Een paar weken geleden was het zover…
Kanoa’s definitieve afscheid van basisschool Dichterbij…en zoals gebruikelijk gebeurde dat met een feestelijke slotavond, inclusief musical.
Zo’n afscheid van de basisschool dat is toch echt een mijlpaal in het leven van je kind…en natuurlijk wilden we daar graag samen naar toe…
Kanoa was er maar druk mee, elke dag werd er op zijn elektrische gitaar geoefend op het intro van “Nothing Else Matters” van Metallica dat hij live zou spelen tijdens de musical.
Ook wij waren al druk met bedenken hoe we er voor konden zorgen dat José het zolang mogelijk vol zou kunnen houden…
Dat betekende zoveel mogelijk rust in de dagen ervoor, van te voren al beginnen met pijnstilling en ook rust plannen voor de dagen erna…
De bewuste maandagavond liepen we samen hand in hand naar school, en wat voelde dat fijn…samen!
Buiten lagen rode lopers klaar voor de hoofdrolspelers van die avond; de kinderen van groep 8A.
Al snel merkte ik dat ik erg bezig was met al het ‘lawaai’ of liever gezegd prikkels die op José afkwamen en hoe we dat ter plekke nog zoveel mogelijk konden vermijden en het daardoor moeilijker was om te genieten.
José zei dat ik wel gewoon bij de andere ouders kon gaan zitten en dat hij wel een wat rustiger plekje zou opzoeken maar dat wilde ik natuurlijk niet…ik wilde hier sámen zijn…
Dus gingen we samen achterin op de tafels zitten zodat we zoveel mogelijk achter het geluid van de boxen zaten…bijkomend voordeel was dat we zo mooi over alle ouders heen konden kijken en het eigenlijk wel goed konden zien.
José had de oordoppen in de aanslag zodat hij die bij elk liedje en teveel geluid in kon doen om die prikkels wat te dempen.
De avond begon met de musical en wat hebben we genoten van onze zoon in de rol van boze buurman Derks, hij speelde die met verve en ondanks dat door de zenuwen een beetje van zijn prachtige gitaarspel verloren ging genoot ik vol trots, met tranen in mijn ogen en
SAMEN met José!!!
En dat was echt bijzonder….
Na de musical was er een pauze waarna het programma zou worden vervolgd…
Ik zag al aan José dat hij al ver over zijn grenzen was en veel pijn had en dus zou hij naar huis gaan…het was tenslotte al fantastisch dat hij er de hele musical bij was geweest.
Net toen hij weg wilde lopen kwam Wil, de directeur, naar ons toe, hij gaf aan dat er na de pauze door de leerkracht nog wat verteld zou worden over ieder kind en wilde wel even vragen of de leerkracht Kanoa aan het begin kon doen zodat José daar ook nog even bij kon zijn, tja... José besloot dan maar even in de rust een rondje te gaan lopen en we spraken af dat ik hem een berichtje zou sturen wanneer het weer begon zodat hij zo min mogelijk tussen de pratende ouders (voor hem héél veel kris kras prikkels) hoefde te zijn…
Zo gezegd zo gedaan…toen hij weer terug kwam van het wandelingetje zag ik dat het nog steeds erg slecht met hem ging maar toch wilde hij hier nog even bij zijn…
Helaas was er niet verteld dat Kanoa’s leerkracht als verrassing eerst ook nog even een rap deed voor de kinderen van zijn klas.
Begrijp me niet verkeerd, die rap was echt fantastisch en ontzettend leuk uitgevoerd maar voor José betekende dit nog meer prikkels…
Met Kanoa tussen ons in kwam als eerste meester Michel’s verhaaltje over Kanoa, waarin hij onder andere aangaf dat Kanoa altijd zichzelf was, veel lef had getoond op het podium en vaak op een bijzondere manier over dingen nadacht…
Waarin ook wij Kanoa absoluut herkenden en we daar natuurlijk weer als trotse ouders zaten…
Maar tegelijkertijd zag ik José met zijn lichaam krampen van de pijn en wist ik dat hij nu wel heel erg ver over zijn grenzen heen was gegaan…
Kanoa kreeg uit handen van zijn meester als 1e het getuigschrift van de basisschool en een aantal cadeautjes en kwam daarna trots weer naar ons toe lopen.
Uiteraard knuffelden en feliciteerden we hem en gelijk daarna nam José afscheid om zo snel mogelijk naar huis en naar bed te gaan…
En ik zat in tweestrijd, José was er zo slecht aan toe dat ik eigenlijk het liefst even met hem mee wilde zodat ik kon zorgen dat hij zo snel en zo rustig mogelijk naar bed kon gaan (thuis waren onze twee meiden nog en de oppas) maar ik wilde ook bij Kanoa blijven, ik wilde dat, en vond ook dat Kanoa daar niet alleen zou mogen zitten…
Gelukkig zag ik dat Wil met José mee liep de gang in en dus bleef ik iets rustiger bij Kanoa…
Al snel kwam er een whatsappje dat hij in bed lag met een ‘coma-tablet’ en kon ik iets rustiger genieten van de rest van de avond…en van het feit dat we samen waren geweest op deze avond…
Genieten van Kanoa die genoot van zijn afscheid van de basisschool en ook al vol verwachting was van alles wat gaat komen…genieten van één van onze heerlijke kinderen die nu alweer 12 is en ook op die avond zo heerlijk zichzelf bleef…
Toch merkte ik ook dat het op zo’n bijzondere avond moeilijk is om ‘los te laten’ en dat ik ook veel bezig ben met José en alles om zijn prikkelovergevoeligheid heen.
