Op 20 April is José vertrokken voor zijn CamiNAHr en moet ik hem loslaten…
Gelukkig brengt Juan hem weg en weet ik dus dat er iemand bij hem is totdat hij in zijn startplaats aankomt…dus dat is een beetje zorg minder.
Op 21 april vertrekt Juan weer richting Nederland en gaat het avontuur voor José echt beginnen…ik merk dat ik me vanaf dat moment druk maak over hoe het met hem gaat….en of hij wel zorgt dat hij zijn hoofd ‘op orde heeft’ voordat hij de 1e etappe, één van de zwaarste, gaat lopen…
Gelukkig hebben we af en toe contact en hij vertelt dat hij nog een nacht in dezelfde herberg blijft en daar een stuk gaat lopen om te kijken hoe het met zijn benen en zijn hoofd gaat…gelukkig, ik voel me weer wat rustiger.
Op vrijdag gaat hij van Saint Jean Pied de Port naar Roncesvalles lopen…de zware 1e etappe…bij de zwemles zit ik nog even met Sueña in haar ‘kaartenboekje van camiNAHr’ te kijken…en ik twijfel…:
José zei dat hij gisteren ruim 9 kilometer van de route had gelopen tot…? Had hij nou Unto gezegd…dat is maar 5 kilometer, wat als hij zich vergist…dan komt hij misschien te laat aan in Roncesvalles en daar zitten geen andere stopplaatsen tussen…
Ik moet hem loslaten…maar wat als hij zich echt vergist heeft…toch maar niet sms-en want hij moet en wil het zelf doen daar…ik word onrustig en na een poos piekeren kan ik het niet laten en stuur toch een smsje…
Ik krijg gelijk een geruststellend smsje terug hij had geen Hunto gezegd maar l’Orrison klinkt zelfs niet een beetje hetzelfde…
Een andere nacht gaat hij slapen in een klooster met één slaapzaal waar 120 mensen slapen…mijn hoofd begint weer: is dat niet veel te druk…en wat als het te druk is, hoe kan hij dan rust vinden…ik kan hier niets doen behalve hopen dat het goed komt… dat komt het zeker zie José’s blog “Zeeuwse Buschauffeur”.
Zo zijn er telkens dingen die ik moet loslaten…en vertrouwen maar dat is moeilijker dan ik had gehoopt…
En dan na een paar dagen en elke dag even contact, heb ik het gevoel dat hij het daar wel red en dat het allemaal wel goed komt met José en zijn camiNAHr...en dan gebeurt er iets met mij…
Ik word onzeker en weet het allemaal niet meer…hij maakt daar van alles mee en vindt daar hopelijk wat hij zoekt…rust in zijn hoofd… en dat wil ik ook écht voor hem….
Maar wat als hij straks niet meer kan wennen hier…geen drukte meer wil…daar iets vind waar hij genoeg aan heeft…mij niet meer wil…
Ik raak in mijn hoofd gevangen in deze gedachten en ze laten mij niet los :
Wat hij daar ervaart kan ik hem nooit geven, wat kan ik hem eigenlijk wel geven...ik ben straks vast niet meer goed genoeg voor hem, ben niet wat hij wil...wat kan ik nou eigenlijk wel goed….wat maakt mij nou bijzonder…wat ziet hij eigenlijk in mij…
Dingen die ik lees in José’s blogs, mails en smsjes maken me nu aan het twijfelen…
En al weet ik dat ik niet meer helder denk, ik kan het niet stoppen…
Zodadelijk hebben we afgesproken om te skypen… ga ik me dan goed houden of ga ik hem ermee belasten…ik besluit om dit nog even niet met hem te delen zodat ik het misschien eerst even voor mijzelf weer op een rijtje kan krijgen…
We skypen en hebben het vooral over hoe de wandeling van vandaag was, wat de KiDS hebben gedaan…en als we willen ophangen gebeurt er iets, ik weet niet eens meer precies wat…
Maar in één keer komt het eruit…mijn twijfels, mijn verdriet en uiteindelijk vooral ook mijn angst…
José snapt het niet, ik was er toch altijd van overtuigd dat wij geboren zijn voor elkaar, tweelingzielen zijn…waarom twijfel ik nu, wat doet hij niet goed…en hij zegt na een poosje zelfs dat hij naar huis wil komen….
