Oudejaarsdag 2011….
Hier zit ik dan in mijn eentje op de bank.
Alle voorbereidingen voor de hapjes voor vanavond zijn klaar.
Onze KiDS liggen even in bed voor een siësta zodat ze er vanavond bij kunnen zijn.
En José heb ik‘het bos ingestuurd’…ik zag aan hem dat hij last heeft van alle drukte en het vuurwerk buiten…dus ik hoop dat er in het bos geen vuurwerk is maar heel veel rust…
Mijn momentje van rust wil ik gebruiken om een laatste blog van 2011, voor ons een erg bewogen jaar, te schrijven…
Een jaar waarin‘CamiNAHr’ werkelijkheid werd dankzij heel veel lieve mensen die José (en ons gezin) steunden...
Die steun was voor ons echt overweldigend en als ik daar aan terug denk wordt ik nog steeds warm van binnen,
door al jullie reacties, hulp en gewoon doordat jullie er allemaal, op jullie eigen manier, voor ons waren!!!
Door dit soort dingen blijf je in mensen en liefde geloven…
In onze vorige blogs hebben jullie al veel kunnen lezen over hoe die pelgrimstocht voor ons was…
Het was een achtbaan van emoties…zowel voor José als voor mij…
Toen hij weg was heb ik ècht anderhalve week gedacht dat ik hem kwijt was….
Niet aan een andere pelgrim maar aan het gevoel dat hij daar had, doordat hij daar zelfstandig kon functioneren….
en dat snapte ik…
Achteraf denk ik dat ik daarmee worstelde omdat ik onvoorwaardelijk van José houd en bang was dat ik hem moest laten gaan omdat hij daar misschien wel gelukkiger kon zijn dan bij ons….
En als je écht van iemand houdt is dat wat je voor die persoon wil…dat hij zo gelukkig mogelijk is….zelfs als dat zonder jou is…maar wat deed dat pijn….
Gelukkig was het einde van ‘CamiNAHr’ heel gelukkig…José wist heel zeker dat hij met ons verder wilde en die 2 dagen die ik
in Santiago was om hem op te halen waren gevuld met pure liefde en voelden hemels…
Luister naar dit nummer: ‘I don’t wanna miss a thing’ van Aerosmith ( http://youtu.be/rKAn1HvmRXM )
misschien kan je dan een beetje voelen wat wij toen voelden…
We zijn daar (voor ons gevoel) opnieuw getrouwd, inclusief ringen en champagne…
En deze keer betekende misschien nog wel meer dan de eerste keer…
Nu wisten we dat NAH een rol in de rest van ons leven zou blijven spelen en dat we daar dagelijks rekening mee moeten houden…en dat onze liefde zo groot, puur en echt is dat we ook dit SAMEN willen en kunnen…
Na ‘CamiNAHr’hebben we echt tijd nodig gehad om dingen voor onszelf op een rijtje te zetten….O\
Onze pelgrimstocht was, en is, nog niet afgelopen…
Dankzij de pelgrimstocht zijn er stappen gezet richting een toekomst waarin we gaan leven met NAH in plaats van er tegen te
vechten…en dat geeft een bepaalde rust…vooral ook in José’s hoofd.
Tegelijkertijd roept dat ook allerlei vragen op, want hoe doen we dat dan…
We beseffen ons nog meer dan voor de pelgrimstocht dat het echt belangrijk is om ons leven zo in te richten dat José
zo goed mogelijk kan functioneren zonder uit het oog te verliezen wat belangrijk is voor onze KiDS en mij…en dat is best
moeilijk…
We hebben overwogen om naar Spanje te emigreren, omdat je daar voor veel minder geld dan hier in Nederland, een huis met veel grond er omheen kan kopen en dat betekent meer rust…
Maar met het oog op onze kinderen hebben we besloten om het toch hier in Nederland te proberen…
En nu maar hopen dat de postcodeloterij hier gaat vallen…zodat we hier ergens iets buitenaf kunnen kopen…;)
Verder is José nu bij een revalidatie-arts (voor het eerst na zijn ongeluk!) en in januari zullen we waarschijnlijk opgeroepen
worden voor een gesprek met de medisch psycholoog van het revalidatie team, waarna een neuro-psychologisch onderzoek voor José zal volgen.
