Ik merk dat het lezen van de site bij mensen vragen oproept....één van die vragen is: "waarom hebben jullie dan toch 3 kinderen?"
Omdat ik me kan voorstellen dat je dat denkt en omdat het voor mij een heel gevoelig punt is van een partner hebben met NAH wil ik daar in dit blog op in gaan....
Toen José het ongeluk kreeg was onze oudste, Kanoa, net 6 weekjes oud. Dus hij was er voor het ongeluk....en wat waren we blij met hem!!!!
Na het ongeluk heeft José 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen kwam hij alweer thuis...van NAH was toen nog lang geen sprake alleen een schedelfractuur...en restklachten....ja dag en nacht hoofdpijn maar daar kan je mee functioneren??!!
Dus na 4 weken was José weer aan het werk, na ongeveer een jaar kwam de klap, hij kon niets meer, als hij de straat bij ons uitliep wist hij b.v. niet meer hoe hij thuis moest komen. We schrokken ons rot, maar legden absoluut nog geen link met het ongeluk van een jaar daarvoor, we dachten aan een hersentumor. Op het moment dat dit speelde was ik zwanger van onze tweede.
Dus naar het ziekenhuisi.v.m. de klachten, daar werd wel een link met het ongeluk gelegd maar niet naar NAH maar naar Post Traumatische Stress Stoornis. Dus een heel traject ingezet in die richting...met weinig resultaat, waarna er nog allerlei trajectern volgden in allerlei richtingen.
In december werd Dyaluna geboren we waren zo blij...maar het was ook zo moeilijk want toen kon José echt nog heel weinig en waren we nog zoekende in hoe om te gaan met zijn beperkingen.
We hadden toen al wel door dat hij niet tegen drukte kon en iedereen die een kind heeft weet dat het MEGADRUK is vlak na de geboorte van een kind.
Ik herinner me dan ook nog héél goed dat op de 3e avond na haar geboorte José huilend boven kwam omdat hij het gewoon niet meer wist...Kanoa voelde dat en ging mee huilen, Dyaluna voelde het ook, begon ook te huilen en natuurlijk wist ik het toen ook niet meer en dus hebben we die avond samen gehuild....die avond vol verdriet en 'niet meer weten hoe' zat ondanks het verdriet vooral ook ook vol liefde tussen ons viertjes....en dat is wat ons er elke keer weer doorheen sleept.
Toen hadden we dus 2 prachtige kinderen maar op dat moment nog steeds geen diagnose van NAH....nee ze wisten hem eigenlijk in geen enkel hokje te plaatsen, en wij gingen er nog steeds van uit dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.....
We liepen natuurlijk tegen héél veel dingen aan en dus ook met wat nu te doen met onze wens om (als het ons gegeven zou zijn) een gezin te vormen met 4 of 5 kinderen liefst met weinig leeftijdsverschil ertussen.
Mijn gevoel om moeder te willen zijn van meer dan 2 kinderen was heel sterk....maar natuurlijk wilde ik niet dat José daar onder zou lijden.....af en toe voelde het alsof ik van binnen verscheurd werd:
Ik had de liefde van mijn leven gevonden, een man die samen met mij zoveel liefde had en dat wilden we zo graag delen met meer kinderen maar door de omstandigheden was dat zo moeilijk.....
Het was al wel zo gegroeid dat ik eigenlijk altijd Kanoa en Dyaluna bij me had (lekker in een draagdoek op mijn rug) om José zoveel mogelijk te ontlasten.....dat en het idee dat we toen nog steeds hadden dat het uitendelijk wel goed zou komen, heeft ons doen besluiten om toch te kijken of het wonder van een derde kindje ons gegeven zou zijn. Mijn idee was; of ik José nou niet alleen kan laten met 2 of met 3 kinderen, dat verandert voor mij niet zoveel...en ik (en José) heb nog zoveel liefde.....
Vrij snel werd ik zwanger (wat voor mij ook een teken was dat het zo moest zijn) en in 2004 werd Sueña geboren.....haar naam betekent 'droom' omdat zij een stukje was van onze droom dat uitkwam....
Op dat moment hadden we nog steeds niet duidelijk wat er nou precies aan de hand was met José, ondertussen ging het al wel wat beter omdat we hadden geleerd om om te gaan met de dingen waar José tegenaan liep, we hadden ons leven gewoon 'wat' anders ingericht.
