De meeste mensen die ons kennen weten dat we, ondanks alles of misschien wel mede dankzij alles, meestal héél positief in het leven staan….
Maar soms gebeuren er dingen die je even heel hard in een dal gooien….
En dat was afgelopen vrijdag zo; onze auto moest naar de keuring, altijd spannend…
Rond het middaguur kwam het telefoontje van de garage….er moest zoveel aan de auto gebeuren en dat was de auto niet meer waard…
Door de omstandigheden waar we in zitten hebben we niet de mogelijkheid om ook maar iets van een financiële buffer te realiseren, sterker nog het is al dankzij anderen dat we in dit huis kunnen blijven wonen en onze boodschappen kunnen doen….dus HELP…geen auto meer…..!!!
In mijn hoofd begin ik dan met rationaliseren, het is maar een ding, we hebben elkaar, zijn gelukkig met elkaar, we hebben zoveel lieve mensen om ons heen, etc. en dat is toch veel belangrijker dan dingen…en dat vinden we ook echt!!!!
Al aan het bedenken hoe vaak we echt een auto nodig hebben en van wie we die dan eventueel zouden kunnen lenen…en hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik besef dat ‘geen auto’ betekent dat we weer een stuk van onze vrijheid moeten inleveren….
Die vrijdag zijn er nog zoveel praktische dingen die geregeld moeten worden dat we daar heel druk mee zijn en ‘s avonds proberen we ons te focussen op ons gezin, lekker met z’n vijfjes in de hoek van de bank tv kijken…even adem te halen…
er een nachtje over slapen….en morgen verder kijken…..
De volgende ochtend zie ik dat zowel José als ik een rotnacht hebben gehad en dat we beide niet echt weten wat we nu moeten….we lopen beide rond als een kip zonder kop…
En dan belt één van die lieve mensen die we om ons heen hebben (en die anoniem wil blijven), ons rond 9.00 uur op om te zeggen dat zij ons een auto willen geven en dat ze er al één voor ons gezien hebben…
Ik kan bijna niets meer zeggen…alleen maar huilen…en alle spanning en zorgen van die dag ervoor en die nacht komen eruit…
Wat zouden we moeten zonder al die lieve mensen om ons heen…
Ik ga naar beneden om het aan José te vertellen en op het moment dat ik het hem vertel voelen we opluchting omdat dit probleem door lieve mensen is opgelost en gelijk daarna breken we beide…omdat we beseffen dat we hier elke keer tegenaan zullen lopen wanneer er financieel iets groots is dat we nodig hebben….
Het besef dat hoe hard we ook proberen, we dit soort dingen niet kunnen opvangen….een gevoel van; onmacht,
niet afhankelijk willen zijn, falen en heel veel verdriet…
Ik zie José in het dal vallen en ik kan hem niet tegenhouden of opvangen….omdat ik er zelf dit keer ook in val…!
We weten het gewoon even niet meer….en huilen samen….
Ik zie dat het met José echt niet goed gaat en omdat ik weet dat lopen vaak helpt om zijn hoofd even wat leger te maken,
stuur ik hem weg, naar buiten, wandelen en hopen dat hij met elke stap iets achter kan laten waardoor zijn hoofd weer wat leger wordt….
Als hij weg is houd ik me met onze KiDS bezig, maar ondertussen ben ik echt bang dat het dit keer niet goed gaat komen met José, dit gaat niet meer over de auto want dat is dankzij lieve mensen opgelost, dit gaat over veel meer…
Dingen die we niet kunnen veranderen en waar me mee moeten leven....alle gevolgen van zijn hersenletsel…
De gevolgen voor hemzelf, maar ook de gevolgen voor ons gezin!
Het heeft voor José te maken met eigenwaarde, met ‘wat heb ik nog te geven, bij te dragen?’
En ik weet dat is heel veel; als partner voor mij, als vader voor onze KiDS, als zoon, als broer, als schoonzoon, zwager, vriend, mede NAH-er….maar vooral als het mooie mens dat hij is!!!
Tegelijkertijd weet ik ook dat iedereen hem dat kan vertellen, maar als er geen bodem is waarop dat land….
Hij zal het zelf moeten geloven….
Op zo’n moment zet ik mijn gevoelens, zorgen, angsten en emoties ‘even’ weg en ga ik door, ik vind dat ik dan sterk moet zijn voor ons allemaal en IK ben dan even niet zo belangrijk….want als ik dan ook instort…wat dan???
Dus ben ik druk gaan schoonmaken en opruimen …alles om maar niet te voelen/instorten….