Hiermee willen ze in kaart gaan brengen waar José’s beperkingen nu precies liggen…en afhankelijk van de uitkomst eventueel alsnog een revalidatie opstarten…
Ook hadden we een CIZ-aanvraag gedaan zodat we één keer in de week begeleiding zouden kunnen krijgen voor ons gezin…Dat had ik héél fijn gevonden, maar helaas is die nu afgewezen, als José straks een definitieve diagnose heeft van de revalidatie-arts en er is geen behandeling dan kunnen we een nieuwe aanvraag doen…
In het dagelijks leven merken we dat José sneller (merkt dat hij) last heeft van drukte, maar is dit goed of fout….
Soms voelt het fout, bv. op kerstavond wanneer hij al voor het hoofdgerecht naar buiten moet omdat hij het niet meer aankan…dat blijven ongelooflijk moeilijke en pijnlijke momenten, voor hem, onze KiDS, mij en de mensen om ons heen.
Na die kerstavond hebben we noodgedwongen van 1e kerstdag een pyjamadag gemaakt en voor mijn gevoel herstelde hij weer vrij snel…
En eigenlijk was dat best lekker en relaxed een dag met ons 5-en op de bank hangen een beetje tv kijken en spelletjes spelen…als je maar los kan laten dat je kerstdag op een bepaalde manier zou moeten vieren…
Ben benieuwd hoe vanavond zal gaan, José is al terug uit het bos…teveel ´carbid-schieters’ in de buurt van het bos :(
Uiteindelijk denk ik dat het beter is dat zijn lichaam eerder aangeeft dat het teveel is…en zullen we op langere termijn zien
dat hij meer energie overhoudt…
Ik weet hoeveel energie hij had na de ‘CamiNAHr’, dat was echt ongelooflijk en heerlijk… ik vind het nu dan ook vaak moeilijk om te zien hoe weinig energie hij nu heeft door alle drukte hier….
Hopelijk gaat hij bij de revalidatie leren werken met een activiteiten-weger waardoor hij meer inzicht krijgt hoeveel energie een
activiteit hem kost en hoeveel energie hij op een dag zou mogen verbruiken…zodat hij de balans niet (teveel en te vaak) kwijt raakt…
Denk wel dat dat gaat betekenen dat we nog meer en vaker moeilijke keuzes moeten maken….kiezen aan welke activiteit
je je energie wil besteden….nog meer je prioriteiten gaan bepalen…
We zijn dus nog steeds onderweg…..
Dan nog even ik, Erika…
Afgelopen jaar was voor mij ook een jaar waarin mijn uren bij de winkel waar ik werk minder werden,
waarin ik op zoek was naar ander werk en dacht dat het perfecte werk op mijn weg was gekomen,
en die perfecte baan in één keer weer uit mijn handen gleed…
Het was ook het jaar waarin ik naar een open dag ben geweest van de opleiding ‘Genezend Tekenen’en door die open dag met allerlei workshops wist dat die opleiding bij me past en me verder kan helpen bij de ‘creativiteitstheorie van hARTandZOOL (mij dus).
Alleen doordat die perfecte baan niet doorging en ik nog geen andere baan heb kunnen vinden die in onze situatie past kan ik deze opleiding nu nog niet bekostigen…maar ik heb vertrouwen en blijf zoeken naar een manier…
Dit jaar ben ik naast mijn schildercursussen voor kinderen ook begonnen met schildercursussen voor volwassenen…
De insteek is: ‘Art is a way to make your soul grow, so do it!!!’
Ik geniet van elke avond die ik met mijn ‘schilderclubje’ doorbreng!
