Veertien jaar geleden kwam er een breuk in onze levenslijn…
Dat die breuk impact zou hebben op ons hele verdere leven zou pas jaren later duidelijk worden…
Elk jaar op 18 mei denken we weer aan die dag in 2001 en dit jaar had ik de behoefte om op te schrijven hoe ik het ervaren heb en wat ik er nog van weet...
Op vrijdag 18 mei 2001 speelde José ‘s avonds een nacompetitie-wedstrijd met het 2e elftal van Longa’30 op veld 4.
Ik was er zelf niet bij om José en de rest van het team aan te moedigen, Kanoa was namelijk net 6 weekjes oud en ik was nog druk met hem verzorgen, voeden en knuffelen!
Die avond, terwijl ik lekker van Kanoa aan het genieten was, kreeg ik rond 21.15 uur een telefoontje…
Het was iemand van Longa die mij vertelde dat José een ongeluk had gehad op het voetbalveld en dat hij in het ziekenhuis in Winterswijk was opgenomen met letsel aan zijn hoofd…
Het volgende dat ik nog weet is dat ik mijn zusje heb opgebeld om te vragen of ze met mij mee wilde rijden naar het ziekenhuis…het leek me niet verstandig om zelf te rijden…
Kanoa moest wel mee want ik gaf hem borstvoeding op vraag.
Terwijl mijn zusje en zwager onderweg waren naar mij, pakte ik snel de luiertas in en legde ik Kanoa in de maxi-cosi zodat we, toen ze er waren, snel konden vertrekken richting Winterswijk.
Daar aangekomen werd ik naar de kamer gebracht waar José lag…toen ik hem zag schrok ik…
Er zat een deuk in zijn voorhoofd en zijn oog was niet meer te zien…het zag er heel naar uit…
José was (gelukkig) nog wel redelijk goed bij, ik kon wel met hem praten, al was hij wel een stuk kwijt rondom het ongeluk.
Op het moment dat hij Kanoa zag, die ik bij me had in de baby-bag, weet ik nog dat hij heel erg emotioneel werd en hard moest huilen en ook erg bang was…
Op dat moment wisten we verder nog niets behalve dat het er heftig uitzag…
Later, nadat o.a. ook zijn ouders naar het ziekenhuis waren gekomen, kregen we uiteindelijk te horen dat hij geopereerd moest worden. Er zat namelijk een deuk in zijn schedel waarbij ook de oogkas beschadigd was waardoor zijn oog weggezakt was. Die operatie kon niet in Winterswijk en daarom moest hij de volgende ochtend per ambulance vervoerd worden naar Enschede.
Die avond heb ik hem alleen in een ziekenhuiskamer achter gelaten nadat Kanoa en ik hem heel voorzichtig een welterusten kus hadden gegeven.
Op het moment dat ik thuis kwam nam bij mij m’n overlevingsinstinct het over en ging ik vooral dingen regelen. Onze vriendin Fifi woonde in Enschede, ik heb haar gebeld en gevraagd of ik samen met Kanoa bij haar kon logeren en natuurlijk mocht dat.
Ik ben de spullen voor José, voor Kanoa en voor mij gaan inpakken, heb de wekker gezet en ben toen samen met Kanoa op ons bed gaan liggen…
Na een paar minuten begon Kanoa heel hard te huilen, zo hard had hij nog nooit gehuild; ik weet nog dat ik hem op mijn borst heb gelegd en tegen hem ben gaan praten…
Ik heb hem verteld wat er, voor zover ik wist, was gebeurd op het voetbalveld. En ook dat ik niet wist of het allemaal goed zou komen met zijn papa, dat ik ook heel erg geschrokken was maar dat ik er in ieder geval voor Kanoa (en zijn papa) zou zijn…
Terwijl ik dit allemaal vertelde werd hij steeds rustiger en viel hij uiteindelijk op mijn borst in slaap…
Wat putte ik die nacht ook veel troost uit dat kleine lijfje op mijn lichaam, en wat was dat tegelijkertijd ook confronterend...ik alleen met óns kleine mannetje...
