Letting go is one way of saying I love you...and José is the love of my life... but it is so hard...even although it is only for 8 weeks... ♥
Deze tekst heb ik op mijn social media gezet omdat die op dit moment alles zegt....hieronder zal ik het toch nog wat uitgebreider verwoorden...
Op 20 april was de dag van vertrek, en de nacht ervoor heb ik bijna niet geslapen, ik dacht alleen maar nu kan ik hem nog aanraken, ruiken....bij hem zijn....!!!
Anders als je wakker ligt lijkt de nacht eeuwig te duren maar nu was het al veel te snel ochtend en dus het moment van afscheid...
Om 6 uur hebben we de kinderen wakker gemaakt zodat zij ook afscheid konden nemen en we samen papa konden uitzwaaien, en wat waren ze (en wij) verdrietig, we hebben met zijn 5en een flink potje zitten knuffelen en huilen en om 6.30 uur kwam Tito en moesten we echt afscheid nemen....wat een hartverscheurend moment, ik met mijn eigen emoties, daarnaast de kinderen die hardhuilend hun papa uitzwaaiden en dan José die huilend de straat uit reed...dan breekt gewoon echt je hart...
En toch zit er in al dat verdriet iets heel moois...namelijk ongelooflijk veel liefde voor elkaar...♥
Voordat José weg ging hadden de kinderen een map van José gekregen met daarin een brief en 20 enveloppen die ze open konden maken als ze het even moeilijk hadden, en dus werden er gelijk na vertrek 3 enveloppen open gemaakt...
De boodschappen van José (o.a. een ja- vrijbrief) maakten de KiDS gelijk weer aan het lachen....zelfs op afstand lukt dat José ;) . Ze zijn die ochtend lekker naar school gegaan en pakten gelukkig snel de gewone dingen weer op...
Kon ik dat ook maar zo makkelijk...die ochtend ben ik veel dingen gaan doen, de site bijwerken, de nieuwsbrief maken, strijken...afleiding om niet te zorgen dat ik constant aan het huilen was...
En dan al die lieve mensen die bij school vroegen hoe het met me ging..'.niet teveel zeggen dan gaat het goed' zei ik dan...een aantal lieverds wist dat het er even uit moest, bij mij, en vroeg door...waardoor ik even brak in het bijzijn van anderen, degenen die mij goed kennen weten dat ik dat moeilijk vind en dat het liefst doe als ik alleen ben zodat niemand ziet dat ik zwak ben...
maar ik kan het nu gewoon niet tegen houden....en ik weet ook dat dat niet goed is.....
Gelukkig leiden de KiDS mij de rest van de dag af, en we hebben afgesproken dat ze om de beurt bij mij in bed mogen slapen dus ik lig niet alleen...
s'Avonds alleen onder douche breek ik en laat ik mijn tranen de vrije loop.... daarna kruip ik in bed waar Kanoa al ligt te slapen en pak mijn kado van José...
Ook ik heb een doos van José gekregen met daarin 56 enveloppen dus 8 weken lang kan ik elke dag een envelop pakken en die lieve boodschappen die daarin zitten zijn nu mijn houvast...ik kijk er naaruit om elke avond een envelop open te maken...en dan is hij even weer heel dichtbij....♥
Deze tekst heb ik op mijn social media gezet omdat die op dit moment alles zegt....hieronder zal ik het toch nog wat uitgebreider verwoorden...
Op 20 april was de dag van vertrek, en de nacht ervoor heb ik bijna niet geslapen, ik dacht alleen maar nu kan ik hem nog aanraken, ruiken....bij hem zijn....!!!
Anders als je wakker ligt lijkt de nacht eeuwig te duren maar nu was het al veel te snel ochtend en dus het moment van afscheid...
Om 6 uur hebben we de kinderen wakker gemaakt zodat zij ook afscheid konden nemen en we samen papa konden uitzwaaien, en wat waren ze (en wij) verdrietig, we hebben met zijn 5en een flink potje zitten knuffelen en huilen en om 6.30 uur kwam Tito en moesten we echt afscheid nemen....wat een hartverscheurend moment, ik met mijn eigen emoties, daarnaast de kinderen die hardhuilend hun papa uitzwaaiden en dan José die huilend de straat uit reed...dan breekt gewoon echt je hart...
En toch zit er in al dat verdriet iets heel moois...namelijk ongelooflijk veel liefde voor elkaar...♥
Voordat José weg ging hadden de kinderen een map van José gekregen met daarin een brief en 20 enveloppen die ze open konden maken als ze het even moeilijk hadden, en dus werden er gelijk na vertrek 3 enveloppen open gemaakt...
De boodschappen van José (o.a. een ja- vrijbrief) maakten de KiDS gelijk weer aan het lachen....zelfs op afstand lukt dat José ;) . Ze zijn die ochtend lekker naar school gegaan en pakten gelukkig snel de gewone dingen weer op...
Kon ik dat ook maar zo makkelijk...die ochtend ben ik veel dingen gaan doen, de site bijwerken, de nieuwsbrief maken, strijken...afleiding om niet te zorgen dat ik constant aan het huilen was...
En dan al die lieve mensen die bij school vroegen hoe het met me ging..'.niet teveel zeggen dan gaat het goed' zei ik dan...een aantal lieverds wist dat het er even uit moest, bij mij, en vroeg door...waardoor ik even brak in het bijzijn van anderen, degenen die mij goed kennen weten dat ik dat moeilijk vind en dat het liefst doe als ik alleen ben zodat niemand ziet dat ik zwak ben...
maar ik kan het nu gewoon niet tegen houden....en ik weet ook dat dat niet goed is.....
Gelukkig leiden de KiDS mij de rest van de dag af, en we hebben afgesproken dat ze om de beurt bij mij in bed mogen slapen dus ik lig niet alleen...
s'Avonds alleen onder douche breek ik en laat ik mijn tranen de vrije loop.... daarna kruip ik in bed waar Kanoa al ligt te slapen en pak mijn kado van José...
Ook ik heb een doos van José gekregen met daarin 56 enveloppen dus 8 weken lang kan ik elke dag een envelop pakken en die lieve boodschappen die daarin zitten zijn nu mijn houvast...ik kijk er naaruit om elke avond een envelop open te maken...en dan is hij even weer heel dichtbij....♥
RSS-feed