De ‘Tussen Kunst en KiDS’ middagen blijven ook elke keer weer zo bijzonder…
Zo bijzonder om te zien wat de kids daar van zichzelf laten zien en durven delen…en hoe ze daardoor lekkerder in hun vel gaan zitten…
.Ik ben echt dankbaar dat ik dit mag doen/begeleiden.
In 2012 ga ik voor het eerst een lezing geven; ‘Niet alleen kijken, maar ook begrijpen.’
Deze zal gaan over het hoe en waarom van kindertekeningen en ik hoop daarmee mensen te inspireren om (anders) naar
tekeningen te kijken en te luisteren…
Spannend; zullen er wel mensen komen en wat zullen die ervan vinden….
Ik ga dit doen met ´waardebepaling achteraf´ en ook dat is spannend….
Als je hier meer over wil weten dan kan je een kijkje nemen op mijn site: www.hartandzool.nl
In 2012 hoop ik nog meer te kunnen en mogen doen met mijn passie, schilderen en mijn manier van daarnaar kijken
(die José de ‘creativiteitstheorie van hARTandZOOL heeft gedoopt) overbrengen op andere mensen, groot en klein…!
En daarnaast hoop ik, en weet ik, dat we in 2012 weer stappen zullen zetten in een leven waarin we leven mét NAH….
waarin we NAH nog steeds onder de aandacht zullen brengen….ook in 2012 zal dat met ups en down zijn…en ook in 2012 zullen we dat alleen maar kunnen met steun en begrip van lieve mensen…
Alle lieve mensen wil ik bedanken voor afgelopen jaar!!!
Ik hoop dat we in 2012 verbonden blijven…
Ik hoop dat we in 2012 de mogelijkheid krijgt om onze passie te volgen…
Ik hoop dat we in 2012 vaak van de ‘echte’ dingen van het leven kunnen genieten...
Ik hoop dat 2012 een jaar wordt waarin we veel mooie nieuwe herinneringen maken….
Ik hoop dat NAH in 2012 de aandacht en het begrip krijgt die het verdient…
Ik hoop dat 2012 voor iedereen een jaar vol liefde wordt…. ♥
Hier zit ik dan in mijn eentje op de bank.
Alle voorbereidingen voor de hapjes voor vanavond zijn klaar.
Onze KiDS liggen even in bed voor een siësta zodat ze er vanavond bij kunnen zijn.
En José heb ik‘het bos ingestuurd’…ik zag aan hem dat hij last heeft van alle drukte en het vuurwerk buiten…dus ik hoop dat er in het bos geen vuurwerk is maar heel veel rust…
Mijn momentje van rust wil ik gebruiken om een laatste blog van 2011, voor ons een erg bewogen jaar, te schrijven…
Een jaar waarin‘CamiNAHr’ werkelijkheid werd dankzij heel veel lieve mensen die José (en ons gezin) steunden...
Die steun was voor ons echt overweldigend en als ik daar aan terug denk wordt ik nog steeds warm van binnen,
door al jullie reacties, hulp en gewoon doordat jullie er allemaal, op jullie eigen manier, voor ons waren!!!
Door dit soort dingen blijf je in mensen en liefde geloven…
In onze vorige blogs hebben jullie al veel kunnen lezen over hoe die pelgrimstocht voor ons was…
Het was een achtbaan van emoties…zowel voor José als voor mij…
Toen hij weg was heb ik ècht anderhalve week gedacht dat ik hem kwijt was….
Niet aan een andere pelgrim maar aan het gevoel dat hij daar had, doordat hij daar zelfstandig kon functioneren….
en dat snapte ik…
Achteraf denk ik dat ik daarmee worstelde omdat ik onvoorwaardelijk van José houd en bang was dat ik hem moest laten gaan omdat hij daar misschien wel gelukkiger kon zijn dan bij ons….
En als je écht van iemand houdt is dat wat je voor die persoon wil…dat hij zo gelukkig mogelijk is….zelfs als dat zonder jou is…maar wat deed dat pijn….
