan zonder dat een ander (en zeker ook José) daar last van heeft…
Er is genoeg ruimte om je eigen plekje te zoeken wanneer je even alleen wil zijn…
Bijna altijd kan José zonder na te denken, en zonder oordoppen in, buiten zijn…
We kunnen, zonder die oordoppen, dus ook gezellig kletsen…terwijl we buiten op de loungebank zitten in de avondzon, en genieten van de KiDS die aan het spelen zijn in de tuin, en van elkaar…

Hier kunnen we zoveel normaler functioneren…

Want natuurlijk houdt José zijn dagelijkse, noodzakelijke siësta en doen we in de vakantie geen/weinig drukke dingen…maar dat die dingen die voor de meeste gezinnen heel normaal zijn, zoals samen buiten zitten..hier voor ons ook ‘normaal’ kunnen zijn….is voor ons al zóóó bijzonder….
José, ik en ook onze KiDS genieten daar zo van…

Deze plek is het huis van lieve vrienden van ons, waar we nu voor het 2e jaar, wanneer zij op vakantie zijn, 3 weken mogen zijn…
Het is een fantastisch groot en vrijstaand huis, met een trampoline, een heerlijke tuin en een Pipowagen waar onze KiDS zich uren kunnen vermaken…
Het huis heeft allerlei heerlijke luxes, zoals een sauna, bubbelbad en stortdouche…
En natuurlijk genieten we van al die luxe….maar we genieten vooral van de rust hier…

Terwijl ik dit schrijf is het al weer de één na laatste dag dat we hier zijn…en zie ik er toch wel een beetje tegenop om weer terug te gaan…naar de drukte van ons huis…waar we samen zoveel meer tegen de beperkingen door José’s nah aanlopen….

Deze 3 weken hebben me weer aan het nadenken gezet over hoe we, zonder de postcodeloterij te winnen, toch naar een rustige omgeving zouden kunnen verhuizen…dat zou ons zoveel opleveren…en dan heb ik het over kwaliteit van (samen) léven…al klinkt dat vrij zwaar… (het is namelijk zeker niet zo dat we nu niet genieten van ons leven (samen))
Een oplossing heb ik niet, maar ik blijf dromen…ik ga denken in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden en wie weet…

Maar vooral ben ik nu, hier buiten op de loungebank zittend op onze één na laatste dag hier, zo dankbaar voor deze 3 weken…
Voor de fijne, bijzondere en gewone dingen die we hier ervaren hebben en die nu mooie herinneringen zijn….

Toen we hier aankwamen stond er een kaartje op tafel met ‘Welkom Thuis’, en lieverds dat is zo raak…we voelen ons hier zo welkom en zo thuis…!!!

Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe speciaal het voor ons is dat we 3 weken in jullie huis mogen zijn en dat jullie ons zo’n welkom gevoel geven….

Muchas Gracias Amigos

♥

    

TOGETHER at a – Bushwalla - concert!!!

This is gonna be a ‘Thank you’-blog for Bushwalla, André and Emile and his family.

Because Bushwalla can’t read any Duth (besides Gerrit Komrij ;)) I’m gonna write it in English this time.

(For everyone who read more off my blogs and already knows about José’s TBI, and how we live with that: you can skip this first piece of text)


(José made the picture that is why he isn't in it)

Where do I start, well first of all I have to explain that José has TBI (Traumatic Brain Injury) you can’t see it on his outside but it has a great impact on our lives.

In short what happened : Eleven years ago José had an accident while playing soccer, he fell with his head on the shoulder of a fellow player and had a skull fracture. It looked like he recovered quickly although he suffered of severe headaches 24/7, and had some other problems, after almost a year his problems got really worse, for example ; if he walked out of our street he didn’t know how to find his way home again...
After that it took us more then four years to find out that all his problems were related to the accident at the soccerfield and that he had TBI.

From there on we tried a lot (and I really do mean a lot) off things that could help coping with his TBI, we adjusted our live together to what worked for him ; and that meant that there was a lot that we couldn’t do anymore.
Finally in the end of 2011 we found our way to a rehabilitation centre that was specialized in TBI.
They did a neuropsychological test and we found out that there was more damage in his brain then we thought it was...

He started there with a rehabilitation program; wich included the ´activities weigher´. 
That means that we have to plan every half our of his day, and every activity costs some points and you can only use so much points on a day... 
It also meant that we had to adjust our lives even more, and in order for José to feel better it also meant that whe could do less together, because he is incentive hypersensitive and together means always more incentives. 
So even an hour together on the sofa in the evening wasn’t naturally….we even had to plan those kind of ‘normal’ things…

(I had to explain this story a little, because otherwise you cannot understand how special July 7th was for us J)

Then now Bushwalla:

Two years ago our friend André called and said he was going to a LRC (Living Room Concert) from Bushwalla; and that he thought that maybe José could join him. It wouldn’t be loud, not to many people an he would be there with him.
José decided to give it a try (I decided then to stay home with our, little, children so that he had more quiescence)
When he came home he was so happy and said that Bushwalla gave him such a positive vibe and that was noticeable for months…..