Na het lopen had José z’n hoofd iets leger en de rest van de dag hebben we gewoon niets gedaan, behalve een beetje aanlummelen, lekker spelletjes met de KiDS spelen en er niet teveel mee bezig zijn omdat we niet willen dat onze drie lieve KiDS zich er zorgen over gaan maken…..en ondertussen gebeurde er (te)veel in onze hoofden!
’s Avonds kwam Juan (José’s broer) en die heeft ons geholpen om weer wat dingen in perspectief te zien…
En om ook weer met wat meer vertrouwen de toekomst tegemoet te gaan…
Volgens hem weten de mensen om ons heen dat we niet om deze situatie hebben gevraagd, en dat we ondanks dat we hard ons best doen er dingen zijn die we niet kunnen…
En moeten we blij zijn dat er zoveel mensen om ons heen ons willen helpen.
Is de tv aan vervanging toe, dan is er iemand die nog wel een tv kan regelen, is de fiets kapot dan heeft iemand nog een fiets over, regelmatig komt er een zak kleding onze kant op, enzovoort, enzovoort…
En natuurlijk zijn we daar héél dankbaar voor maar we willen dat zo graag zelf kunnen…
En geven heb ik altijd makkelijker gevonden dan ontvangen....
Volgens Juan moeten we vertrouwen hebben dat wanneer er materiële dingen nodig zijn er altijd een oplossing komt en ook weten dat we op onze manier heel veel geven…
Het stomme is dan dat ik weet dat José heel veel geeft en te geven heeft.
Wat ik al zei; als partner, vader, vriend enzovoort….maar ook omdat hij een bijzonder, waardevol mens is en hij de gave heeft om mensen te raken en mensen te inspireren…
En voor mezelf vind ik dat ik ondanks dat ik echt mijn best doe, ik toch niet genoeg doe en/of geef…ik doe mijn best maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat dat dan toch niet genoeg is…dat stemmetje vind dat ik in staat moet zijn om alles op te lossen en de hele kar moet trekken.....
En ik weet wel dat ik dat niet alleen kan, maar toegeven dat ik het niet alleen kan voelt als falen…
Dit wordt gevoed door mensen die zeggen, maar jij kan toch meer gaan werken, zeker nu de kinderen wat ouder worden, jij hebt toch geen beperking?
Dat kan in de letterlijke betekenis, maar na afgelopen november waarin ik weer meer gewerkt heb, weet ik ook dat het dan thuis echt niet goed gaat…en met mij gaat het dan ook niet goed.
Ik ben aan het werk maar tegelijkertijd ben ik al de uren die ik er thuis niet ben van te voren al aan
het maken…en dat houd je even vol, wanneer je weet dat het een paar weken is….maar dat is niet dag in dag uit vol te houden…
De laatste tijd merk ik vaker dat ik op het randje loop en er niet teveel moet gebeuren anders lukt het me niet meer…
Ik zou het heerlijk vinden om meer te werken, zeker wanneer dat werk is dat ik leuk vind (lees: werk dat me energie geeft) en het in te passen is in de thuissituatie….maar vind dat maar eens.
(Er loopt wel iets waarin die dingen goed zijn dus wie weet…)
Ik zou mezelf ook dolgraag weer meer ontwikkelen in een school of werk situatie, maar ook daarin zijn mijn mogelijkheden beperkt door onze situatie.
Wanneer er iemand in je gezin getroffen is door NAH heeft dat impact op iedereen binnen dat gezin…en daar kan niemand iets aan doen maar dat is zo….
En ik ben best goed in staat om mezelf als autodidact te ontwikkelen….en mijn leven is zeker zinvol…maar het kost allemaal zoveel energie…en af en toe is het even op en val je in een dal…
Voordat dit blog verandert in een ‘klaagzang’ even weer terug naar de titel: ‘Zó dankbaar en tegelijkertijd zó confronterend’….
We zijn inderdaad héél erg dankbaar voor al die lieve mensen om ons heen en tegen hen kunnen we niet vaak genoeg dankjewel zeggen…
Zonder hen zouden we het gewoon niet redden…
En dat is tegelijkertijd wat zo confronterend is...wat af en toe héél hard binnen komt en dan even heel veel pijn doet…
en je in een dal gooit…
Gelukkig hebben we dan ook weer lieve mensen die ons een touw toegooien en ons helpen om uit dat dal te klimmen…Niemand kan het alleen…
Voor al die lieve mensen een dikke knuffel en GRACIAS!!!
♥
Ps: Aanstaande donderdag krijgt José een Neuro Psychologisch Onderzoek, waarin Revalidatiekliniek Klimmendaal gaat kijken waar zijn NAH problemen specifiek zitten en of ze dan, na al die jaren nog iets voor José/ons kunnen beteken met revalidatie… misschien weer een touw…
En als dat allemaal afgerond is kunnen we opnieuw een aanvraag doen voor ambulante begeleiding voor het hele gezin wie weet nog een touw…..