En nog moeilijker en zelfs pijnlijk wat het om te zien wat het José daarna kostte…op dinsdag lag hij de hele dag in bed, op woensdag kwam hij er wat meer uit maar had hij nog heel veel pijn, op donderdag begon de pijn wat weg te zakken en op vrijdag begon het ‘langzaam de energie weer opbouwen’…wat nog zeker een week zou duren…
We wisten van te voren dat dit de gevolgen zouden zijn en je zou kunnen zeggen dat we voor die gevolgen kozen door wel samen naar die slotavond te gaan…maar toch breekt het (elke keer weer) mijn hart om die gevolgen te zien….
En ook denk ik dan (en José ook) aan dingen die nog gaan komen en waar het ook heel moeilijk of misschien zelfs onmogelijk zal zijn voor José om bij te zijn…zoals de bruiloft van onze kinderen…en ook dat is moeilijk en we blijven daar dan maar niet te lang bij stil staan…
Toch ‘moeten’ we waarschijnlijk wel langer bij dit soort dingen stil staan, José heeft een depressie ontwikkelt waar hij nu weer langzaam uitkrabbelt en zijn psychologe en later ook de psychologe van de ambulante begeleiding, gaf aan dat, om echt verder te kunnen, het nodig is om eerst te rouwen over alles wat je verloren hebt en wat niet/nooit meer kan… Ook dat is lastig want soms rouw je ook over dingen die je nooit hebt gehad/gedaan maar die ook nooit meer zullen kunnen…hierover in een later blog meer…ik wil sowieso weer wat vaker bloggen want er zijn een aantal onderwerpen die al een poosje ‘op de plank liggen’.
Tot slot:
Aan de slotavond van Kanoa hebben we SAMEN mooie herinneringen die niemand ons meer afneemt
We beseffen ook héél goed dat we gelukkig zijn dat we nog SAMEN (kunnen) zijn…
En dat onze liefde altijd bij ons is…
♫ So close no matter how far… ♫
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Kanoa’s definitieve afscheid van basisschool Dichterbij…en zoals gebruikelijk gebeurde dat met een feestelijke slotavond, inclusief musical.
Zo’n afscheid van de basisschool dat is toch echt een mijlpaal in het leven van je kind…en natuurlijk wilden we daar graag samen naar toe…
Kanoa was er maar druk mee, elke dag werd er op zijn elektrische gitaar geoefend op het intro van “Nothing Else Matters” van Metallica dat hij live zou spelen tijdens de musical.
Ook wij waren al druk met bedenken hoe we er voor konden zorgen dat José het zolang mogelijk vol zou kunnen houden…
Dat betekende zoveel mogelijk rust in de dagen ervoor, van te voren al beginnen met pijnstilling en ook rust plannen voor de dagen erna…
De bewuste maandagavond liepen we samen hand in hand naar school, en wat voelde dat fijn…samen!
Buiten lagen rode lopers klaar voor de hoofdrolspelers van die avond; de kinderen van groep 8A.
Al snel merkte ik dat ik erg bezig was met al het ‘lawaai’ of liever gezegd prikkels die op José afkwamen en hoe we dat ter plekke nog zoveel mogelijk konden vermijden en het daardoor moeilijker was om te genieten.
José zei dat ik wel gewoon bij de andere ouders kon gaan zitten en dat hij wel een wat rustiger plekje zou opzoeken maar dat wilde ik natuurlijk niet…ik wilde hier sámen zijn…
Dus gingen we samen achterin op de tafels zitten zodat we zoveel mogelijk achter het geluid van de boxen zaten…bijkomend voordeel was dat we zo mooi over alle ouders heen konden kijken en het eigenlijk wel goed konden zien.
José had de oordoppen in de aanslag zodat hij die bij elk liedje en teveel geluid in kon doen om die prikkels wat te dempen.
De avond begon met de musical en wat hebben we genoten van onze zoon in de rol van boze buurman Derks, hij speelde die met verve en ondanks dat door de zenuwen een beetje van zijn prachtige gitaarspel verloren ging genoot ik vol trots, met tranen in mijn ogen en
SAMEN met José!!!
En dat was echt bijzonder….
Na de musical was er een pauze waarna het programma zou worden vervolgd…
Ik zag al aan José dat hij al ver over zijn grenzen was en veel pijn had en dus zou hij naar huis gaan…het was tenslotte al fantastisch dat hij er de hele musical bij was geweest.