And then a few months ago came an e-mail from Emile that there was going to be another LRC on the 7th & 8th of july.

José almost immediatly said that he wanted to go there with me and our three KiDS...
After the pain and grief over all the things we can’t do together anymore, this sounded like the thing we could need….and something that could be possible…

So we decided to save some money and just try it….
We would plan the weeks before and after as quiescent as possible so we could do this TOGETHER!!!

And then it was the 7th of July …

At 19.00 hours we got in our car (José with his ear-plugs in so that he wouldn’t waist any points before arriving at Utrecht) and I drove to Utrecht.
Our KiDS were all excited and a little bit nervous about going to a concert and meeting the man who they heard singing on their CD so many times….

A little bit after 20.00 we arrived, and were welcomed by Emile who organizes these LRC’s. It was as little as José had told me, our children all happy because they had a front-row-seat (there where only 3 rows ;))
Then after a while Bushwalla came in the room and I saw the twinkling in the eyes of our children and José...I knew we were going to enjoy this....

And that we did...he played a lot of our favourite songs, he was funny, made us laugh (even our children who can’t speak so much english) and had a lot of interaction with his audience including us....
Our girls gave him our croceted (Bumble)Bee Love and we took a picture together...
Afterwards we spoke a little and he even remebered that he sang ’500 miles’ with Andre for José when he was going to walk his pelgrimage... (the video is still on our website)

This night was so special, it was a night full of music, positivity, laughter and TOGETHERNESS especially for José our KiDS (Kanoa, Dyaluna en Sueña) and me.

I can’t put in words what it meant for us to be there and enjoy this TOGETHER...

I wanna thank Bushwalla, André and Emile, with all my heart, for making, something that we thougt wasn’t possible anymore (going to a concert together), possible!!!

I’m sure we’ll meet again....who knows maybe next time in our LRC ;)

B♥

Begin dit jaar zijn we terecht gekomen bij Revalidatie Medisch Centrum Groot Klimmendaal in Doetinchem, en eindelijk hebben we het gevoel dat we op de goede plek zijn.
Een plek waar ze echt weten wat Niet Aaangeboren Hersenletsel (NAH) inhoudt en waar ze mee willen denken over wat we/ze 11 jaar na het ongeluk misschien nog kunnen bijdragen met revalidatie.

Om goed in kaart te krijgen waar José’s problemen precies zitten wordt er eerst een Neuro Psychologisch Onderzoek (NPO) afgenomen. De uitslag daarvan was heel duidelijk, er waren behoorlijk wat gebieden beschadigt.

José heeft hierover al geblogd, klik hier voor dat blog.

Na die uitslag wordt besloten dat José ergotherapie gaat krijgen, vooral om de energieverdeling te verbeteren en om (nog) beter te leren omgaan met de uitdagingen door zijn NAH.
Een van de eerste dingen waar hij (wij) mee aan de slag gaan is de activiteitenweger.

Voor iedereen die niet weet wat een activiteitenweger is; Dat is een lijst waarop je de hele dag, 
dus vanaf het moment dat je opstaat tot het moment dat je gaat slapen, per half uur moet bijhouden wat je doet en hoeveel energie dit kost en dit wordt dan vertaald in punten.

Hieronder een aantal voorbeelden van hoe de telling voor José is :
Licht = 1 punt (opstaan, was vouwen, ergens naartoe fietsen als het rustig is)
Gemiddeld = 2 punten (samen lunchen/eten, TV kijken, kinderen in dezelfde ruimte rustig spelend)
Zwaar = 3 punten (KiDS naar school brengen, visite, training geven, blog schrijven, druk spelende kinderen)
Ontspanning = -1 punt (lopen, rustig zitten, oordoppen in en niks)
Dit is zeer afhankelijk van een stille omgeving, en stil is voor José iets heel anders dan voor ons…bv bij mooi weer buiten zitten is niet ontspannend door het omgevingsgeluid in een woonwijk)

De 1e opdracht was dat José de activiteitenweger vier dagen moest invullen, hieruit bleek  dat hij, die vier ‘normale’ dagen op een gemiddelde kwam van 42 punten.
De bedoeling is dat we nu aan de hand van de activiteitenweger gaan plannen en dat we aan het eind van de dag proberen uit te komen op 34 punten………en dat is véél makkelijker gezegd dan gedaan!!!
Door mensen die al ervaring hebben met de activiteitenweger werden we gewaarschuwd dat het de eerste periode vooral heel frustrerend zou worden…maar dat het uiteindelijk echt iets oplevert…

Nu, na er een paar weken mee bezig te zijn, weet ik wat ze bedoelden met frustrerend, en dat is nog zacht uitgedrukt!!!

Het voelt vooral alsof er nog meer wordt afgepakt…
Weer moeten we nieuwe moeilijke keuzes maken……
In al die jaren hèbben we ons leven al zoveel aangepast en nog is het niet genoeg….