Maar soms gebeuren er dingen die je even heel hard in een dal gooien….
En dat was afgelopen vrijdag zo; onze auto moest naar de keuring, altijd spannend…
Rond het middaguur kwam het telefoontje van de garage….er moest zoveel aan de auto gebeuren en dat was de auto niet meer waard…
Door de omstandigheden waar we in zitten hebben we niet de mogelijkheid om ook maar iets van een financiële buffer te realiseren, sterker nog het is al dankzij anderen dat we in dit huis kunnen blijven wonen en onze boodschappen kunnen doen….dus HELP…geen auto meer…..!!!
In mijn hoofd begin ik dan met rationaliseren, het is maar een ding, we hebben elkaar, zijn gelukkig met elkaar, we hebben zoveel lieve mensen om ons heen, etc. en dat is toch veel belangrijker dan dingen…en dat vinden we ook echt!!!!
Al aan het bedenken hoe vaak we echt een auto nodig hebben en van wie we die dan eventueel zouden kunnen lenen…en hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik besef dat ‘geen auto’ betekent dat we weer een stuk van onze vrijheid moeten inleveren….
Die vrijdag zijn er nog zoveel praktische dingen die geregeld moeten worden dat we daar heel druk mee zijn en ‘s avonds proberen we ons te focussen op ons gezin, lekker met z’n vijfjes in de hoek van de bank tv kijken…even adem te halen…
er een nachtje over slapen….en morgen verder kijken…..
De volgende ochtend zie ik dat zowel José als ik een rotnacht hebben gehad en dat we beide niet echt weten wat we nu moeten….we lopen beide rond als een kip zonder kop…
En dan belt één van die lieve mensen die we om ons heen hebben (en die anoniem wil blijven), ons rond 9.00 uur op om te zeggen dat zij ons een auto willen geven en dat ze er al één voor ons gezien hebben…
Ik kan bijna niets meer zeggen…alleen maar huilen…en alle spanning en zorgen van die dag ervoor en die nacht komen eruit…
Wat zouden we moeten zonder al die lieve mensen om ons heen…
Ik ga naar beneden om het aan José te vertellen en op het moment dat ik het hem vertel voelen we opluchting omdat dit probleem door lieve mensen is opgelost en gelijk daarna breken we beide…omdat we beseffen dat we hier elke keer tegenaan zullen lopen wanneer er financieel iets groots is dat we nodig hebben….
Het besef dat hoe hard we ook proberen, we dit soort dingen niet kunnen opvangen….een gevoel van; onmacht,
niet afhankelijk willen zijn, falen en heel veel verdriet…
Ik zie José in het dal vallen en ik kan hem niet tegenhouden of opvangen….omdat ik er zelf dit keer ook in val…!
We weten het gewoon even niet meer….en huilen samen….
Ik zie dat het met José echt niet goed gaat en omdat ik weet dat lopen vaak helpt om zijn hoofd even wat leger te maken,
stuur ik hem weg, naar buiten, wandelen en hopen dat hij met elke stap iets achter kan laten waardoor zijn hoofd weer wat leger wordt….
Als hij weg is houd ik me met onze KiDS bezig, maar ondertussen ben ik echt bang dat het dit keer niet goed gaat komen met José, dit gaat niet meer over de auto want dat is dankzij lieve mensen opgelost, dit gaat over veel meer…
Dingen die we niet kunnen veranderen en waar me mee moeten leven....alle gevolgen van zijn hersenletsel…
De gevolgen voor hemzelf, maar ook de gevolgen voor ons gezin!
Het heeft voor José te maken met eigenwaarde, met ‘wat heb ik nog te geven, bij te dragen?’
En ik weet dat is heel veel; als partner voor mij, als vader voor onze KiDS, als zoon, als broer, als schoonzoon, zwager, vriend, mede NAH-er….maar vooral als het mooie mens dat hij is!!!
Tegelijkertijd weet ik ook dat iedereen hem dat kan vertellen, maar als er geen bodem is waarop dat land….
Hij zal het zelf moeten geloven….
Op zo’n moment zet ik mijn gevoelens, zorgen, angsten en emoties ‘even’ weg en ga ik door, ik vind dat ik dan sterk moet zijn voor ons allemaal en IK ben dan even niet zo belangrijk….want als ik dan ook instort…wat dan???
Dus ben ik druk gaan schoonmaken en opruimen …alles om maar niet te voelen/instorten….
Na het lopen had José z’n hoofd iets leger en de rest van de dag hebben we gewoon niets gedaan, behalve een beetje aanlummelen, lekker spelletjes met de KiDS spelen en er niet teveel mee bezig zijn omdat we niet willen dat onze drie lieve KiDS zich er zorgen over gaan maken…..en ondertussen gebeurde er (te)veel in onze hoofden!