Die nacht heb ik niet veel geslapen…
De volgende ochtend ben ik achter de ambulance aan naar Enschede gereden, heb José nog even gezien en (voorzichtig) geknuffeld voor hij geopereerd werd.
Tijdens de operatie ben ik naar Fifi gegaan met Kanoa en daar werd ik gebeld op het moment dat de operatie klaar was en ze vertelden dat de operatie goed was gegaan.
Kanoa had toen net zijn buikje vol gedronken en omdat José nog moe en versuft was besloot ik om alleen naar het ziekenhuis te gaan en Kanoa even bij Fifi te laten.
In het ziekenhuis aangekomen ging ik een behoorlijk donkere kamer binnen en daar lag José…met een gezwollen gezicht en een pleister op zijn voorhoofd waar op stond: “Niet op het voorhoofd drukken!!!”...waar ik wel een beetje om moest lachen.
Hij was nog erg moe en ook niet helemaal bij…ik heb hem een kus gegeven…een poos naast zijn bed gezeten met zijn hand in mijn hand en toen ben ik weer naar Fifi en Kanoa gegaan, om later die dag samen met hen weer naar het bezoekuur te gaan.
Wat ik me nog goed kan herinneren van die dag is dat ik op de gang van de afdeling liep en één van José’s verpleegsters aan mij vroeg: “Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?”
Al die tijd was ik ‘sterk’ gebleven maar op dat moment brak ik even helemaal….later heb ik nog even verder gehuild in mijn eentje in de auto…ook dat weet ik nog heel goed.
De volgende dag was José weer een stuk helderder, al had hij wel hoofdpijn en weet ik nog dat zijn rechterkant van het gezicht wat verlamd was.
Wanneer hij iets dronk liep het er aan de rechterkant uit…ik weet dat hij daar zelfs nog grapjes over maakte, dat hij dan wel een rietje mee moest nemen naar klanten…
De dag erna, dus 4 dagen na het ongeluk, mocht José, tot onze verbazing, al weer naar huis.
De operatie was immers gelukt, met 3 titanium plaatjes waren zijn schedel en oogkas weer gereconstrueerd en dat kon thuis verder helen.
Dus op maandag 21 mei nam ik José weer mee naar huis...
Ik weet nog dat ik in die dagen José in bad hielp, Kanoa er bij in bad deed, dan Kanoa eruit haalde, afdroogde en op ons bed legde en daarna José uit bad haalde, afdroogde en op ons bed legde…dat was niet helemaal de kraamtijd die we voor ogen hadden...
De weken daarna had hij nog steeds constant hoofdpijn en was heel snel moe maar dat vonden wij niet vreemd na zo’n klap…dat zou er wel bij horen en uiteindelijk zou het allemaal wel goed komen…dachten we….
Helaas weten we nu dat die klap 14 jaar geleden op het voetbalveld bij Longa’30 niet alleen een breuk in José’s schedel veroorzaakte…maar ook een breuk in onze levenslijn.
Na jaren kwamen we erachter dat alle beperkingen en problemen waar José tegenaan liep kwamen doordat hij NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) heeft opgelopen bij die klap en dat dat nooit meer over zal gaan.
De impact van die klap en het daarbij ontstane NAH merken we ook 14 jaar later nog in (bijna) alle aspecten van ons leven…
Er is voor ons echt een leven voor het NAH en een leven na het NAH...
Het leven met NAH is soms moeilijk en voor José zijn de 'normale dingen' vaak niet mogelijk of een hele uitdaging met vaak behoorlijke gevolgen...
Gelukkig zien we ook wat we wel hebben namelijk; elkaar, 3 fantastische kinderen, lieve familie en vrienden...
De liefde en steun die we van hen krijgen, ook 14 jaar later nog, helpen ons door de zware momenten...
♥
(Terwijl ik dit blog typte merkte ik hoeveel ik eigenlijk niet meer weet van die dagen (en José ook niet).