Gelukkig was het einde van ‘CamiNAHr’ heel gelukkig…José wist heel zeker dat hij met ons verder wilde en die 2 dagen die ik
in Santiago was om hem op te halen waren gevuld met pure liefde en voelden hemels…
Luister naar dit nummer: ‘I don’t wanna miss a thing’ van Aerosmith ( http://youtu.be/rKAn1HvmRXM )
misschien kan je dan een beetje voelen wat wij toen voelden…
We zijn daar (voor ons gevoel) opnieuw getrouwd, inclusief ringen en champagne…
En deze keer betekende misschien nog wel meer dan de eerste keer…
Nu wisten we dat NAH een rol in de rest van ons leven zou blijven spelen en dat we daar dagelijks rekening mee moeten houden…en dat onze liefde zo groot, puur en echt is dat we ook dit SAMEN willen en kunnen…
Na ‘CamiNAHr’hebben we echt tijd nodig gehad om dingen voor onszelf op een rijtje te zetten….O\
Onze pelgrimstocht was, en is, nog niet afgelopen…
Dankzij de pelgrimstocht zijn er stappen gezet richting een toekomst waarin we gaan leven met NAH in plaats van er tegen te
vechten…en dat geeft een bepaalde rust…vooral ook in José’s hoofd.
Tegelijkertijd roept dat ook allerlei vragen op, want hoe doen we dat dan…
We beseffen ons nog meer dan voor de pelgrimstocht dat het echt belangrijk is om ons leven zo in te richten dat José
zo goed mogelijk kan functioneren zonder uit het oog te verliezen wat belangrijk is voor onze KiDS en mij…en dat is best
moeilijk…
We hebben overwogen om naar Spanje te emigreren, omdat je daar voor veel minder geld dan hier in Nederland, een huis met veel grond er omheen kan kopen en dat betekent meer rust…
Maar met het oog op onze kinderen hebben we besloten om het toch hier in Nederland te proberen…
En nu maar hopen dat de postcodeloterij hier gaat vallen…zodat we hier ergens iets buitenaf kunnen kopen…;)
Verder is José nu bij een revalidatie-arts (voor het eerst na zijn ongeluk!) en in januari zullen we waarschijnlijk opgeroepen
worden voor een gesprek met de medisch psycholoog van het revalidatie team, waarna een neuro-psychologisch onderzoek voor José zal volgen.
Hiermee willen ze in kaart gaan brengen waar José’s beperkingen nu precies liggen…en afhankelijk van de uitkomst eventueel alsnog een revalidatie opstarten…
Ook hadden we een CIZ-aanvraag gedaan zodat we één keer in de week begeleiding zouden kunnen krijgen voor ons gezin…Dat had ik héél fijn gevonden, maar helaas is die nu afgewezen, als José straks een definitieve diagnose heeft van de revalidatie-arts en er is geen behandeling dan kunnen we een nieuwe aanvraag doen…
In het dagelijks leven merken we dat José sneller (merkt dat hij) last heeft van drukte, maar is dit goed of fout….
Soms voelt het fout, bv. op kerstavond wanneer hij al voor het hoofdgerecht naar buiten moet omdat hij het niet meer aankan…dat blijven ongelooflijk moeilijke en pijnlijke momenten, voor hem, onze KiDS, mij en de mensen om ons heen.
Na die kerstavond hebben we noodgedwongen van 1e kerstdag een pyjamadag gemaakt en voor mijn gevoel herstelde hij weer vrij snel…
En eigenlijk was dat best lekker en relaxed een dag met ons 5-en op de bank hangen een beetje tv kijken en spelletjes spelen…als je maar los kan laten dat je kerstdag op een bepaalde manier zou moeten vieren…
Ben benieuwd hoe vanavond zal gaan, José is al terug uit het bos…teveel ´carbid-schieters’ in de buurt van het bos :(
Uiteindelijk denk ik dat het beter is dat zijn lichaam eerder aangeeft dat het teveel is…en zullen we op langere termijn zien
dat hij meer energie overhoudt…
Ik weet hoeveel energie hij had na de ‘CamiNAHr’, dat was echt ongelooflijk en heerlijk… ik vind het nu dan ook vaak moeilijk om te zien hoe weinig energie hij nu heeft door alle drukte hier….
