José mocht gisternacht alleen in een soort kerkje bij het klooster van Roncesvalles slapen en belde nog even om dat met mij te delen....en dan voelt hij even weer heel dichtbij...
En wat fijn om te horen dat zijn reis zo mooi en bijzonder is, precies wat hij verdient en hopelijk brengt deze reis hem wat hij daar zoekt...het zal hem hoe dan ook in ieder geval brengen wat hij nu nodig heeft....
De volgende ochtend weer even contact via sms en dan gaat hij lopen en ik hier iedereen klaarmaken voor ons uitje naar Amsterdam.
Want dankzij Tito (gracias!!!) gaan wij Flamenkita, een flamenco-sprookje zien in Paradiso....
Dus Dyaluna en Sueña in hun mooiste flamenco jurken door oma gemaakt en Kanoa in macho flamenco outfit, en dan in de auto via Nijmegen naar Amsterdam.
En ook al weet ik dat zelfs als José niet weg was geweest, hij niet mee had gekunt...toch mis ik hem....
Eenmaal in Paradiso vooral genoten van de KiDS die genoten, en van de mooie show...na de show was er nog een flamenco-workshop waar de meiden natuurlijk aan mee wilden doen...Kanoa deed eerst ook mee maar vond na een tijdje de bewegingen echt voor meisjes en stopte er mee...
Na de workshop werden er een aantal prijzen uitgereikt...Kanoa maakte de jury bij de prijs voor beste vader nog attent op Tito, hun 'reservepapa' maar ze hadden niet genoeg gedanst ( voor Tito was alleen het proberen van Kanoa vast al een mooie prijs). Na een stuk of 6 prijzen kwamen ze bij de laatste.... en Dyaluna en Sueña wonnen die hoofdprijs voor mooiste outfits met hun door oma gemaakte jurken en hun reacties toen de jurysvoorzitster zei: 'Het zijn 2 meisjes met hele mooie jurken die me vertelden dat hun oma die gemaakt had'....elkaar aanstootten bij 2 meisjes, dan naar elkaar kijken zo van 'volgens mij zijn wij het' en ze konden op hun hakken niet rennen maar toen ze wissten dat zij het waren liepen ze snel samen naar het trapje helemaal blij, trots en een beetje verlegen het podium van Paradiso op waar ze een mega-chocolade-paashaas en een aantal boeken en cd's kregen....en een broer die trots toekijkt....
Dat zijn momenten dat ik José zo naast me mis...
Niet alleen nu tijdens zijn camiNAHr maar altijd want door zijn NAH kan hij nooit bij dit soort dingen zijn...en nu nog een beetje meer omdat ik dit ook niet na terugkomst echt met hem kan delen...
Bij Tito wel even geskyped met zijn allen en dat doet dan echt even goed...
's Avonds precies om 10 uur thuis en dus te laat om nog even alleen met José te skypen...want daar gaan de lichten om 10 uur uit en moeten ze gaan slapen, dus niet meer even samen deze dag delen....en dan ben ik even weer verdrietig, mijn kleinste meisje ziet het en slaat haar armen om mij heen...op haar vraag waarom ik moet huilen kan ik alleen maar zeggen dat ik papa mis en dat hoort ook mijn andere meisje die me ook gelijk komt knuffelen.....wat heb ik toch fantastische kinderen en samen gaan we dit redden....met ups en downs....en heel veel liefde....♥
RSS-feed