Net toen hij weg wilde lopen kwam Wil, de directeur, naar ons toe, hij gaf aan dat er na de pauze door de leerkracht nog wat verteld zou worden over ieder kind en wilde wel even vragen of de leerkracht Kanoa aan het begin kon doen zodat José daar ook nog even bij kon zijn, tja... José besloot dan maar even in de rust een rondje te gaan lopen en we spraken af dat ik hem een berichtje zou sturen wanneer het weer begon zodat hij zo min mogelijk tussen de pratende ouders (voor hem héél veel kris kras prikkels) hoefde te zijn…
Zo gezegd zo gedaan…toen hij weer terug kwam van het wandelingetje zag ik dat het nog steeds erg slecht met hem ging maar toch wilde hij hier nog even bij zijn…
Helaas was er niet verteld dat Kanoa’s leerkracht als verrassing eerst ook nog even een rap deed voor de kinderen van zijn klas.
Begrijp me niet verkeerd, die rap was echt fantastisch en ontzettend leuk uitgevoerd maar voor José betekende dit nog meer prikkels…
Met Kanoa tussen ons in kwam als eerste meester Michel’s verhaaltje over Kanoa, waarin hij onder andere aangaf dat Kanoa altijd zichzelf was, veel lef had getoond op het podium en vaak op een bijzondere manier over dingen nadacht…
Waarin ook wij Kanoa absoluut herkenden en we daar natuurlijk weer als trotse ouders zaten…
Maar tegelijkertijd zag ik José met zijn lichaam krampen van de pijn en wist ik dat hij nu wel heel erg ver over zijn grenzen heen was gegaan…
Kanoa kreeg uit handen van zijn meester als 1e het getuigschrift van de basisschool en een aantal cadeautjes en kwam daarna trots weer naar ons toe lopen.
Uiteraard knuffelden en feliciteerden we hem en gelijk daarna nam José afscheid om zo snel mogelijk naar huis en naar bed te gaan…
En ik zat in tweestrijd, José was er zo slecht aan toe dat ik eigenlijk het liefst even met hem mee wilde zodat ik kon zorgen dat hij zo snel en zo rustig mogelijk naar bed kon gaan (thuis waren onze twee meiden nog en de oppas) maar ik wilde ook bij Kanoa blijven, ik wilde dat, en vond ook dat Kanoa daar niet alleen zou mogen zitten…
Gelukkig zag ik dat Wil met José mee liep de gang in en dus bleef ik iets rustiger bij Kanoa…
Al snel kwam er een whatsappje dat hij in bed lag met een ‘coma-tablet’ en kon ik iets rustiger genieten van de rest van de avond…en van het feit dat we samen waren geweest op deze avond…
Genieten van Kanoa die genoot van zijn afscheid van de basisschool en ook al vol verwachting was van alles wat gaat komen…genieten van één van onze heerlijke kinderen die nu alweer 12 is en ook op die avond zo heerlijk zichzelf bleef…
Toch merkte ik ook dat het op zo’n bijzondere avond moeilijk is om ‘los te laten’ en dat ik ook veel bezig ben met José en alles om zijn prikkelovergevoeligheid heen.
En nog moeilijker en zelfs pijnlijk wat het om te zien wat het José daarna kostte…op dinsdag lag hij de hele dag in bed, op woensdag kwam hij er wat meer uit maar had hij nog heel veel pijn, op donderdag begon de pijn wat weg te zakken en op vrijdag begon het ‘langzaam de energie weer opbouwen’…wat nog zeker een week zou duren…
We wisten van te voren dat dit de gevolgen zouden zijn en je zou kunnen zeggen dat we voor die gevolgen kozen door wel samen naar die slotavond te gaan…maar toch breekt het (elke keer weer) mijn hart om die gevolgen te zien….
En ook denk ik dan (en José ook) aan dingen die nog gaan komen en waar het ook heel moeilijk of misschien zelfs onmogelijk zal zijn voor José om bij te zijn…zoals de bruiloft van onze kinderen…en ook dat is moeilijk en we blijven daar dan maar niet te lang bij stil staan…
Toch ‘moeten’ we waarschijnlijk wel langer bij dit soort dingen stil staan, José heeft een depressie ontwikkelt waar hij nu weer langzaam uitkrabbelt en zijn psychologe en later ook de psychologe van de ambulante begeleiding, gaf aan dat, om echt verder te kunnen, het nodig is om eerst te rouwen over alles wat je verloren hebt en wat niet/nooit meer kan… Ook dat is lastig want soms rouw je ook over dingen die je nooit hebt gehad/gedaan maar die ook nooit meer zullen kunnen…hierover in een later blog meer…ik wil sowieso weer wat vaker bloggen want er zijn een aantal onderwerpen die al een poosje ‘op de plank liggen’.
Tot slot:
Aan de slotavond van Kanoa hebben we SAMEN mooie herinneringen die niemand ons meer afneemt
We beseffen ook héél goed dat we gelukkig zijn dat we nog SAMEN (kunnen) zijn…
En dat onze liefde altijd bij ons is…
♫ So close no matter how far… ♫
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
RSS-feed