Hopelijk gaat hij bij de revalidatie leren werken met een activiteiten-weger waardoor hij meer inzicht krijgt hoeveel energie een
activiteit hem kost en hoeveel energie hij op een dag zou mogen verbruiken…zodat hij de balans niet (teveel en te vaak) kwijt raakt…
Denk wel dat dat gaat betekenen dat we nog meer en vaker moeilijke keuzes moeten maken….kiezen aan welke activiteit
je je energie wil besteden….nog meer je prioriteiten gaan bepalen…
We zijn dus nog steeds onderweg…..
Dan nog even ik, Erika…
Afgelopen jaar was voor mij ook een jaar waarin mijn uren bij de winkel waar ik werk minder werden,
waarin ik op zoek was naar ander werk en dacht dat het perfecte werk op mijn weg was gekomen,
en die perfecte baan in één keer weer uit mijn handen gleed…
Het was ook het jaar waarin ik naar een open dag ben geweest van de opleiding ‘Genezend Tekenen’en door die open dag met allerlei workshops wist dat die opleiding bij me past en me verder kan helpen bij de ‘creativiteitstheorie van hARTandZOOL (mij dus).
Alleen doordat die perfecte baan niet doorging en ik nog geen andere baan heb kunnen vinden die in onze situatie past kan ik deze opleiding nu nog niet bekostigen…maar ik heb vertrouwen en blijf zoeken naar een manier…
Dit jaar ben ik naast mijn schildercursussen voor kinderen ook begonnen met schildercursussen voor volwassenen…
De insteek is: ‘Art is a way to make your soul grow, so do it!!!’
Ik geniet van elke avond die ik met mijn ‘schilderclubje’ doorbreng!
De ‘Tussen Kunst en KiDS’ middagen blijven ook elke keer weer zo bijzonder…
Zo bijzonder om te zien wat de kids daar van zichzelf laten zien en durven delen…en hoe ze daardoor lekkerder in hun vel gaan zitten…
.Ik ben echt dankbaar dat ik dit mag doen/begeleiden.
In 2012 ga ik voor het eerst een lezing geven; ‘Niet alleen kijken, maar ook begrijpen.’
Deze zal gaan over het hoe en waarom van kindertekeningen en ik hoop daarmee mensen te inspireren om (anders) naar
tekeningen te kijken en te luisteren…
Spannend; zullen er wel mensen komen en wat zullen die ervan vinden….
Ik ga dit doen met ´waardebepaling achteraf´ en ook dat is spannend….
Als je hier meer over wil weten dan kan je een kijkje nemen op mijn site: www.hartandzool.nl
In 2012 hoop ik nog meer te kunnen en mogen doen met mijn passie, schilderen en mijn manier van daarnaar kijken
(die José de ‘creativiteitstheorie van hARTandZOOL heeft gedoopt) overbrengen op andere mensen, groot en klein…!
En daarnaast hoop ik, en weet ik, dat we in 2012 weer stappen zullen zetten in een leven waarin we leven mét NAH….
waarin we NAH nog steeds onder de aandacht zullen brengen….ook in 2012 zal dat met ups en down zijn…en ook in 2012 zullen we dat alleen maar kunnen met steun en begrip van lieve mensen…
Alle lieve mensen wil ik bedanken voor afgelopen jaar!!!
Ik hoop dat we in 2012 verbonden blijven…
Ik hoop dat we in 2012 de mogelijkheid krijgt om onze passie te volgen…
Ik hoop dat we in 2012 vaak van de ‘echte’ dingen van het leven kunnen genieten...
Ik hoop dat 2012 een jaar wordt waarin we veel mooie nieuwe herinneringen maken….
Ik hoop dat NAH in 2012 de aandacht en het begrip krijgt die het verdient…
Ik hoop dat 2012 voor iedereen een jaar vol liefde wordt…. ♥
RSS-feed