’s Avonds kwam Juan (José’s broer) en die heeft ons geholpen om weer wat dingen in perspectief te zien…
En om ook weer met wat meer vertrouwen de toekomst tegemoet te gaan…
Volgens hem weten de mensen om ons heen dat we niet om deze situatie hebben gevraagd, en dat we ondanks dat we hard ons best doen er dingen zijn die we niet kunnen…
En moeten we blij zijn dat er zoveel mensen om ons heen ons willen helpen.
Is de tv aan vervanging toe, dan is er iemand die nog wel een tv kan regelen, is de fiets kapot dan heeft iemand nog een fiets over, regelmatig komt er een zak kleding onze kant op, enzovoort, enzovoort…
En natuurlijk zijn we daar héél dankbaar voor maar we willen dat zo graag zelf kunnen…
En geven heb ik altijd makkelijker gevonden dan ontvangen....
Volgens Juan moeten we vertrouwen hebben dat wanneer er materiële dingen nodig zijn er altijd een oplossing komt en ook weten dat we op onze manier heel veel geven…
Het stomme is dan dat ik weet dat José heel veel geeft en te geven heeft.
Wat ik al zei; als partner, vader, vriend enzovoort….maar ook omdat hij een bijzonder, waardevol mens is en hij de gave heeft om mensen te raken en mensen te inspireren…
En voor mezelf vind ik dat ik ondanks dat ik echt mijn best doe, ik toch niet genoeg doe en/of geef…ik doe mijn best maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat dat dan toch niet genoeg is…dat stemmetje vind dat ik in staat moet zijn om alles op te lossen en de hele kar moet trekken.....
En ik weet wel dat ik dat niet alleen kan, maar toegeven dat ik het niet alleen kan voelt als falen…
Dit wordt gevoed door mensen die zeggen, maar jij kan toch meer gaan werken, zeker nu de kinderen wat ouder worden, jij hebt toch geen beperking?
Dat kan in de letterlijke betekenis, maar na afgelopen november waarin ik weer meer gewerkt heb, weet ik ook dat het dan thuis echt niet goed gaat…en met mij gaat het dan ook niet goed.
Ik ben aan het werk maar tegelijkertijd ben ik al de uren die ik er thuis niet ben van te voren al aan
het maken…en dat houd je even vol, wanneer je weet dat het een paar weken is….maar dat is niet dag in dag uit vol te houden…
De laatste tijd merk ik vaker dat ik op het randje loop en er niet teveel moet gebeuren anders lukt het me niet meer…
Ik zou het heerlijk vinden om meer te werken, zeker wanneer dat werk is dat ik leuk vind (lees: werk dat me energie geeft) en het in te passen is in de thuissituatie….maar vind dat maar eens.
(Er loopt wel iets waarin die dingen goed zijn dus wie weet…)
Ik zou mezelf ook dolgraag weer meer ontwikkelen in een school of werk situatie, maar ook daarin zijn mijn mogelijkheden beperkt door onze situatie.
Wanneer er iemand in je gezin getroffen is door NAH heeft dat impact op iedereen binnen dat gezin…en daar kan niemand iets aan doen maar dat is zo….
En ik ben best goed in staat om mezelf als autodidact te ontwikkelen….en mijn leven is zeker zinvol…maar het kost allemaal zoveel energie…en af en toe is het even op en val je in een dal…
Voordat dit blog verandert in een ‘klaagzang’ even weer terug naar de titel: ‘Zó dankbaar en tegelijkertijd zó confronterend’….
We zijn inderdaad héél erg dankbaar voor al die lieve mensen om ons heen en tegen hen kunnen we niet vaak genoeg dankjewel zeggen…
Zonder hen zouden we het gewoon niet redden…
En dat is tegelijkertijd wat zo confronterend is...wat af en toe héél hard binnen komt en dan even heel veel pijn doet…
en je in een dal gooit…
Gelukkig hebben we dan ook weer lieve mensen die ons een touw toegooien en ons helpen om uit dat dal te klimmen…Niemand kan het alleen…
Voor al die lieve mensen een dikke knuffel en GRACIAS!!!
♥
Ps: Aanstaande donderdag krijgt José een Neuro Psychologisch Onderzoek, waarin Revalidatiekliniek Klimmendaal gaat kijken waar zijn NAH problemen specifiek zitten en of ze dan, na al die jaren nog iets voor José/ons kunnen beteken met revalidatie… misschien weer een touw…
En als dat allemaal afgerond is kunnen we opnieuw een aanvraag doen voor ambulante begeleiding voor het hele gezin wie weet nog een touw…..
RSS-feed