Mocht je dit blog lezen en nog dingen weten, of willen delen hoe jij het ongeluk van José ervaren hebt dan wil ik je vragen om dat als ‘comment’ onder dit blog te zetten…)
Dat die breuk impact zou hebben op ons hele verdere leven zou pas jaren later duidelijk worden…
Elk jaar op 18 mei denken we weer aan die dag in 2001 en dit jaar had ik de behoefte om op te schrijven hoe ik het ervaren heb en wat ik er nog van weet...
Op vrijdag 18 mei 2001 speelde José ‘s avonds een nacompetitie-wedstrijd met het 2e elftal van Longa’30 op veld 4.
Ik was er zelf niet bij om José en de rest van het team aan te moedigen, Kanoa was namelijk net 6 weekjes oud en ik was nog druk met hem verzorgen, voeden en knuffelen!
Die avond, terwijl ik lekker van Kanoa aan het genieten was, kreeg ik rond 21.15 uur een telefoontje…
Het was iemand van Longa die mij vertelde dat José een ongeluk had gehad op het voetbalveld en dat hij in het ziekenhuis in Winterswijk was opgenomen met letsel aan zijn hoofd…
Het volgende dat ik nog weet is dat ik mijn zusje heb opgebeld om te vragen of ze met mij mee wilde rijden naar het ziekenhuis…het leek me niet verstandig om zelf te rijden…
Kanoa moest wel mee want ik gaf hem borstvoeding op vraag.
Terwijl mijn zusje en zwager onderweg waren naar mij, pakte ik snel de luiertas in en legde ik Kanoa in de maxi-cosi zodat we, toen ze er waren, snel konden vertrekken richting Winterswijk.
Daar aangekomen werd ik naar de kamer gebracht waar José lag…toen ik hem zag schrok ik…
Er zat een deuk in zijn voorhoofd en zijn oog was niet meer te zien…het zag er heel naar uit…
José was (gelukkig) nog wel redelijk goed bij, ik kon wel met hem praten, al was hij wel een stuk kwijt rondom het ongeluk.
Op het moment dat hij Kanoa zag, die ik bij me had in de baby-bag, weet ik nog dat hij heel erg emotioneel werd en hard moest huilen en ook erg bang was…
Op dat moment wisten we verder nog niets behalve dat het er heftig uitzag…
Later, nadat o.a. ook zijn ouders naar het ziekenhuis waren gekomen, kregen we uiteindelijk te horen dat hij geopereerd moest worden. Er zat namelijk een deuk in zijn schedel waarbij ook de oogkas beschadigd was waardoor zijn oog weggezakt was. Die operatie kon niet in Winterswijk en daarom moest hij de volgende ochtend per ambulance vervoerd worden naar Enschede.
Die avond heb ik hem alleen in een ziekenhuiskamer achter gelaten nadat Kanoa en ik hem heel voorzichtig een welterusten kus hadden gegeven.
Op het moment dat ik thuis kwam nam bij mij m’n overlevingsinstinct het over en ging ik vooral dingen regelen. Onze vriendin Fifi woonde in Enschede, ik heb haar gebeld en gevraagd of ik samen met Kanoa bij haar kon logeren en natuurlijk mocht dat.
Ik ben de spullen voor José, voor Kanoa en voor mij gaan inpakken, heb de wekker gezet en ben toen samen met Kanoa op ons bed gaan liggen…
Na een paar minuten begon Kanoa heel hard te huilen, zo hard had hij nog nooit gehuild; ik weet nog dat ik hem op mijn borst heb gelegd en tegen hem ben gaan praten…
Ik heb hem verteld wat er, voor zover ik wist, was gebeurd op het voetbalveld. En ook dat ik niet wist of het allemaal goed zou komen met zijn papa, dat ik ook heel erg geschrokken was maar dat ik er in ieder geval voor Kanoa (en zijn papa) zou zijn…
Terwijl ik dit allemaal vertelde werd hij steeds rustiger en viel hij uiteindelijk op mijn borst in slaap…
Wat putte ik die nacht ook veel troost uit dat kleine lijfje op mijn lichaam, en wat was dat tegelijkertijd ook confronterend...ik alleen met óns kleine mannetje...