NEE…dat is niet wat ik wil…ik wil dit met hem, de persoon die ik het meest lief heb en vertrouw kunnen delen en dan wil ik niet horen dat hij stopt, ik wil dit kunnen vertellen zonder dat daar verder consequenties voor zijn reis aan hangen…eigenlijk wilde ik hem er in eerste instantie helemaal niet mee belasten, maar dat voelt niet goed…dan ontstaat er behalve de fysieke afstand ook een gevoelsafstand…
Dit kan ik hem gelukkig duidelijk maken en ik beloof hem dat ik het zal zeggen als het echt niet meer gaat, en hij belooft te luisteren zonder daar verder consequenties aan te verbinden voor zijn reis…
Tijdens het emotionele, moeilijke en mooie gesprek dat volgt laat ik heel veel van mijzelf, mijn onzekerheid en mijn angst zien, mijn angst om alles en dan dus ook mezelf kwijt te raken … José luistert rustig en zegt precies die dingen die me nog een stukje verder duwen…
Ik besef al snel dat het mijn proces is, mijn hele leven loop ik er al tegenaan dat ik mezelf niet goed genoeg vind, met als gevolg dat ik overal buiten mezelf bevestiging zoek van mijn waarde…en nu ben ik ‘alleen’ zoals ik nog nooit ben geweest…en dat doet iets met mij…deze ‘worsteling’ heb ik nodig om iets te leren…
Ik moet in mezelf gaan geloven en geloven dat ik waardevol ben zoals ik ben…en deze moeilijke en uiteindelijk mooie dag op ‘mijn reis alleen’ is weer een stap op weg daar naar toe…
Strength and growth come only through continuous effort and struggle...
Gelukkig brengt Juan hem weg en weet ik dus dat er iemand bij hem is totdat hij in zijn startplaats aankomt…dus dat is een beetje zorg minder.
Op 21 april vertrekt Juan weer richting Nederland en gaat het avontuur voor José echt beginnen…ik merk dat ik me vanaf dat moment druk maak over hoe het met hem gaat….en of hij wel zorgt dat hij zijn hoofd ‘op orde heeft’ voordat hij de 1e etappe, één van de zwaarste, gaat lopen…
Gelukkig hebben we af en toe contact en hij vertelt dat hij nog een nacht in dezelfde herberg blijft en daar een stuk gaat lopen om te kijken hoe het met zijn benen en zijn hoofd gaat…gelukkig, ik voel me weer wat rustiger.
Op vrijdag gaat hij van Saint Jean Pied de Port naar Roncesvalles lopen…de zware 1e etappe…bij de zwemles zit ik nog even met Sueña in haar ‘kaartenboekje van camiNAHr’ te kijken…en ik twijfel…:
José zei dat hij gisteren ruim 9 kilometer van de route had gelopen tot…? Had hij nou Unto gezegd…dat is maar 5 kilometer, wat als hij zich vergist…dan komt hij misschien te laat aan in Roncesvalles en daar zitten geen andere stopplaatsen tussen…
Ik moet hem loslaten…maar wat als hij zich echt vergist heeft…toch maar niet sms-en want hij moet en wil het zelf doen daar…ik word onrustig en na een poos piekeren kan ik het niet laten en stuur toch een smsje…
Ik krijg gelijk een geruststellend smsje terug hij had geen Hunto gezegd maar l’Orrison klinkt zelfs niet een beetje hetzelfde…
Een andere nacht gaat hij slapen in een klooster met één slaapzaal waar 120 mensen slapen…mijn hoofd begint weer: is dat niet veel te druk…en wat als het te druk is, hoe kan hij dan rust vinden…ik kan hier niets doen behalve hopen dat het goed komt… dat komt het zeker zie José’s blog “Zeeuwse Buschauffeur”.