Na de geboorte van Sueña heeft het nog ruim 2 jaar geduurd voordat de diagnose NAH kwam, en zoals jullie op de site hebben kunnen lezen weten we eigenlijk pas sinds mei van dit jaar wat het echt inhoudt.
Na de geboorte van Sueña kwamen we er in de praktijk wel achter dat het hebben van 3 kinderen voor José wel heel moeilijk is, 3 kinderen in huis geeft heel veel drukte en dat maakt het voor hem moeilijk.
En natuurlijk genoot en geniet José van de kinderen en dat maakt het denk ik voor hem nog moeilijker want hij zou soms zo graag nog meer en anders willen met onze kinderen....
Voor mij kwam in de jaren na Sueña steeds meer het besef ik waarschijnlijk niet meer opnieuw een zwangerschap zou meemaken en nog een keer zo'n wonder in mijn leven zou kunnen ontvangen.
Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk weet ik (maar al te goed) dat we echt gezegend zijn met 3 prachtkinderen en ik weet ook dat het gewoon niet kan......maar iets weten is iets héél ander dan voelen....
Mijn gevoel zegt nog steeds dat ik zo graag weer voor een kindje zou gaan.....en dat gevoel kan ik gewoon niet uitschakelen.....lang (zelfs nu nog) stop ik dat gevoel weg en vind ik dat ik dat niet mag hebben want we hebben zo'n liefdevol en fijn gezin.....en het kan gewoon niet!
Maar toch zit ik ook nu terwijl ik dit opschrijf weer te huilen omdat ik dat gevoel niet kan uitschakelen....
Van alle dingen die NAH met zich mee brengt blijf ik dit één van de moeilijkste dingen vinden.
Dus als mensen mij vragen waarom dan toch 3 kinderen......dan doet dat elke keer weer pijn...
Ik ben zo blij met Kanoa, Dyaluna en Sueña in ons leven!!!!
En een vader met NAH hebben is soms ontzettend balen maar ze leren door een vader met NAH te hebben ook heel veel waardevolle lessen in hun leven....
In mijn visie is LIEFDE de belangrijkste kracht in het leven en doordat ik dat weet en voel hoeveel liefde er in ons gezin is weet ik dat het goed is...
Omdat ik me kan voorstellen dat je dat denkt en omdat het voor mij een heel gevoelig punt is van een partner hebben met NAH wil ik daar in dit blog op in gaan....
Toen José het ongeluk kreeg was onze oudste, Kanoa, net 6 weekjes oud. Dus hij was er voor het ongeluk....en wat waren we blij met hem!!!!
Na het ongeluk heeft José 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen kwam hij alweer thuis...van NAH was toen nog lang geen sprake alleen een schedelfractuur...en restklachten....ja dag en nacht hoofdpijn maar daar kan je mee functioneren??!!
Dus na 4 weken was José weer aan het werk, na ongeveer een jaar kwam de klap, hij kon niets meer, als hij de straat bij ons uitliep wist hij b.v. niet meer hoe hij thuis moest komen. We schrokken ons rot, maar legden absoluut nog geen link met het ongeluk van een jaar daarvoor, we dachten aan een hersentumor. Op het moment dat dit speelde was ik zwanger van onze tweede.
Dus naar het ziekenhuisi.v.m. de klachten, daar werd wel een link met het ongeluk gelegd maar niet naar NAH maar naar Post Traumatische Stress Stoornis. Dus een heel traject ingezet in die richting...met weinig resultaat, waarna er nog allerlei trajectern volgden in allerlei richtingen.
In december werd Dyaluna geboren we waren zo blij...maar het was ook zo moeilijk want toen kon José echt nog heel weinig en waren we nog zoekende in hoe om te gaan met zijn beperkingen.
We hadden toen al wel door dat hij niet tegen drukte kon en iedereen die een kind heeft weet dat het MEGADRUK is vlak na de geboorte van een kind.
Ik herinner me dan ook nog héél goed dat op de 3e avond na haar geboorte José huilend boven kwam omdat hij het gewoon niet meer wist...Kanoa voelde dat en ging mee huilen, Dyaluna voelde het ook, begon ook te huilen en natuurlijk wist ik het toen ook niet meer en dus hebben we die avond samen gehuild....die avond vol verdriet en 'niet meer weten hoe' zat ondanks het verdriet vooral ook ook vol liefde tussen ons viertjes....en dat is wat ons er elke keer weer doorheen sleept.