Die nacht heb ik niet veel geslapen…
De volgende ochtend ben ik achter de ambulance aan naar Enschede gereden, heb José nog even gezien en (voorzichtig) geknuffeld voor hij geopereerd werd.
Tijdens de operatie ben ik naar Fifi gegaan met Kanoa en daar werd ik gebeld op het moment dat de operatie klaar was en ze vertelden dat de operatie goed was gegaan.
Kanoa had toen net zijn buikje vol gedronken en omdat José nog moe en versuft was besloot ik om alleen naar het ziekenhuis te gaan en Kanoa even bij Fifi te laten.
In het ziekenhuis aangekomen ging ik een behoorlijk donkere kamer binnen en daar lag José…met een gezwollen gezicht en een pleister op zijn voorhoofd waar op stond: “Niet op het voorhoofd drukken!!!”...waar ik wel een beetje om moest lachen.
Hij was nog erg moe en ook niet helemaal bij…ik heb hem een kus gegeven…een poos naast zijn bed gezeten met zijn hand in mijn hand en toen ben ik weer naar Fifi en Kanoa gegaan, om later die dag samen met hen weer naar het bezoekuur te gaan.
Wat ik me nog goed kan herinneren van die dag is dat ik op de gang van de afdeling liep en één van José’s verpleegsters aan mij vroeg: “Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?”
Al die tijd was ik ‘sterk’ gebleven maar op dat moment brak ik even helemaal….later heb ik nog even verder gehuild in mijn eentje in de auto…ook dat weet ik nog heel goed.
De volgende dag was José weer een stuk helderder, al had hij wel hoofdpijn en weet ik nog dat zijn rechterkant van het gezicht wat verlamd was.
Wanneer hij iets dronk liep het er aan de rechterkant uit…ik weet dat hij daar zelfs nog grapjes over maakte, dat hij dan wel een rietje mee moest nemen naar klanten…
De dag erna, dus 4 dagen na het ongeluk, mocht José, tot onze verbazing, al weer naar huis.
De operatie was immers gelukt, met 3 titanium plaatjes waren zijn schedel en oogkas weer gereconstrueerd en dat kon thuis verder helen.
Dus op maandag 21 mei nam ik José weer mee naar huis...
Ik weet nog dat ik in die dagen José in bad hielp, Kanoa er bij in bad deed, dan Kanoa eruit haalde, afdroogde en op ons bed legde en daarna José uit bad haalde, afdroogde en op ons bed legde…dat was niet helemaal de kraamtijd die we voor ogen hadden...
De weken daarna had hij nog steeds constant hoofdpijn en was heel snel moe maar dat vonden wij niet vreemd na zo’n klap…dat zou er wel bij horen en uiteindelijk zou het allemaal wel goed komen…dachten we….
Helaas weten we nu dat die klap 14 jaar geleden op het voetbalveld bij Longa’30 niet alleen een breuk in José’s schedel veroorzaakte…maar ook een breuk in onze levenslijn.
Na jaren kwamen we erachter dat alle beperkingen en problemen waar José tegenaan liep kwamen doordat hij NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) heeft opgelopen bij die klap en dat dat nooit meer over zal gaan.
De impact van die klap en het daarbij ontstane NAH merken we ook 14 jaar later nog in (bijna) alle aspecten van ons leven…
Er is voor ons echt een leven voor het NAH en een leven na het NAH...
Het leven met NAH is soms moeilijk en voor José zijn de 'normale dingen' vaak niet mogelijk of een hele uitdaging met vaak behoorlijke gevolgen...
Gelukkig zien we ook wat we wel hebben namelijk; elkaar, 3 fantastische kinderen, lieve familie en vrienden...
De liefde en steun die we van hen krijgen, ook 14 jaar later nog, helpen ons door de zware momenten...
♥
(Terwijl ik dit blog typte merkte ik hoeveel ik eigenlijk niet meer weet van die dagen (en José ook niet).
Mocht je dit blog lezen en nog dingen weten, of willen delen hoe jij het ongeluk van José ervaren hebt dan wil ik je vragen om dat als ‘comment’ onder dit blog te zetten…)
RSS-feed