Zo zijn er telkens dingen die ik moet loslaten…en vertrouwen maar dat is moeilijker dan ik had gehoopt…
En dan na een paar dagen en elke dag even contact, heb ik het gevoel dat hij het daar wel red en dat het allemaal wel goed komt met José en zijn camiNAHr...en dan gebeurt er iets met mij…
Ik word onzeker en weet het allemaal niet meer…hij maakt daar van alles mee en vindt daar hopelijk wat hij zoekt…rust in zijn hoofd… en dat wil ik ook écht voor hem….
Maar wat als hij straks niet meer kan wennen hier…geen drukte meer wil…daar iets vind waar hij genoeg aan heeft…mij niet meer wil…
Ik raak in mijn hoofd gevangen in deze gedachten en ze laten mij niet los :
Wat hij daar ervaart kan ik hem nooit geven, wat kan ik hem eigenlijk wel geven...ik ben straks vast niet meer goed genoeg voor hem, ben niet wat hij wil...wat kan ik nou eigenlijk wel goed….wat maakt mij nou bijzonder…wat ziet hij eigenlijk in mij…
Dingen die ik lees in José’s blogs, mails en smsjes maken me nu aan het twijfelen…
En al weet ik dat ik niet meer helder denk, ik kan het niet stoppen…
Zodadelijk hebben we afgesproken om te skypen… ga ik me dan goed houden of ga ik hem ermee belasten…ik besluit om dit nog even niet met hem te delen zodat ik het misschien eerst even voor mijzelf weer op een rijtje kan krijgen…
We skypen en hebben het vooral over hoe de wandeling van vandaag was, wat de KiDS hebben gedaan…en als we willen ophangen gebeurt er iets, ik weet niet eens meer precies wat…
Maar in één keer komt het eruit…mijn twijfels, mijn verdriet en uiteindelijk vooral ook mijn angst…
José snapt het niet, ik was er toch altijd van overtuigd dat wij geboren zijn voor elkaar, tweelingzielen zijn…waarom twijfel ik nu, wat doet hij niet goed…en hij zegt na een poosje zelfs dat hij naar huis wil komen….
NEE…dat is niet wat ik wil…ik wil dit met hem, de persoon die ik het meest lief heb en vertrouw kunnen delen en dan wil ik niet horen dat hij stopt, ik wil dit kunnen vertellen zonder dat daar verder consequenties voor zijn reis aan hangen…eigenlijk wilde ik hem er in eerste instantie helemaal niet mee belasten, maar dat voelt niet goed…dan ontstaat er behalve de fysieke afstand ook een gevoelsafstand…
Dit kan ik hem gelukkig duidelijk maken en ik beloof hem dat ik het zal zeggen als het echt niet meer gaat, en hij belooft te luisteren zonder daar verder consequenties aan te verbinden voor zijn reis…
Tijdens het emotionele, moeilijke en mooie gesprek dat volgt laat ik heel veel van mijzelf, mijn onzekerheid en mijn angst zien, mijn angst om alles en dan dus ook mezelf kwijt te raken … José luistert rustig en zegt precies die dingen die me nog een stukje verder duwen…
Ik besef al snel dat het mijn proces is, mijn hele leven loop ik er al tegenaan dat ik mezelf niet goed genoeg vind, met als gevolg dat ik overal buiten mezelf bevestiging zoek van mijn waarde…en nu ben ik ‘alleen’ zoals ik nog nooit ben geweest…en dat doet iets met mij…deze ‘worsteling’ heb ik nodig om iets te leren…
Ik moet in mezelf gaan geloven en geloven dat ik waardevol ben zoals ik ben…en deze moeilijke en uiteindelijk mooie dag op ‘mijn reis alleen’ is weer een stap op weg daar naar toe…
Strength and growth come only through continuous effort and struggle...
RSS-feed