En wat het dit keer extra moeilijk maakt is dat je je er zo bewust van bent.
We denken al over alles wat we doen na, maar niet op deze manier, niet over elk half uur van je wakkere dag…

Dingen waar we tot nu toe vooral over nadachten waren dingen als ; wanneer we ergens naar toe willen: kan dat -  is dat niet te druk -  kunnen we weg als het toch te druk is - of als het voor José te druk is en hij dus weg moet en wij, KiDS en ik, willen toch blijven hoe kunnen we dat realiseren…en zo denk je altijd over alles na.
En dat is één van de dingen die ik  nu al zo moeilijk en vermoeidend vind.
Dat je nooit meer spontaan dingen kan doen, dat je altijd rekening houdt met, dat ik ook constant de omgeving aan het scannen ben of het er niet te druk, te lawaaierig, te prikkelvol is.
En daarbij probeer ik wat onze KiDS betreft zoveel mogelijk op mij te nemen zodat dat José zo min mogelijk belast.

Nu moeten we nadenken over elk half uur…elk half uur van je wakkere dag!!!

Het begint met een aantal dingen die op elke dag al standaard een aantal punten kosten, zoals opstaan en eten.
Dan zijn er op veel dagen dingen die al vast staan, zoals b.v de sporten van de kinderen, de woensdag waarop ik schilderlessen geef, de revalidatie, huishoudelijke taken…. en al die dingen kosten José punten…
Ook zijn er nog de dingen die elke week anders zijn maar waar je die week niet onderuit kan en/of wil; weeksluiting van een van de KiDS, tandartsafspraak,  gesprek op school over een van de KiDS omdat het niet zo lekker gaat, enz.
En dan zijn er nog de onverwachte dingen, ziekte, speelafspraakjes, mensen die je aanspreken, telefoontjes, enz..

En daartussen proberen we dan ook nog de dingen in te plannen die we leuk vinden….maar dat voelt nu nog als de sluitpost, als we aan het eind van de dag nog punten over hebben dan kan er misschien nog iets leuks in die dag.
En als ik je dan vertel dat het bijna niet lukt om binnen die 34 punten te blijven…

Ik heb vooral het gevoel dat we weer een stuk ‘samen’ moeten inleveren…en daarvan hebben we al zoveel ingeleverd…

Zoveel dingen die voor andere stellen en gezinnen vanzelfsprekend zijn, zijn dat voor ons al lang niet meer.
En ook al weet ik dat en leef ik daar al jaren mee, ook die dingen doen nog steeds pijn.
Nog steeds heb ik bij al die dingen waar José niet bij kan zijn (of blijven) altijd een randje van pijn…
Ik doe wel dingen, alleen of met de kinderen, waar José niet bij kan zijn…en ik geniet daar ook van…maar het is gewoon anders…en ik zal nooit helemaal accepteren dat ‘samen’ dan niet meer kan…dat randje pijn zal er mijn hele leven blijven zitten…dat heb ik geaccepteerd!

Maar nu moeten we nog meer inleveren…
En ben ik bang dat er straks bijna geen ‘samen’ meer is…

Nog meer keuzes maken betekent dat ik naar nog meer (‘zware 3-punt’) activiteiten alleen met de kinderen zal gaan of dat we nog korter kunnen blijven.
Daarbij moeten we meer ontspanning inbouwen in elke dag.
En dat is een moeilijke, want wat is voor José nou echt ontspannend?
In ieder geval is ‘samen’ sowieso al niet ontspannend…
Lopen in een rustige omgeving is ontspannend, en dan het liefst anderhalf uur of meer.
Maar behalve zo’n groot blok ontspanning moeten er in de dag ook meer kleine blokken ontspanning ingebouwd worden…
En aan het eind van een volle dag (en met 34 punten is een dag zo vol en dan hebben we nog niets bijzonders gedaan) is het ook het best om dan ontspanning te plannen, dus niet samen op de bank tv kijken maar stilte…in ieder geval voor José, dus of ik ben bij hem, en stil (en ik heb het liefst altijd geluid om me heen) of hij is alleen in stilte…

Ik zie ons ‘samen’ in gedachten en op de activiteitenweger minder en minder worden….

Behalve dat ik me zorgen maak om ons ‘samen’ maak ik me ook zorgen of ik al die dingen die we nu uit José’s programma schrappen wel kan opvangen…
Mijn opvangnet voelt al een tijdje tot het uiterste opgerekt…kan ik nog verder?
En zo niet, hoe moeten we dat dan oplossen…

Ik geloof nog steeds dat de activiteitenweger en de rest van de revalidatie ons uiteindelijk iets op zal leveren…dat het dit allemaal waard is…maar wat is het af en toe moeilijk en zwaar…

Gelukkig hebben we op twitter een aantal vrienden die ook met de activiteitenweger werken en/of ook mantelzorger zijn (geweest) waarbij ik af en toe mijn hart kan en mag luchten en die het als geen ander begrijpen!
Diezelfde mensen kunnen me vanuit hun ervaring ook moed inspreken en vertellen dat het uiteindelijk allemaal beter wordt…
Jullie weten zelf wel wie jullie zijn en bij deze bedankt voor jullie luisterende twitter-oren en tweepcare!!!


Mijn conclusie over de activiteitenweger in ons leven: 


Het is moeilijk en zwaar maar uiteindelijk gaan we er SAMEN beter uit komen !!!!!