Het grote vertrek komt steeds dichterbij…
José krijgt er steeds meer zin in en tegelijkertijd merk ik dat ik het steeds spannender ga vinden…
Want niet alleen zijn vertrek komt steeds dichterbij maar ook het moeten loslaten…\
En natuurlijk gun ik het hem, sterker nog ik ben ongelooflijk trots op hem en wat hij gaat doen…en weet dat het voor ons hele gezin goed zal zijn!!!
Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet ook moeilijk vind.
Het is voor mij moeilijk om hem ‘los te laten’, want ik hou zoveel van hem dat ik hem het liefst bij me heb…en tegelijkertijd gun ik juist hem, de man die ik zo lief heb, het zo om dit te gaan doen….
Dan is er natuurlijk ook nog de zorg door zijn Niet Aangeboren Hersenletsel, want het is niet niets wat hij gaat doen, en als je dan weet dat hij door zijn NAH o.a. zichzelf nog weleens overschat, slechter is in zelfreflectie, dingen vergeet en de mate van belasting voor hem onderschat, en ik hem daar normaal bij help,….snap je misschien iets van mijn zorg…
Natuurlijk denk ik dat hij het kan, anders zou ik er niet positief tegenover staan, maar ik heb ook mijn zorgen…
En dan is er naast die zorgen voor hem ook nog een stukje angst of ik het hier allemaal wel ‘alleen’ kan…natuurlijk zijn er heel veel lieve mensen die me willen helpen en waar ik naartoe kan voor een luisterend oor of een knuffel….
Maar die andere helft van ‘ONS’ is niet bij me en dat is na 21 jaar samen alsof er een stuk van mij weg gaat…
En ik weet dat je in veel bladen leest dat je eerst zelf iemand moet zijn voor je je kan geven in een relatie etc., etc..
Maar volgens mij is het juist heel bijzonder als je in een relatie die andere helft van ‘ONS’ vindt…dat is een mooi, warm en compleet gevoel, en binnen een echte ‘ONS’ is er genoeg ruimte voor een mij…
Hoe dan ook zullen die laatste dagen samen een beetje dubbel zijn, genieten van het bij elkaar zijn en tegelijkertijd toch ook een beetje met angst kijken naar het afscheid…….maar wie ons kent zal weten dat we vooral van elkaar gaan genieten die laatste dagen…♥
José krijgt er steeds meer zin in en tegelijkertijd merk ik dat ik het steeds spannender ga vinden…
Want niet alleen zijn vertrek komt steeds dichterbij maar ook het moeten loslaten…\
En natuurlijk gun ik het hem, sterker nog ik ben ongelooflijk trots op hem en wat hij gaat doen…en weet dat het voor ons hele gezin goed zal zijn!!!
Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet ook moeilijk vind.
Het is voor mij moeilijk om hem ‘los te laten’, want ik hou zoveel van hem dat ik hem het liefst bij me heb…en tegelijkertijd gun ik juist hem, de man die ik zo lief heb, het zo om dit te gaan doen….
Dan is er natuurlijk ook nog de zorg door zijn Niet Aangeboren Hersenletsel, want het is niet niets wat hij gaat doen, en als je dan weet dat hij door zijn NAH o.a. zichzelf nog weleens overschat, slechter is in zelfreflectie, dingen vergeet en de mate van belasting voor hem onderschat, en ik hem daar normaal bij help,….snap je misschien iets van mijn zorg…
Natuurlijk denk ik dat hij het kan, anders zou ik er niet positief tegenover staan, maar ik heb ook mijn zorgen…
En dan is er naast die zorgen voor hem ook nog een stukje angst of ik het hier allemaal wel ‘alleen’ kan…natuurlijk zijn er heel veel lieve mensen die me willen helpen en waar ik naartoe kan voor een luisterend oor of een knuffel….
Maar die andere helft van ‘ONS’ is niet bij me en dat is na 21 jaar samen alsof er een stuk van mij weg gaat…
En ik weet dat je in veel bladen leest dat je eerst zelf iemand moet zijn voor je je kan geven in een relatie etc., etc..
Maar volgens mij is het juist heel bijzonder als je in een relatie die andere helft van ‘ONS’ vindt…dat is een mooi, warm en compleet gevoel, en binnen een echte ‘ONS’ is er genoeg ruimte voor een mij…
Hoe dan ook zullen die laatste dagen samen een beetje dubbel zijn, genieten van het bij elkaar zijn en tegelijkertijd toch ook een beetje met angst kijken naar het afscheid…….maar wie ons kent zal weten dat we vooral van elkaar gaan genieten die laatste dagen…♥
RSS-feed