Toen hadden we dus 2 prachtige kinderen maar op dat moment nog steeds geen diagnose van NAH....nee ze wisten hem eigenlijk in geen enkel hokje te plaatsen, en wij gingen er nog steeds van uit dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.....
We liepen natuurlijk tegen héél veel dingen aan en dus ook met wat nu te doen met onze wens om (als het ons gegeven zou zijn) een gezin te vormen met 4 of 5 kinderen liefst met weinig leeftijdsverschil ertussen.
Mijn gevoel om moeder te willen zijn van meer dan 2 kinderen was heel sterk....maar natuurlijk wilde ik niet dat José daar onder zou lijden.....af en toe voelde het alsof ik van binnen verscheurd werd:
Ik had de liefde van mijn leven gevonden, een man die samen met mij zoveel liefde had en dat wilden we zo graag delen met meer kinderen maar door de omstandigheden was dat zo moeilijk.....
Het was al wel zo gegroeid dat ik eigenlijk altijd Kanoa en Dyaluna bij me had (lekker in een draagdoek op mijn rug) om José zoveel mogelijk te ontlasten.....dat en het idee dat we toen nog steeds hadden dat het uitendelijk wel goed zou komen, heeft ons doen besluiten om toch te kijken of het wonder van een derde kindje ons gegeven zou zijn. Mijn idee was; of ik José nou niet alleen kan laten met 2 of met 3 kinderen, dat verandert voor mij niet zoveel...en ik (en José) heb nog zoveel liefde.....
Vrij snel werd ik zwanger (wat voor mij ook een teken was dat het zo moest zijn) en in 2004 werd Sueña geboren.....haar naam betekent 'droom' omdat zij een stukje was van onze droom dat uitkwam....
Op dat moment hadden we nog steeds niet duidelijk wat er nou precies aan de hand was met José, ondertussen ging het al wel wat beter omdat we hadden geleerd om om te gaan met de dingen waar José tegenaan liep, we hadden ons leven gewoon 'wat' anders ingericht.
Na de geboorte van Sueña heeft het nog ruim 2 jaar geduurd voordat de diagnose NAH kwam, en zoals jullie op de site hebben kunnen lezen weten we eigenlijk pas sinds mei van dit jaar wat het echt inhoudt.
Na de geboorte van Sueña kwamen we er in de praktijk wel achter dat het hebben van 3 kinderen voor José wel heel moeilijk is, 3 kinderen in huis geeft heel veel drukte en dat maakt het voor hem moeilijk.
En natuurlijk genoot en geniet José van de kinderen en dat maakt het denk ik voor hem nog moeilijker want hij zou soms zo graag nog meer en anders willen met onze kinderen....
Voor mij kwam in de jaren na Sueña steeds meer het besef ik waarschijnlijk niet meer opnieuw een zwangerschap zou meemaken en nog een keer zo'n wonder in mijn leven zou kunnen ontvangen.
Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk weet ik (maar al te goed) dat we echt gezegend zijn met 3 prachtkinderen en ik weet ook dat het gewoon niet kan......maar iets weten is iets héél ander dan voelen....
Mijn gevoel zegt nog steeds dat ik zo graag weer voor een kindje zou gaan.....en dat gevoel kan ik gewoon niet uitschakelen.....lang (zelfs nu nog) stop ik dat gevoel weg en vind ik dat ik dat niet mag hebben want we hebben zo'n liefdevol en fijn gezin.....en het kan gewoon niet!
Maar toch zit ik ook nu terwijl ik dit opschrijf weer te huilen omdat ik dat gevoel niet kan uitschakelen....
Van alle dingen die NAH met zich mee brengt blijf ik dit één van de moeilijkste dingen vinden.
Dus als mensen mij vragen waarom dan toch 3 kinderen......dan doet dat elke keer weer pijn...
Ik ben zo blij met Kanoa, Dyaluna en Sueña in ons leven!!!!
En een vader met NAH hebben is soms ontzettend balen maar ze leren door een vader met NAH te hebben ook heel veel waardevolle lessen in hun leven....
In mijn visie is LIEFDE de belangrijkste kracht in het leven en doordat ik dat weet en voel hoeveel liefde er in ons gezin is weet ik dat het goed is...
RSS-feed
